Λεπτομέρειες

Your name

Γενικά Άρθρα

29 Φεβρουαρίου 2012

Στις 12 Φλεβάρη του 2012 στην Αθήνα ζήσαμε τη μικρογραφία και ένα ακόμη επεισόδιο μιας εξέγερσης, ενός κοινωνικού πολέμου, που στην Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη εδώ και χρόνια, αλλά οι συγκυρίες της περιόδου που ζούμε τον έκαναν να εκδηλωθεί και να αναζωπυρωθεί. Μετά το Δεκέμβρη του 2008- και ίσως τον περασμένο Μάη/Ιούνη- αυτή τη φορά μία και μοναδική νύχτα έφτασε για να κάνει τα σαθρά και παραφουσκωμένα θεμέλια του καθεστώτος να τρίζουν. Πίσω όμως από αυτή τη μοναδική (κυριολεκτικά και μεταφορικά) νύχτα υπάρχουν οι διεργασίες πολλών ετών μέσα στο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που είναι ακόμα ζωντανό, που αντιστέκεται στον ολοκληρωτισμό, στο νέο φασισμό, στην αλλοτρίωση και μετάλλαξη του ανθρώπινου είδους, στο θάνατο της κοινωνίας, στην Εξουσία.

Δεν ήταν μόνο οι εκατοντάδες χιλιάδων λαού που βγήκαν στους δρόμους. Δεν ήταν μόνο η οργή των διαδηλωτών, η δίψα τους για ελευθερία, η εξεγερσιακή τους διάθεση. Δεν ήταν μόνο η έκταση και ένταση των γεγονότων. Ήταν ο αντίκτυπος που είχε η νύχτα αυτή στην κοινωνία, τόσο στους εξουσιαστές και τα διάφορα ενεργούμενά τους, όσο κυρίως σε όσους δεν ήταν παρόντες στη νύχτα ελευθερίας της Αθήνας. Όλες οι αναλύσεις που έχουν γίνει για την εξέγερση της 12^ης Φλεβάρη έχουν σαν κύριο άξονα τους συμμετέχοντες σε αυτήν ή χρησιμοποιούν κυρίως τη δική τους οπτική γωνία για να την προσεγγίσουν και να βγάλουν κάποια συμπεράσματα. Στις παρατηρήσεις που ακολουθούν θα επιχειρηθεί να συμπεριληφθεί και ο αντίκτυπος που είχε η νύχτα αυτή σε εκείνο κομμάτι της κοινωνίας που παραμένει ανενεργό και απαθές. Ο λόγος είναι ότι η πλευρά της Κυριαρχίας και των ιδεολογικών της στηριγμάτων έχει μελετήσει αρκετά καλά το καθόλου ενιαίο και σταθερό κομμάτι αυτό, έτσι ώστε να το ελέγχει και να το χειραγωγεί, και έχει αναπτύξει, εστιάσει και προσαρμόσει όλες τις βρώμικες μεθόδους της στα χαρακτηριστικά του. Αντιθέτως, τη μελέτη του (μαζί με τη μελέτη των εξουσιαστικών τακτικών και μεθόδων μαζικής χειραγώγησης και προπαγάνδας) έχουν υποτιμήσει ή αμελήσει όσοι την αντιπαλεύουν. Αντί γι’ αυτό, αναλώνονται κυρίως σε μια ανέξοδη καταγγελτική συνθηματολογία, εύκολα αντιμετωπίσιμη από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της Κυριαρχίας και το κυριότερο: με ελάχιστη διείσδυση στην κοινωνία.

Εδώ και δύο χρόνια στην Ελλάδα γίνονται κοσμοϊστορικά γεγονότα, προσχεδιασμένα από την υπερεθνική Εξουσία ήδη από την δεκαετία του ’90. Η επιβολή όλων αυτών των επαχθών οικονομικών μέτρων που μετατρέπουν την κοινωνία σε σκλαβοπάζαρο άψυχων κορμιών, η κατάργηση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και η επιβολή της εξαθλίωσης στην κοινωνία, γίνονται τώρα, διότι σε αυτό το σημείο της Ευρώπης γίνεται όχι ένα πείραμα αλλά μία απόπειρα κοινωνικής μετάλλαξης. Σε αντίθεση με τον δυτικοευρωπαίο, η ελληνική κοινωνία δεν έχει αφομοιώσει, εσωτερικεύσει και αποδεχθεί πλήρως την ιδεολογία της καπιταλιστικής Κυριαρχίας και κυρίως δεν έχει φτάσει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα της Εξουσίας, να υπερασπίζεται τα ιδεολογήματά της και να πιστεύει νομοτελειακά στο νόμο και στην τάξη ως δόγμα και πανάκεια, στο βαθμό που το κάνει πχ ο μέσος Γερμανός ή Ισπανός. Επίσης, η “ηθική της εργασίας” στην Ελλάδα δεν έχει ριζώσει όπως για ιστορικούς λόγους έχει γίνει στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και στη Β. Αμερική. Αυτά έρχεται να αλλάξει...

Περισσότερα …