(Συνέντευξη στο «Direct Action», περιοδικό της αναρχοσυνδικαλιστικής Solidarity Federation, αγγλικού τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων - IWA - Νο 18 (Άνοιξη 2001)
Ερώτηση: Βρισκόμαστε εδώ με τους Sam και Igarriwery από την Awareness League (A.L.) της Νιγηρίας. Αρχίζοντας από τον δεύτερο, μπορείς να μας πεις γι’ αυτό το ραδιοφωνικό πρόγραμμα που έχετε εδώ στο Afikpo και πώς η Α.L. αναμείχθηκε σ’ αυτό;
Απάντηση: Ο ραδιοφωνικός σταθμός δημιουργήθηκε όταν συνειδητοποιήσαμε, ότι εδώ, στην τοπική μας κοινωνία ήμασταν αρκετοί που δεν είχαμε πρόσβαση στα λεγόμενα mainstream Μ.Μ.Ε. Ο κόσμος δεν ακούει και δεν υπάρχει τρόπος συμμετοχής στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Σκεφτήκαμε, ότι εάν διαθέταμε έναν τοπικό ραδιοσταθμό, ο κόσμος, τουλάχιστον εδώ, θα έχει περισσότερη πληροφόρηση για τον έξω κόσμο.
Πώς αναμείχθηκες εσύ, αρχικά, με την A.L.;
Ως φοιτητής Νομικής στο πανεπιστήμιο Calabar και, αργότερα, στο πανεπιστήμιο του Λάγος. Γράψαμε στην IWA (σ.σ.: αναρχοσυνδικαλιστική διεθνής) και πριν τρία χρόνια κάποιοι από εκεί μας πλήρωσαν τα εισιτήρια για μια επίσκεψη και έτσι ήρθαμε σε επαφή. Επίσης, αυτοί ήρθαν εδώ στο Afikpo, στο Port Harcout και στο Calabar. Η επίσκεψη αυτή αποτέλεσε κομβικό σημείο στη σχέση μας με το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα.
Sam, πες μας εάν υπάρχει εδώ αρκετό ενδιαφέρον για την ιδέα να έχετε έναν τοπικό ραδιοσταθμό. Τι έχετε ακούσει για το πρόγραμμά σας;
Τα προγράμματα του σταθμού πρέπει να καταρτίζονται από την τοπική κοινότητα γι’ αυτήν την ίδια και υπάρχουν ένα σωρό διαφορετικές τοπικές ομάδες που έχουν, ήδη, δηλώσει το ενδιαφέρον τους. Οι ομάδες αυτές αποτελούνται από άντρες και γυναίκες και είναι από χορευτικές ομάδες, μέχρι μικρές αγροτικές συνεργατικές. Όλες αυτές θέλουν να έχουν το δικό τους πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό θα είναι πληροφοριακό και κατά ένα μέρος εκπαιδευτικό. Αλλά έρχεται και η ώρα της διασκέδασης, γιατί είμαστε αρκετά παραδοσιακός λαός. Έχουμε αρκετούς παραδοσιακούς χορευτές και μεταμφιεσμένους. Έχουμε, επίσης, αρκετά πολιτιστικά φεστιβάλ, με τα οποία θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε, ως κύρια θέματα, στα προγράμματά μας. Θέλουμε, ακόμα, να συμπεριλάβουμε φολκλορικά και λαϊκά παραμύθια.
Η A.L. έχει σε εθνικό επίπεδο 1000 περίπου μέλη. Πόσοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, δημοσιογράφοι, φοιτητές και καθηγητές;
Φαίνεται τώρα, ότι ο αριθμός των μελών μας είναι λίγο χαμηλός, επειδή ήταν δύσκολο το να ανήκεις την AL. Ένα χρόνο, σχεδόν πριν δρούσαμε ως μια παράνομη οργάνωση. Ήταν πολύ δύσκολο να έχουμε κόσμο που θα μπορούσε ανοιχτά να πει «είμαι στην AL». Στα πανεπιστήμια ήταν πολύ πιο εύκολο, γιατί υπήρχαν τόσα πράγματα, για τα οποία έπρεπε να εξεγερθούν. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι συμπαθούν την AL και θα μπορούσαν κάποιες φορές να δημοσιεύσουν κάποια πράγματα για μας. Υπάρχει όμως και μια κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, το Νιγηριανό Εργατικό Κογκρέσο, ήταν αρκετά δραστήριο ενάντια στη δικτατορία και ήταν αρκετά εύκολο να συνεργαστούμε με αυτό. Μερικές φορές, όταν γίνονταν απεργίες, βοηθούσαμε στην οργάνωσή τους.
