Οι κοινωνικές σχέσεις και ομαδοποιήσεις αντικατοπτρίζουν μόνο τις μηχανικές και βιομηχανικές συνθήκες. Τα σπουδαία γεγονότα της σημερινής βιομηχανίας είναι η μετατόπιση της ανθρώπινης ικανότητας από μηχανές και η αύξηση της καπιταλιστικής εξουσίας μέσω συγκέντρωσης στην κατοχή των εργαλείων με τα οποία παράγεται και διανέμεται ο πλούτος.
Λόγω αυτών των γεγονότων, οι εμπορικές διαιρέσεις μεταξύ των εργατών και ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών είναι εξίσου εξαφανισμένοι. Οι ταξικές αντιθέσεις γίνονται όλο και πιο σταθερές και οι ταξικοί ανταγωνισμοί πιο έντονοι. Όλες οι γραμμές του εμπορίου έχουν μετατραπεί σε μια κοινή δουλεία όλων των εργαζομένων στις μηχανές που τείνουν. Νέες μηχανές, αντικαθιστώντας πάντα λιγότερο παραγωγικές, σβήνουν ολόκληρα επαγγέλματα και βυθίζουν νέα σώματα εργαζομένων στον συνεχώς αυξανόμενο στρατό των ανήμπορων, απελπισμένων ανέργων. Καθώς τα ανθρώπινα όντα και η ανθρώπινη ικανότητα μετατοπίζονται στη μηχανική πρόοδο, οι καπιταλιστές χρειάζονται να χρησιμοποιούν τους εργάτες μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης περιόδου, όταν οι μύες και τα νεύρα ανταποκρίνονται πιο έντονα. Την στιγμή που ο εργάτης δεν αποφέρει πλέον τα μέγιστα κέρδη, πέφτει πάνω στο παλιό σωρό, για να λιμοκτονήσει δίπλα στο απορριπτόμενο μηχάνημα. Ένα αδιέξοδο έχει καταρτιστεί και έχει καθοριστεί ως ένα όριο ηλικίας, το οποίο, σε αυτόν τον κόσμο των μονοπωλιακών ευκαιριών, σημαίνει καταδίκη σε βιομηχανικό θάνατο.
Ο εργαζόμενος, απόλυτα χωρισμένος πλέον από τη γη και τα εργαλεία, με την τεχνική του δεξιοτεχνία καθίσταται άχρηστος, να βυθίζεται στην ομοιόμορφη μάζα των μισθωτών σκλάβων. Θεωρεί ότι η δύναμή της αντίστασης του κατακερματισμένη από τα διάφορα συντεχνιακά τμήματα, να διαιωνίζεται στις αναπτυσσόμενες βιομηχανικές φάσεις. Οι μισθοί του συνεχώς μειώνονται καθώς οι εργατώρες του μεγαλώνουν και οι μονοπωλιακές τιμές αντιστοιχα αυξάνουν. Σε αυτή την αβοήθητη κατάσταση αναγκάζεται να δεχτεί οποιεσδήποτε ταπεινωτικές συνθήκες που μπορεί να επιβάλει ο κύριος του. Υποβάλλεται σε σωματική και πνευματική εξέταση περισσότερο από ό,τι ήταν ο σκλάβος όταν πωλείται σε δημοπρασία. Οι εργαζόμενοι δεν ταξινομούνται πλέον από τις διαφορές στις δεξιότητες του εμπορίου, αλλά ο εργοδότης τις αναθέτει σύμφωνα με τις μηχανές στις οποίες συνδέονται. Αυτά τα τμήματα,
Ενθαρρύνοντας αυτές τις ξεπερασμένες διαιρέσεις μεταξύ των εργαζομένων, οι καπιταλιστές προσεκτικά προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Εξαλείφουν όλες τις διαφορές μεταξύ τους και παρουσιάζουν ένα ενωμένο μέτωπο στον πόλεμο τους στην εργασία. Μέσω των εργοδοτικών ενώσεων, επιδιώκουν να συντρίψουν, με βίαιη δύναμη, τις εντολές της δικαστικής εξουσίας και τη χρήση στρατιωτικής δύναμης, όλες τις προσπάθειες αντίστασης. Ή όταν η άλλη πολιτική φαίνεται πιο κερδοφόρα, κρύβουν τα μαχαίρια κάτω από την Ομοσπονδία των Πολιτών και διασκεδάζουν και προδίδουν εκείνους τους οποίους θα κυβερνούσαν και θα εκμεταλλεύονταν. Και οι δύο μέθοδοι εξαρτώνται από την επιτυχία της τύφλωσης και των εσωτερικών διαφωνιών της εργατικής τάξης. Η γραμμή μάχης των εργοδοτών και οι μέθοδοι πολέμου αντιστοιχούν στην αλληλεγγύη της μηχανικής και βιομηχανικής συγκέντρωσης, ενώ οι εργάτες εξακολουθούν να αποτελούν τις οργανώσεις μάχης τους σε γραμμές παλαιών εμπορικών τμημάτων. Οι μάχες του παρελθόντος τονίζουν αυτό το μάθημα. Οι κλωστοϋφαντουργοί εργαζομένοι τωνLowell, Philadelphia και Fall River, οι κρεοπώλες του Σικάγου, αποδυναμωμένοι από τις επιπτώσεις την αποσύνθεσης της συντεχνιακής διαίρεσης, οι μηχανικοί της Santa Fe, που δεν υποστηρίζονται από τους συναδέλφους τους που υπόκεινται στα ίδια αφεντικά, οι ανθρακωρύχοι του Κολοράντο, που εμποδίζονται από την έλλειψη ενότητας και αλληλεγγύης στο πεδίο της βιομηχανικής μάχης, μαρτυρούν την ανικανότητα και την ανικανότητα της εργασίας όπως αυτή τη στιγμή οργανώνεται.
