ΤΟΥ VEDAT ZENZIR*
Ρίχνοντας μια ματιά στην παγκόσμια ανάπτυξη σήμερα, βλέπουμε πως η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία σαν καθεστώς, σταδιακά καταργείται. Στην Τουρκία, η οποία είναι παραδοσιακό στρατιωτικό κράτος, γίνονται προετοιμασίες ώστε ο στρατός να γίνει επαγγελματικός. Παίρνοντας υπόψιν το γεγονός πως η κοινωνική θητεία προβάλει σαν κρατική πολιτική, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποστηρίξουμε πως η κοινωνική θητεία είναι ένα βήμα προόδου. Αντιθέτως, οι στρατοκράτες για να ξεφορτωθούν τα άχρηστα δεκανίκια, να κάνουν τη στρατιωτική μηχανή πιο ευκίνητη, ελαττώνουν το μέγεθος και βάζουν το ζήτημα της ανάγκης για κοινωνική θητεία στο κράτος. Η παραδοχή της κοινωνικής θητείας είναι ηθικά υποκριτική, Είναι απλώς μια ηπιότερη μορφή της λογικής που λέει «Εγώ δεν μπορώ να σκοτώσω αλλά εσύ ας το κάνεις». Οι αντιμιλιταριστές δεν χρειάζεται να αναρωτηθούν γι’ αυτό το ζήτημα ούτε και να προσπαθήσουν να το υπερβούν.
Πρέπει όλοι οι πολίτες να γνωρίζουν πως όλοι οι νόμοι που υπομένουν, όλες οι θέσεις στις οποίες βρίσκονται και κάθε νόμιμη ταυτότητα, αναγνώριση που ίσως κατέχουν, υπηρετούν το στρατό και το κράτος.
Δίχως αμφιβολία, καθένας που αναγνωρίζει τον εαυτό του σαν αντιμιλιταριστή ξέρει τι σημαίνει έμμεση θητεία και ότι και ο ίδιος-α είναι ένα κομμάτι του. Αυτό όμως δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι να δούμε την έμμεση θητεία και έννοιες όπως το κράτος, το έθνος και την υπηκοότητα σαν ένα και να ανησυχούμε για όλες τις αναγνωρίσεις/νομιμοποιήσεις» συμπεριλαμβανομένων και των επισήμων, οι οποίες περατώνονται με σοβαρότητα.
Ακόμα πρέπει να πιστέψουμε πως η ολική απόρριψη, μετά από μια διαδικασία, είναι πιθανή και να στραφούμε προς αυτή τη κατεύθυνση αναζητώντας τρόπους πραγμάτωσης μιας τέτοιας πιθανότητας. Το πρώτο βήμα θα ήταν η άρνηση στράτευσης, με επακόλουθο την αστυνομία και το δικαστήριο. Είναι πολύ σημαντικό για τις σχέσεις ενός ατόμου με το κράτος η απόρριψη του στρατού. Σε άλλους οργανισμούς το άτομο ίσως να έχει την δυνατότητα να πιστεύει πως μπορεί να διατηρήσει την προσωπικότητά του και την ελευθερία του. Όμως όχι στο στρατό. Ο στρατός δεν γίνεται να οργανωθεί σ’ ένα τέτοιο επίπεδο που θα επέτρεπε τέτοιες φαντασιώσεις. Γι’ αυτό και είναι το καλύτερο μέσο για να δίνονται μαθήματα (υπηκοότητας) σε υπηκόους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΪΚΕΣ
Τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν πού θα γεννηθούν. Όταν γεννιούνται, αυτόματα παίρνουν υπηκοότητα με την ιστορία συνδεδεμένη. Μαθαίνουν να είναι εθνικιστές και μεγαλώνουν μισώντας τους εχθρούς της χώρας στην οποία δεν έτυχε να γεννηθούν χωρίς να σκεφτούν πως αν είχαν γεννηθεί στην εχθρική χώρα θα θεωρούσαν τους πολίτες της χώρας στην οποία είναι υπήκοοι ως εχθρούς και αν χρειαστεί απερίσκεπτα παρελαύνουν προς ένα οποιοδήποτε νέο και «δίκαιο» πόλεμο. Πεθαίνουν και μένουν ανάπηροι, ακρωτηριασμένοι.
Σ’ όλα τα εθνικά μαθήματα ιστορίας μαθαίνουν πως ο στρατός τους ήταν νικηφόρος, ότι ο εχθρός ήταν κακός απάνθρωπος κ.τ.λ. Όλες οι εθνικές ιστορίες είναι σωστές. Όταν ο στρατός τους μπαίνει σε εχθρική περιοχή, ο κόσμος πάντα τους υποδέχεται με σημαίες και γιορτές, όταν ο εχθρικός στρατός παρελαύνει υπάρχουν πάντα αίμα, δάκρυα, ερήμωση και μια σειρά βιασμών. Η Τουρκία όπως είναι γνωστό περιτριγυρίζεται από τις τρεις μεριές από θάλασσα και από...
Ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος, με μυαλό ξυράφι, χρυσή καρδιά, και ασυμβίβαστη στάση απέναντι σε κάθε εξουσία, δεν ακολουθούσε ηγέτες και δεν αναμασούσε καθησυχαστικές κοινοτοπίες.
Αρκετό καιρό μετά βρέθηκα με το Στίνα. Κάθισα ένα διάστημα μόνος μου στην παρανομία κι ύστερα, όταν σκόρπισαν τους εξόριστους που ήτανε στο Μεταγωγών, οι περισσότεροι απ’ αυτούς τουφεκίστηκαν, εκτός του Στινα και του Βουρσούκη που τους στείλανε στην Εύβοια. Μετά δραπέτευσαν κι οι δύο και οργανώσαμε την ομάδα.
Ο Στίνας δεν εργαζότανε εκείνο τον καιρό. Τον είχαν προσλάβει διορθωτή στο Βήμα και ύστερα τον σχόλασαν. Δεν ήταν και στην κατάλληλη ηλικία να βρει δουλειά και συντηρούνταν...
Τη σήμερον ημέρα οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός μας. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τί είναι ελευθερία; και θα σας ειπωθεί «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, η ελευθερία του απορρήτου της επικοινωνίας.»
Ρωτήστε: Τί είναι ισότητα; και θα σας ειπωθεί: «Όλοι οι πολίτες να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του υψηλής καταγωγής και του χωριάτη». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ελευθερία, την πραγματική ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Διαβάστε τότε το παρακάτω.
Η καπνιά πάνω από την ελευθερία των ανθρώπων είναι το Κράτος....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018