Η ιδέα ενός κόσμου χωρίς κυβέρνηση, στον οποίο όλοι οι άνθρωποι μπορούν να θεωρηθούν ελεύθεροι από κάθε ζυγό, είναι, για πολλούς, ουτοπική, απατηλή, ή απλά ένα αστείο. Για τους αναρχικούς ή τους ελευθεριακούς, αντίθετα, ο τερματισμός του κράτους, του καπιταλισμού και οποιουδήποτε καταπιεστικού κανόνα ήταν το μεγαλύτερο κίνητρό τους για αιώνες.
Το πρόβλημα είναι ότι ο όρος αναρχία -που με βάση την ελληνική ετυμολογία του σημαίνει «απουσία κυβέρνησης»- συνδέεται συχνά με βία ή ταραχές. Στο Μεξικό, για παράδειγμα, αρκετές εφημερίδες χρησιμοποιούν τον όρο μόνο για αναφορά σε βίαιες πράξεις που διαπράττονται από ορισμένους ανθρώπους οι οποίοι έχυν συνδέσει τη ζωή τους με τέτοια ιδανικά. Στη Χιλή, ο Ιταλός δημοσιογράφος Lorenzo Spairani απελάθηκε το 2017 για ηχογράφηση βίντεο μιας πορείας συνδικάτων, κατηγορούμενος ότι ήταν μέρος της «αναρχοφιλελεύθερης σκηνής», όπως ειπώθηκε. «Αυτό θέτει σε αμφιβολία το αν στη Χιλή υπάρχει για την πλήρης δημοκρατία», δήλωσε ο Spairani στην εφημερίδα της Κόστα Ρίκα «El País» («Η Χώρα»).
Στην Κολομβία, υπάρχουν προσωπικότητες που, πέρα από την υποτιθέμενη προώθηση της βίας, έχουν προσεγγίσει τον αναρχισμό μέσα από τα Γράμματα και τις Παραστατικές Τέχνες.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Iván Darío Álvarez, συγγραφέας, στοχαστής, και επίσης ιδρυτής, πριν από 44 χρόνια, του θεάτρου La Dragonula Dorada, στην Μπογκοτά, στο οποίο διοχετεύει το ελευθεριακό «δηλητήριο» μέσω δικών του έργων όπως το «El Dulce Enchanto de la isla acracia».
Συνεργάστηκε επίσης με το ένθετο Magazín Dominical της εφημερίδας «El Spectador», δημοσιεύοντας διάφορα άρθρα αφιερωμένα στον αναρχισμό.
Το 1992 ίδρυσε το περιοδικό «Biophilos», από το όνομα του Κολομβιανού αγωνιστή και αναρχικού Biófilo Panclasta (το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Vicente Rojas Lizcano 1879– 1943), known as Biófilo Panclasta, από το οποίο κυκλοφόρησε τέσσερα τεύχη.
Η βιβλιοθήκη του καταλαμβάνει σχεδόν τρία δωμάτια του σπιτιού του, είναι μια μεγάλη συλλογή έργων φιλοσοφίας, παιδικών ιστοριών, θεατρικών έργων, τραγουδιών, ποιημάτων και άλλων.
...
Η Δεύτερη Γενιά του Αναρχισμού στην Ανατολία,το κουρδικό εθνικό ζήτημα
Ο αναρχισμός στην Τουρκία [1] –που αποτελούσε κάποτε μια σημαντική ριζοσπαστική δύναμη ενάντια στον οθωμανικό ιμπεριαλισμό πάνω στον υποτελή βουλγαρικό, μακεδονικό, ελλαδικό, αραβικό, αφρικάνικο και εβραϊκό λαό- άρχισε να επανεμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ωστόσο, αυτή η ανάπτυξή του έγινε κάτω από εχθρικές συνθήκες, μιας και από τον σχηματισμό του τουρκικού κράτους το 1923, η τουρκική πολιτική σκηνή της αριστεράς είχε κυριαρχηθεί από την κομμουνιστική παράδοση και από εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ομάδες που επιδίωκαν την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, το οποίο είναι χωρισμένο μεταξύ Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας...
Αυτό είναι το πρώτο τεύχος της βραζιλιάνικης αναρχικής εφημερίδας “Acao Direta” (“Άμεση δράση”), της νέας περιόδου, δηλαδή τον Απρίλη του 1946, στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Η εφημερίδα άρχισε την κυκλοφορία της το 1929, αλλά διακόπηκε η έκδοση. Ο εκδότης ήταν ο José Oiticica, ο οποιος γεννήθηκε σαν σήμερα, 22 Ιούλη 1882. Ήταν φιλόλογος, καθηγητής και εξέχων αναρχικός αγωνιστής. Συμμετείχε ενεργά στην εργατική και αναρχική εξέγερση του 1918 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Στον εν λόγω τεύχος δημοσιεύεται άρθρο του με τίτλο “Άμεση δράση” με αφορμή την επανάληψη της έκδοσης της εφημερίδας, επαναλαμβάνοντας τη σημασία της τρέχουσας αναρχικής πρακτικής απέναντι στην πολιτική...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018