Ένα κείμενο με τίτλο που διένειμε η ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ-ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΩΝ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ τον Απρίλιο του 1991.
1. ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η λέξη ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει χρησιμοποιηθεί χωρίς διάκριση από τους άρχοντες και τα πιόνια τους παγκοσμίως για να χαρακτηρίσει αλλά και να εξορκίσει εκείνες τις βίαιες ενέργειες που δήθεν στρέφονται ενάντια στους κοινωνικούς θεσμούς. Η τρομοκρατία δεν θα ήταν δυνατόν να οριστεί ποτέ επαρκώς από το κράτος και τα ΜΜΕ, γιατί ο ορισμός αυτός θα έπρεπε αναγκαστικά να αναφέρεται σε όλες τις πράξεις βίας ή απειλής βίας εναντία στην κοινωνία. Θα περιλάμβανε, δηλαδή, και τη βία των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών, ΤΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Η αποφυγή της χρήσης της λέξης στα επίσημα νομικά κείμενα και ταυτόχρονα η κατά κόρον χρησιμοποίησή της από τα χείλη των εμμίσθων κρατικών οργάνων καταδεικνύει ότι πολύ μεγαλύτερη σημασία από την επίσημη "νομική" ερμηνεία της λέξης, έχει η "υπόγεια" επιρροή της στις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων.
Τόσο το κράτος με τον κατασταλτικό του μηχανισμό και οι κομματικές οργανώσεις που διακατέχονται από τη λογική της εξουσίας, όσο και η "ριζοσπαστική" εκδοχή τους, οι φασιστικές και σταλινικές οργανώσεις, έχουν άμεση και ενεργό ανάμειξη σε πράξεις βίας εναντίον της κοινωνίας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ στον πλανήτη που να μην καταπατά (τις περισσότερες φορές απροκάλυπτα) τα στοιχειωδεστέρα ανθρώπινα δικαιώματα, και αυτό όχι ειδικά σήμερα αλλά ΑΝΕΚΑΘΕΝ.
Από την εξολόθρευση των ιθαγενών της Αμερικής μέχρι το απαρτχάιντ· από τη βίαιη επίθεση του κράτους του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους ως την κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις μουσουλμανικές χώρες· από την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ως την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ· από τις σφαγές της Λιθουανίας ώς τη σφαγή της πλατείας Τιεν Αν Μεν (ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος), η διεθνής της εξουσίας λυσσομανά ανεμπόδιστα σε βάρος των ανθρώπων.
Εξάλλου, θα πρέπει να σημειώσουμε: την κακομεταχείριση και την εξόντωση ανθρώπων σε κρατητήρια και φυλακές, τη βίαιη καταστολή κάθε αυτόνομης αντίδρασης των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων, τη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών και τη σχέση των διαφορών παραρτημάτων τους με τις φασιστικές οργανώσεις, τις μασονικές στοές, την εκκλησία, το μεγάλο κεφάλαιο και τα συνδικάτα του εγκλήματος. Αν σ' αυτά προσθέσουμε τις σχέσεις των κυβερνητικών οργάνων με το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και το εμπόριο όπλων, με το εμπόριο των ναρκωτικών και με την εργαστηριακή παρασκευή μικροβίων με στόχο την εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών, διαπιστώνουμε ότι το ποσοστό της βίας ή της απειλής βίας που προέρχεται από το κράτος είναι συντριπτικά μεγαλύτερο από τα ποσοστά κάθε αλλού είδους βίας που εκδηλώνεται στο εσωτερικό της κοινωνίας.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αρκεί να υπενθυμίσουμε: τη θεσμοποίηση του απυρόβλητου για τα αστυνομικά όργανα (για να αρχίσουμε από κάπου!)· τη δικτατορία του Μεταξά· τα τάγματα "ασφαλείας" και τους γερμανοτσολιάδες· τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ και τις δολοφονίες των αρχειομαρξιστών και των τροτσκιστών από τους σταλινικούς του ΚΚΕ· την τρομοκρατία των ΤΕΑ και της χωροφυλακής καθώς και τις εκτοπίσεις κατά τα μετεμφυλιακά χρονιά· τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια κατά την περίοδο της στρατιωτικής χούντας· τις δολοφονίες και την αιματηρή καταστολή κατά την "μεταπολίτευση"· τη διεύρυνση, τη βελτίωση του εξοπλισμού και την ορθολογικοποίηση των τρομοκρατικών-αστυνομικών δυνάμεων επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Και την ανάμιξη της αστυνομίας στο εμπόριο ναρκωτικών, και το κύκλωμα προστασίας λεσχών, νυχτερινών κέντρων και πορνείων.
