Υπάρχουν άνθρωποι που, καλοπροαίρετα, θέτουν αυτό το ερώτημα: πώς θα ήταν δυνατόν να ζήσουμε χωρίς κυβέρνηση; Και καταλήγουν λέγοντας ότι ένας ανώτατος επικεφαλής, ένα πλήθος αξιωματούχων, μεγάλων και μικρών, όπως υπουργοί, δικαστές, νομοθέτες, στρατιώτες, οι φυλακισμένοι, οι αστυνομικοί και οι εκτελεστές είναι απαραίτητοι. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι χωρίς την εξουσία θα λειτουργούσαμε αυθαίρετα, με αποτέλεσμα ο αδύναμος να είναι πάντα θύμα των ισχυρών.
Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο στην εξής περίπτωση: όταν οι επαναστάτες, μέσα από μια αδυναμία της γκιλοτίνας, θα έβγαζαν κοινωνική ανισότητα. Η κοινωνική ανισότητα είναι η πηγή όλων των αντικοινωνικών πράξεων που ο νόμος και οι αστοί θεωρούν εγκλήματα, με την κλοπή να είναι το πιο συνηθισμένο από αυτά τα «εγκλήματα». Λοιπόν, όταν όλη η ανθρωπότητα θα έχει την ευκαιρία να δουλέψει στη γη ή να αφιερωθεί σε όσα η ίδια χρειάζεται, χωρίς την ανάγκη να εργάζεται για μισθούς, να είναι σε θέση να επιβιώσει, ποιος θα διαλέξει να κλέβει για να επιβιώνει όπως γίνεται τώρα; Στην κοινωνία που οι ελευθεριακοί επιθυμούν, όπου η γη και όλες οι μέθοδοι παραγωγής δεν θα είναι πλέον αντικείμενο κερδοσκοπίας για έναν αριθμό ιδιοκτητών, αντιθέτως θα είναι κοινή ιδιοκτησία των εργαζομένων και όπως προηγουμένως θα υπάρχει μόνο μία τάξη: αυτή των εργαζομένων με το δικαίωμα όλων να παράγουν και να καταναλώνουν από κοινού, τι ανάγκη θα υπήρχε για να κλέψει κανείς;
Θα ακουστεί ότι υπάρχουν τεμπέλικα άτομα και πως θα επωφεληθούν από την εργασία του αλλού προκειμένου να μην εργαστούν. Έχω ζήσει σε διαφορετικές φυλακές. Έχω μιλήσει με πολλούς κλέφτες, με εκατοντάδες κλέφτες. σχεδόν όλοι τους έχουν κλέψει από ανάγκη. Δεν υπάρχει σταθερή δουλειά: οι μισθοί είναι πενιχροί, η εργάσιμη ημέρα των εργατών είναι πραγματικά εξαντλητική. η περιφρόνηση της τάξης των ιδιοκτήτων για την τάξη του προλεταριάτου είναι ενοχλητική. Η ζωή της καπιταλιστικής τάξης στην αδράνεια, στην πολυτέλεια, την αφθονία, στην κατάσταση του να μην κάνεις τίποτα χρήσιμο, ως εικόνα στην εργατική τάξη προκαλεί ορισμένους εργάτες, από την πείνα, την αγανάκτηση ή από ατομική διαμαρτυρία ενάντια στην λεηλασία των αστών, να ληστέψουν και να γίνουν εγκληματίες, μέχρι και το σημείο της δολοφονίας, για να πάρουν ότι είναι απαραίτητο για να επιβιώσουν.
Το επάγγελμα της κλοπής δεν είναι σίγουρα ένα από τα πιο ευτυχισμένα. Απαιτεί μεγάλη δραστηριότητα και σπατάλη ενέργειας από την πλευρά του κλέφτη, που σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητη. Για να ολοκληρωθεί μια κλοπή, ο κλέφτης έχει να παρακολουθήσει το θύμα του, να μελετήσει τις πρακτικές του, να προσέχει τους αστυνομικούς, να χαρτογραφεί περιοχές, να διακινδυνεύει τη ζωή ή την ελευθερία του, με συνεχές άγχος χωρίς περιορισμό σε αυτή την περίπτωση εργασίας. Και αναλογιστείτε ότι ένας άνθρωπος δεν επιλέγει την κλοπή, αλλά αναγκάζεται από τον φόβο να ζήσει στην πείνα και την δυστυχία ή από αγανάκτηση και οργή, όταν ο πλούσιος περνάει δίπλα του, μεθυσμένος από το κρασί, την πολυτέλεια, με το λόξυγγα της νυχτερινής ζωής, ντυμένοι με σουέντ και ωραία ρούχα, που κοιτάνε περιφρονητικά τους φτωχούς που θυσιάζονται στο εργαστήριο, το εργοστάσιο, το ορυχείο, το χαντάκι.…