Αυτό το φθαρμένο και διεφθαρμένο σύστημα δεν προσφέρει καμία υπόσχεση βελτίωσης και προσαρμογής. Δεν υπάρχει υπόσχεση στα σύννεφα του σκότους και της απελπισίας που εγκαταλείπουν τον κόσμο της εργασίας.
Αυτό το σύστημα προσφέρει μόνο μια αέναη πάλη για ελαφρά ανακούφιση μέσα στη μισθολογική δουλεία. Εθελοτυφλεί στην προοπτική για τη δυνατότητα εγκαθίδρυσης μιας βιομηχανικής δημοκρατίας, όπου δεν θα υπάρχει μισθωτή δουλεία, αλλά όπου οι εργαζόμενοι θα κατέχουν τα εργαλεία που λειτουργούν και το προϊόν από το οποίο θα απολαμβάνουν μόνοι τους.
Καταστρέφει τις τάξεις των εργαζομένων, καθιστώντας τους αδύναμους και ανίκανους στο βιομηχανικό πεδίο μάχης.
Ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε ειδικευμένους και ανειδίκευτούς καθιστά αδύνατη τη βιομηχανική και οικονομική αλληλεγγύη.
Οι εργατοπατέρες αρνούνται στους συνδικαλιστές την χειραφέτηση τους, το μίσος του εργαζόμενου προς εργαζόμενο δημιουργείται και οι εργάτες παραδίδονται αβοήθητοι και αποσυντεθειμένοι στα χέρια των καπιταλιστών.
Ο συντεχνιακός ζήλος οδηγεί στην δημιουργία εμπορικών μονοπωλίων.
Απαγορευτικές συνδικαλιστικές εισφορές αναγκάζουν τους εργάτες να γίνονται απεργοσπάστες ενάντια στη θέλησή τους. Οι άνδρες που η μανία ή οι περιστάσεις έχουν οδηγήσει να μεταβούν από έναν κλάδο στην ένωση με έναν νέο κλάδο τους επιβάλλονται πρόστιμα όταν επιδιώκουν να μεταβιβάσουν την ιδιότητα μέλους.
Οι συντεχνίες ενισχύουν την πολιτική άγνοια μεταξύ των εργαζομένων, διαιρώντας έτσι την τάξη τους στην εκλογική αίθουσα, καθώς και στο κατάστημα, το ορυχείο και το εργοστάσιο.
Τα συντεχνιακά σωματεία έχουν χρησιμοποιηθεί για να βοηθήσουν τους εργοδότες στην ίδρυση μονοπωλίων και στην αύξηση των τιμών. Έτσι, ένα σύνολο εργαζομένων χρησιμοποιείται για να καταστήσει δυσκολότερες τις συνθήκες ζωής ενός άλλου σώματος εργαζομένων.
Οι συντεχνίες εμποδίζουν την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων, ενθαρρύνουν την ιδέα της αρμονίας των συμφερόντων μεταξύ της απασχόλησης του εκμεταλλευτή και του μισθωτού σκλάβου. Επιτρέπουν τη σύνδεση παραπλανητών των εργατών με τους καπιταλιστές στις Πολιτικές Ομοσπονδίες, όπου σχεδιάζονται σχέδια για τη διαιώνιση του καπιταλισμού και τη μόνιμη υποδούλωση των εργατών μέσω του συστήματοςβτης μισθωτής εργασίας.
Οι προηγούμενες προσπάθειες για τη βελτίωση της εργατικής τάξης έχουν αποδειχθεί άκαρπες επειδή έχουν περιορισμένο πεδίο εφαρμογής και αποσυνδέονται στη δράση.
Οι παγκόσμιες οικονομικές αδικίες που πλήττουν την εργατική τάξη μπορούν να εξαλειφθούν μόνο από ένα παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Μια τέτοια μετακίνηση της εργατικής τάξης είναι αδύνατη, ενώ χωριστές συντεχνιακές συμφωνίες ευνοούν τον εργοδότη έναντι άλλων εργατών στον ίδιο κλάδο και ενώ οι ενέργειες σπαταλούνται σε άδικους αγώνες δικαιοδοσίας που χρησιμεύουν μόνο για την περαιτέρω προσωπική ανάπτυξη των εργατοπατέρων.