Η εν γένει τρομοκρατική δραστηριότητα του κρατικού μηχανισμού μας δίνει το δικαίωμα να χαρακτηρίσουμε το κράτος ως τη μοναδική τρομοκρατική οργάνωση που δρα αυτή τη στιγμή, και μάλιστα απροκάλυπτα και αδίστακτα. Μας δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τη λέξη "τρομοκρατία" για να αναφερθούμε αποκλειστικά στη ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΛΙΑΧΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Τι είναι αυτό που επιδιώκει το κράτος; Για να κατανοήσουμε τη μέθοδό του θα πρέπει να δούμε πως αντιδρά ο μέσος άνθρωπος στην τρομοκρατία, τόσο κοινωνικά όσο και ατομικά. Η τρομοκρατία, απειλώντας την ίδια τη φυσική ύπαρξη των ανθρώπων, στοχεύει κατευθείαν στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης κι έτσι εμφυτεύει στους ανθρώπους το φόβο για τη ζωή και την ασφάλεια τους. Κι αυτοί, ουσιαστικά και ψυχολογικά απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο, με σχέσεις υποβαθμισμένες στο επίπεδο της ικανοποίησης των αναγκών τους, αισθάνονται ανυπεράσπιστοι και αναζητούν προστασία σε κάποια οργάνωση ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ. Στρέφονται έτσι προς το κράτος ή προς τα κόμματα. Η τάση αυτή, βέβαια, υπάρχει έτσι κι αλλιώς εφόσον η φυσική μας ύπαρξη απειλείται από δεκάδες άλλους παράγοντες — ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. Έτσι εξηγείται και το τεράστιο ποσοστό των ανθρώπων που ασχολούνται με επαγγέλματα επικουρικά του κράτους, και γενικά η αναζήτηση του "βολέματος" ως νοοτροπία και σκοπός της ζωής. Η τρομοκρατία δεν αποτελεί παρά τη δικλείδα που εξασφαλίζει αυτού του είδους τη συμπεριφορά εκ μέρους των μελών μιας κοινωνίας, το μηχανισμό που ρίχνει τον άνθρωπο "ψυχή τε και σώματι" στις προστατευτικές αγκάλες της εξουσίας.
Πολύ συχνά η τρομοκρατία εμφανίζεται ΩΣ ΔΗΘΕΝ ΣΤΡΕΦΟΜΕΝΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Στοχεύει έτσι στο να εξαφανίσει τους τελευταίους ενδοιασμούς (διάβαζε: τα τελευταία ψήγματα ελεύθερης σκέψης) από τους ανθρώπους, παρουσιάζοντας το κράτος ως ΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Μια ολόκληρη βιομηχανία που περιλαμβάνει ΜΜΕ, ευαγή ιδρύματα με άδηλους πόρους και σχέσεις με μυστικές υπηρεσίες, διανοητές-κρατικούς υπαλλήλους, "προοδευτικούς" αναλυτές και "φιλελεύθερες" οργανώσεις, την Κου-Κλουξ-Κλαν και τις βιομηχανίες όπλων, ασχολείται αποκλειστικά με το εξής έργο: ΝΑ ΠΕΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΤΙ Η ΑΣΦΑΑΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΠΟΘΕΣΗ. Κατ' αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι γίνονται ΣΥΜΜΑΧΟΙ του κράτους και συμμετέχουν ανενδοίαστα στην πολιτική του. Όχι απλώς συναινούν αλλά ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ, εφόσον η κυριαρχία διαχέεται στην κοινωνία ως ο μοναδικός ΑΣΦΑΛΗΣ τρόπος συμπεριφοράς σε διαπροσωπικό πλέον επίπεδο. Έτσι, ελλείψει οργανωμένης κοινωνικής αντίστασης στα οποία σχεδία του κράτους, δηλαδή ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, η κοινωνία μετατρέπεται σε κοινωνία τηλεθεατών και καταναλωτών εμπορευμάτων.
2. ΕΝΟΠΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΛΗ
Από τα τέλη της δεκαετίας του '50, στους κόλπους των μαρξιστικών-λενινιστικών οργανώσεων του τρίτου κόσμου, αναπτύχθηκε μια πολιτική μεθοδολογία που έμεινε γνωστή ως "γκεβαρισμός", από το όνομα του Τσε Γκεβάρα. Αριστεριστές όπως ο Κάρλος Μαριγκέλα και ο Ρεζί Ντεμπραί στη Νότιο Αμερική, ο Μπεν Μπελά στην Αλγερία και ο Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, κάλυψαν θεωρητικά τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, βασιζόμενοι στην πολιτική και οικονομική κατάσταση των "αποικιών" του αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού. Παρ' όλες τις διαφορές μεταξύ τους στο επίπεδο της ανάπτυξης της ένοπλης πάλης, η στρατηγική του ήταν καθαρά μαρξιστικη-λενινιστικη. Απέβλεπαν δηλαδή στην ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ από τις ένοπλες οργανώσεις που θα αποδέσμευαν οικονομικά την κάθε χωρά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Αυτά τα κινήματα, πόρρω απέχοντα από το να είναι απελευθερωτικά, στόχευαν σε μια νέα υποδούλωση των ανθρώπων. Ισχυριζόμενα ότι θα καταλάμβαναν την εξουσία για να την χρησιμοποιήσουν "για το καλό των μαζών", έδειχναν ότι θεωρούσαν τους ανθρώπους ως ενιαία και άμορφη μάζα η οποία ήταν ΑΝΙΚΑΝΗ να αντιληφθεί ποιο είναι το συμφέρον της. Η λογική τους ήταν και είναι η λογική κάθε εξουσιαστή από την αυγή της ιστορίας: ΑΥΤΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ποιο είναι το συμφέρον μας. Πίστευαν, εξάλλου, ότι θα ήταν αρκετό να απαλλαγούν από τους καπιταλίστες και τις δικτατορίες των χωρών τους, να τους αντικαταστήσουν στην άσκηση της εξουσίας, να αναλάβουν εκείνοι τη χειραγώγηση της "άμορφης και άβουλης μάζας" για να ζήσουν όλοι καλύτερα. Αντιλαμβάνονταν το πρόβλημα, παρά τους ισχυρισμούς τους περί του αντίθετου, ως ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΣΜΩΝ. Όπου η λογική αυτή εφαρμόστηκε στην πράξη, είχε σαν αποτέλεσμα την επιβολή στυγνών δικτατοριών, που για να εδραιωθούν απλώς ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ τους ανθρώπους.