Κατά ένα διαφορετικό τρόπο, το κοινοτικό ραδιόφωνο αντιπροσωπεύει ένα νέο τύπο ακτιβισμού, σύμφωνα με τον οποίο δεν διαμαρτύρεστε ενάντια στους κυβερνητικούς ραδιοσταθμούς, αλλά αρχίζετε το δικό σας. Είναι σαν να αγνοείς σχεδόν το ό,τι κάνει το κράτος και λετε «μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα».
Τα ΜΜΕ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας - όχι τα ραδιόφωνα - ελέγχονταν ολοκληρωτικά από το κράτος και η πληροφόρηση ήταν υπό λογοκρισία. Σήμερα στην αποκαλούμενη δημοκρατία μας είναι ακόμα το κράτος που ελέγχει το ραδιόφωνο, που χορηγεί την άδεια να κάνεις κάτι ανάλογο. Γι’ αυτό, ακόμα ο ένας, ή οι δύο ιδιωτικοί σταθμοί που έχουμε στη χώρα τώρα, είναι ακόμα αρκετά ελεγχόμενοι. Έτσι, λοιπόν, ό,τι έχουμε τώρα είναι ο κοινοτικά βασισμένος ραδιοσταθμός μας που τείνει να αποτελέσει μια επανάσταση στον τομέα αυτό.
Ο τρόπος με τον οποίο η AL άρχισε, ήταν ένα ακαδημαϊκό αποτέλεσμα της πτώσης του κομμουνισμού, γι’ αυτό και ο κόσμος αναζητούσε μια άλλη «ιδεολογία», κάτι που θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο κόσμος κατά έναν πιο περιεκτικό τρόπο απ’ ό,τι ο εργαζόταν ο κομμουνισμός. Μπορείς να μας εξηγήσεις αυτή τη διαδικασία;
Λοιπόν, είναι αλήθεια, ότι, βασικά, οι πιο πολλοί από μας γίναμε αναρχικοί ενόσω ήμασταν σοσιαλιστές ή μαρξιστές, στις αρχές της AL. Στα νιγηριανά πανεπιστήμια δεν θα ακούσεις αρκετά για αναρχισμό κι έτσι οι περισσότεροι γίνονται σοσιαλιστές ή κομμουνιστές. Και όπως ακριβώς, πολύ σωστά, σημείωσες, μερικοί από μας είδαμε το σοσιαλισμό να είναι καταδικασμένος. Και δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς οι αντιθέσεις γύρω μας. Είδαμε ότι και ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είναι εξουσιαστικοί. Ότι και οι δύο μιλούσαν για το κράτος σαν να ήταν το κέντρο ο,τιδήποτε κι έτσι άρχισε η AL.
Μελετώντας τις νοοτροπίες που αναπτύχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια της στρατιωτικού νόμου, ένα παράδειγμα ίσως μπορεί να είναι τα ποικίλα μπλόκα κατά μήκος των δρόμων από την αστυνομία που για να τα περάσεις έπρεπε ή πρέπει να δωροδοκήσεις. Είναι ένα παράδειγμα αυτό της σημερινής εποχής;
Το περισσότερο σημαντικό πράγμα, κατά την άποψή μου, είναι μια διαπεραστική σκηνή φόβου ανάμεσα στον κόσμο. Ο κόσμος είναι προσεκτικός, φοβούμενος μια μελλοντική πιθανότητα μια νέας στρατιωτικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή. Εξαιτίας αυτού συμπεριφερόμαστε ακόμα σαν να είμαστε κάτω από στρατιωτικό νόμο. Ο κόσμος δεν εκφράζει στάσεις ελευθερίας. Δεν αισθάνονται ελεύθεροι να μιλήσουν για συγκεκριμένα πράγματα, από το φόβο ότι οι στρατιωτικοί ίσως ξανάρθουν., Πρόσφατα, ένας γερουσιαστής παύτηκε επειδή άσκησε κριτική στον πρόεδρο. Υπήρξε τόσος πολύς φόβος. και ο γερουσιαστής αυτός κάλεσε το στρατό να επιστρέψει στην εξουσία, ενώ οι κατήγοροί του έλεγαν ότι ο Obasanjo (σ.σ. ο Νιγηριανός πρόεδρος), δεν ήγαν διαφορετικός από κάθε άλλο δικτάτορα.
