Το δράμα του ελληνικού λαού, που όπως σημειώθηκε ήδη ανωτέρω, άρχισε με την καταστολή του κινήματος του 1935, πέρασε όλες τις φάσεις του μέχρι να φθάσει στο αποκορύφωμά του, τον εφιαλτικό χειμώνα του 1941-42: Πραξικοπηματική επικράτηση της πιο αποκρουστικής και χυδαίας μερίδας της δεξιάς, με πλήρη κατάργηση κάθε ίχνους δημοκρατικής νομιμότητας, παλινόρθωσις της βασιλείας από τους πιο κραυγαλέους "μπράβους", 4η Αυγούστου, ένα εντελώς ψεύτικο, χυδαίο και απόλυτα αντίθετο πρός τη νοοτροπία του ΄Ελληνα, φασιστικό και διεφθαρμένο καθεστώς. Πόλεμος των Ελλήνων κατά του ιταλικού φασισμού, τη στιγμή που και οι ίδιοι βρίσκονταν αιχμάλωτοι ενός καθεστώτος που σαν πρότυπό του είχε αυτό που έπρεπε να πολεμήσουν, τελευταία μεγάλη όσο και μάταιη προσπάθεια και θυσίες του λαού κάτω από μια εντελώς επίπλαστη "εθνική ενότητα", προδοσία του αγώνα από τους στυλοβάτες του καθεστώτος γερμανόφιλους στρατηγούς και κρατικό μηχανισμό, κατάρρευση, διάλυση των πάντων, πλήρης εγκατάλειψη του "πατριωτισμού" από τους επαγγελματίες πατριώτες του καθεστώτος και συνεργασία μεγάλου μέρους αυτών με τον "εχθρό", πρός "ίδιον όφελος και αθέμιτον πλουτισμόν", καθώς και προδοσία και εγκατάλειψη του λαού από την "ηγετική του" μεγαλοαστική τάξη και τον "πολιτικό της κόσμο", γενική αποχή της, πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, από κάθε σκέψη και ενέργεια εθνικής αντίστασης και οργάνωσης και αντίθετα, "λογική" προσαρμογή και "διακριτική συνεργασία" "για να περάσουμε τους δύσκολους καιρούς"! Επί πλέον, πλήρης σχεδόν καταστροφή και εκπρολεταριοποίησις της μικροαστικής τάξης, του πατροπαράδοτου κορμού της ελληνικής κοινωνίας, που αναγκάστηκε να ξεπουλήσει σχεδόν κάθε περιουσιακό της στοιχείο και κάθε "οικονομία" της για να επιβιώσει ειδικά στις μεγάλες πόλεις, αντιμετωπίζοντας τη "μαύρη αγορά", την αχαλίνωτη αισχροκέρδεια και τον ραγδαίο πληθωρισμό, μέχρι να δεχθεί και τη "χαριστική βολή" από τον περιβόητο Ν. 18/1944 της "κυβερνήσεως εθνικής ενότητος" με τους "κομμουνιστές" και "σοσιαλιστές" υπουργούς, που μηδένισε όλες τις μικροκαταθέσεις των αποταμιευτών, κόπους και στερήσεις μιας ολόκληρης ζωής, με μοναδικούς κερδισμένους τους λίγους οφειλέτες τεραστίων ποσών μεγαλεμπόρους, βιομηχάνους κι επιχειρηματίες, που και αυτών μηδενίστηκαν οι οφειλές, αφού η ισοτιμία της "νέας δραχμής" ορίστηκε σε 50 δισεκατομμύρια της παλαιάς, πληθωρικής! Και τέλος, πλήρης εξουθένωση των λαϊκών στρωμάτων και του φτωχού αγροτικού πληθυσμού, που τελικώς εισέπραξαν έτσι την ανταμοιβή για την τόσο πρόθυμη συμμετοχή τους και τις θυσίες τους για το "έπος της Αλβανίας"!
΄Ετσι, μέχρι το φθινόπωρο του 1942 ο ελληνικός λαός, κάτω απ' αυτές τις συνθήκες έφθασε σ' ένα "μηδενικό σημείο" κατάπτωσης και απόγνωσης, πρωτόγνωρο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Η ευνοϊκή όμως για τους συμμάχους έκβαση της κοσμοϊστορικής μάχης του Ελ-Αλαμέιν στις 3.11.1942 και η υποχώρησις του στρατάρχου Ρόμμελ ματαίωσε τα σχέδια του ναζισμού για κατάληψη της Αιγύπτου και νικηφόρο έκβαση του πολέμου στην Αφρική και Μέση Ανατολή. Επακολούθησε στις 8 Νοεμβρίου 1942 η απόβαση ισχυρών αγγλοαμερικανικών δυνάμεων υπό τον στρατηγό Αϊζενχάουερ στην Αλγερία και το Μαρόκο, η τρομακτική καταστροφή της στρατιάς του στρατάρχη Φον Πάουλους στο Στάλινγκραντ και η παράδοση των υπολοίπων της στους Ρώσους την 31 Ιανουαρίου 1943, η συνθηκολόγηση και παράδοση του ΄Αφρικα Κορπ στην Τύνιδα την 13 Μαΐου 1943, η απόβασις των Συμμάχων στη Σικελία την 10 Ιουλίου 1943 και τέλος η σύλληψη του Μουσσολίνι από τα ίδια τα μέλη του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου στις 24 Ιουλίου 1943, η κατάρρευση της φασιστικής Ιταλίας και η αίτηση ανακωχής πρός τους συμμάχους εκ μέρους του στρατάρχου Μπαντόλιο, που ορίστηκε νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας την 3 Σεπτεμβρίου 1943. Οι ελπίδες των υποδούλων λαών αναπτερώθηκαν, βλέποντας την οριστική πλέον τροπή των τυχών του πολέμου υπέρ των συμμάχων και τον ήδη διαφαινόμενο σε σύντομο σχετικά χρόνο, τουλάχιστον στην Ευρώπη, νικηφόρο τερματισμό του!
Συγχρόνως όμως με τα άνω σημαντικά γεγονότα, η επισιτιστική κατάστασις στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές μεγαλοπόλεις είχε αισθητά βελτιωθεί. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, με την πολύτιμη μάλιστα οικονομική βοήθεια των Ελλήνων των ΗΠΑ και του Καναδά, είχε τέλεια οργανώσει τα συσσίτια, ώστε όλοι οι πολίτες να μπορούν να παίρνουν, για το μεσημέρι, ένα βαθύ πιάτο φασόλια ή πλιγούρι, οι φούρνοι έδιναν τακτικά πλέον μια μικρή μερίδα ψωμί και τα μπακάλικα έκαναν μερικές διανομές τροφίνων (σούπες σε στερεά μορφή για βράσιμο, ζυμαρικά, φουντούκια, σύκα, σταφίδες κλπ.). Οι "μαυραγορίτες" βλέποντας ότι κινδύνευαν να τους μείνουν απούλητα και άχρηστα σχεδόν πλέον τρόφιμα, αναγκάστηκαν να τα βγάλουν στην επιφάνεια σε διάφορες αυτοσχέδιες "αγορές" σε πλατείες, τόσο στο κέντρο όσο και στις συνοικίες (Πλατεία Εξαρχείων, Μοναστηράκι, Αγορά, Πολύγωνο κλπ.)