Λίγο αργότερα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, υπό την επίδραση του πολέμου του Βιετνάμ αλλά και εξαιτίας της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, δημιουργήθηκαν ομάδες που είχαν σκοπό να σαμποτάρουν εκ των ένδον τις "μητροπόλεις του καπιταλισμού". Αυτοονομάστηκαν ρομαντικά "ανταρτικό των πόλεων" και εκδήλωσαν την υποστήριξη τους σε όλους όσους πολεμούσαν τα συμφέροντα των καπιταλίστων, από τα σταλινικά καθάρματα του Βιετνάμ ως το κίνημα των Ιταλών εργαζομένων, θα αναφέρουμε ενδεικτικά τους Weathemen στις ΗΠΑ, τη «Φράξια Κόκκινος Στρατός» στη Δ. Γερμανία, καθώς και τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία. Οι ομάδες αυτές δέχονταν οικονομική και πρακτική υποστήριξη τόσο από τις παλαιστινιακές οργανώσεις όσο και από τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, που για δικούς τους λόγους, ευνοούσαν την ύπαρξη ενόπλων ομάδων πίεσης στις ΗΠΑ και στη Δυτική Ευρώπη. Το "αντάρτικο των πόλεων" έφτασε τελικά σε θεωρητικό και πρακτικό αδιέξοδο για λογούς που εξετάζουμε κατωτέρω:
Αρχικά, οι ομάδες αυτές απέτυχαν να αντιληφθούν δυο παραμέτρους που καθορίζουν το υφιστάμενο σύστημα. Πρώτο και κύριο, ο καπιταλισμός δεν υπάρχει έξω από την κοινωνία. Αντίθετα, είναι ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ σύστημα και, ως τέτοιο, αναπαράγεται και εκσυγχρονίζεται από τους ίδιους τους ανθρώπους. Η επικράτηση του βεβαία κατορθώθηκε μονό αφού χύθηκαν ποταμοί αίματος τόσο στις μητροπόλεις όσο και στις αποικίες, Στη συνεχεία όμως οι άνθρωποι έμαθαν όχι μονό να επιβιώνουν στα πλαίσια του αλλά και να προσαρμόζονται στις αξίες του και να αποκομίζουν από αυτό τα μεγαλύτερα δυνατά ωφέλη, θυσιάζοντας απλά και μονό την... ελευθερία τους. Επειδή όμως, κοινωνία σημαίνει ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, καπιταλιστική κοινωνία σημαίνει καπιταλιστικές σχέσεις. Για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν, όπως σε κάθε σχέση, προϋποθέτουν τη συνεργασία, την αλληλοϋποστήριξη και τουλάχιστον, την ανοχή μεταξύ των μερών τους. Το γεγονός ότι πρόκειται για σχέσεις άνισες, εκμεταλλευτικές, ανελεύθερες κτλ, είναι κάτι που μπορεί να γίνει Η ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΔΕΚΤΟ από την πλευρά που υφίσταται την εκμετάλλευση και την κυριαρχία.
Μπορεί επίσης, οι καταπιεζόμενοι να έχουν επίγνωση της καταπίεσης τους αλλά να την ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ για χάρη των υλικών απολαβών τους (γεγονός που εξακολουθεί να αποτελεί τον κανόνα). Έτσι, δεν αρκεί να... εξαφανίσει κανείς τους καταπιεστές για να απελευθερωθούν οι καταπιεζόμενοι. Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΞΕΠΗΔΗΣΕ, ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΧΕ ΠΕΡΙΒΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΟ ΤΟΥ "ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ". ΟΣΟ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ. ΟΣΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ.
Εξάλλου, ο επαναστάτης, γαλουχημένος και διαποτισμένος μέχρι το μεδούλι από τις αξίες του παρόντος συστήματος, τις περισσότερες φορές δεν έχει κατορθώσει να τις ξεπεράσει προσωπικά. Δε μπορεί λοιπόν, παρά να τις αναπαράγει και στο εσωτερικό της οργάνωσής του. Και αν πετύχει να μας απαλλάξει από τους εξουσιαστές μας, τούτο κάνει μόνο: ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ. Και μη μας πει κανείς ότι το "προλεταριακό κράτος" θα μαραθεί και θα πέσει σαν ώριμο φρούτο, γιατί μόνο γέλιο θα προκαλέσει.