Η τεράστια πλειοψηφία των φυλακισμένων αποτελείται από άτομα που έχουν διαπράξει παράπτωμα κατά της περιουσίας: κλοπή, εξαπάτηση, απάτη, παραποίηση κ.λπ., ενώ σε μια μικρή μειοψηφία βρίσκονται οι κρατούμενοι που έχουν διαπράξει εγκλήματα κατά της ζωής. Θα χρειάζεται κανείς την κλοπή για να ζήσει όταν καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία, όταν κάποια/ος θα έχει όλα τα μέσα να επιλέξει μια δουλειά που προτιμά, αλλά και ωφέλιμη για την κοινότητα, όταν η εργασία αξιακά δεν θα παράγει προς όφελος του πάτρονα, αλλά θα ικανοποιεί τις ανάγκες; Όταν οι χιλιάδες εργάτες και εργάτριες που σήμερα στοιβάζονται στα κυβερνητικά γραφεία, στις περιφέρειες και στις φυλακές, θα εργάζονται για να τρέφονται με την σημαντική αξιοποίηση μηχανημάτων κάθε είδους και θα χρειάζεται να εργαστείτε μόνο δύο ή τρεις ώρες ημερησίως για να έχετε τα πάντα σε αφθονία. Θα προτιμούσαν τότε οι άνθρωποι την κλοπή για να ζήσουν; Ο άνθρωπος, ακόμη και ο πιο διεστραμμένος, πάντα θέλει να προσελκύσει την εκτίμηση όλων. Αυτό παρατηρείται σήμερα, που ο τρόπος ζωής αποδυναμώνει τα καλύτερα μας ένστικτα. Και αν συμβαίνει αυτό, γιατί να μην παραδεχτούμε ότι ο άνθρωπος θα ζούσε καλύτερα σε μια ελεύθερη κοινωνία;
Αναφερόμενος στα εγκλήματα κατά των ανθρώπων, το μεγαλύτερο μέρος τους είναι το προϊόν της ασθένειας στην οποία ζούμε. Ο άνθρωπος ζει σε μια σταθερή κατάσταση νευρικότητας παρά ενθουσιασμού. Στη δυστυχία, στην ανασφάλεια να κερδίσουμε το ψωμί του επόμενου πρωινού, στα αδικήματα της εξουσίας, στη βεβαιότητα ότι είναι θύμα πολιτικής τυραννίας και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, στην απελπισία πως θα δει το παιδί του χωρίς ρούχα, εκπαίδευση, μέλλον, προοπτική. Τίποτα από αυτά δεν κατασκευάστηκε από τον αγώνα όλων εναντίον όλων. Αντίθετα γεννήθηκε ειδικά από το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, που διευκολύνει τον πονηρό και κακόβουλο να συσσωρεύει το κεφάλαιο εκμεταλλευόμενος τους εργαζόμενους. Όλα αυτά και πολύ περισσότερα γεμίζουν την καρδιά του ανθρώπου με πικρία, τον κάνουν βίαιο, θυμωμένο, και τον ωθούν συχνά να βγάλει ένα περίστροφο ή ένα μαχαίρι και να επιτεθεί. Δεν υπάρχει κοινωνία στην οποία η αγριότητα ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες, τα βάσανα, μαλακώνει τις αισθήσεις και ενδυναμώνει τα ένστικτα της κοινωνικότητας και της αλληλεγγύης. Στοιχεία τόσο δυνατά που παρά τις διαφωνίες δεν έχουν σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων. Όχι, δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τη ζωή χωρίς κυβέρνηση, την επιδιώκουμε με όλη μας την καρδιά. Θα υπήρχαν, φυσικά, ορισμένα άτομα που επιδόθηκαν στα εγκληματικά ένστικτα. αλλά η πολιτική θα αναλάβει να ασχοληθεί μαζί τους, όσο άρρωστοι κι αν είναι, επειδή αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι είναι θύματα του πρωτογονισμού, κληρονομικές ασθένειες που γεννήθηκαν από παρεκκλίσεις όπως ο θυμός για την αδικία και την βιαιότητα του περιβάλλοντος.
Μεξικανοί: θυμηθείτε πώς ζούσαν οι αγροτικοί πληθυσμοί του Μεξικού. Ο κομμουνισμός έχει ασκηθεί στις αγροτικές καλύβες. Η εξουσία δεν τους έλειπε. Αντίθετα όταν μαθαίνονταν πως πλησίαζε κάποιος εντεταλμένος της κυριαρχίας, οι άντρες κατέφευγαν στο δάσος για να γλυτώσουν τη στρατολόγηση ή τις φοροεισπράξεις της κυβέρνησης. Και παρόλα αυτά η ζωή ήταν πιο ήρεμη σε εκείνους τους χώρους, όπου δεν ήταν γνωστοί οι κυβερνητικοί νόμοι και η απειλή του χωροφύλακα με το γκλομπ. Η εξουσία δεν χρειάζεται παρά μόνο όταν χρειάζεται ν διατηρείται η κοινωνική ανισότητα.
Μεξικανοί: Θάνατος στην εξουσία!
Ζήτω η Γη και η Ελευθερία!
*Δημοσιεύτηκε στην Regeneracón, στις 12 Φλεβάρη 1914. Μετάφραση: Vectrum. Πηγή: freepacifica
