Λεπτομέρειες

Lucien van der Walt-Michael Schmidt

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

22 Ιουλίου 2020

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• κοινωνικοί αγώνες
• Βουλγαρία
• Ελλάδα
• επαναστατικό κίνημα
• εθνικά ζητήματα
• αριστερά
• κομμουνισμός
• Greece
• αγροτικές εξεγέρσεις
• Θεσσαλονίκη

Η Δεύτερη Γενιά του Αναρχισμού στην Ανατολία,το κουρδικό εθνικό ζήτημα

Ο αναρχισμός στην Τουρκία [1] –που αποτελούσε κάποτε μια σημαντική ριζοσπαστική δύναμη ενάντια στον οθωμανικό ιμπεριαλισμό πάνω στον υποτελή βουλγαρικό, μακεδονικό, ελλαδικό, αραβικό, αφρικάνικο και εβραϊκό λαό- άρχισε να επανεμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ωστόσο, αυτή η ανάπτυξή του έγινε κάτω από εχθρικές συνθήκες, μιας και από τον σχηματισμό του τουρκικού κράτους το 1923, η τουρκική πολιτική σκηνή της αριστεράς είχε κυριαρχηθεί από την κομμουνιστική παράδοση και από εθνικιστικές και σοσιαλιστικές ομάδες που επιδίωκαν την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, το οποίο είναι χωρισμένο μεταξύ Ιράν, Ιράκ, Τουρκίας και Συρίας (με πιο αξιοσημείωτο να είναι το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν, ή PKK, που σχηματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και το Τουρκικό Κομμουνιστικό Κόμμα μαρξιστικό- λενινιστικό, ή ΤΚΡ-ML [2], το οποίο είναι βασικά μαοϊκό). Κούρδοι αυτονομιστές έχουν επίσης υπάρξει και διαδραματίσει κάποιο ρόλο στο Ιράν και το Ιράκ.

Ωστόσο, στη δεκαετία του 1970, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Ο Αμερικανός αναρχικός Sam Dolgoff αναφέρεται σε μια συνάντησή του με έναν αναρχικό τούρκο φοιτητή στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1979 στα απομνημονεύματά του, και σύμφωνα με το “Αναρχισμός στην Τουρκία” -της τούρκικης αναρχικής ομάδας “Εκδόσεις Karambol” [3] - από τη δεκαετία του 1980 αναρχικές ομάδες και περιοδικά άρχισαν να αναδύονται, οι οποίες αυξάνονται στη δεκαετία του 1990. Οι "αναρχικοί συμμετέχουν για πρώτη φορά στην Εργατική Πρωτομαγιά με την μαύρη σημαία τους το 1993 στην Κωνσταντινούπολη και πάλι το 1994, στην Άγκυρα και σε άλλα κέντρα”, δημιουργώντας "μεγάλο ενδιαφέρον για τα μέσα ενημέρωσης", τα οποία "έκαναν ιδιαίτερη μνεία στους αναρχικούς, ανακοινώνοντας ότι 'επιτέλους έχουμε τους δικούς μας αναρχικούς'”.

Στη νέα γενιά των τουρκικών αναρχικών ομάδων ανήκουν η ομάδα Firestarter, που ιδρύθηκε περίπου το 1991, η Αναρχική Ομοσπονδία Νεολαίας (AGF), οι Αναρχικοί Ανατολίας (ΑΑ), η Αναρχική Ομάδα Karasin (KAG), ενώ κατά τη δεκαετία του 2000, η “μαχνοβίτικη” ομάδα KaraKizil (μαύρο κόκκινο) καθώς και η προσκείμενη σε αυτήν Αναρχοκομμουνιστική Πρωτοβουλία (AKI), η οποία είναι και από τις ιδρυτικές οργανώσεις του anarkismo.net. Ένα αναρχικό ρεύμα εμφανίστηκε, επίσης, στη δεκαετία του 1980 μεταξύ των Κούρδων της Τουρκίας, όπως η ομάδα 5η Μάη των κούρδων και τούρκων εξόριστων στο Λονδίνο.

Αυτές οι ομάδες έθεταν το ζήτημα της κουρδικής ανεξαρτησίας με ξεκάθαρα ελευθεριακούς όρους και σε πλήρη αντίθεση τόσο με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό όσο και τον εθνικισμό. Στο κείμενο “Ερχόμαστε να θάψουμε την τουρκική δημοκρατία και όχι να την επαινέσουμε” [4], η ομάδα 5η Μάη υποστήριζε ότι ο αγώνας μεταξύ των εκσυγχρονιστών εθνικιστών -οι “κεμαλιστές” που ανέλαβαν την εξουσία μετά το τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας– και των ισλαμικών ομάδων ήταν "ουσιαστικά ένας αγώνας εξουσίας μεταξύ δύο δυνάμεων, οι οποίες δεν είναι κατά κύριο λόγο τόσο πολύ διαφορετικές μεταξύ τους και όχι μια σύγκρουση μεταξύ των δύο συστημάτων". Η ομάδα καταδίκαζε τον αυταρχισμό της τουρκικής και κουρδικής αριστεράς, όπως η τάση του ΡΚΚ να χρησιμοποιεί βίαιες μεθόδους για την "εξάλειψη των αντίθετων σε αυτό κουρδικών και τουρκικών οργανώσεων". Επίσης εναντιωνόταν εξίσου τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, σχολιάζοντας “είμαστε επίσης αντίθετοι στην αποικιοκρατική πολιτική του τουρκικού κράτους, καθώς και στην...

Περισσότερα …