[Σχόλιο του αντιγράφοντος: Θα το διατύπωνα αλλιώς: Ο επαγγελματίας επαναστάτης με πραξικοπηματική νοοτροπία, δεν ενδιαφέρεται να εγκαθιδρύσει την Ισότητα, (το δικαίωμα όλων να συμμετέχουν τόσο στη λήψη των αποφάσεων, όσο και στη διανομή του κοινωνικού πλούτου, επί ίσοις όροις) δε θέλει να καταργήσει την ιεραρχία και την εκμετάλλευση. Θέλει να επιβάλλει πατερναλιστικά τη δίκη του κυριαρχία πάνω στην κοινωνία, για να την '"αναμορφώσει επαναστατικά'' και να την "απελευθερώσει''.]
Η ένοπλη επαναστατική οργάνωση, αφού καταβροχθίσει το κυρίως πιάτο της εξουσίας, τρώει με το κουτάλι την κρέμα της καπιταλιστικής οικονομίας, της "μυστικής αστυνομίας των ιδεών" (Ζ.Π. Βουαγιέ). Αντιλαμβάνεται τον κόσμο μόνο οικονομικά κι έτσι αντιλαμβάνεται μονό τον οικονομικό κόσμο. Και επειδή είναι μαρξιστική-λενινιστική (ή το πολύ μαοϊκή), έχει το όραμα των ΜΑΡΞ, ΛΕΝΙΝ ή ΜΑΟ για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ αναδιάρθρωση του κόσμου. Και επειδή οι συγκεκριμένοι ΔΕΝ ΚΛΤΟΡΘΩΣΑΝ ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΟΥΝ, ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, έτσι και η ένοπλη αριστερή οργάνωση (όπως και η... άοπλη), όταν επιτυγχάνει κατορθώνει μόνο να εκσυγχρονίζει (ίσως ούτε κι αυτό) και να χρησιμοποιεί το σύστημα. Από την άλλη, οι άνθρωποι, επειδή ούτε ηλίθιοι είναι ούτε (φυσικά!) εξεγερμένοι, αντιλαμβάνονται αυτή τη θεμελιώδη αντίφαση του ενόπλου μαρξιστή που επιθυμεί να τους "απελευθερώσει" υποδουλώνοντάς τους, και προτιμούν τον ασφαλή και οικείο καπιταλισμό, που τουλάχιστον όχι μονό υπόσχεται αλλά και προσφέρει ένα βίντεο σε κάθε σαλονάκι.
Ο εθνικισμός, εξάλλου, που ελλοχεύει στους κόλπους αυτών των ενόπλων οργανώσεων, περιορίζει ακόμα περισσότερο την οπτική τους. Λησμονώντας την παλιά αλήθεια ότι "το κεφαλαίο δεν έχει πατρίδα" πιστεύουν ότι θα πολεμήσουν τον ιμπεριαλισμό αν "ανεξαρτητοποιηθεί" η χώρα τους. Και όταν το επιτύχουν, τότε "θα πρέπει όλοι μαζί να δουλέψουμε σκληρά", "να κάνουμε θυσίες" για να καταστήσουμε τα προϊόντα "μας" ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά. Η απελευθέρωση από το Εμπόρευμα, ο εξοβελισμός των σχέσεων ανταλλαγής, ο ίδιος ο κομμουνισμός, μεταβάλλονται σύντομα σε όνειρα απατηλά.
