Η απεργία για 40 Ώρες υπό την ηγεσία της Επιτροπής Εργαζομένων του Κλάιντ ήταν η πιο ριζοσπαστική απεργία που έχει δει το Clydeside τόσο στις τακτικές όσο και στα αιτήματά της.
Οι στόχοι της απεργίας ήταν εμφανώς πολιτικοί· ήταν να εξασφαλίσουν τη μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας σε 40 προκειμένου οι αποστρατευμένοι στρατιώτες να μπορούν να βρουν απασχόληση, και να σταματήσει η επανεμφάνιση ενός αποθεματικού ανέργων, διατηρώντας έτσι τη δύναμη της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο.
Οι ηγέτες της Επιτροπής Εργαζομένων του Κλάιντ (CWC) είχαν απορρίψει μια εθνική συμφωνία διαπραγμάτευσης για 47-ώρες τη βδομάδα που είχε συναφθεί μεταξύ των εργοδοτών των μηχανικών και εκπροσώπων των μηχανικών και των ναυπηγικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η CWC είχε επίσης κερδίσει ευρεία υποστήριξη μεταξύ των εργαζομένων και άλλων σημαντικών συνδικαλιστικών φορέων της περιοχής Clydeside για τα αιτήματά τους για 40-ωρη εργασία τη βδομάδα.
Αρχικά οι εργοδότες του Clydeside ήταν αδιάφοροι για την απεργία, η αίσθηση ήταν ότι η απεργία ήταν το αποτέλεσμα μιας διαμάχης μεταξύ των επίσημων και ανεπίσημων ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων και ότι αυτό είχε λίγο να κάνει με εκείνους. Τόσο οι κυβερνητικοί όσο και οι εμπορικοί εκπρόσωποι ήταν επίσης αρχικά αδιάφοροι, θεωρώντας ότι χωρίς κρατική υποστήριξη η απεργία γρήγορα θα ξέφτιζε.
Αυτές οι θέσεις θα άλλαζαν δραματικά τέσσερις μέρες κατά τη διάρκεια της απεργίας. Ως τις 30 Ιανουαρίου 1919, 40.000 εργαζόμενοι στις βιομηχανίες και τα ναυπηγεία του Clydeside συμμετείχαν στην απεργία. Επιπλέον οι εργαζόμενοι στην ηλεκτρική ενέργεια στη Γλασκώβη συμμετείχαν στην απεργία σε ένδειξη συμπαράστασης, όπως είχαν κάνει και 36.000 ανθρακωρύχοι στα ανθρακωρυχεία του Λαναρκσάιρ και Στιρλινγκσάιρ. Έχει αναφερθεί ότι κατά την πρώτη βδομάδα της απεργίας ούτε μια εμπορική ένωση στο Clydeside δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η ταχεία εξάπλωση της απεργίας αποδόθηκε στη μεγάλης κλίμακας ανάπτυξη γρήγορων απεργοφυλάκων από την CWC, που έγιναν σε μεγάλο βαθμό από απολυμένους φαντάρους.
Στις 29 Ιανουαρίου 1919, ύστερα από έναν αγώνα απεργιών στη Γλασκώβη και μια πορεία στην Πλατεία Γεωργίου, μια αντιπροσωπεία από την CWC κατάφερε να εξασφαλίσει μια συνάντηση με τον Κοσμήτορα της Γλασκώβης. Στη συνάντηση αυτή οι ηγέτες της απεργίας ζήτησαν από τον Κοσμήτορα να ζητήσει από το Συμβούλιο να υποχρεώνει τους εργοδότες να παρέχουν στους εργαζόμενους 40-ωρη βδομάδα. Ο Κοσμήτορας ήταν ανίκανος ή απρόθυμος να δώσει στους αντιπροσώπους μια απάντηση στο αίτημά τους χωρίς να συμβουλευτεί τους συναδέλφους, και τους ζήτησε να επιστρέψουν στις 31 Ιανουαρίου οπόταν θα τους διαβεβαίωνε ότι θα ήταν σε θέση να τους δώσει μια απάντηση.
Η μάχη της Πλατείας Γεωργίου (Ματωμένη Παρασκευή) 1919
Την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου του 1919 πάνω από 60.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Γεωργίου για να υποστηρίξουν την απεργία για 40-ώρες και να ακούσουν την απάντηση του Κοσμήτορα στο αίτημα των εργαζομένων για 40-ώρες τη βδομάδα. Ενώ η αντιπροσωπεία βρισκόταν στο κτίριο η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα εναντίον των διαδηλωτών, πέφτοντας σε άοπλους άνδρες και γυναίκες με τα γκλομπ της. Οι διαδηλωτές, με τους πρώην φαντάρους μπροστά, γρήγορα ανταπέδωσαν με γροθιές, κάγκελα από σίδερο και σπασμένα μπουκάλια, και ώθησαν την αστυνομία σε υποχώρηση.
...
Πιέτρο Γκόρι (Pietro Gori, Messina, 1 Αυγούστου 1865 – Portoferraio , 8 Ιανουαρίου 1911). Ιταλός δικηγόρος και χαρισματικός ρήτορας, αναρχικός προπαγανδιστής, οργανωτής, εκδότης, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ποιητής και στιχουργός του 19ου αιώνα.
Γεννήθηκε στην Μεσσήνη (Messina) της Σικελίας από την αστική οικογένεια των τοσκανών Φραντσέσκο Γκόρι (Francesco Gori, ενός παλαιού αγωνιστή του «Risorgimento») και Τζούλια Λουσκόνι (Giulia Lusoni), που μετά από μερικά χρόνια, το 1878, εγκαταστάθηκαν στο Λιβόρνο (Livorno). Όντας ιδιαίτερα ανήσυχο πνεύμα και χαρακτηριζόμενος από υψηλή ευφυϊα και ευφράδεια λόγου, έλαβε κλασική παιδεία, συμμετείχε στην εφηβική του ηλικία σε μία οργάνωση μοναρχικών, από την οποία όμως τον...
Tου AgustinGuillamon
Η ιστορία είναι ένα ακόμη πεδίο μάχης μεταξύ των πολλών που υπάρχουν στον ταξικό πόλεμο. Δεν πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα ανάκτησης της μνήμης των ταξικών αγώνων του παρελθόντος αλλά και μια μάχη για την ιστορία από επαναστατική σκοπιά, δηλαδή από την σκοπιά της υπεράσπισης των ιστορικών συμφερόντων του προλεταριάτου, η οποία δεν μπορεί να είναι άλλη από την θεωρητικοποίηση των ιστορικών εμπειριών του διεθνούς εργατικού κινήματος. Ούτε η οικονομία, ούτε η λογοτεχνία, ούτε ο κινηματογράφος, ούτε η πολιτική, ούτε η ιστορία, ούτε οποιοσδήποτε άλλος τομέας του πολιτισμού δεν είναι ουδέτερος, ούτε άλλωστε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018