Η βελτίωση της επισιτιστικής καταστάσεως και τα ενθαρρυντικά γεγονότα ανακούφισαν τον λαό, που ξαναβρήκε πλέον τον εαυτο του, την αξιοπρέπειά του, το θάρρος του και την απόφασή του να αγωνιστεί για την απαλλαγή και την απελευθέρωσή του, αλλά και για έναν κόσμο ελεύθερο, δίκαιο, ανθρωπινό και απαλλαγμένο από κάθε είδους εκμετάλλευση, καταπίεση και παραλογισμό, διαθέτοντας τα τεράστια καταπιεσμένα, εκρηκτικά και κοσμογονικά αποθέματα μίσους, οργής, αγανάκτησης, αποφασιστικότητας και ηρωισμού που είχαν συσσωρευτεί μέσα σ' όλες σχεδόν τις ατομικές συνειδήσεις, ύστερα από τη μαρτυρική ζωή τόσων χρόνων και πρό πάντων ύστερα από την εξαπάτηση, παταγώδη κατάρρευση και τραγική διάψευση όλων των ψεύτικων επαγγελιών για "πατρίδα, έθνος, ελευθερία, εθνική ενότητα, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη", αρχίζοντας πλέον αυθόρμητα και χωρίς καμία "καθοδήγηση" να ξεχωρίζει θαμπά μερικές απλές αλήθειες και το ποιοί είναι οι "φίλοι" του και οι "εχθροί" του.
Η τρομοκρατία βέβαια των αρχών κατοχής και των θλιβερών "Ελλήνων" οργάνων τους, καθημερινά αυξανόταν, όλοι όμως σχεδόν ήταν αποφασισμένοι να δώσουν και τη ζωή τους για τον αγώνα. ΄Ηταν η απαρχή μιας εποχής που η ιστορία μεταμορφώνει ξαφνικά τους δειλούς σε ήρωες και την αγέλη σε αγωνιστές, με καθημερινή σχεδόν άνοδο του αγώνα και των μορφών πάλης σε απίστευτα ύψη. Οργανώσεις αντιστασιακές συγκροτουνται και εμφανίζονται καθημερινά, παράνομες εφημερίδες, προκηρύξεις και τρύκ κυκλοφορούν κατά χιλιάδες, οι δρόμοι και οι τοίχοι γεμίζουν από συνθήματα, ομάδες ανταρτών εμφανίζονται ήδη στα βουνά, ομαδικές και μαχητικές απεργίες, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ξεσπούν όλο και πιο συχνά. Παντου στις λαϊκές μάζες διαπιστώνει κανείς την αλληλεγγύη όλων για όλους, ανεξάρτητα από πολιτικές διαφορές και το πάθος για γνώση, για συζητήσεις, για οργάνωση, για πρωτοβουλίες, ενότητα και αγώνα. ΄Ηταν η αρχή μιας νέας ηρωικής ανόδου του επαναστατικού κινήματος, που δυστυχώς δεν θα κρατουσε πολύ!
Την επομένη κι όλας της αφίξεώς του στην Αθήνα, ο Α. Στίνας κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλα τα μέλη της ομάδας του που βρίσκονταν τότε στην Αθήνα και που όλοι ήσαν δραπέτες (Ταμτάκος, Βουρσούκης, Αραβαντινός, Ρήγας, Καλλέργης και Στίνας) και να ανασυγκροτήσει την ομάδα "Κομμουνιστική Διεθνιστική ΄Ενωση". Η θέση της ομάδας απέναντι στο εθνικιστικό κίνημα αντιστάσεως και στο ΕΑΜ καθορίστηκε αμέσως με πλήρη ομοφωνία, αφού ήταν αυστηρά προκαθορισμένη από τη γενική θέση της απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μετά δυο ημέρες, η ομάδα εξασφάλισε γραφομηχανή και πολύγραφο και κάτω από απερίγραπτες δυσκολίες, στερήσεις και ολονύκτια δουλειά οι Στίνας και Ταμτάκος κατόρθωσαν να εκτυπώσουν την πρώτη προκήρυξη της ομάδας. ΄Ηταν, χωρίς υπερβολή, η πρώτη καθαρή, σαφής, διαυγής και δυνατή φωνή του επαναστατικού διεθνιστικού μαρξισμού και της σοσιαλιστικής Επανάστασης μέσα στις εφιαλτικές συνθήκες του δεύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλ' ασφαλώς και σ' όλον τον κόσμο!
Αυτή η φωνή βρίσκει αμέσως απήχηση. Γρήγορα παλιοί αγωνιστές, διεθνιστές επαναστάτες αλλά και νέοι εργάτες και φοιτητές συγκεντρώνονται γύρω από την ομάδα, ενώ όσοι είχαν σκορπιστεί στις επαρχίες φθάνουν στην Αθήνα. Η δράση της ομάδας αναπτύσσεται γρήγορα και πλαταίνει. Προκηρύξεις και φέιγ βολάν κυκλοφορούν κατά χιλιάδες, συνθήματα στους τοίχους και εκκλήσεις με χωνιά ακούγονται τις νύχτες στις εργατικές συνοικίες. Ο κόσμος ξαφνιάζεται και απορεί, διαβάζοντας και βλέποντας άλλα συνθήματα και άλλες σκέψεις από τον κατακλυσμό που τον έχουν καθημερινά συνηθίσει οι σταλινικοί και οι εθνικιστικές οργανώσεις για αγώνα ενάντια στον κατακτητή και την πατριωτική υστερία. Τα ένδοξα και αθάνατα συνθήματα του Κομμουνιστικού Μανιφέστου του 1848, της Κομμούνας του Παρισιού του 1871, της Ρόζας Λούξεμπουργκ, του Καρλ Λήμπκνεχτ, του Λένιν και του Τρότσκι των ετών 1914-1918 ξανακούγονται καθαρά και δυνατά, θυμίζουν στους παλαιότερους ηρωικές εποχές αγώνων και θυσιών, προβληματίζουν και ενθουσιάζουν τους πιο σκεπτόμενους, αγνούς και μαχητικούς νέους, δείχνοντάς τους μέσα στους ωκεανούς της σύγχυσης, του σωβινισμού, της ασυναρτησίας, της απάτης και του καιροσκοπισμού τη μόνη οδό σωτηρίας! Ταξικός και διεθνιστικός αγώνας του προλεταριάτου κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, μετατροπή του σε κοινωνική επανάσταση μετά την ήττα και την ανατροπή της αστικής κυβέρνησης κάθε χώρας από το επαναστατικό κίνημα της ίδιας, συναδέλφωση όλων των εμπολέμων λαών με τους "εχθρούς" στρατιώτες και πολίτες εναντίον των δημίων και εκμεταλλευτών που αιματοκυλούν τους λαούς για τα άνομα συμφέροντά τους. Μόνον η ανατροπή του κεφαλαίου θα εξασφαλίσει οριστικά την ειρήνη, την πρόοδο και τον ανθρωπισμό στον κόσμο και θα σώσει τους λαούς και τον πολιτισμό από την βαρβαρότητα!
