Η Ρωσική Επανάσταση μόλις που μπήκε στο δέκατο τρίτο έτος της, ένα χρονικό διάστημα αρκετό για να δείξει ένας κοινωνικός ξεσηκωμός, ακόμη και αυτής της κλίμακας, την αξία του.
Ποιά, λοιπόν, είναι η τωρινή κατάσταση της χώρας «της πιο περίφημης» επανάστασης; Το ερώτημα αυτό προκύπτει συνεχώς σε ένα πλήθος ανθρώπων, όλων των τάσεων και των κοινωνικών θέσεων οι οποίοι, πνιγμένοι στις πιο διαφορετικές και αντιφατικές πληροφορίες καταλήγουν να χάνουν κάθε ελπίδα στο να φτάσουν σε μια ακριβή αντίληψη των πραγμάτων που συμβαίνουν εκεί. Ακόμη και οι σύντροφοί μας δεν είναι πάντοτε απρόσβλητοι από φανταστικές φήμες που όλοι πολύ συχνά δεν ξέρουν πώς να απαντήσουν με ενδελεχή και τεκμηριωμένα γεγονότα.
Σε μια σειρά περισσότερο ή λιγότερο τακτικών άρθρων θα προσπαθήσουμε να παρέχουμε στους αναγνώστες της «La Revue Anarchiste» με την ακριβέστερη δυνατή πληροφόρηση την πραγματική κατάσταση στην ΕΣΣΔ, μεταξύ άλλων την πολιτική, οικονομική, και κοινωνική κατάσταση. Εμείς θα συλλέγουμε τις πληροφορίες αυτές αποκλειστικά από πρωτογενείς και αδιαμφισβήτητες πηγές: Σοβιετικές εφημερίδες («Iσβέστια», «Πράβντα», και άλλες), γράμματα από τους ανταποκριτές μας…
Πριν την έναρξη των εν λόγω άρθρων θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας μερικά ουσιώδη πράγματα σχετικά με τη Ρωσική Επανάσταση επί τη ευκαιρία της δωδεκάτης επετείου της. Αυτή η ανασκόπηση θα είναι χωρίς αμφιβολία χρήσιμη σε όλους όσους ενδιαφέρονται για το θέμα. Επιπλέον, θα χρησιμεύσει ως βάση για ό,τι αργότερα θα πούμε.
Το ξεκίνημα της επανάστασης επιβεβαίωσε πλήρως τις θέσεις και τις προβλέψεις των αναρχικών. Στην πραγματικότητα, δεν ήτανε ούτε ένα κόμμα ούτε πολιτική ούτε οποιουδήποτε άλλου είδους ομάδα που ξεκίνησε ή ηγήθηκε της επανάστασης. Ξέσπασε αυθόρμητα με μια γενική και αποφασιστική εξέγερση των εργαζόμενων μαζών που κατέληξε σέρνοντας τα κόμματα μαζί τους (Φλεβάρης-Μάρτης 1917).
Δύο παράλληλες διαδικασίες έγιναν ευθέως ξεκάθαρες, όπως συνέβη σε όλες τις πλατιές επαναστάσεις. Από τη μία πλευρά ήτανε το ψάξιμο, ο προβληματισμός, και οι προσπάθειες των λαϊκών μαζών που ήθελαν να συνεχίσουν την επανάσταση, για να τη βάλουν στο μεγάλο δρόμο της ελεύθερης λαϊκής δραστηριότητας με μεγάλες κοινωνικές υλοποιήσεις εν όψει. Από την άλλη πλευρά ήτανε η βιαστική συσπείρωση όλων των ειδών των πολιτικών στοιχείων που επιδίωκαν να βάλουν την επανάσταση στον πολιτικό δρόμο, εγκαθιδρύοντας έτσι μια νέα κυβέρνηση και διαλύοντας το ελεύθερο λαϊκό κίνημα.
Το πολιτικό ρεύμα αρχικά έφτασε στο σχηματισμό τριών διαδοχικών κυβερνήσεων, καμιά από τις οποίες δεν ήτανε σε θέση να επιλύσει τα τεράστια προβλήματα της επανάστασης ή να ικανοποιήσει τις προσδοκίες των εργαζόμενων μαζών. Στο τιμόνι, ήτανε οι κυβερνήσεις της μπουρζουαζίας και των αγροτών (Μιλιουκόφ, Πρίγκιπας Λβοφ), εκείνης του «συνασπισμού» (με τον Κερένσκι), και τέλος η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Κερένσκι (Μάρτης-Οκτώβρης 1917).
Στο αναμεταξύ η χώρα συνέχιζε να υποφέρει. Τα προβλήματα της επανάστασης παρέμεναν ανοιχτά. Όλες οι κυβερνήσεις υποσχέθηκαν την άμεση σύγκληση της Συντακτικής Συνέλευσης μαζί με πολλά άλλα πράγματα. Αλλά όλες ήτανε αδύνατο να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Σε αυτές τις συνθήκες μια άλλη πολιτική ομάδα ήρθε από το πουθενά, και ενισχυμμένη από την πορεία των γεγονότων, ανέλαβε τον αγώνα για την...
Παρά το θρίαμβο που αντιπροσώπευσε η ανατροπή του καθεστώτος Machado, η κατάσταση μετά την πτώση του παρέμεινε δυσμενής για τους αναρχικούς της Κούβας. Οι πιο αφοσιωμένοι ηγέτες και ακτιβιστές τους είχαν πέσει θύματα των κυβερνητικών δολοφονιών ή είχαν απελαθεί. Ως αποτέλεσμα, όταν εκδηλώθηκε ένα πραξικόπημα στις 4 Σεπτέμβρη 1933 ενάντια στην προσωρινή κυβέρνηση, που υποστηρίχθηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ, οι αναρχικοί έμειναν έκπληκτοι και απροετοίμαστοι «σε ό,τι θα μπορούσε να ονομαστεί “προ-οργανωτική” κατάσταση».
Η νέα «αυθεντική» επαναστατική κυβέρνηση, όπως ονομάστηκε η ίδια, ήταν αριστερών τάσεων με εθνικιστική χροιά. Οι κύριες φυσιογνωμίες της ήταν ο Ramon Grau San Martin και ο Antonio Guiteras. Ήταν συνδεδεμένοι με τους στρατιωτικούς που είχαν
- Ο Μεξικάνος αναρχικός Anselmo Lorenzo Figueroa, γεννήθηκε στις 21 Απρίλη 1861. Στο Λος Άντζελες ήταν υπεύθυνος του αναρχικού δεκαπενθήμερου περιοδικού “Regeneración" (“Αναγέννηση”), μέσω του οποίου συνεργάστηκε με τους Ricardo και Enrique Flores Magón, καθώς και τους Lázaro Gutiérrez de Lara και Antonio Villareal, οι οποίοι είχαν τότε απελευθερωθεί από τις φυλακές. Ο Figueroa συνελήφθη και κάθισε στις βορειοαμερικάνικες φυλακές από τον Γενάρη του 1911 μέχρι τον Ιούνη του 1914, συγκεκριμένα στις φυλακές στο νησί MacNeil. πέθανε στις 14 Ιούνη 1915 στο Palomas της Yuma της Αριζόνα, από τις κακουχίες και την επιδείνωση της υγείας του εξαιτίας της καταναγκαστικής...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018