Στο 8ο κείμενο της σειράς, ο μαύρος Αναρχικός Benjamin Zephaniah παρουσιάζει αναλυτικά τον ρατσισμό και την αδικία που βίωσε λόγο του χρώματος του και πως αυτό τον οδήγησε να σπασθεί τον αναρχισμό.
Γιατί είμαι αναρχικός
Έγινα πολιτικός όταν δέχτηκα την πρώτη μου ρατσιστική επίθεση σε ηλικία επτά ετών. Δεν καταλάβαινα καμία πολιτική θεωρία, απλά ήξερα ότι είχα αδικηθεί και ήξερα ότι υπήρχε άλλος τρόπος. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν ήμουν δεκαπέντε, ένα σημαδεμένο περιπολικό σταμάτησε προς το μέρος μου καθώς περπατούσα στο Μπέρμιγχαμ τις πρώτες πρωινές ώρες, τρεις μπάτσοι βγήκαν από το αυτοκίνητο, με έσπρωξαν στην πόρτα ενός καταστήματος και μετά με χτύπησαν. Επέστρεψαν στο αυτοκίνητό τους και έφυγαν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν είχα διαβάσει τίποτα για την πολιτική αστυνόμευσης, ή οτιδήποτε σχετικά με τον λεγόμενο νόμο και την τάξη, απλά ήξερα ότι είχα αδικηθεί. Όταν πήρα την πρώτη μου δουλειά ως ζωγράφος, δεν είχα διαβάσει τίποτα για τη θεωρία των αγώνων της εργατικής τάξης ή για το πώς οι πλούσιοι εκμεταλλεύονταν τους φτωχούς, αλλά όταν το αφεντικό μου εμφανιζόταν μέρα παρά μέρα σε ένα διαφορετικό supercar και διακινδυνεύαμε τη ζωή μας ανεβαίνοντας σκάλες και αναπνέοντας τοξικές αναθυμιάσεις, ήξερα ότι είχα αδικηθεί.
Μεγάλωσα (όπως οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου) πιστεύοντας ότι ο αναρχισμός σήμαινε ανοησίες. Είμαι πολύ δυσλεκτικός, οπότε συχνά πρέπει να χρησιμοποιώ ορθογραφικό έλεγχο ή λεξικό για να βεβαιωθώ ότι έχω γράψει σωστά τις λέξεις. Άκουγα λέξεις όπως Σοσιαλισμός και Κομμουνισμός όλη την ώρα, αλλά ακόμη και οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές που συνάντησα έτειναν να απορρίπτουν τους Αναρχικούς είτε ως περιθωριακή ομάδα, την οποία πάντα κατηγορούσαν αν υπήρχε πρόβλημα στις διαδηλώσεις, είτε ως ονειροπόλους. Ακόμα και τώρα, μόλις έλεγξα έναν ορθογραφικό έλεγχο και περιγράφει τον αναρχισμό ως χάος, ανομία, χάος και αταξία. Μου αρέσει το θέμα της αταξίας, αλλά για τον «μέσο» άνθρωπο, η αταξία σημαίνει χάος, ανομία και χάος. Τα ίδια πράγματα που τους λένε να φοβούνται περισσότερο.
Το σπουδαιότερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ για τον εαυτό μου είναι να μάθω πώς να σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Άρχισα να το κάνω αυτό σε νεαρή ηλικία, αλλά είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνεις αυτό όταν υπάρχουν πράγματα γύρω σου όλη την ώρα που σου λένε πώς να σκέφτεσαι. Ο καπιταλισμός είναι σαγηνευτικός. Περιορίζει τη φαντασία σας και στη συνέχεια σας λέει ότι πρέπει να αισθάνεστε ελεύθεροι επειδή έχετε επιλογές, αλλά οι επιλογές σας περιορίζονται στα προϊόντα που θέτουν μπροστά σας ή στα όρια της περιορισμένης πλέον φαντασίας σας. Θυμάμαι ότι επισκέφθηκα το Σάο Πάολο πριν από πολλά χρόνια, όταν εισήγαγε τον νόμο για την καθαρή πόλη. Ο δήμαρχος δεν έγινε ξαφνικά αναρχικός, αλλά συνειδητοποίησε ότι το συνεχές και πανταχού παρόν μάρκετινγκ στο οποίο υποβάλλονταν οι άνθρωποι δεν ήταν απλώς άσχημο, αλλά αποσπούσε τους ανθρώπους από τον εαυτό τους. Έτσι, περισσότερες από 15.000 διαφημιστικές πινακίδες αφαιρέθηκαν. Λεωφορεία, ταξί, διαφημίσεις με νέον και χάρτινες αφίσες απαγορεύτηκαν. Στην αρχή φαινόταν λίγο περίεργο, αλλά αντί είτε να κοιτάξω, είτε να προσπαθήσω να μην κοιτάξω διαφημιστικά ευρέως, περπάτησα και καθώς περπατούσα κοίταξα γύρω μου. Διαπίστωσα ότι αγόραζα μόνο αυτό...
Ψευδώνυμο του Ρούντολφ Γκρόσμαν (Rudolf Grossmann) Αυστριακού αναρχικού και ειρηνιστή. Ο Γκρόσμαν πολιτικοποιήθηκε από πολύ νωρίς και σε ηλικία δεκαέξι χρόνων αποβλήθηκε από το γυμνάσιο λόγω σοσιαλδημοκρατικής προπαγάνδας, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να έρθει σε ρήξη με τους γονείς του, οι οποίοι τον έστειλαν σε συγγενείς τους στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εκεί, παράλληλα με τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, ήρθε σε επαφή με τις οργανώσεις του σοσιαλιστικού και αναρχικού κινήματος. Το 1898 άρχισε να δραστηριοποιείται πολιτικά και δημοσιογραφικά και για δυο χρόνια (1898-1900) υπήρξε συνεργάτης της New Yorker Volkszeitimg (Λαϊκής Εφημερίδας της Νέας Υόρκης) και για ένα...
Η εγκαθίδρυση, τον Οκτώβριο του 1917, αυτού που πωλήθηκε ως σοβιετική εξουσία βρίσκεται στη ρίζα μιας από τις πιο τραγικές παρεξηγήσεις αυτού του αιώνα. Από την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, η οποία είχε ανατρέψει τον τσαρισμό, τα σοβιέτ (ή "συμβούλια") είχαν γίνει τα όργανα βάσης της άμεσης δημοκρατίας των Ρώσων εργατών. Μπροστά στην ανικανότητα της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης που απαρτιζόταν από φιλελεύθερους και σοσιαλεπαναστάτες, μιας κυβέρνησης της οποίας ηγείτο προς το τέλος ο ιδιόρρυθμος Κερένσκι, μια κατάσταση διπλής εξουσίας ευνοούσε όλο και περισσότερο εκείνους που ζητούσαν "όλη την εξουσία στα σοβιέτ επί τόπου και στο κέντρο", με, ως...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018