Καταλαβαίνει σήμερα, ασφαλώς πιο καλά από κάθε προηγούμενη και μέχρι τότε εποχή, κάθε ελεύθερος και ανεξάρτητα σκεπτόμενος άνθρωπος, πόσο δύσκολο, ακατόρθωτο και υπέρτερο ακόμη της ανθρώπινης φύσης ήταν, στα εφιαλτικά εκείνα χρόνια της Κατοχής, το να αποφασίσει ένας νέος να αφιερώσει τη ζωή του και την πίστη του σ' ένα τέτοιο σκοπό, να βαδίσει δηλαδή αυτός και μόνος μ' έναν ελάχιστο αριθμό πιστών ομοϊδεατών του "συντρόφων" "ενάντια στο ρεύμα", όπως έλεγε και o Λένιν, βαλλόμενος, κατασυκοφαντούμενος και διωκόμενος λυσσαλέα μέχρι την πιο βάναυση φυσική του εξόντωση από το πιο αμείλικτο, αρραγές, αποτελεσματικό, πολύχρωμο μέτωπο των εχθρών του, που παρ' όλους τους μεταξύ τους συνεχείς και αιματηρούς αλληλοσπαραγμούς, με "ιερό" μίσος θα "ξεκαθάριζε ένα τέτοιο "προδοτικό κάθαρμα"", αρχίζοντας από την ελληνική αστυνομία, και την Γενική της Ασφάλεια, τη χωροφυλακή και Ειδική της Ασφάλεια, τις συνεργαζόμενες με αυτές ποικιλώνυμες συμμορίες καθαρμάτων, τις αρχές κατοχής, καθώς και τις απειράριθμες υπηρεσίες τους ασφαλείας, μέχρι τις εθνικιστικές αντιστασιακές οργανώσεις, το "υπερπατριωτικό πάντοτε" ΚΚΕ, με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την πολιτοφυλακή τους και προ πάντων την αλήστου μνήμης "ηρωϊκή" ΟΠΛΑ! Και όμως, αρκετοί νέοι, φοιτητές κυρίως, με πλήρη γνώση πλέον των ιδεών της ομάδος, αλλά και των θανασίμων κινδύνων που ανελάμβαναν, πλαισίωσαν την ομάδα, κυρίως από τις αρχές του 1943, φέρνοντας σ' αυτή νέο ενθουσιασμό, νέα τόλμη και αυτοθυσία, αλλά και μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, μια πολύτιμη μόρφωση και προ πάντων κριτική και ανεξάρτητη σκέψη.
Σ' όλη τη διάρκεια της εντατικής δραστηριότητας της ομάδας, συνεργάστηκαν ισότιμα μαζί της και έγιναν μέλη της και δυο παλαιοί διεθνιστές προλετάριοι και παλαιοί αγωνιστές, οι σύντροφοι Μαστρογιάννης και Σμυρλής, που προηγουμένως δεν ανήκαν στην τάση Στίνα. ΄Ετσι, εκτός απ' αυτούς, τους προαναφερθέντες δραπέτες που ανασυγκρότησαν την ομάδα και τους παλαιούς επίσης δύο συντρόφους Θύμιο και Σταμάτη, η διεύρυνση της ομάδας συντελέστηκε από νέους, όπως σημειώθηκε ανωτέρω. Λίγοι απ' αυτούς τους νέους προήλθαν τότε από το ΕΑΜ ή το ΚΚΕ, προς τα οποία η ομάδα έκανε συνεχή προσπάθεια διαφωτισμού. Η προσπάθεια όμως αυτή έφερε αποτελέσματα και αρκετά ικανά και αφοσιωμένα μέλη λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, αλλά και μετά, διότι τότε μόνο άρχισαν να φαίνονται καθαρά τα αποτελέσματα της τυχοδιωκτικής πολιτικής του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Οι πρώτοι νέοι σύντροφοι προσχώρησαν στην ομάδα ύστερα από σειρά συζητήσεων που είχαν με τα παλαιά μέλη της, ήσαν όμως ήδη γι' αυτό "έτοιμοι από καιρό", χάρις στη σκέψη τους, που έψαχνε ακατάπαυστα, με συνέπεια και τόλμη, να εύρει μια σωστή, θεμελιωμένη και έστω αρνητικά δικαιωμένη ιστορικά διέξοδο στο πρόβλημα που τους βασάνιζε μέσα στην απαράδεκτη κατάσταση που καθημερινά εβίωναν αλλά και χάρις στον ιδεαλισμό τους, τον ανθρωπισμό τους και την αυταπάρνησή τους, ώστε να θεωρήσουν σαν μοναδική τιμή και δικαίωσή τους να συμμετάσχουν ολόψυχα στον τιμιότερο αγώνα που έδωσε ποτέ ο άνθρωπος για πανανθρώπινη αλληλεγύη, αξίες και ιδανικά. ΄Οπως ήταν απολύτως φυσικό και αναμενόμενο, οι νέοι αυτοί σύντροφοι δεν είχαν ούτε μπορούσαν προηγουμένως να έχουν οποιαδήποτε ιδεολογική ή οργανωτική σχέση με τον σταλινισμό που απ' αρχής απέκρουσαν για τον αλλοπροσαλλισμό, τον εμπειρισμό την ασυναρτησία, τον αμοραλισμό και τη χυδαιότητα που τον διέκρινε.
Η εσωτερική ζωή της ομάδος ήταν απόλυτα δημοκρατική και συντροφική. Τακτικές συνεδριάσεις όλων των οργάνων από τη βάση μέχρι την κορυφή κάθε εβδομάδα. Πλήρης απολογισμός και ελεύθερη κριτική για ό,τι κάναμε και αποφάσεις κατά πλειοψηφία και ύστερα από διεξοδική και συλλογική, αμοιβαία συζήτηση για ό,τι θα κάναμε. Εκτέλεσις των αποφάσεων από όλους ανεξαιρέτως και με πλήρη ισοτιμία. Τακτική σύγκληση αντιπροσωπευτικών συνδιασκέψεων με ελεύθερη προηγούμενη συζήτηση και εκλογές εκπροσώπων, που λογοδοτουσαν αναλυτικά στους εντολείς τους. Δικαίωμα δημοσιεύσεως στην εφημερίδα των απόψεων οιουδήποτε μέλους, χωρίς αντίρρηση της συντακτικής της επιστροπής.
Στο μεταξύ, η ομάδα κατόρθωσε να εξασφαλίσει τυπογραφικά στοιχεία και ένα χειροκίνητο πιεστήριο, έτσι ώστε η εφημερίδα της, το "Εργατικό Μέτωπο", οι προκηρύξεις και τα φέιγ βολάν να κυκλοφορούν πλέον έντυπα. Πολύ αργότερα πλέον αποδείχτηκε ότι σ' ολόκληρο τον κόσμο δεν υπήρξε άλλη ομάδα που με τόση σαφήνεια, θάρος και αδιαλλαξία να προβάλλει και να υποστηρίζει τις αρχές του επαναστατικού ντεφαιτισμού μέσα στις τραγικές συνθήκες της δεύτερη ιμπεριαλιστικής βιβλικής καταστροφής και ανθρωποσφαγής!(49) "Ο σοσιαλισμός ήταν και είναι την ώρα τούτη η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας. Πάνω από τα τείχη του καπιταλιστικού κόσμου που γκρεμίζονται πια, λάμπουν με γράμματα φωτιάς τα λόγια του "Κομμουνιστικού Μανιφέστου": Σοσιαλισμός ή πτώση στη βαρβαρότητα".