Ένα κίνημα για την εκπλήρωση αυτών των όρων πρέπει να αποτελείται από μια μεγάλη βιομηχανική ένωση που θα περιλαμβάνει όλες τις βιομηχανίες, προβλέποντας τοπική βιοτεχνική αυτονομία, βιομηχανική αυτονομία σε διεθνές επίπεδο και ενότητα της εργατικής τάξης γενικά.
Πρέπει να βασίζεται στην ταξική πάλη και η γενική διοίκησή της πρέπει να διεξάγεται σε αρμονία με την αναγνώριση της ανυπόστατης σύγκρουσης μεταξύ της καπιταλιστικής τάξης και της εργατικής τάξης.
Θα πρέπει να καθιερωθεί ως η οικονομική οργάνωση της εργατικής τάξης, χωρίς να συμμετέχει σε κανένα πολιτικό κόμμα.
Όλη η εξουσία πρέπει να στηρίζεται σε μια συλλογική ιδιότητα μέλους.
Η τοπική, εθνική και γενική διοίκηση, και οι όροι εισδοχής πρέπει να είναι ίδια και να ισχύει για όλους τους κλάδους.
Όλα τα μέλη πρέπει να είναι μέλη της τοπικής, εθνικής ή διεθνούς ένωσης που καλύπτουν τη βιομηχανία στην οποία απασχολούνται, αλλά οι μεταγραφές μελών μεταξύ συνδικάτων, τοπικών, εθνικών ή διεθνών, πρέπει να ισχύουν καθολικά.
Οι εργαζόμενοι που φέρνουν συνδικαλιστικές κάρτες από βιομηχανικά συνδικάτα σε ξένες χώρες θα πρέπει να εισέρχονται ελεύθερα στον οργανισμό.
Η γενική διοίκηση πρέπει να εκδώσει μια δημοσίευση που να εκπροσωπεί ολόκληρη την ένωση και τις αρχές της, οι οποίες θα πρέπει να φτάνουν σε όλα τα μέλη σε κάθε βιομηχανία σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Θα πρέπει να καθιερωθεί και να διατηρηθεί ένα κεντρικό ταμείο άμυνας, στο οποίο να συνεισφέρουν εξίσου όλα τα μέλη.
Συνεπώς, όλοι οι εργαζόμενοι που συμφωνούν με τις αρχές που εκτίθενται εδώ θα συναντηθούν σε συνέλευση στο Σικάγο στις 27 Ιουνίου 1905, με σκοπό τη διαμόρφωση μιας οικονομικής οργάνωσης της εργατικής τάξης σύμφωνα με τις γραμμές που περιγράφονται σε αυτό το μανιφέστο.
Η εκπροσώπηση στο συνέδριο βασίζεται στον αριθμό των εργαζομένων που εκπροσωπεί ο αντιπρόσωπος. Κάθε εκπρόσωπος, ωστόσο, θα πρέπει να έχει πιστοποιήσεις που φέρουν τη σφραγίδα της ένωσης του, τοπική, εθνική ή διεθνή, και οι υπογραφές των εκπροσώπων αυτής, που να επιτρέπει την συμμετοχή του ως μέρος του προτεινόμενου οικονομικού οργανισμού στο βιομηχανικό τμήμα στο οποίο λογικά ανήκει στο γενικό σχέδιο οργάνωσης. Χωρίς αυτή την έγκριση, ο εκπρόσωπος θα συμμετέχει μόνο ως άτομο.
Υιοθετήθηκε στο Σικάγο στις 2, 3 και 4 Ιανουαρίου 1905.
AG SWING, AM SIMONS, W. SHURTLEFF, FRANK M. McCABE, JOHN M. O'NEIL, GEO. ESTES,
WM. D. HAYWOOD, MOTHER JONES, ERNEST UNTERMANN, W. L HALL, CHAS. Η. MOYER, CLARENCE SMITH, WILLIAM ERNEST TRAUTMANN, JOS. SCHMIDT, JOHN GUILD, DANIEL McDONALD, EUGENE DEBS, THΟΣ. J. De YOUNG, THOS. J. HAGERTY, FRED D. HENION, WJ BRADLEY, CHAS. Ο. SHERMAN, ME WHITE, WM. J. PINKERTON, FRANK KRAFFS, JE FITZGERALD, FRANK BORN,
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
*Το εν λόγω Συνέδριο έγινε στο Σικάγο, στις 2-4 Γενάρη 1905, και ήταν προπαρασκευαστικό για την ίδρυση των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) τον Ιούνη με Ιούλη του ίδιου χρόνου.
**Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης, μέλος των IWW
***Σχετικά: https://www.iww.org
