Morris Brodie*
Ο αναρχισμός βρίσκεται σε μια ολοένα αυξανόμενη αναβίωση τα τελευταία χρόνια, με πολλούς σχολιαστές να αναρωτιούνται εάν το κρατικό σύστημα της Βεστφαλίας (Westphalian) είναι ικανό να επιβιώσει από τις απειλές της παγκοσμιοποίησης, τα νέα κοινωνικά κινήματα και την ολοένα και πιο ασταθή φύση του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου. Σε αυτό το κλίμα είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι αναρχικοί στην πρόσφατη ιστορία, ιδιαίτερα στα μέσα του εικοστού αιώνα, ο οποίος θεωρείται συχνά ως ένας τριπλός ανταγωνισμός μεταξύ των ιδεολογιών του κομμουνισμού, της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του φασισμού. Η αυξανόμενη ενοποίηση της κρατικής εξουσίας, του μιλιταρισμού και του εθνικισμού ήταν σημαντικά θέματα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, αλλά υπήρχε επίσης ένα επίμονο, αν και μικρό, διεθνές αναρχικό κίνημα, που συνεχώς πρότεινε την υπόθεση της επαναστατικής αλλαγής, προκαλώντας εκείνους που υποστήριζαν την αυξανόμενη κυβερνητική παρέμβαση για την καταπολέμηση των επιπτώσεων της μεγάλης ύφεσης (του 1929).
Σε αυτήν την εργασία θα ήθελα να διερευνήσω το αναρχικό κίνημα σε τρεις χώρες τη δεκαετία του 1930: τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιρλανδία, εφεξής αποκαλούμενο «διατλαντικό» Αναρχικό κίνημα. Οι πολιτικές ιδέες δεν υπάρχουν στο κενό, και οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες σε καθεμία από αυτές τις χώρες -με την κάθε μια σε διαφορετικό στάδιο ανάπτυξης- είχε μεγάλο αντίκτυπο στην ανάπτυξη των εργατικών τους κινημάτων, συμπεριλαμβανομένης της αναρχικής πτέρυγας. Ωστόσο, οι ομοιότητες στη γλώσσα, τον πολιτισμό και τους θεσμούς (καθώς και την ανταλλαγή μεμονωμένων αναρχικών μεταξύ των χωρών) επιτρέπουν σημαντικές συγκρίσεις. Θα τελειώσω με έναν απολογισμό της αντίδρασης του διατλαντικού Αναρχικού κινήματος στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, που αποτέλεσε μια τεράστια ώθηση στο κύρος του αναρχισμού κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.
Το αναρχικό κίνημα στις ΗΠΑ ήταν κάπως το μεγαλύτερο στις διατλαντικές χώρες, με πολλές χιλιάδες ακτιβιστές να διασκορπίζονται σε όλη τη χώρα σε διάφορες τοποθεσίες, όπως η Νέα Υόρκη, το Σικάγο, το Νιου Τζέρσεϋ και οι μεγαλύτερες πόλεις της Καλιφόρνιας. Το κίνημα στις ΗΠΑ είχε ισχυρούς δεσμούς με τη μετανάστευση, με διαφορετικά δίκτυα συγκεντρωμένα σε διαφορετικές εθνοτικές κοινότητες. Πράγματι, ο αναρχικός ιστορικός Paul Avrich, υποστήριξε ότι «ο αναρχισμός, για όλες τις διεθνείς προσδοκίες του, για όλη την πίστη του στην ενότητα της ανθρωπότητας, ήταν πάντα χωρισμένος σε εθνικές και εθνοτικές ομάδες». Οι πιο σημαντικές από αυτές τις εθνοτικές κοινότητες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν οι Εβραίοι, οι Ρώσοι, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί. Από ορισμένες απόψεις, κάθε κίνημα είχε μια ξεχωριστή αναρχική ιδεολογία που επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπίδρασαν με άλλους τομείς του εργατικού κινήματος. Οι Εβραίοι και οι Ρώσοαμερικανοί αναρχικοί, για παράδειγμα, είχαν την κύρια δύναμή τιυς στα συνδικάτα, ιδιαίτερα στην Ένωση Ρώσων Εργαζομένων (Union of Russian Workers - URW), στην Διεθνή Ένωση Γυναικών Εργαζομένων στην Ένδυση(International Ladies Garments Workers’ Union - ILGWU) και στους Ενωμένους Εργαζόμενους στον Ρουχισμό (Amalgamated Clothing Workers of America - ACWA). Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 οι δύο από αυτές αποτέλεσαν σκηνές φαύλων εσωτερικών διαφορών μεταξύ κομμουνιστών και μη κομμουνιστών για τον έλεγχο των συνδικάτων. Σε αυτές τις μάχες πολλοί Εβραίοι Αναρχικοί συμμάχησαν με συντηρητικούς συνδικαλιστές για να πολεμήσουν τους...
Ο Alexander Kuzmin (ψευδώνυμο: Mitrophan), γεννήθηκε το 1888, στο Petrozavodsk του Olonetsk και πέθανε στις 29 Αυγούστου 1908, στο ίδιο μέρος. Καταγόταν από εργατική οικογένεια. Αποφοίτησε από το τοπικό σχολείο του Petrozavodsk. Από το 1902 άρχισε να εργάζεται στο εργοστάσιο Alexander.
Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1905-1907 συμμετείχε ενεργά στο επαναστατικό κίνημα, παίρνοντας μέρος σε παράνομες συγκεντρώσεις, μαζικές διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Έγινε μέλος της οργάνωσης του AKP του Petrozavodsk. Σύντομα μπήκε στο Inokentievshchyna, το οποίο νόμιζε ότι ήταν ένα εθνικό κίνημα και επρόκειτο να πάει στο Pudozh για να προσδώσει στο κίνημα επαναστατικό χαρακτήρα.
Στις 23 Ιούνη 1908 συμμετείχε...
Sheila Rowbotham*
Τμήμα Κοινωνιολογίας University of Manchester
Στις αρχές του 1970 το Κίνημα Γυναικείας Απελευθέρωσης στην Βρετανία (Women’s Liberation Movement) επεδίωξε να συνδικαλίσει τις νυκτερινές καθαρίστριες. Μία μακρά και εντατική καμπάνια κατέληξε σε δύο απεργίες και σε μία μεγαλύτερη συνειδητότητα στο συνδικαλιστικό κίνημα για αυτό το παραγνωρισμένο τμήμα εργατριών. Παρ’ όλο την δημοσιότητα που δημιουργήθηκε μέσω άρθρων σε εφημερίδες, συναντήσεων και από την παραγωγή δύο ντοκιμαντέρ που εστιάζανε στις καθαρίστριες και στις συνθήκες εργασίας τους, η οργάνωση αποδείχθηκε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018