Ποτέ, μέσα στις συνθήκες της Κατοχής, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ύπαρξη, τη δραστηριότητα και την ανάπτυξη, στην Ελλάδα ειδικά, μιας ομάδας που θα πίστευε στον ανόθευτο, στον πραγματικό μαρξισμό και θ' ακολουθούσε αταλάντευτα τη μόνη νοητή για την περίπτωση και επιβαλλόμενη διεθνιστική πολιτική του επαναστατικού ντεφαιτισμού απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το κίνημα αντιστάσεως δεν ήταν τόσο αντίξοες, εχθρικές και ανυπέρβλητες. Ακόμα και η απλή σκέψη μιας τέτοιας τοποθέτησης θα φαινόταν απ' την αρχή και στην καλύτερη περίπτωση, έστω και στον καθαρά θεωρητικό τομέα, σαν παρανοϊκή και εξωπραγματική αλλά και σαν έγκλημα καθοσιώσεως! Αντιθέτως, οι ίδιες αντικειμενικές συνθήκες ήταν σκανδαλωδώς ευνοϊκές για το ΚΚΕ.
Το ΕΑΜ ιδρυθηκε στις 27.9.1941 από το ίδιο το ΚΚΕ και από την ΕΛΔ, το ΣΚΕ και τους Αγροτικούς, τους οποίους όλους όπως πάντοτε το "κόμμα" στα διάφορα "λαϊκομετωπικά" τερατουργήματα που δημιούργησε, χρησιμοποίησε σαν απλά παραπλανητικά προπετάσματα, "γιά να μην τρομάζουν οι αστοί και οι καθυστερημένες μάζες" και είχε σαν μοναδικό σκοπό τον σχηματισμό στη χώρα προσωρινής κυβέρνησης τη στιγμή της "απελευθέρωσής της" από τους κατακτητές, η οποία θα διενεργούσε εκλογές, το ταχύτερο, για ανάδειξη συντακτικής εθνοσυνέλευσης, με βάση αναλογική, η οποία θα αποφαινόταν για τον τρόπο τον οποίον ο ελληνικός Λαός θα επιθυμούσε να κυβερνηθεί! Το ΚΚΕ όμως υπό την ηγεσία του Σιάντου και Ιωαννίδη κυρίως ήταν στην πραγματικότητα ο μόνος κυρίαρχος της καταστάσεως και αποτελούσε για τα εκατομμύρια των οπαδών αυτού του θολού, οπορτουνιστικού, απροσδιόριστου και "εθνικολαϊκού" μορφώματος που είχε επίτηδες έτσι κατασκευάσει και καθοδηγήσει, τη μόνη και μεγάλη "εγγύηση" για την ορθότητα, την αποτελεσματικότητα, την κατάληξη και τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του "μεγάλου αγώνα", σύμφωνα άλλωστε με τις επαγγελίες των "τριών μεγάλων" για την "μεγάλη νίκη των λαών", της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων, της ευημερίας και της εξάλειψης του φόβου, της πείνας και της καταπίεσης, όπως τόσο πανηγυρικά διεκήρυσσε ήδη ο "Χάρτης του Ατλαντικού" και οι συνδιασκέψεις των "μεγάλων" που επηκολούθησαν και που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η πιο κυνική, βάναυση και απροσχημάτιστη αναδιανομή του κόσμου, αποκλειστικά μεταξύ τους. ΄Αλλωστε, το ΚΚΕ κατόρθωσε τότε να επιβληθεί στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού στην Ελλάδα σαν ο μόνος και αποκλειστικός εκπρόσωπος της ΕΣΣΔ, της οποίας η ακτινοβολία, η φήμη και η δόξα ανέβαινε καθημερινά στα ουράνια, με τη βεβαιότητα της νικηφόρας έκβασης του "Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου" που διεξήγε τότε.
Η αυξανόμενη ένταση του "εθνικοαπελευθερωτικού και αντιφασιστικού αγώνα" του ΚΚΕ και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που είχε τελικώς μονοπωλήσει την ηγεσία του σ' ολόκληρη τη χώρα, με εξαίρεση την περιοχή της Ηπείρου όπου "δρούσε" ο Ζέρβας, είχε σαν άμεσο και αναπότρεπτο αποτέλεσμα την αντίστοιχη ένταση και επαύξηση της τρομοκρατίας, των διώξεων, των εκτελέσεων και ανυπολόγιστων καταστροφών που προκαλούσαν οι αρχές κατοχής αλλά και οι αντάρτες στην υποδομή της χώρας, στον πληθυσμό και στην κοινωνική και δημογραφική σύνθεσή της. Εάν δε προσθέσει κανείς σ' αυτά και τις φοβερές καταστροφές, απώλειες και αναστατώσεις που στη συνέχεια προκάλεσε στη χώρα και ο λεγόμενος "εμφύλιος πόλεμος" των ετών 1946-1949, που ήταν άμεση και αναπότρεπτη συνέχεια της καταστροφικής πολιτικής του ΚΚΕ κατά την Κατοχή, τότε αντιλαμβάνεται τον μοιραίο ρόλο που διεδραμάτισε το ΚΚΕ στην Ελλάδα με την πραγματική και μοναδική του ιδιότητα και σκοπό που επεδίωξε: Την προώθηση και πραγμάτωση στην Ελλάδα των αποκλειστικών συμφερόντων όχι της ΕΣΣΔ αλλά της σταλινικής αντεπαναστατικής και γραφειοκρατικής ηγεσίας και μόνο, που με τον τρόπο αυτό έφερε τη χώρα στην πρώτη θέση αναλογικώς μεταξύ όλων των εμπολέμων ευρωπαϊκών χωρών, από απόψεως καταστροφών, απωλειών, θυμάτων και κοινωνικών αναστατώσεων, αφού ουσιαστικά γι' αυτήν ο πόλεμος δεν έληξε στα μέσα Οκτωβρίου 1944 αλλά την 31 Αυγούστου 1949, η δε αστική δημοκρατία σε πολλά σημεία κατ' όνομα μόνον, αποκαταστάθηκε μεν στις 23 Ιουλίου του 1974, αλλά σε συνάρτηση με πολλές, αδιευκρίνιστες εντελώς μέχρι σήμερα, αλλά τραγικά δυσμενείς για τη χώρα και το μέλλον της επιπτώσεις και "συγκυρίες". Βέβαιο πάντως είναι ότι ποτέ στη χώρα πολιτικό κόμμα δεν διέθεσε μια τόσο φοβερή, στεγανή και αδίστακτη πολιτική και στρατιωτική δύναμη και τέτοια αυταρχική επιρροή στις μάζες, σαν το ΚΚΕ, αλλά και το ότι ποτέ άλλο κόμμα δεν στάθηκε παρά ταύτα τόσο ανίκανο, τόσο ανάξιο και τόσο ασυνάρτητο ώστε να μην πραγματοποιήσει τίποτε από τα όσα επεδίωκε, καταπροδίδοντας έτσι κατάφωρα όλες τις προσδοκίες, τις θυσίες και την τυφλή εμπιστοσύνη του φτωχού ελληνικού λαού!
