ΤΟΥ Γ. ΜΕΡΙΖΙΩΤΗ
1.
Η σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι μια τυπική αστική επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Οι πολιτικές κάστες εκφραστέςαυτής της δημοκρατίας στην πραγματικότητα από την μια προωθούν την λεγόμενη συμμετοχή στα κοινά που εξαντλείται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και από την άλλη προωθούν την παραίτηση από τα κοινά με την επαγγελματοποίηση, κομματικοποίηση της πολιτικής ζωής, ενώ το λεγόμενο πλειοψηφικό σύστημα που διατυμπανίζουν καταρρέει από την μη αθρόα προσέλευση των ψηφοφόρων στις εκλογές. Φυσικά δεν τους απασχολεί να κυβερνούν μειοψηφικά αρκεί να μην υπάρξει κυβερνητικό κενό,παράλληλα διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και εξατομικεύουν τα πρόσωπα προωθώντας από τη μία την ιδιώτευση – ο σώζων εαυτό σωθήτω καιαπό την άλλητη μαζικοποίηση.Μαζικοποίηση μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της γνώμης,της συνείδησης και συμπεριφοράς, από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Μέσα που έχουν μετατραπεί σε τεράστιες μηχανές συμφερόντων οικονομικής - πολιτικής δύναμης (θυμίζοντας τηνδύναμη της προπαγάνδας που είχαν και έχουνοι εκκλησίες), προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου.
Μαζικά μέσα που προωθούν την διαιώνιση και επέκταση της κυριαρχίας κεφαλαίου και κράτους, με σχέση συγκοινωνούντων δοχείων,μεταξύ αυτώνκαι των πολιτικών ελίτ, διαστρεβλώνοντας και διαπλάθοντας την ελεύθερη βούληση και την κριτική σκέψη των οικονομικά εκμεταλλευόμενων και πολιτικά καταπιεζομένων ανθρώπων. Ενώ έχουν παράλληλα φτάσει στο σημείο να κατασκευάζουν και αυτή την ίδια την πραγματικότητα.
Ηκοινωνικότητα του καπιταλισμού και η έννοια του πολίτη δενσυνιστούν κοινωνία των πολιτών, αλλά, πληθυσμιακή συσσώρευση ιδιωτών–υπηκόων, οπαδών, ψηφοφόρων, καταναλωτών με υπέρτατο δικαίωμα, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την κατανάλωση, είναι η «κοινωνία» των ιδιωτών (αρρώστων) με χίλια δυο αντικρουόμενα ιδιωτικά-ατομικά συμφέροντα που ιεραρχούνται, διαμορφώνονται και διαχειρίζονται από τις εκάστοτε πολιτικέςελίτ. Έτσι, η ελευθερία ταυτίζεται με τηνοικονομία της αγοράς και τη συσ-σώρευσητου κέρδους.
Η ελευθερία είναι η αγορά, όχι των ιδεών και του πράττειν, αλλά αφενόςτης κατανάλωσης και της διακίνησης εμπορευμάτων, και αφετέρου του επιχειρείν των μεγαλοϊδιοκτητών της γης, των μέσων παραγωγής , των υπηρεσιών, του θεάματος – ακροάματος και των άυλων κεφαλαίων.
2.
Το καθεστώς της διαρκούς απειλής που επιβάλουν οι κυρίαρχες τεχνογραφειοκρατικές,στρατοκρατικές και πολιτικές ελίτ, με κύριες την Αμερικανική και την Ευρωπαϊκή, γιατην αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου,έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των διατροφικών αναγκών σε παγκόσμια κλίμακα προς όφελος δικό τους και των εργοδοτών τους, στο σύνολο της καταπιεσμένης-εκμεταλλευόμενηςανθρωπότητας είτε στις λεγόμενες οικονομικά ανεπτυγμένες κοινωνίες, είτε στις υπό ανάπτυξη, έχει σαν συνέπεια ναδιογκώνει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες και να αυξάνει τόσο τη σχετική, όσο και την πραγματική φτώχια.
Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ των χωρών, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας σε τέτοια ύψη. Τοφυσικό περιβάλλον βρίσκεται σε πλήρη διαταραχή και οιοικολογικές ισορροπίες καταρρέουν στο βωμό της απληστίας των ολιγαρχιών για κέρδος καικυριαρχία, κάνοντας επισφαλή την διαβίωση σε πολλά μέρη στον πλανήτη, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των υπόλοιπων έμβιων όντων.
Οι κυρίαρχες ελίτ προσπαθούνναδιατηρήσουν, να ελέγξουνκαι να διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση μέσω της στρατηγικής της λειτουργικής και ιδεολογικής τρομοκράτησης των εκμεταλλευομένων τάξεων και μέσα από το δίπτυχο «ασφάλεια θεσμική - ανάπτυξη οικονομική»(ηελεύθερηοικονομία της αγοράς είναι μονόδρομος και το δημοκρατικό πολίτευμα...
... Οι επαναστάτες σοσιαλιστές πιστεύουν ότι μπορεί να βρεθεί πολύ περισσότερο πρακτικό πνεύμα και ορμή στους ενστικτώδεις στόχους και στις πραγματικές ανάγκες των λαϊκών μαζών, παρά στην βαθυστόχαστη σκέψη όλων εκείνων των δασκάλων και κηδεμόνων της ανθρωπότητας, που έχουν, κατ' επανάληψιν, αποτύχει στην προσπάθεια τους να φέρουν αρμονία στην κοινωνία και που επιμένουν, ακόμη, να προτείνουν κι άλλα γιατρικά. Οι επαναστάτες σοσιαλιστές σκέπτονται διαφορετικά. Πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα αφέθηκε να την κυβερνούν για πολύ, κάρα πολύ καιρό, και ότι η βασική αιτία της δυσαρμονίας της δεν είναι η μία ή η άλλη μορφή κυβέρνησης, αλλά η ίδια, ακριβώς, η...
[...] Άλλοτε πολεμούσαν για μια καλύτερη μορφή εκκλησίας. Προτεστάντες και καθολικοί θεολόγοι προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε μεταφυσικές ρητορείες και οι λαοί παρακολουθούσαν τα λόγια τους με σεβάσμιο δέος. Τα ελάχιστα τολμηρά πνεύματα που, στο πέρασμα των αιώνων, διέκριναν καθαρά ότι η αιτία του κακού δεν βρισκόταν στη μορφή της Εκκλησίας, αλλά στην ύπαρξη της, αντιμετώπισαν τη γενική έχθρα, παραγνωρισμένοι και διασυρμένοι από τους σύγχρονούς τους. Αργότερα, γεννήθηκε η διαμάχη για το ζήτημα της καλύτερης μορφής κράτους. Τα διάφορα πολιτικά κόμματα, που παίζουν στη σφαίρα της κρατικής εξουσίας τον ίδιο ρόλο που παίζουν...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018