Πολλές φορές οι άνθρωποι, ανάλογα με το βαθμό της έκδηλης ή άδηλης καταπίεσής τους, βλέπουν με συμπάθεια τις ενέργειες αυτών των "ανταρτών". Οι τελευταίοι, εξαιτίας του διακαούς πόθου τους να "νικήσουν", παρερμηνεύουν αυτή τη συμπάθεια τους ως "ριζοσπαστικότητα". Τίποτα δε βρίσκεται μακρύτερα από την αλήθεια. Αυτό που κάνει τους ανθρώπους να "συμπαθούν" τις ένοπλες ομάδες δεν είναι παρά η απροθυμία τους να επαναστατήσουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ, και η συνακόλουθη συμμόρφωσή τους στα κελεύσματα μιας οργάνωσης ισχυρότερης από αυτούς, δεν είναι παρά η πρόθυμη ή απρόθυμη αποδοχή τους να κυριαρχούν και να κυριαρχούνται, να συντηρούν δηλαδή το υπάρχον κοινωνικό καθεστώς. Για τον ίδιο λόγο άλλοι επιλέγουν να "συμπαθήσουν" ένα σοσιαλδημοκρατικό ή ένα αριστερό κόμμα. Η περίφημη "ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ" των ανθρώπων δεν είναι παρά ένας ΜΥΘΟΣ του εγωπαθούς και μονομανούς "επαναστατικού" κινήματος. Οι άνθρωποι είναι ΕΝΕΡΓΟΙ — ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Το γιατί είναι θέμα άλλης πραγματείας.
Μολονότι οι ένοπλες ομάδες έχουν στόχους που δεν αντιφάσκουν με την ουσία του συστήματος, δεν παύουν να αποτελούν για το κράτος μιαν αντίπαλη δύναμη που πρέπει να καταπολεμηθεί. Ταυτόχρονα, και για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, πολλές φορές συγκεντρώνουν τις συμπάθειες των ανθρώπων, οι οποίοι οδηγούνται έτσι στην αμφισβήτηση του συγκεκριμένου κράτους (και όχι βέβαια στην αμφισβήτηση του θεσμού του κράτους). Εκείνο με τη σειρά του δε χάνει την ευκαιρία που του δίνεται. Περιστέλλει ακόμα περισσότερο δικαιώματα κι ελευθερίες, πολιτικοποιεί τη διαφωνία, καταστέλλει τις αντιδράσεις των εργαζομένων και γενικά αυτοενισχύεται, ωθώντας ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους στη συμμόρφωση και στην υποταγή. Η τουλάχιστον βλακώδης πεποίθηση ότι η κυριαρχία οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση, συναντάται συνήθως στους κύκλους όχι των ριζοσπαστών αλλά των υποταγμένων.
Και ξαφνικά, το κράτος αντιλαμβάνεται ότι οι ένοπλες ομάδες είναι η λύση που αναζητούσε εναγωνίως. Είναι αυτές που θα κάνουν την κυριαρχία του αποτελεσματική. Είναι αυτές που θα συμβάλουν στο να προσλάβει το χαρακτήρα του καταφυγίου, στο οποίο θα προστρέξουν οι παντοιοτρόπως ταλαιπωρούμενοι. Είναι αυτές που θα βεβαιώσουν ότι η μόνη εναλλακτική λύση για το θεσμό του κράτους είναι το ίδιο το κράτος. Πρέπει λοιπόν να...ενισχυθούν. Κι έτσι, πολύ εύκολα στις περισσότερες περιπτώσεις, τις διαβρώνει, τις χρηματοδοτεί, τις εξοπλίζει και τις παροτρύνει να δράσουν (!) «Η ΚΥΠ μας έκανε πάσα τη μπόμπα μέσω του Ούρμπαχ, κι εμείς τότε χαμπάρι δεν παίρναμε ότι γινόμαστε όργανα μιας συγκεκριμένης στρατηγικής των μπάτσων» (Μπόμι Μπάουμαν: "Πώς άρχισαν όλα").
