Your name

Αναρχική Θεωρία

16 Αυγούστου 2011

Εναλασσόμενες τάσεις του αναρχισμού: Υπάρχουν δύο κύριες “σχολές” σκέψης στον αναρχισμό, οι οποίες συμφωνούν μεταξύ τους στον αντικρατισμό, τον αντικαπιταλισμό και την αντίσταση σε κάθε καταπίεση, αλλά διαφωνούν στην επανάσταση, τη δημοκρατία, την προσχεδιασμένη πολιτική και την ταξική πάλη.

Uri Gordon (2008). Anarchy Alive!

Michael Schmidt & Lucien van der Walt (2009). Black Flame.

Έχει ειπωθεί από διάφορους θεωρητικούς ότι υπάρχουν δύο κύριες τάσεις στον σύγχρονο αναρχισμό. Εδώ θα παραθέσω το πώς βλέπω τις δύο αυτές τάσεις στο αναρχικό κίνημα, χρησιμοποιώντας τα δύο βιβλία που παρέθεσα πριν για να δείξω τις δύο αυτές τάσεις (αν και το κείμενο αυτό δεν αποτελεί παρουσίαση του βιβλίου Black Flame). Θα τις περιγράψω ως διαφωνούσες σε ζητήματα όπως αυτό της επανάστασης ή του ρεφορμισμού ή της δημοκρατίας, τι ακριβώς σημαίνει “προσχεδιασμένη πολιτική” καθώς και τη στάση απέναντι στην εργατική τάξη.

Σχεδόν στην αρχή του πρόσφατα (2008) δοσμένου στην κυκλοφορία βιβλίου του Uri Gordon (Ισραηλινού αναρχικού) για τον αναρχισμό, ο συγγραφέας περιγράφει την “πιο κύρια διαίρεση” ανάμεσα στους αναρχικούς. Αρχίζει με τον τρόπο που την περιέγραψε ο David Graeber (από τις ΗΠΑ) ως ανάμεσα διαφορά σε “μια μειοψηφική τάση “σεχταριστικών” ή αναρχικών ομάδων “με κεφαλαίο άλφα” η οποία έχει αναπτύξει δογματικά πολιτικά προγράμματα και μια “πλειοψηφούσα τάση αναρχικών με μικρό άλφα”… οι οποίοι αποτελούν “το πραγματικό κέντρο ιστορικής δυναμικής αυτή τη στιγμή” και που από προγραμματικής άποψης είναι πιο χαλαροί (Gordon 2008; p.23-24 – για τις απόψεις μου για τον αναρχισμό του Graeber δες Price 2007). Αλλά μόνη ομάδα στην οποία αναφέρεται ο Graeber και την οποία χαρακτηρίζει σεχταριστική, δογματική, “αναρχικούς με κεφαλαίο άλφα” είναι η Northeastern Federation of Anarchist-Communists (NEFAC) της οποίας είμαι μέλος αλλά όχι ο “επίσημος” εκπρόσωπός της.

Ο Gordon νομίζει ότι υπάρχει “κάτι” στη διάκριση του Graeber, αλλά το οποίο πρέπει να ερμηνευτεί πιο “λεπτά”. Πρώτα απ’ όλα, “οι αναρχικές ομάδες με κεφαλαίο άλφα δε είναι καν μια μειονότητα… (έχουν) αρκετές χιλιάδες μέλη” (σελ. 24). Αυτό είναι αλήθεια, εάν στις χιλιάδες αυτές μελών συμπεριλάβουμε και τις αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις της Ευρώπης κ.λπ. Αντίθετα, στις κατηγορίες περί “σεχταρισμού” και “δογματισμού”, ο Gordon σημειώνει ότι οι πιο πολλοί “πλατφορμιστές” δεν θεωρούν την Οργανωτική Πλατφόρμα του Μάχνο και των λοιπών του 1926 ως ιερό κείμενο, αλλά τη χρησιμοποιούν ως έναυσμα για διάλογο. (Συχνά, αποκαλώντας κάποιον “δογματικό” συνιστά τον τρόπο του συγγραφέα μέσω του οποίου θέλει να δηλώσει ότι αυτός ο κάποιος διαφωνεί με τον συγγραφέα και αρνείται πεισματικά να δεχτεί τη γνώμη του – του συγγραφέα).

Αντίθετα, ο Gordon βλέπει τη διαφορά μεταξύ των δύο τάσεων ως διαφορά “πολιτικής κουλτούρας” (που αποτελεί έναν μη ιδεολογικό τρόπο για να περιγράψει κανείς τις διαφορές). Η μια τάση (οι αναρχικοί με το άλφα κεφαλαίο) χαρακτηρίζεται με την “παραδοσιακή πολιτική κουλτούρα του αναρχικού κινήματος που διαμορφώθηκε πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο” (σελ. 25). Λέει ότι έχει επίσημες δομές, με εκλεγμένα στελέχη και ότι οι αποφάσεις παίρνονται συχνά μέσω ψηφοφοριών. Ότι δίνουν έμφαση στην οργάνωση στους χώρους εργασίας, στο αντιπολεμικό κίνημα και δημοσιεύουν τις απόψεις τους. Η άλλη τάση (με το μικρό άλφα) δεν ενδιαφέρεται καν για την αναρχική παράδοση,...

Περισσότερα …