ngnm

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

24 Ιανουαρίου 2024

(Μια απάντηση στη Μαρία Isidine)

Η συντρόφισσα Isidine αντιμετωπίζει τη θέση μας για μια επαναστατική αναρχική οργάνωση με την παλαιά αντίληψη που αντιστοιχεί σε μια εποχή κατά την οποία οι αναρχικοί δεν είχαν καμία πραγματική οργάνωση, αλλά έρχονταν σε συμφωνία σχετικά στους στόχους και τα μέσα υλοποίησης τους μόνο μέσω της αμοιβαίας κατανόησης.

Στην πραγματικότητα, το παλαιό κόμμα περιοριζόταν σε ανάλογες ιδέες και ήταν αποστερημένο από ένα αυθεντικό οργανωτικό σχήμα. Αντιστοιχούσε, προπάντων, στη γέννηση του αναρχικού κινήματος, όταν οι πρωτοπόροι του ψηλαφούσαν ακόμα το δρόμο που θα ακολουθούσαν, μην έχοντας ακόμα δοκιμαστεί από τις σκληρές εμπειρίες της ζωής.

Ο σοσιαλισμός, επίσης, στις ημέρες του, είχε μια δύσκολη κύηση. Εντούτοις, καθώς ο μαζικός κοινωνικός αγώνας εξελίχθηκε και έγινε πιο έντονος, όλες οι τάσεις που επεδίωκαν να επηρεάσουν την έκβασή του υιοθέτησαν τις ακριβέστερες πολιτικές και οργανωτικές μορφές. Εκείνες οι τάσεις που απέτυχαν να παραμείνουν σε συμφωνία με την εξέλιξη έμειναν πίσω από τη ζωή. Εμείς οι Ρώσοι αναρχικοί ήμασταν ιδιαίτερα λογικοί πάνω σ’ αυτό το ζήτημα κατά τη διάρκεια των δύο επαναστάσεων του 1905 και του 1917. Αν και, στο ξέσπασμά τους, ήμασταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μόλις άρχισε η εποικοδομητική τους φάση, βρεθήκαμε στο περιθώριο και, τελικά, απομακρυνθήκαμε από τις μάζες.

Αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας σύμπτωσης. Μια τέτοια στάση ήρθε αναπόφευκτα από την ανικανότητά μας, από οργανωτική άποψη, καθώς επίσης και από το πλεονεκτικό σημείο της ιδεολογικής μας σύγχυσης. Το ρεύμα, αυτής της αποφασιστικής εποχής, απαιτεί από μας κάτι περισσότερο από ένα «κόμμα» απαλλαγμένο από οργανωτικό σχήμα συγκροτημένου απλώς πάνω στην έννοια μιας όμορφης ιδέας. Αυτή η εποχή αξιώνει ότι το αναρχικό κίνημα, συνολικά, πρέπει να έχει απαντήσεις σε μια ολόκληρη σειρά ζητημάτων υψίστης σημασίας, είτε σχετικά με τον κοινωνικό αγώνα είτε με την κομμουνιστική οικοδόμηση. Απαιτεί ότι πρέπει να αισθανόμαστε ευθύνη ως προς τους στόχους μας. Ωστόσο, έως ότου έχουμε μια πραγματική και σημαντική οργάνωση, δεν πρόκειται να είναι δυνατό για μας να παρέχουμε τις απαντήσεις αυτές ούτε και να επωμιστούμε αυτές τις ευθύνες. Πράγματι, το σταθερό ευδιάκριτο χαρακτηριστικό του κινήματός μας είναι ότι δεν χαρακτηρίζεται από μια ενότητα των απόψεων σχετικά μ’ αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα. Υπάρχουν τόσες απόψεις όσα είναι τα άτομα και οι ομάδες.

Ένας συγκεκριμένος αναρχικός θεωρεί αυτήν την κατάσταση αντανακλαστική του πολυσχιδούς της αναρχικής σκέψης. Ο αγωνιζόμενος κόσμος της εργασίας δεν έχει καμία ιδέα τι να κάνει με το μίγμα αυτό, χαρακτηρίζοντάς το παράλογο. Έτσι, προκειμένου να ενταθεί το τέλμα της γελοιότητας στο οποίο είναι κολλημένο το αναρχικό κίνημα, καθυστερώντας στο πρώτο στάδιο της οργάνωσης παρά την αριθμητική του ανάπτυξη, είναι ζωτικής σημασίας ζήτημα το ότι πρέπει να καταβληθεί μια επίμονη και αποφασιστική προσπάθεια. Πρέπει να υιοθετήσει τα οργανωτικά εκείνα σχήματα για τα οποία είναι εδώ και πολύ καιρό ώριμο, διαφορετικά θα χάσει τη δυνατότητά του να διατηρήσει τη φυσική του θέση στον αγώνα για έναν νέο κόσμο. Η επιτακτική ανάγκη γι’ αυτό το νέο βήμα αναγνωρίζεται από πολλούς συντρόφους, αυτούς για τους οποίους η μοίρα του ελευθεριακού κομμουνισμού είναι συνυφασμένη με την μοίρα του κόσμου της αγωνιζόμενης εργασίας....

Περισσότερα …