Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

23 Ιουλίου 2011

Η γενική απεργία στις 18 Γενάρη 1934 ήταν η «τελευταία πράξη» του ανεξάρτητου ταξικού και επηρεασμένου από τους αναρχικούς συνδικαλισμού στην Πορτογαλία. Στην Πορτογαλία κυβερνούσε μια φασιστική δικτατορία μετά το πραξικόπημα στις 28 Μάη 1926. Το στρατιωτικό αυτό πραξικόπημα έφερε τον Salazar στην εξουσία, αρχικά ως υπουργό Οικονομικών, αλλά πολύ σύντομα, αφού απέκτησε τον έλεγχο ολόκληρης της κυβέρνησης ως πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου (δηλαδή πρωθυπουργό), θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι την τυχαία πτώση του από μια καρέκλα στην κατοικία του το καλοκαίρι του 1968.

Εμπνεόμενος από τα καθολικά εκκλησιαστικά δόγματα - ήταν πολύ στενός φίλος του πριμάτου (αρχιεπισκόπου) της Πορτογαλίας Cerejeira, ο οποίος ευλόγησε το καθεστώς και έθεσε την Καθολική Εκκλησία στην υπηρεσία της δικτατορίας – καθώς και από τις περισσότερες αντιδραστικές αντιδημοκρατικές τάσεις που επικρατούσαν τότε στην Ευρώπη, όπως αυτή του Charles Maurras, ο Salazar στόχευσε σε ένα συντεχνιακό καθεστώς στο οποίο τα αφεντικά και οι εργαζόμενοι θα συνεργάζονταν σε ένα «Συντεχνιακό Επιμελητήριο» πάντα υπό την πατερναλιστική επίβλεψη της κυβέρνησης. Το μοντέλο αυτό είναι περισσότερο ή λιγότερο το ίδιο που έχουμε και σήμερα με την υποχρεωτική ταξική συμφιλίωση σε μια «μόνιμη μορφή κοινωνικής συνεργασίας», όπου οι ηγέτες της ομοσπονδίας των εργοδοτών, οι ηγέτες των συνδικάτων και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι κάθονται και συζητούν διάφορα θέματα, από την εργασιακή νομοθεσία μέχρι τον καθορισμό των κατώτερων μισθών, χωρίς οποιαδήποτε συμμετοχή της βάσης των συνδικάτων και, γενικά, για να «εφαρμόσουν» νέους νόμους και κανονισμούς που απλώς μειώνουν ή εξαλείφουν τις συλλογικές εγγυήσεις σχετικά με τις συμβάσεις εργασίας και τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Αλλά το 1934, αφού ψηφίστηκε αναγκαστικά από το «Κοινοβούλιο» - που αποτελείτο μόνο από την Εθνική Ένωση (το μόνο, επίσημο πολιτικό κόμμα, με όλα τα μέλη του αφοσιωμένους φασίστες!) - ένα νέο Σύνταγμα (το 1933), που παραχωρούσε μεν μερικές ελευθερίες, αλλά, στην πραγματικότητα, επέτρεπε την αόριστη αναστολή τους, επέτρεψε τις όποιες εξαιρέσεις μόνο από την πλευρά της κυβέρνησης (ακριβώς όπως ο σημερινός Partiot Act και τα ευρωπαϊκά αντίγραφά του!), ο δικτάτορας αποφάσισε να εφαρμόσει τη συντεχνιακή (φασιστική) δομή του καθεστώτος.

Γι’ αυτό και χρειαζόταν νέους νόμους ώστε να έχει τα συνδικάτα συμμάχους με την πολιτική εξουσία, απαλλαγμένα από οποιασδήποτε ανεξαρτησία από το Κράτος, πολιτικά ελεγχόμενα, με «απολίτικους ηγέτες», που σημαίνει ότι θα ήταν πιστοί υπηρέτες της νέας τάξης και θα μπορούσαν ακόμη σε περίπτωση ανάγκης να καταγγέλλουν τους «κομμουνιστές» που διείσδυαν στις τάξεις τους.

Ο στόχος της επίθεσης αυτής ήταν να καταστραφούν τα υπολείμματα της CGT, που ήταν μέλος της IWA και αποτελείτο κατά πλειοψηφία από αναρχοσυνδικαλιστές, αλλά με σοσιαλιστική και κομμουνιστική μειοψηφία (κάτι που προκάλεσε διάσπαση τα μετέπειτα χρόνια, όταν ιδρύθηκε μια μικρή συνομοσπονδία με μερικά συνδικάτα ελεγχόμενα από τους κομμουνιστές). Η ίδια η CGT κηρύχτηκε παράνομη δεδομένου ότι είχε συμμετάσχει σε μια ανεπαρκώς προετοιμασμένη και αιματηρή εξέγερση τον Φεβρουάριο του 1927, αλλά τα συνδικάτα που ήταν μέλη της προηγούμενης από αυτήν συνομοσπονδίας δεν είχαν αρχικά κηρυχθεί παράνομα. Είχαν ακόμα τη δυνατότητα να διοργανώσουν δημόσιες συνεδριάσεις στα γραφεία τους, αλλά μόνο παρουσία της πολιτικής αστυνομίας, η οποία παρευρισκόταν σε κάθε συζήτηση. Επομένως, δεν ήταν πολύ εύκολο για οποιοδήποτε συνδικαλιστή...

Περισσότερα …