Θα υπερβάλλαμε φυσικά, αν ισχυριζόμασταν ότι όλοι οι άνθρωποι που γίνονται μέλη μιας ένοπλης οργάνωσης είναι εξουσιαστές και διακατέχονται από την επιθυμία να κυριαρχήσουν. Αντίθετα μάλιστα, πολλοί απ' αυτούς θέλουν να αντιδράσουν στην κρατική τρομοκρατία. Αγανακτισμένοι μπροστά στην ατιμωρησία των κρατικών οργάνων, "παίρνουν τα όπλα" για ν' αποδώσουν "δικαιοσύνη". Εμφορούμενοι πολλές φορές από γνήσια επαναστατικά ιδανικά, και ανυπόμονοι μπροστά στην "αδράνεια" των ανθρώπων, αποφασίζουν να "βγάλουν από τη μέση" κάνα-δυο από εκείνους που λυμαίνονται την κοινωνία. Αντί να δηλώσουν όμως απερίφραστα ότι είναι εξοργισμένοι και αντιδρούν στη βία του κράτους, προτιμούν να περιβάλλουν τα πραγματικά ανθρώπινα συναισθήματά τους με τον μανδύα της πολιτικής. Με συνέπεια να χάνονται μέσα στο λαβύρινθο των πολιτικών μανιφέστων τους που δίνουν... συμβουλές στον καπιταλισμό για το πως θα λειτουργήσει καλύτερα ή που εκδηλώνουν τη συμπαράστασή τους στους αριστερούς κρατιστές της υφηλίου ή στο φάντασμα του προλεταριάτου.
Παρόλο που κατανοούμε τα συναισθήματά τους, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ ΑΣΥΖΗΤΗΤΙ ΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΗ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΑ ΑΠΟΤΕΑΕΣΜΑΤΑ. Υπογραμμίζουμε γι' ακόμα μια φορά ότι ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΑΤΙΝΑΖΟΝΤΑΙ.
3. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΑΕΥΘΕΡΙΑ
Αν επιθυμούμε να αντιταχθούμε στους σημερινούς κοινωνικούς θεσμούς, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε ότι κανένας θεσμός δεν είναι δυνατό να επικρατήσει για μεγάλο διάστημα με μοναδικό μέσο τη βία και τον καταναγκασμό. Το κράτος και ο καπιταλισμός βασίζονται πάνω απ' όλα στην ικανότητα τους να διαπερνούν ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής ζωής και να πείθουν τους ανθρώπους ότι είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ. Ότι "δε γίνεται αλλιώς", ότι "η ελεύθερη κοινωνία είναι ουτοπία". Ότι εκείνο που μας χρειάζεται είναι ένα "ακόμη καλύτερο κράτος" ή ένας "ακόμη καλύτερος καπιταλισμός". Βασίζονται επίσης σε θεσμούς επικουρικούς, όπως είναι η πυρηνική οικογένεια και η "σχολειακή" παιδεία για να εμβολιάσουν τις αξίες της εξουσίας και του κέρδους στον κάθε άνθρωπο προσωπικά, που γίνεται έτσι ένας μικρός κρατιστής ή ένας μικρός καπιταλιστής και συνάπτει εξουσιαστικές κι εκμεταλλευτικές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.
Επομένως, δεν αρκεί να αντιδράσουμε στο σημερινό κράτος, στο σημερινό καπιταλισμό, στη σημερινή κυριαρχία. Πρέπει να εξαλείψουμε κάθε είδους εξουσιαστικό κι εκμεταλλευτικό θεσμό. Και θα πρέπει να διαθέτουμε ένα όραμα για το πώς θα οργανωθεί η κοινωνία χωρίς να τους παλινορθώσει. Δεν επιζητούμε να καταστρέψουμε τις κοινωνικές σχέσεις. Επιζητούμε την αντικατάσταση των σημερινών κοινωνικών σχέσεων με νέες. Αυτό δε μπορεί να είναι έργο μιας εξουσιαστικής ένοπλης κλίκας. Είναι έργο ενός ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
Εμείς, ως αναρχοκομμουνιστές, δεν περιφρονούμε τους ανθρώπους. Τους θεωρούμε υπεύθυνους για τη ζωή τους και όχι "άμοιρα θύματα των εκμεταλλευτών", διότι θεωρούμε υπεύθυνους και τους εαυτούς μας. Το κράτος και το κεφαλαίο, ως ΦΥΣΕΙ καταπιεστικοί θεσμοί, δεν υπάρχουν παρά μονό επειδή οι άνθρωποι ανέχονται την ύπαρξή τους. Επειδή ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να εξαργυρώνουν την ελευθερία τους με υποσχέσεις υλικών απολαβών. Επειδή προτιμούν να υφίστανται την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, για να μπορούν με τη σειρά τους να εκμεταλλεύονται και να εξουσιάζουν τους πιο αδύνατους. Η κυριαρχία και η εκμετάλλευση δεν είναι δρόμοι μονής κατεύθυνσης. Είναι σχέσεις που δημιουργούν και αναπαράγουν οι ίδιοι οι άνθρωποι.