Το φθινόπωρο του 1943, η πτώση του φασισμού στην Ιταλία και η στροφή της κυβέρνησης του στρατάρχου Μπαντόλιο προς τους συμμάχους, που έφθασε μέχρι τη συνθηκολόγηση με αυτούς και την κήρυξη πολέμου από την Ιταλία κατά της Γερμανίας, αναπτέρωσε για λίγο το ηθικό και τις ελπίδες του λαού και στη τόσο δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Μεταξύ των Ελλήνων επαναστατών κυκλοφόρησαν επίμονες φήμες ότι στη Βόρειο Ιταλία η εργατική τάξη ανέλαβε αυτόνομη δράση, ότι κατέλαβε τα εργοστάσια και ίδρυσε τα πρώτα εργατικα συμβούλια. Στην Αθήνα οι κεντρικοί δρόμοι γέμισαν από λαϊκές μάζες που διαδήλωναν μαχητικά την αγανάκτηση και την οργή τους για τη διαφαινομενη νέα απειλή λιμού, στερήσεων και αυξημένης τρομοκρατίας, ενώ συγχρόνως ξέσπασαν και πολλές δυναμικές και με ταξικά συνθήματα απεργίες, με σπάσιμο και λεηλασία πολλών κεντρικών καταστημάτων και αποθηκών με πλούσια αποθέματα τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, που διανέμονταν στους πολίτες με τάξη και ισότητα από αυθόρμητα συγκροτούμενες επιτροπές, μακριά από κάθε εθνικιστική ή σταλινική κηδεμονία. Η ομάδα Στίνα πρωτοστάτησε σ' αυτή τη στιγμιαία αναλαμπή του κινήματος με χιλιάδες, προκηρύξεις, ομιλίες και ενεργό συμμετοχή μελών της στην ηγεσία αυτών των εκδηλώσεων και στις αυτοσχέδιες επιτροπές διανομών. Αλλά και η γερμανική διοίκηση απέφυγε κάθε ανάμειξη και μέτρο καταστολής, διαισθανόμενη ότι αυτές οι εκδηλώσεις μπορούσαν σύντομα να μεταβληθούν σε γενική εξέγερση, σε στιγμή μάλιστα που η τροπή των πολεμικών επιχειρήσεων βρισκόταν σε πολύ κρίσιμο για τη Γερμανία σημείο. Αντιθέτως οι Γερμανοί, για να εκτονώσουν όσο πιο γρήγορα την δύσκολη κατάσταση, συνέλαβαν και εκρέμασαν στην Πλατεία Αμερικής δυο μαυραγορίτες-λαδεμπόρους με την επιγραφή "αισχροκερδείς - εχθροί του λαού!" Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι η ΕΟΚΔΕ (η άλλη τροτσκιστική και τυπικά πιο πιστή στον Τρότσκι ομάδα), σ' αυτήν την κατάσταση δεν βρήκε τίποτε άλλο να κάνει για να γνωστοποιήσει την ύπαρξή της, από το να κυλοφορήσει μια αξιοθρήνητη προκήρυξη που πρότεινε στις μάζες να ιδρύσουν συνεταιρισμούς και συνεργατικές για την αντιμετώπιση των δύσκολων καιρών!
Τον Ιούνιο του 1944 πραγματοποιείται η απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία, η Γερμανία βομβαρδίζεται ήδη από καιρό καταιγιστικά, στην Ιταλία οι σύμμαχοι προχωρούν πρός βορρά και στο ανατολικό μέτωπο τα ρωσικά στρατεύματα σαρώνουν τα πάντα. Η Γερμανία καταρρέει καθώς και ο ναζισμός. Παρά ταύτα, η Επανάσταση πουθενά δεν εμφανίζεται, σαν συνέπεια της πιο τρομακτικής καταστροφής που γνώρισε όχι μόνο η Ευρώπη αλλά ολόκληρος ο κόσμος. Και αυτό ήταν απολύτως φυσικό και επόμενο: Το παγκόσμιο και ιδιαίτερα το ευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 είχε ήδη εντελώς αχρηστευθεί σαν αυτόνομο κίνημα, είχε διαβληθεί, καταπροδοθεί, συκοφαντηθεί και αποκοπεί από τις ιστορικές και ηρωικές του παραδόσεις, αφού ο σταλινισμός το είχε μεταβάλλει σε άβουλο όργανό του και το χρησιμοποιούσε αποκλειστικά για τις ανάγκες και τα συμφέροντα της πιο αντιδραστικής, εγκληματικής και αποτρόπαιης γραφειοκρατίας. Ουδέποτε στην ιστορία ο σοβιετικός σωβινισμός βρήκε τον παρόμοιό του και η λύσσα της σταλινικής κλίκας ενάντια σε κάθε, ανύπαρκτη έστω, υποψία εκδήλωσης της παραμικρής επαναστατικής σκέψης ή ενέργειας στάθηκε υπερεπαρκής για να την αντιμετωπίσει με την πιο κτηνώδη βία: "Δεν θα μας εξαπατήσει και πάλι η Γερμανία με τον ψευτομανδύα του σοσιαλισμού! Τσακίστε την αλύπητα" ήταν το δεσπόζον σύνθημα και η ρητή διαταγή προς τις ρωσικές στρατιές, προτού να ξεκινήσουν τις τελευταίες εφόδους τους για την τελική συντριβή και κατάκτηση της Γερμανίας. ΄Ετσι ο γερμανικός λαός δεν είχε άλλη επιλογή από το να πολεμήσει μέχρι τελευταίου φυσιγγίου υπερασπιζόμενη το ναζισμό σαν στρατιώτης ή "εθελοντής" της "Φολκς Στουρμ", μέχρι και στα υπόγεια της Καγγελαρίας στο Βερολίνο!
Βέβαια και η στρατιωτική κατοχή ολόκληρης σχεδόν της Ευρώπης από τα γερμανικά στρατεύματα είχε δημιουργήσει μια ιδιόμορφη κατάσταση για πρώτη φορά μάλιστα σε τέτοια έκταση, αλλά και αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες για την ανασυγκρότηση του κινήματος και την αφύπνιση της ταξικής συνείδησης των μαζών. Μέσα στην Κατοχή, οι μάζες δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν άλλον υπεύθυνο της φρικτής τους κατάστασης από τους Γερμανούς. Τα βάρβαρα και κτηνώδη μέτρα που ο ναζισμός επέβαλε στις αρχές κατοχής εις βάρος των λαών, που σε πολλές περιπτώσεις τα προκαλούσαν ή τα πολλαπλασίαζαν οι σταλινικοί με τις συνεχείς "αντιστασιακές" τους προσπάθειες, τροφοδοτουσαν συνεχώς τον φαύλο και εγκληματικό κύκλο του αίματος και του εθνικιστικού μίσους, που τόσες καταστροφές, και θυσίες αλλά και σύγχυση προκάλεσε άσκοπα στους λαούς και κυρίως στις κατεχόμενες χώρες! Αλλά και στις χώρες που δεν ήταν δυνατή η εγκατάσταση από τον σοβιετικό στρατό "λαϊκών δημοκρατιών" σταλινικού τύπου, τα κομμουνιστικά κόμματα και οι θλιβεροί παρατρεχάμενοί τους, έθεσαν όλες τους τις δυνάμεις στην υπηρεσία του καπιταλισμού και των παλαιών καθεστώτων, συμμετέχοντες "όσο ήταν αναγκαίο" στις μεταπελευθερωτικές κυβερνήσεις "εθνικής ενότητος", αφοπλίζοντας "ειρηνικά, νόμιμα και αδιαμαρτύρητα" τις αντιστασιακές οργανώσεις και όσους είχαν όπλα, αφού ο πρωταρχικός σκοπός τους ήταν η αποκατάσταση της "νομιμότητας και της τάξης", διασώζοντας για μια ακόμη φορά τον καπιταλισμό, όπως ακριβώς τον διέσωσε η σοσιαλδημοκρατία στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα.