Έτσι, θα δεις ακόμα ανθρώπους που δεν είναι σίγουροι για τη σταθερότητα της δημοκρατία που έχουμε τώρα. Ο φόβος είναι γενικά κάτι που άρχισε με το στρατιωτικό καθεστώς. Ο κόσμος δεν είναι ακόμα σίγουρος για τα δικαιώματα που πρέπει να εξασκεί. Υπάρχουν τόσα άλλα παραδείγματα (κληρονομιά της δικτατορίας). Το κράτος είναι ακόμα αρκετά τοποθετημένο ανάμεσα στις γραμμές του στρατού, ένα ενοποιημένο σύστημα διακυβέρνησης, μια διατακτική οικοδόμηση.
Εδώ αρχίζει η δεύτερη συνέντευξη με τον Sam
Σαμ, εκ μέρους της AL, μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για την ανάπτυξή σας κατά τη διάρκεια των περασμένων χρόνων;
Επιτρέψτε μου να πω, ότι η AL έχει, ήδη, διανύσει ένα μακρύ δρόμο. Η AL γεννήθηκε κάτω από στρατιωτικό καθεστώς. Και με το τέλος αυτού του καθεστώτος, φαίνεται σαν να υπάρχει μια κάποια κούραση σε ένα μέρος της. Αυτό δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο αυτό για την AL. Οι περισσότερες μαζικές οργανώσεις υποφέρουν από την ίδια κούραση μετά από πολλά χρόνια αγώνα ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς. Η νέα δημοκρατική μεταβατική κατάσταση μας είχε παρουσιάσει, ήδη, τη δική της λογική και πραγματικότητα. Προσπαθούμε να αναζητήσουμε περισσότερο δημιουργικούς τρόπους για να κάνουμε κάποια πράγματα, όχι μόνο ταραχές και αγώνα. Θα μπορούσαμε να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας και σε άλλα δημιουργικά πεδία. Ο κόσμος έχει αρχίσει να δείχνει ότι είναι μπουκωμένος, απογοητευμένος και αηδιασμένος από το όλο σύστημα, και αυτό είναι το επίπεδο, στο οποίο, πραγματικά, η AL πρέπει να διεκδικήσει την αληθινή της θέση ανάμεσα στους δυσαρεστημένους.
