Dmitry Ivanovich Rublyov

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

03 Ιουλίου 2019

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• Ρωσία

Του Dmitry Ivanovich Rublyov*

Κάποιοι ερευνητές, ακολουθώντας γενικά τη σοβιετική ιστοριογραφική παράδοση των δεκαετιών του 1960-1980, βλέπουν τη δεκαετία του ’20 σαν μια περίοδο κρίσης και παρακμής του αναρχικού κινήματος στο γεωγραφικό χώρο της ΕΣΣΔ. 1 Σύμφωνα με έργα άλλων συγγραφέων και τα έγγραφα που δημοσιεύθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με αρχές της δεκαετίας του 2000, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο αγώνας των αναρχικών οργανώσεων σε πολλές περιοχές της ΕΣΣΔ συνεχίσθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 σε συνθήκες καταστολής και παρανομίας. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι αναρχικοί αποπειράθηκαν να ξαναστήσουν τις οργανώσεις που προηγουμένως διαλύθηκαν, εξέδωσαν φυλλάδια και παράνομα περιοδικά, συμμετείχαν δραστήρια στις συγκρούσεις των ανέργων εργατών, προώθησαν τη δημιουργία ανεξάρτητων συνδικάτων εργατών, ανέργων και αγροτών, κάλεσαν στον αγώνα για την καταστροφή του γραφειοκρατικού καθεστώτος μέσω της κοινωνικής επανάστασης και το χτίσιμο της χωρίς κράτος κομμουνιστικής κοινωνίας βασισμένης στην αυτo-κυβέρνηση.

Η OGPU σημείωνε ακόμα και τις περιπτώσεις απαλλοτριώσεων που οργάνωναν αναρχικοί. Το εύρος των κοινωνικών στρωμάτων με τα οποία δούλεψαν οι αναρχικοί αυτή την περίοδο είναι πολύ πλατύ. Είναι εργάτες, άνεργοι, αγρότες, δάσκαλοι, φοιτητές και εκείνοι που «εκκαθαρίστηκαν» από θεσμούς της ανώτερης εκπαίδευσης λόγω του ότι ήταν πολιτικά ύποπτοι, κληρωτοί και στρατιώτες, μέλη της RKSM (Ένωση Ρωσικής Κομμουνιστικής Νεολαίας) και του πρώην VKP(b) (Πανρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα – μπολσεβίκικο), ακόμη και Κοζάκους. 2 Οι αναρχοαπόκρυφοι κύκλοι που λειτούργησαν ανάμεσα στην διανόηση ήταν, επίσης, πολυπληθείς τη δεκαετία του ’20. 3 Οι προσπάθειες να ξαναστηθούν οι αναρχικές οργανώσεις συνεχίσθηκαν την δεκαετία του ’30. Οι πιο γνωστές απ’ αυτές ήταν η Συνομοσπονδία των Ουκρανών Αναρχικών Nabat (Konfederatsiya anarkhistov Ukrainy Nabat) το 1934 και η δραστηριότητα της παράνομης αναρχικής ομάδας στο χημικό εργοστάσιο του Στάλινγκραντ το 1937. 4

Μελετώντας τις αρχειοθετημένες υποθέσεις των αναρχικών, ξετυλίγονται για τους ερευνητές νέα, άγνωστα μέχρι τώρα, γεγονότα που σχετίζονται με την ιστορία της αντίστασης στο Μπολσεβίκικο καθεστώς στα τέλη της δεκαετίας του ’20. Για ένα απ’ αυτά θα μιλήσουμε σ’ αυτό το άρθρο.

Στις 11 Ιανουαρίου 1926, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ επικύρωσε, τελικά, τη θανατική ποινή για τους δύο Αμερικανούς αναρχο-κομμουνιστές, μελών του εργατικού κινήματος, Νίκολα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντσέττι, που συνελήφθησαν με ψευδείς κατηγορίες για τη ληστεία και δολοφονία ενός ταμία εργοστασίου υποδημάτων στο South Braintree στις 15/4/1920, όπως και για άλλες ληστείες. Αν και η αθωότητά τους αποδείχτηκε στο δικαστήριο, οι δικαστές αρνήθηκαν την έφεση της υπεράσπισης. Στις 23/8/1927 εκτελέστηκαν και οι δύο. Οι καμπάνιες διαμαρτυρίας, που σε πολλές χώρες περιελάμβαναν πορείες μπροστά σε πρεσβείες των ΗΠΑ και συγκρούσεις με την αστυνομία, δεν αγνοήθηκαν από την ΕΣΣΔ. Στις 26 και 27/8/1927 η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς εξέδωσε ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για την εκτέλεση των Σάκκο και Βαντσέττι. Η ηγεσία του VKP(b) και οργανώσεις υπό τον έλεγχό του ανέπτυξαν μια πανρωσική επίσημη διαμαρτυρία που περιελάμβανε μαζικές διαδηλώσεις, συναντήσεις σε εργοστάσια και αποστολή ανακοινώσεων στις ΗΠΑ. 5

Οι αναρχικοί συμμετείχαν, επίσης, στην καμπάνια για τους Σάκκο και Βαντσέττι. Το καλοκαίρι του 1927 μια ομάδα Μοσχοβιτών αναρχικών έστειλε ένα τηλεγράφημα διαμαρτυρίας για την ποινή που επιβλήθηκε στους δύο. Ήταν υπογεγραμμένο από 12 άτομα....

Περισσότερα …