Ο πόλεμος έληξε ουσιαστικά για την Ελλάδα με την εκούσια, άριστα οργανωμένη και συντελεσθείσα αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων στις 12 Οκτωβρίου 1944, χωρίς να επακολουθήσει ούτε επανάσταση ούτε ειρήνη, για τους αμέσως ανωτέρω αναφερθέντες λόγους. Πολύ προ της αναχωρήσεως των Γερμανών, το ΕΑΜ ήταν ήδη η μόνη άριστα συγκροτημένη πολιτική και στρατιωτική δύναμη στη χώρα, της οποίας το ιδρυτικό έγγραφο προέβλεπε σαν βασικούς σκοπούς του το διώξιμο του κατακτητή και την εγκατάσταση δημοκρατίας στην Ελλάδα. Παρά ταύτα όμως ούτε τον κατακτητή έδιωξε, ούτε δημοκρατία εγκατέστησε. Ουσιαστικά κατείχε την εξουσία και την παρέδωσε χωρίς αγώνα, κατόπιν επίμονης πίεσης των ΄Αγγλων, αφού μάταια πρσπάθησε να προβάλει αντιρρήσεις, διαμαρτυρίες και θλιβερά παζαρέματα. Παγιδευμένη στα αδιέξοδα της πλήρους ανεπάρκειας, διγλωσσίας και οπορτουνισμού της καθαρά εθνικιστικής συνθηματολογίας και πρακτικής με την οποία διαπαιδαγώγησε επί χρόνια τις μάζες για "πατριωτικό - αντιφασιστικό αγώνα", για τη μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και των λαών κάτω από την ηγεσία των "μεγάλων δημοκρατικών, φιλελεύθερων και αντιφασιστικών δυνάμεων", Αγγλίας, ΗΠΑ και Ρωσίας, η ΕΑΜική ηγεσία την τελευταία στιγμή παραιτήθηκε από τον κύριο στρατηγικό της σκοπό, που στην πραγματικότητα είχε ήδη επιτύχει. Ανεγνώρισε τη διορισμένη από τον Τσώρτσιλ κυβέρνηση Παπανδρέου και συμμετέσχε σ' αυτή, με κριτήριο για τον αριθμό των υπουργείων που θα έπαιρνε, τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών που διεξήχθησαν στις 26 Ιανουαρίου 1936, δηλαδή έξι μήνες προό της κηρύξεως της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου και στις οποίες το τότε "Παλλαϊκό Μέτωπο" (ΚΚΕ και λοιποί συμπράξαντες εκλογικά "αριστεροί" έλαβε 15 έδρες επί συνόλου 300 και ποσοστο 5,76% επί του συνόλου των ψηφισάντων! Και αυτό σαν να ήταν συγκρίσιμη η κατάσταση των αρχών του 1936, με την κατάσταση του 1944, αφού τα χρόνια που μεσολάβησαν, όχι μόνο για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, αλλά πρό πάντων για την Ελλάδα, στάθηκαν χρόνια κοσμογονικών αλλαγών και ανατροπών, όσο ουδέποτε άλλοτε συνέβη. Και παρά ταύτα το ΕΑΜ συμμετέσχε με πέντε "υπουργούς" στην "κυβέρνηση", αλλά και από τους πέντε, οι δυο μόλις ήσαν "κομμουνιστές", οι άλλοι τρεις πρόσωπα αμφιβόλου τοποθετήσεως και υποστάσεως, απ' αυτά που παγίως πλέον το ΚΚΕ, αφότου από το έτος 1933 οριστικά εγκατέλειψε τον μαρξισμό και την Επανάσταση (αποφάσεις 6ης Ολομέλειας) παγίως χρησιμοποιούσε για να "αυτοκαμουφλάρεται", με την αφελέστατη υστεροβουλία ότι έτσι "κοροϊδεύει" τους αστούς και "καθησυχάζει" τις "καθυστερημένες μάζες"!
Η πλήρης και "άνευ όρων" όμως παράδοσις συντελέστηκε στην Καζέρτα: Ο ΕΛΑΣ αναγνώρισε τον αλήστου μνήμης στρατηγό Σκόμπυ σαν στρατιωτικό αρχηγό του και ετέθη αμέσως υπό τας διαταγάς του. Και η πρώτη διαταγή του ΄Αγγλου αποικιοκράτη "αρχηγού" μετά την αποχώρηση των Γερμανών ήταν: Ο ΕΛΑΣ να μην μπει στην Αθήνα, πράγμα που έγινε παρά τις λαϊκές διαμαρτυρίες! Επηκολούθησε η "αναίμακτη απελευθέρωση" για την οποία το ΕΑΜ τόσο καμάρωνε, αφού μόνο του τήρησε την τάξη και τη νομιμότητα χάριν των ΄Αγγλων και του Παπανδρέου, που βέβαια δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν επί τόσες μέρες τεράστια λαϊκά πλήθη, με κόκκινες σημαίες και πολλά όπλα "καμουφλαρισμένα", παραληρούσαν χωρίς να αναλάβουν την παραμικρή πρωτοβουλία οιασδήποτε άλλης φυσικής και αναμενόμενης ενέργειας, αντίδρασης ή πράξεως εκτονώσεώς των από τα όσα υπέστησαν επί τόσα χρόνια, ραίνοντας μόνο με άνθη τους ελάχιστους ΄Αγγλους στρατιώτες που εμφανίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας άοπλοι και διστακτικοί, αδυνατουντες να καταλάβουν ότι έπρεπε, σε πείσμα κάθε πείρας και κάθε λογικής, να παίζουν καλά τον ρόλο των "ηρώων-απελευθερωτών". Και όταν ευθύς μετά την άφιξη της "εθνικής κυβέρνησης" στην "πατρώα γη και κοιτίδα της Δημοκρατίας", αυτή μαζί με τις ανεύθυνες φλυαρίες της ότι "πιστεύει και εις την λαοκρατίαν" διέταξε αμέσως τον αφοπλισμό της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ και τον σε σύντομο χρόνο αφοπλισμό και αποστράτευση του ΕΛΑΣ, αφού προηγουμένως και προ της αποχωρήσεως ακόμη των Γερμανών, βάσει μυστικής αγγλο-γερμανικής συμφωνίας αποφασίστηκε, οι μεν Γερμανοί να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, η δε αγγλική διοίκηση να ξεφορτώσει στο Λαύριο και να προωθήσει για συμπληρωματικό εξοπλισμό των δολοφόνων-καθαρμάτων συνεργατών των Γερμανών πέντε χιλιάδες αυτόματα όπλα ΣΤΕΝ, υπό την επίβλεψιν του από τότε διορισθέντος "στρατιωτικού διοικητου Αθηνών" στρατηγού Σπηλιωτόπουλου, το ΕΑΜ με περισσή αυταρέσκεια συγκρατουσε κάθε εκδήλωση που θα μπορούσε να θίξει την "εθνική ενότητα" και τους "μεγάλους μας συμμάχους", πλειοδοτώντας σε νομιμοφροσύνη, αφού πια "πατούσε γερά" πάνω στην εξουσία και τον "κρατικό μηχανισμό". Ο δε μέγιστος των τριών μεγάλων Στάλιν, αφού στη Γιάλτα "παρεχώρησε" στους ΄Αγγλους την Ελλάδα σαν να ήταν προσωπικό του φέουδο, δεν έλαβε καν τον κόπο να ενημερώσει και στο ελάχιστο τους "ενταύθα" υποτακτικούς του.