Μόλις σήμερα το πρωί γίναμε μάρτυρες οδοφραγμάτων από φλεγόμενα λάστιχα στους δρόμους, κατά τη διάρκεια της 24ωρης αυτής γενικής απεργίας, που καλέστηκε από το Νιγηριανό Εργατικό Κογκρέσο (NLC). Η κυβέρνηση προσπάθησε κατά μονόπλευρο τρόπο, να αυξήσει την τιμή των καυσίμων από 20 σε 30 naiva, 50% αύξηση κατά λίτρο. Τότε, μετά την εθνική οργή, αποφάσισαν να συμβιβαστούν υποθετικά, με το να κατεβάσουν στις 25 naiva την αύξηση αυτή. Μπορείς να σχολιάσεις αυτά τα γεγονότα;
Ό,τι είδαμε σήμερα το πρωί ήταν η εξωτερίκευση της απογοήτευσης, στην οποία οι περισσότεροι Νιγηριανοί έχουν παγιδευτεί. Η πρόσφατη αύξηση της τιμής της γκαζολίνης και της κηροζίνης επέφερε σοβαρές επιπτώσεις σε αρκετούς Νιγηριανούς. Η απεργία ήταν μια πρακτική διαδήλωση αντίθεσης στις αυξήσεις αυτές εκ μέρους της πλειοψηφίας του λαού. Μετά από μακρά περίοδο στρατιωτικού νόμου, κανείς δεν ήθελε την παράτασή του. Αλλά μετά από ένα χρόνο στην εξουσία, αρκετοί έχουν αρχίσει να κοιτούν προς τα πίσω και να αναρωτιούνται «ήταν καλύτερη η ζωή μας ένα χρόνο πριν;». Πιστέψτε με, οι απαντήσεις είναι αρνητικές. Έτσι η δημοκρατία ήλθε με ένα σωρό υποσχέσεων, αλλά τι έχουν γίνει αυτές; Η απεργία καλέστηκε από το NLC και ήταν μια ευκαιρία για την πλειοψηφία των Νιγηριανών να δείξουν την οργή τους ενάντια στην κυβέρνηση. Δεν αποτελεί τόσο μια υποστήριξη προς τη NLC, όσο μια ευκαιρία για τον κόσμο να διαδηλώσει την απογοήτευσή του για το φαύλο κύκλο της φτώχειας που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των Νιγηριανών σήμερα.
Θα μπορούσες να μας πεις κάτι για τον κατώτατο μισθό και την κυβερνητική πολιτική, σύμφωνα με την οποία δίνει με το ένα και παίρνει με το άλλο χέρι;
Η αύξηση της τιμής του πετρελαίου αποτελεί μια οπισθοχώρηση στις μέρες του στρατιωτικού καθεστώτος. Είναι ένας δείκτης του ότι έχουμε, ήδη, δει μεν το τέλος του στρατιωτικού καθεστώτος, αλλά δεν έχουμε δει ακόμα το τέλος των στρατιωτικών πρακτικών. Ακόμα βλέπουμε την ίδια τακτική απ’ αυτή την κυβέρνηση, η οποία, υποτίθεται, ότι είναι μια δημοκρατική εκλεγμένη κυβέρνηση. Όλη η υπόθεση είναι ότι επιχειρείται να τραβηχτεί το χαλί κάτω απ’ τα μάτια του απρόσεκτου και αμέριμνου λαού. Η κυβέρνηση λεει: «Ναι, αλλά ο κατώτατος μισθός έχει αυξηθεί». Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο κατώτατος μισθός δεν έχει παει πουθενά, Για την ακρίβεια, μειώθηκε επειδή κάποιος πρέπει να συγκρίνει τον κατώτατο μισθό με το σημερινό κόστος ζωής, την πτώση της αγοραστικής αξίας της naiva (σ.σ. το νιγηριανό νόμισμα), στο τέλος του μήνα.
Πιστεύω ότι η NLC είναι αρκετά γραφειοκρατική με όλα τα χρήματα που εισπράττει. Πώς μπορεί να γίνει αληθινά αντιπολιτευτική;
Η NLC δεν είναι στην πραγματικότητα αντιπολιτευόμενο συνδικάτο. Τα τελευταία δέκα χρόνια πριν τη δικτατορία, η NLC ήταν, βασικά, νεκρή. Μόνο τον τελευταίο χρόνο αναδύθηκε από τη μονοτονία και άρχισε να παρουσιάζει την εικόνα ενός συνδικάτου που καθοδηγεί τους εργάτες. Κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος, η περισσότερο κυρίαρχη οργάνωση, από πλευράς κινητοποιήσεων, ήταν η JACON (Joint Action Democracy in Nigeria), ακόμα και όταν εξαπολύθηκε τρομοκρατία από το καθεστώς σε βάρος της. Η JACON ήταν μια ομοσπονδία, μια άθροιση διαφορετικών μαζικών οργανώσεων, ομάδων για τη δημοκρατία, καθηγητών κ.ά.