Πιστεύουμε ότι η ελευθεριακή κοινωνία είναι εφικτή. Και μάλιστα όχι μετά από δέκα, εκατό ή χίλια χρονιά, αλλά σήμερα. Αν θέλουμε πραγματικά να ζήσουμε ελεύθεροι, μπορούμε να το κατορθώσουμε μόνο αν δημιουργήσουμε νέες αξίες και χτίσουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις με βάση αυτές τις αξίες. Αν προάγουμε τη συνεργασία και την αλληλοβοήθεια, τη συντροφικότητα και τον αλληλοσεβασμό. Αν δώσουμε έμφαση σε μια οικονομία που δεν θα επιτρέπει την πραγμοποίηση των άλλων ανθρώπων και θα ικανοποιεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων, χωρίς να λεηλατεί τη φύση, να μηχανοποιεί τον άνθρωπο ή να μετατρέπει τα αγαθά και τους ίδιους τους ανθρώπους σε εμπορεύματα. Αν δημιουργήσουμε μικρές, αποκεντρωμένες κοινότητες, δομημένες στη βάση της ελεύθερης συμφωνίας μεταξύ των μελών τους, όπου ο καθένας θα είναι αρμόδιος να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του, και μάλιστα να αποφασίζει προς όφελος της κοινότητας.
Δε φενακιζόμαστε μεγαλοποιώντας τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Θεωρούμε κοινωνικό αγώνα μόνο τον αγώνα στο εσωτερικό της κοινωνίας κι όχι στο ημίφως των περιθωρίων της. Θα μας πουν ότι η ίδια η ύπαρξη του κράτους και του κεφαλαίου αποτελεί άρνηση της ελευθερίας μας. Δεν θα συμφωνήσουμε. Η ελευθερία (διάβαζε: η ΑΝΘΡΩΠΙΑ) δεν είναι μια ιδιότητα που οι άνθρωποι έχουν ήδη εκ φύσεως και εμποδίζονται από τους εξουσιαστικούς θεσμούς να την εκφράσουν. Αντίθετα, είναι ΜΙΑ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΘΕΙ ΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΑΓΩΝΑ, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Διεξάγουμε αυτό τον αγώνα γνωρίζοντας καλά ότι στη γωνία δεν καραδοκεί μονό το έμμισθο όργανο του κράτους ή ο στυγνός καπιταλιστής. Καραδοκεί κυρίως ο εξουσιαστικός κι εκμεταλλευτικός χαρακτήρας των ανθρώπων. Αν το κράτος ή το κεφαλαίο προσπαθήσουν να εμποδίσουν τον αγώνα μας για ανάπλαση του εαυτού μας και των κοινωνικών σχέσεων, ΤΟΤΕ ΘΑ ΑΜΥΝΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΠΟΙΟ ΜΕΣΟ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟ. Γνωρίζουμε όμως καλά ότι η βίαιη σύγκρουση θα γίνεται όλο και λιγότερο απαραίτητη όσο περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν ΝΑ ΔΟΜΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΩΝ ΕΑΕΥΘΕΡΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΝ.