Αφού η "εθνική κυβέρνηση" και οι ΄Αγγλοι συγκέντρωσαν τις δυνάμεις που χρειάζονταν (ταξιαρχία του Ρίμινι, αγγλικές δυνάμεις, αστυνομία και χωροφυλακή άθικτες, χίτες πάνοπλοι, ταγματασφαλίτες "αιχμάλωτοι" στο Γουδί κλπ.), καθώς και οπλισμό και εφοδιασμό για την άμεση συμμετοχή τους σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία της ένοπλης αναμέτρησης για την οριστική διάλυση των ΕΑΜικών δυνάμεων, αλλά δεν κατόρθωσαν να προκαλέσουν την ανάφλεξη από την πλευρά του ΕΑΜ, που άρχισε να δέχεται σειρά προκλήσεων, δολοφονιών και βιαιοτήτων από την πλευρά της δεξιάς, συγκρατούμενο όμως από τις συνεχείς προσπάθειες των ανωτάτων στελεχών που διαρκώς τόνιζαν την ανάγκη "εκτονώσεως της καταστάσεως μέχρι να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα από την κυβέρνηση κλπ"!
Τότε πλέον αποφάσισαν να πάρουν αυτοί την πρωτοβουλία: Την 1 Δεκεμβρίου 1944, η πολιτοφυλακή αρνείται να παραδώσει τα όπλα, οι ΕΑΜικοί υπουργοί παραιτουνται, ο "Ριζοσπάστης" κυκλοφορεί με ενυπόγραφο άρθρο του Ζέβγου με τίτλο "Δέν παραδίνουμε τα τιμημένα μας όπλα", η Κεντρικη Επιτροπή του ΕΛΑΣ ανασυγκροτείται με "αρχηγό" τον Σιάντο και την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου καλείται συλαλλητήριο στο Σύνταγμα όταν, χωρίς καμιά αιτία από το μέγαρο Αθανασούλη (επί της διασταυρώσεως οδού Πανεπιστημίου και Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας), όπου στεγαζόταν η Διεύθυνσις Αστυνομίας Αθηνών, ανοίγεται πύρ ομαδόν κατά του ειρηνικού και ανυποψίαστου πλήθους, με αποτέλεσμα 28 νεκρούς και πολύ περισσότερους τραυματίες. Οι μάζες ξεσηκώνονται και με φωνές "θάνατο στους δολοφόνους" και "θέλουμε όπλα" ξεχύνονται από τις συνοικίες προς το κέντρο, πολιορκούν τα αστυνομικά τμήματα και τα άντρα των Χιτών. Οι συγκρούσεις γενικεύονται, ο εφεδρικός ΕΛΑΣ αλλά και μονάδες του ΕΛΑΣ των βουνών μπαίνουν στην Αθήνα και την επομένη, ημέρα της κηδείας των νεκρών, οι δρόμοι από την Πλατεία της Μητροπόλεως μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο γεμίζουν ασφυκτικά από εκατοντάδες χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών, αποφασισμένων για όλα.
Οι μάχες γενικεύονται, ολόκληρη η χώρα βρίσκεται στα χέρια του ΕΑΜ, εκτός από το Φάληρο, τη Λεωφόρο Συγγρού, το Γουδί, την περιοχή Μακρυγιάννη, την Ακρόπολη, το Κέντρο των Αθηνών, τα παλαιά Ανάκτορα, μέρος του Κολωνακίου και τους κεντρικούς δρόμους που οδηγούν μέχρι την Ομόνοια. Οι ΄Αγγλοι κρατουν το αεροδρόμιο και την πρόσβαση προς την θάλασσα, ανεφοδιαζόμενοι συνεχώς. Τα αγγλικά τανκς εξορμούν, προκαλώντας φοβερές καταστροφές στο κέντρο των Αθηνών, οι Ελασίτες ανατινάζουν γωνιακά κυρίως κτίρια για να φτιάξουν οδοφράγματα, η αγγλική αεροπορία πολυβολεί, βομβαρδίζει και σφυροκοπεί με ρουκέτες τις λαϊκές συνοικίες και κάθε συνάθροιση, ενώ η ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ εμφανίζεται εντελώς αμήχανη, ανίκανη για οποιαδήποτε σοβαρή και συντονισμένη δράση και διεύθυνση των επιχειρήσεων, παρά τη γενναιότητα και την αυτοθυσία που δείχνουν οι μαχητές της. Και το πιο ακατανόητο, τουλάχιστον για κοινούς θνητούς και όχι βέβαια για "στρατηγικές μεγαλοφυΐες"! Καθ' όλο το διάστημα της "Μάχης των Αθηνών", που τελείωσε στις 11 Ιανουαρίου 1945 με άτακτη και βιαστική φυγή όλων των Ελασιτών από την Αθήνα, όλες οι αξιόμαχες μονάδες του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον στρατιωτικό αρχηγό του Σαράφη και τον αρχικαπετάνιο του ΄Αρη Βελουχιώτη βρίσκονταν στην ΄Ηπειρο, καταδιώκοντας τις δυνάμεις του Ζέρβα, τις οποίες και νίκησαν κατά κράτος και από τις οποίες ένα μέρος σώθηκε χάρις στις προσπάθειες των ΄Αγγλων να τους περάσουν με πλοία τους στην Κέρκυρα!
Ο ΕΛΑΣ όμως, πάνω στην άτακτη και βιαστική υποχώρησή του, συλλαμβάνει και παίρνει μαζί του χιλιάδες πολίτες, άνδρες και γυναίκες, κυρίως από τις λαϊκές συνοικίες. Στη βίαιη συγκέντρωση αυτών των "ομήρων" γίνεται φοβερή σφαγή. Και στην πορεία όλου αυτού του πλήθους από την Αθήνα προς τη Λάρισα με τα πόδια μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες και στερήσεις, το φεβερό κρύο του Ιανουαρίου 1945 και την έλλειψη κάθε τροφής και εφοδίων, οι περισσότεροι σχεδόν πέθαναν στον δρόμο ή εκτελέστηκαν επί τόπου από τους φρουρούς τους, αφού δεν μπορούσαν πλέον να περπατήσουν!