Συμπεριλαμβανομένης και της Διεθνούς Αμνηστίας;
Φυσικά. Μια ομοσπονδία απ’ όπου δημοσιογράφοι και διεθνείς οργανισμοί αντλούσαν τις πηγές τους. Το τι θα μπορούσε να συμβεί κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης, μπορούσε να διαδηλώσεις με ένα πανό της ομάδας σου, επειδή ο καθένας είχε ενωθεί με τον άλλον στο ζήτημα της εκδίωξης της δικτατορίας. Και ήταν πολύ εύκολο για τον καθένα να ανήκει και να μιλά εκ μέρους της JACON . Πάντως, οι περισσότερες ομάδες που λειτουργούσαν κάτω από την ομπρέλα της JACON έχουν τώρα τραβήξει το δικό τους δρόμο. Η NLC βρήκα ξανά τη φωνή της. Ο τρόπος που λειτουργεί η οργάνωση αυτή τώρα, έχει να κάνει περισσότερο ότι τείνουν να δεχθούν τις θέσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και βαδίζουν προς συμβιβασμούς. Τους αρέσει, όμως, να δίνουν την εντύπωση ότι αγωνίζονται για τα συμφέροντα των εργατών, αλλά δεν ενδιαφέρονται πραγματικά. Και μετά από όλα αυτά, μια συνέντευξη τύπου, όπου μίλησε ο πρόεδρος της NLC, έγινε στο χολ του Nikon Hilton Hotel, το πιο ακριβό ξενοδοχείο στη Νιγηρία. Θα μπορούσε να δώσει τη συνέντευξη αυτή στα γραφεία της NLC ή σε ένα από τα κέντρα τύπου. Και είναι σημαντικό το ότι διάλεξαν το Nikon Hilton. Ακόμα, σε διάφορες περιπτώσεις μοιράστηκε το ίδιο βήμα με τον πρόεδρο Obasanjo την Πρωτομαγιά., απευθυνόμενος σε εργάτες, κάτι που το βρίσκω να αποτελεί αντίφαση.
Σχετικά με τις δύο απόψεις μέσα στην AL όσον αφορά την JACON και εάν η AL πρέπει, ή όχι, να παραμείνει μέλος της, θα μπορούσες να μας δώσεις μια μικρή περίληψη αυτών των δύο διαφορετικών επιχειρημάτων;
Από τη λήξη του στρατιωτικού καθεστώτος δύο τάσεις αναπτύχθηκαν μέσα στην AL. Η μια λεει ότι πρέπει να παραμείνουμε ενεργό μέλος της JACON, η οποία δημιουργήθηκε κάτω από το στρατιωτικό καθεστώς και ήταν μια οργάνωση-ομπρέλα ενάντια σ’ αυτό. Η JACON ήταν μια αρκετά δυναμική οργάνωση καθοδηγούμενη από το δικηγόρο του Λάγος, Chief Gani Koyiwe, ο οποίος ήταν υγιές ριζοσπαστικό άτομο. Στη λήξη του στρατιωτικού καθεστώτος, με το πέρασμα της εξουσίας στους πολιτικούς, υποστήριξε την άποψη ότι έπρεπε να αποχωρήσουμε από τη JACON και τις δραστηριότητές της, επειδή αυτές ήταν διαφορετικές από εκείνες που έπρεπε να ακολουθηθούν κάτω από μια πολιτική εξουσία. Ενώ ήμασταν κάτω από στρατιωτικό καθεστώς, η JACON ενδιαφερόταν για την πολιτικοποίηση του κόσμου. Τώρα, όμως, αρκετοί από την οργάνωση αυτή έγιναν μέλη πολιτικών κομμάτων και δραστηριοποιούνται σε αυτά. Αλλά μια άλλη σχολή σκέψης μέσα στην AL ήταν αυτή που έλεγε ότι πρέπει να παραμείνουμε στη JACON, επειδή βρισκόμαστε ακόμα σε μια μεταβατική περίοδο. Ακόμα και τώρα που τελείωσε η δικτατορία υπάρχει η ίδια άποψη. Οι υποστηρικτές της παραμονεύουν στη γωνία, περιμένοντας την ευκαιρία να χτυπήσουν και πιστεύουν ότι τώρα που έχουμε μεταβατική κυβέρνηση πρέπει να είμαστε μέλος της JACON για να κρατήσουμε την κυβέρνηση αυτή «στα δάχτυλα των ποδιών της». Και να παίξουμε το ίδιο παιχνίδι που έπαιξε η JACON κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η θρησκεία δεν αποτρέπει την προσοχή από την πολιτική οργάνωση με όλες αυτές τις προσευχές, τις τελετές κλπ;
Ναι, όπως είπα, με τις ορθόδοξες εκκλησίες δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά με τους πεντηκοστιανούς υπάρχει μια μεγάλη αποστροφή, επειδή πηγαίνουν πάντα στην εκκλησία, συμμετέχοντας, ή οργανώνοντας το ένα, ή το άλλο πρόγραμμα. Και δεν μπορείς να συνδέσεις τον πεντηκοστιανό με κάθε μορφή ριζοσπαστικής πολιτικής.
Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα στη Νιγηρία είναι η στρατιωτική κουλτούρα. Είπες πριν ότι εδώ στη Νιγηρία, ο στρατός συνδέεται στα μάτια του κόσμου με το εμπόριο μαριχουάνας και την ομοφυλοφιλία.
Ναι, η κουλτούρα μας είναι αρκετά μοναδική. Η κουλτούρα μα διατηρεί συγκεκριμένες πρακτικές μία από τις οποίες είναι η ομοφυλοφιλία ή ο λεσβιασμός. Ακόμα όμως κι αν συμβαίνει δεν είναι κάτι που συζητιέται ανοιχτά. Είναι κάτι που γίνεται κρυφά, επειδή ο γείτονάς σου αν ο μάθει αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εξοστρακισμό σου από την τοπική κοινότητα, σε απομόνωση από την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό γίνεται γιατί οι περισσότεροι Αφρικανοί βλέπουν την ομοφυλοφιλία ως αφύσικη.
Τι γίνεται με μια πιθανή μελλοντική νομιμοποίηση της μαριχουάνας; Είναι αρκετά επικρατούσα και διαδεδομένη;
Νομίζω ότι η χρήση μαριχουάνας θα παραμείνει παράνομη για τώρα, αλλά ο καθένας ξέρει ότι ο διπλανός του κάνει χρήση. Στα στρατόπεδα η μαριχουάνα είναι κοινή πρακτική. Ο καθένας έχει και κανείς δεν συλλαμβάνεται. Δεν μπορείς να απολύσεις ένα στρατιωτικό εξαιτίας μαριχουάνας, έτσι κατ΄ αυτό τον τρόπο δεν είναι παράνομη γι΄ αυτούς. Ακόμα ανώτεροι αξιωματικοί, μέχρι και στρατηγοί, αποκτούν και προμηθεύουν μαριχουάνα στους στρατιώτες τους. Ξέρω ότι χρησιμοποιούν γι’ αυτό χρήματα από το στρατιωτικό προϋπολογισμό επίσημα. Έτσι, λοιπόν, νομίζω ότι η κυβέρνηση θα κινηθεί περισσότερο προς τη νομιμοποίηση στο μέλλον. Στους δρόμους είναι πού εύκολο να βρεις. Οι περισσότεροι εμπορεύονται μαριχουάνα κι έτσι η χρήση της είναι διαδεδομένη.
Γίνεται αρκετή συζήτηση για τη δημοκρατία εδώ. Η χώρα γιόρτασε πρόσφατα μια αποκαλούμενη «Μέρα της Δημοκρατίας», ένα χρόνο ακριβώς μετά τις εκλογές που οδήγησαν από τη δικτατορία σε μια κυβέρνηση πολιτικών. Φαίνεται, πάντως, ότι η Νιγηρία, επιφανειακά τουλάχιστον, είναι μια αντιδημοκρατική χώρα. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον πρόεδρο Obasinjo, ο οποίος, μονόπλευρα και χωρίς καν να συμβουλευτεί τη βουλή, αποφάσισε αυτές τις αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, που οδήγησαν στη γενική αυτή απεργία. Η δραστηριότητα αυτή του προέδρου έγινε στα πλαίσια των εντολών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η αυθαιρεσία και η περιφρόνηση των δημοκρατικών διαδικασιών δείχνουν συνολική έλλειψη ενδιαφέροντος για τον πληθυσμό...
