Your name

Αναρχική Παρέμβαση

13 Ιουλίου 2011

Version:1.0 StartHTML:0000000277 EndHTML:0000029371 StartFragment:0000002655 EndFragment:0000029335 SourceURL:file://localhost/Users/dimitritroaditis/Desktop/%CE%97%20%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%20%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%3B%20.doc @font-face { font-family: "Times New Roman"; }@font-face { font-family: "Arial"; }p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal { margin: 0cm 0cm 0.0001pt; font-size: 12pt; font-family: Arial; }table.MsoNormalTable { font-size: 10pt; font-family: "Times New Roman"; }div.Section1 { page: Section1; }

Η Τρίτη Δημοκρατία;

Δήλωση του Συμβουλίου Εκπροσώπων της FdCA για την κατάσταση στην Ιταλία. 68ο Συμβούλιο Εκπροσώπων της FdCA - Κρεμόνα, 27 Απριλίου 2008.

Η βραχύβια κυβέρνηση Πρόντι δεν επέφερε σχεδόν καμία διαφορά στην οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, που ήταν το αποτέλεσμα πέντε χρόνων λεηλασίας (από το 2001 έως το 2006) από την κυβέρνηση του «Casa delle Liberta» (1),. Στους 20 μήνες διακυβέρνησής της, οι προτεραιότητές της, που ήταν η σταθεροποίηση της οικονομίας και η εναρμόνιση της χώρας με την ευρωπαϊκή πολιτική, θεωρήθηκαν σημαντικότερες από οποιαδήποτε άλλη πολιτική, ανεξάρτητα από το πόσο αδύνατη ήταν η πολιτική της ανακατανομής του πλούτου στους εργαζόμενους ή οποιαδήποτε άλλη πολιτική που θα οδηγούσε σε βελτίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών. Μέρος της ευθύνης για την πολιτική αυτή γραμμή επιρρίπτεται στα συνεργαζόμενα με την «Unione» (2) κόμματα που αργότερα σχημάτισαν το συνασπισμό «Rainbow Left». (3) Η εκμηδένιση του συνασπισμού αυτού στις πρόσφατες εκλογές μιλά από μόνη της.

Το Δημοκρατικό Κόμμα εξουσιάζει τώρα την πολιτική σκηνή και είναι εκλογικά σταθερό. Η ιταλική δεξιά επιβεβαίωσε την κυριαρχία της σε όλη τη χώρα, αν και η διεθνής οικονομική κατάσταση που απειλεί με παγκόσμια κρίση πρέπει να αποδειχθεί φρένο στα σχέδιά της. Η ομοσπονδία των εργοδοτών, Confindustria, χαίρεται με αυτή την κυβερνητική σταθερότητα και θα επιδιώξει τώρα να βάλει μια για πάντα ένα τέρμα στις εθνικές συμβάσεις εργασίας, γνωρίζοντας ότι μπορεί να βασιστεί στις υποχωρήσεις των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ενώσεων όπως η CISL, η UIL και, ακόμη, μέρος της CGIL.

Οι κοινωνικοί αγώνες, το Κεφάλαιο και το Κράτος

Οι Αναρχικοί Κομμουνιστές θεωρούν ότι αξίζει να επαναλαμβάνεται το ότι, σε περιστάσεις όπως αυτές μετά το τέλος των εκλογών, μόνο με την ανάπτυξη των αγώνων στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία και στις τοπικές κοινότητες μπορούν οι κοινωνικές τάξεις, που σήμερα αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης και υποφέρουν από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να αποκρούσουν τα αφεντικά και το Κεφάλαιο. Όμως η νίκη ή η ήττα των αγώνων δεν εξαρτάται από το πόσες έδρες έχει η αριστερά στο Κοινοβούλιο, αλλά σε ποιο βαθμό οι αγώνες αυτοί (δηλαδή οι οργανωμένοι, πολιτικοί και μαζικοί αγώνες) μπορούν να υπερασπίσουν και να συντηρήσουν ένα αρκετά μεγάλο περιβάλλον πολιτικής ελευθερίας στο οποίο να κινηθούν, προκειμένου να εξασφαλιστούν εκείνες οι βασικές ελευθερίες που μπορούν να επιτρέψουν στις εκμεταλλευόμενες τάξεις το πλεονέκτημα του να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν.

Καθημερινά, έξω από το πρόσφατα εκλεγμένο Κοινοβούλιο, συνεχίζεται η κοινωνική σύγκρουση, οργανώσεις της βάσης οργανώνουν διαμαρτυρίες και αγωνίζονται στους εργασιακούς τους χώρους και τις τοπικές τους κοινότητες, αντιτιθέμενοι στην κοινωνική και πολιτιστική υποβάθμιση που μας επιβάλλεται από το νεοφιλελευθερισμό και τις διάφορες κατασταλτικές πολιτικές, τις διαποτισμένες με το πνεύμα της ασφάλειας. Το σημερινό Κοινοβούλιο, ακριβώς όπως και το χθεσινό, είναι κατά πολύ λιγότερο αντιπροσωπευτικό της κοινωνικής αυτής σύγκρουσης και αποτελεί όλο και περισσότερο πλέον έναν χώρο συνεδριάσεων των πολιτικών κομμάτων για...

Περισσότερα …