Προερχόμενος από οικογένεια φεντεραλιστών και αντικληρικαλιστών, ήταν ενεργός στην Ομοσπονδιακή Νεολαία πριν περάσει στον αναρχισμό μετά την ανάγνωση του Γκόντγουιν, του Προυντόν, του Κροπότκιν και του Μπακούνιν και την παρατήρηση του κόσμου γύρω του.
Αν και αντίκρισε το εσωτερικό εξήντα σχεδον φυλακών από την ηλικία των 18 και μετά) έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Βαλένθια, αλλά και ταξίδεψε στην Ευρώπη και την Αμερική. Ήταν ιδιαίτερα εξοικειωμένος με την Ιταλία και γνώριζε πολλούς από τους Ιταλούς αναρχικούς, όπως τους Malatesta, Borghi και Fabbri. Εντυπωσιάστηκε αρκετά από τον Malatesta.
Στις αρχές του 20ού αιώνα (1905) ήταν κοντά στην ομάδα “Avenir” (Μελλον”) και όταν ήρθε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αναρχικός κάποιου κύρους. Το 1915 παρακολούθησε το συνέδριο στο El Ferrol, αντιπροσωπεύοντας την “Solidaridad Obrera” (“Εργατική Αλληλεγγύη”), το 1918 συμμετείχε στο Αναρχικό Συνέδριο στη Βαρκελώνη, ήταν παρών στο Διεθνές Εργατικό Συνέδριο στη Γενεύη καθώς και στο 6ο συνέδριο του F.N.A. στη Βαλένθια (όπου ξεχώρισε για την επιθετικότητα και τη σκληρή του γραμμή).
Η παρουσία του στο συνέδριο της La Comedia το 1919 έχει χαρακτηριστεί ζωτικής σημασίας: ήταν αυτός που συνέταξε το αναρχικό μανιφέστο, ήταν στην ομάδα εργασίας για την προπαγάνδα και αντιτάχθηκε στη γραμμή που υποστηρίχθηκε από τον Quintanilla. Στα επόμενα χρόνια ήταν ο κύριος εκπρόσωπος της πιο αναρχικής τάσης (και από το 1921 ξεχώρισε λόγω της εναντίωσής του στη δικτατορία του προλεταριάτου). Συνωμότησε εναντίον του Primo de Rivera και ενήργησε ως ενδιάμεσος κρίκος για τους αναρχικούς και τους συνδικαλιστές στη Βαλένθια, παρενέβη στη διαμάχη σχετικά με την αναρχική οργάνωση στην Ιταλία, και επίσης αναμείχθηκε στην πολεμική που έφερε τον Peiró εναντίον του Pestaña.
Το 1933 αντιτάχθηκε στην τότε εξέγερση που είχε οργανώσει η FAI. Τρία χρόνια αργότερα στο συνέδριο της Zaragoza δέχθηκε έντονη κριτική για τη μη ολοκλήρωση μιας αποστολής που είχε αναλάβει στο Παρίσι. Στον πόλεμο του 1936, η ιδεολογική σιγουριά του τεμαχίστηκε (λίγο πριν επιβεβαιώσει την αναρχοσυνδικαλιστική ορθοδοξία από τη θλεση του γραμματεία της IWA) και όπως πολλοί άλλοι ανέλαβε πολιτικές θέσεις (ως μέλος του οικονομικού συμβουλίου Καταλονίας καθώς και στην επιτροπή προπαγάνδας της Generalitat και στο Υπουργείο Παιδείας και Κατάρτισης).
Μόλις έγινε εμφανές ότι ο πόλεμος χάθηκε, έφυγε για τη Γαλλία και από εκεί στο Santo Domingo (1940), για να φτάσει στο Μεξικό όπου έμεινε μέχρι το θάνατό του. Στο Μεξικό διατήρησε τη θέση του γραμματέα της CNT (1942) και αντιστάθηκε στη γραμμή García Oliver από τις τάξεις της Nueva FAI. Αυτά ήταν χρόνια που επέστρεφε στις ιδεολογικές του ρίζες (απορρίπτοντας την προσφορά υπουργικής θέσης στην εξόριστη κυβέρνηση του Giral το 1945). Αργότερα, καθώς οι προοπτικές της επιστροφής στην Ισπανία εξασθένισαν, ήρθε στο προσκήνιο ως ο Carbó ο δημοσιογράφος.
Αλλά η δημοσιογραφία του ευθυγραμιζόταν πάντα με τις πεποιθήσεις του. Ήταν σπουδαίος δημόσιος ομιλητής και άριστος συγγραφέας που διέθετε αδιάκριτο στιλ. Το έργο του είναι διασκορπισμένο σε αμέτρητες εκδόσεις: ως δημοσιογράφος, τα γραπτά του μπορούν να βρεθούν στις “El Corsario” (“Ο Κουρσάρος”), “Regeneración” (“Αναγέννηση”), “Acción Social Obrera” (“Εργατική Κοινωνική Δράση”), “Estudios” “(“Μελέτες”) κ.α....
Yuri Glushakov
Το 1925, η GPU (Κεντρική Πολιτική Διεύθυνση) του Gomel συνέλαβε τον εργαζόμενο συντήρησης σιδηροδρόμων Korostelev στο τμήμα διπλής γραμμής Yakimovka (στο 446 χιλιόμετρο του Δυτικού Σιδηροδρόμου). Η πρώτη σελίδα του αρχειοθετημένου φακέλου του εν λόγω κρατούμενου είναι βασικά ένα κομμάτι ενός φύλλου χαρτιού με την αρχή μιας χειρόγραφης βιογραφίας ενός F. D. Korostelev. Το φύλλο είναι τσαλακωμένο και καλυμμένο από καφέ κηλίδες, πιθανώς ίχνη αίματος, το οποίο μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι χρησιμοποιήθηκε η «φυσική ενεργή μέθοδος ανάκρισης» (όπως ήταν γνωστή τότε). Το επόμενο φύλλο περιέχει μαρτυρία-κατάθεση του V. V. Kolyada, ενός αναρχικού που κρυβόταν με το...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΩΑΔΙΤΗΣ*
Ήδη από το 1870 υπήρχαν αγωνιστές που δρούσαν ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο στο Περού, αλλά δεν ήταν πριν το 1904 που εμφανίστηκαν οι πρώτες οργανωμένες αναρχικές ομάδες. Το χρόνο αυτό συγκροτήθηκε η συνδικαλιστική Ένωση Panaderos (Ένωση Αρτοποιών) με σαφή αναρχική επιρροή και κάλεσε στην πρώτη απεργία στο πάντα μαχητικό λιμάνι El Callao.
Το 1906 κυκλοφόρησε στη Λίμα η εφημερίδα «Humanidad» («Ανθρωπότητα») και το 1910 το Francisco Ferrer Racionalist Center (Ορθολογιστικό Κέντρο «Φρανστίσκο Φερρέρ») κυκλοφόρησε το έντυπο «Paginas Libres» («Ελεύθερες Σελίδες»).
Τρία χρόνια αργότερα ξέσπασε μια γενική απεργία κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για την οκτάωρη ημέρα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018