Έχεις απόλυτο δίκιο. Η «δημοκρατία» που έχουμε ένα χρόνο τώρα, δεν έχει, στην πραγματικότητα, επιφέρει κάποια θεμελιώδη διαφορά, ενώ, αντίθετα, αποτελεί μια οικοδόμηση ενός συστήματος ελέγχου, ώστε να επεκταθεί ο κρατικός πλούτος. Τα περισσότερα απ’ αυτά που έχουμε δει τον τελευταίο χρόνο είναι μόνο μια μεταλλαγή της στρατιωτικής δικτατορίας σε μια πολιτικού δικτατορία.
Θα μπορούσες να σχολιάσεις το θέμα της κρίσης του AIDS ανάμεσα σε συγκεκριμένες περιοχές και κοινότητες της Νιγηρίας; Έχουμε δει ότι υπάρχουν αρκετά ταμπλώ με προειδοποιήσεις ότι το AIDS είναι μια πραγματική αρρώστια...
Ναι. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την κλίμακα και το σκοπό της επιδημίας του AIDS στη Νιγηρία και σε άλλες χώρες της Υποσαχάρειας Αφρικής. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο, μέχρι δύο ή τρία χρόνια πριν κανείς δεν μιλούσε σοβαρά για το AIDS. Επειδή στην εφημερίδα που εργαζόμουν πριν, κάλυπτα τα σπορ, ήξερα κάποιον πολύ καλό τερματοφύλακα ο οποίος, πληροφορήθηκα ότι πέθανε από AIDS. Οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν, είπαν ότι πέθανε από αυτό, αλλά η οικογένειά του δεν το αποκάλυψε ποτέ. Και, φυσικά, κανείς από μας στην αρχή δεν το πίστευε, επειδή δεν είχαμε και τις αποδείξεις γι’ αυτό. Έτσι, μέχρι τώρα, υπάρχει μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία για το AIDS, στατιστικές, μετρήσεις για την απειλή στο γενικό πληθυσμό κ.λπ. Αλλά νομίζω, ότι κάθε μέρα που περνά, η πραγματικότητα του AIDS αρχίζει να ανατέλλει για τον καθένα. Ταξίδεψα ως το Maurdi και στο Osupo. Αυτές είναι δύο μεγάλες πόλεις στην επαρχία Beque στην κεντρική χώρα προς το βορρά. Εκεί έχουν μια τοπική κυβέρνηση, που ονομάζεται Ujuluku και η οποία λεει ότι ένας στους πέντε πάσχει από AIDS. Μίλησα με τον επικεφαλής του τοπικού συμβουλίου και μου είπε ότι για ένα μεγάλο διάστημα έχει οργανωθεί αυτή η οργανωμένη συνωμοσία να μη μιλά κανείς για το AIDS. Αισθανόταν ότι ήταν η στιγμή να απομακρυνθεί από την επίσημη τοπική πολιτική, επειδή είδε τις αναλογίες με τις οποίες πεθαίνει ο κόσμος από AIDS. Αισθανόταν ότι εάν ο κόσμος δεν συνειδητοποιηθεί πάνω στο ζήτημα του AIDS, θα παθαίνουν όλο και περισσότεροι. Αλλά ακόμα κι αν συνειδητοποιηθούν, οι αναλογίες, ίσως, της μόλυνσης από το ιό μειωθούν. Και αυτό κάνει τώρα, οργανώνοντας σεμινάρια, μιλώντας στους χωρικούς, για το πώς μπορεί κανείς να καταπολεμήσει το AIDS μέσω του σεξ, της μη μετάγγισης αίματος κλπ.
* Ο Sam τελείωσε την συνέντευξή του αυτή, ζητώντας από τους συντρόφους της «Direct Action» να στείλουν τα χαιρετίσματά του σε όλους τους συντρόφους και φίλους του στη Νέα Υόρκη, στο Autonomous Zone στο Σικάγο, στην WSA και στην IWW, στο Lorenzo Komboa Ervin και άλλους.
** Η πρώτη συνέντευξη έγινε με το Igarriwey, συν-συγγραφέα του βιβλίου «African anarchism», στο Afikpo, με παρόντα τον Sam και η δεύτερη στο Λάγος, με το Sam.