Ασφαλώς τα γεγονότα του "Δεκέμβρη" δεν ήταν τίποτε άλλο από μια ακόμη τραγωδία που επισώρευσε στην Ελλάδα η αλλοπρόσαλλη, προδοτική, αστοιχείωτη και εγκληματική σταλινική ηγεσία, στα ανάξια χέρια της οποίας ξέπεσε δυστυχώς η ηγεσία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Σ' αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά και αντικειμενικά η γεωγραφική θέση της χώρας, στην οποία από αιώνες συγκρούονται και θα συγκρούονται τα συμφέροντα των ισχυρών του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού ολόκληρης της γης, υποκειμενικά δε η ελληνική κακοδαιμονία των συνεχών ξένων επεμβάσεων και το πολύ χαμηλό υλικό και μορφωτικό επίπεδο του λαού. Ο "Δεκέμβρης" ήρθε σαν προσωρινό επιστέγασμα των γεγονότων της Κατοχής, που προκάλεσε άδικα και άσκοπα τόσες απώλειες και τόσες καταστροφές στη χώρα, μοιραία όμως συνοδεύτηκε από τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία και τον λεγόμενο "εμφύλιο πόλεμο" που ουδέποτε πήρε αυτή τη μορφή ταξικής αναμετρήσεως, όπως συνέβη σε άλλες χώρες (Ισπανία, χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής κλπ.), αλλά ήταν μια άμεση και αναγκαία συνέπεια και επιστέγασμα του Δεκέμβρη. Αλλά και ο "Εμφύλιος Πόλεμος" και η απ' αυτον δημιουργηθείσα και διαρκέσασα, επί είκοσι σχεδόν χρόνια μετά, εποχή της "επαγγελματικής εθνικοφροσύνης" είχε σαν νέο και απαίσιο επιστέγασμα τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, με όλες τις τραγικές συνέπειές της, πολλές από τις οποίες δοκιμάζει μέχρι σήμερα ακόμη η χώρα μας.
Είναι βέβαια πασιφανές ότι ο "Δεκέμβρης" δεν είχε καμιά σχέση με την προλεταριακή και σοσιαλιστική επανάσταση, αλλ' ούτε καν λαϊκή εξέγερση ήταν, παρ' όλο ότι στην αρχή πήγε να πάρει μια τέτοια μορφή λόγω της εύλογης αγανάκτησης του λαού και της κάποιας αυθόρμητης συμμετοχής του. Τα ΚΚΕ και οι μηχανισμοί του όμως απέκλεισαν κάθε λαϊκή συμμετοχή και οι επιχειρήσεις διεξήχθησαν μόνον από τον ΕΛΑΣ και την υπεράξια ηγεσία του, σαν πράξεις απελπισίας για τη θανάσιμη εμπλοκή που δημιούργησε η πολιτική του κόμματος στην Κατοχή. Ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα είχε και ο επακολουθήσας "εμφύλιος πόλεμος", αφού και αυτή ήταν η αποκλειστική και αναγκαία κατάληξη της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής που ακολούθησε το ΚΚΕ στη μετά τον Δεκέμβρη εποχή. Βέβαια τις συνέπειες του Δεκέμβρη πλήρωσε πάλι πανάκριβα ο λαός κυρίως της Αθήνας και οι μαχητές του ΕΛΑΣ, αργότερα όμως και ολόκληρος ο λαός, λόγω της επακολουθησάσης μονοκρατορίας της δεξιάς με τις συμμορίες της, την αφάνταστη τρομοκρατία της και την κραιπάλη του δοσιλογισμού, αφού η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε ακριβώς για να μην εφαρμοστεί, παρά μόνο για να αμνηστεύσει την ανώτερη ηγεσία του ΚΚΕ κλπ, η οποία όπως πάντοτε πέτυχε έτσι να απαλλαγεί από τις συνέπειες και τις ευθύνες των "κατορθωμάτων" της και της μεγαλόπνευστης πολιτικής της!
Τα "Δεκεμβριανά" όμως αποκάλυψαν, μέσα στις ακραίες και απίστευτα τραγικές καταστάσεις που δημιούργησαν, και όλο το πρωτοφανές και απύθμενο βάθος της σταλινικής κτηνωδίας, αμοραλισμού, εγκληματικότητας και σαδισμού, που εκφράστηκε από τα χειρότερα στοιχεία του υποκόσμου και του "λούμπεν-προλεταριάτου" (από την γερμανική λέξη Lumpen που σημαίνει κουρέλι, σκυλολόγι, ελεεινός, που από νωρίς καθιερώθηκε στη μαρξιστική ορολογία) που στρατολόγησε η εδώ ηγεσία του, για να του αναθέσει το έργο της "προστασίας του λαϊκού αγώνα" έναντι των εχθρών του, με την περιβόητη οργάνωση ΟΠΛΑ (Ομάδα Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα). Και φυσικά οι πρώτοι μεταξύ των πρώτων που έπρεπε να εξοντωθούν ήταν οι μαρξιστές-διεθνιστές, που έκαναν το βαρύτερο έγκλημα καθοσιώσεως, να διαφωνούν δηλαδή με τη σταλινική "ηγεσία" και να προσπαθούν να διαφωτίσουν τους νέους κυρίως προλετάριους για το πού οδήγησε και πού καταλήγει η πολιτική και η τακτική του σταλινισμού στον κόσμο και στην Ελλάδα!
΄Ετσι, με απερίγραπτη αγριότητα και απανθρωπία συνέλαβαν, βασάνισαν και εξόντωσαν όλους αυτούς τους άξιους αγωνιστές, που με τη ζωή τους πλήρωσαν την αφοσίωσή τους και την πίστη τους στο ιδανικό του σοσιαλισμού και της ελεύθερης και αυτόνομης κοινωνίας, που ήδη από καιρό είχαν "προγράψει".
Την ίδια τύχη επεφύλαξαν και σ' εκείνους, που κάποτε είχαν διαφωνήσει ή έρθει σε αντίθεση με τα "ανώτερα στελέχη του κόμματος", που ύστερα από τόσα χρόνια βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν και να ικανοποιήσουν τα πιο αβυσσαλέα, εγκληματικά και συμπλεγματικά απωθημένα τους. Αλλά και οι προσωπικές αντιπάθειες, έχθρες και κακότητες των "οργάνων" αυτης της "οργάνωσης" βρήκαν την ευκαιρία να ικανοποιηθούν με τη δολοφονία απλών ανθρώπων, χωρίς κανένα λόγο, και ανυποψίαστων για το κακό τέλος που τους περίμενε. Εκτός από τους δέκα έξη αγωνιστές, μέλη των τροτσκιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα που εκτελέστηκαν από τις αρχές της κατοχής ή πέθαναν στις εξορίες και τα στρατόπεδα, δέκα πέντε άλλοι ηρωικοί αγωνιστές, διεθνιστές-μαρξιστές, μέλη επίσης των ίδιων οργανώσεων, δολοφονήθηκαν κατά τον πιο απαίσιο τρόπο από τα όργανα του σταλινισμού, κυρίως κατά τη διάρκεια των "Δεκεμβριανών". Από αυτούς, για τον Δημοσθένη Βουρσούκη και τον Θανάση Οικονόμου θα γίνει λόγος κατωτέρω.
Το Δεκέμβρη πιάσανε και το μέλος της ομάδας Στίνα Κορνήλιο Καστοριάδη, χωρίς όμως αυτοί που τον συνέλαβαν να ξέρουν ότι ήταν κι αυτός από τους πρώτους στον κατάλογο των καταζητουμένων. ΄Ετσι, μετά την "ανάκριση", τον άφησαν ελεύθερο.
Η κατάσταση που επακολούθησε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ήταν αυστηρά προκαθορισμένη από τη λογική της πάλης των τάξεων και αναμενόμενη από τους επαναστάτες-μαρξιστές-διεθνιστές: ΄Οταν η εργατική τάξη καταθέτει τα όπλα και αποχωρεί από το προσκήνιο του κοινωνικού αγώνα, αφού οι "πατροπαράδοτοι και παραδοσιακοί ηγέτες" της την διαβεβαιώσουν ότι αποκαταστάθηκαν στη χώρα οι προϋποθέσεις για "την ομαλή και ειρηνική δημοκρατική εξέλιξη, την εγκαθίδρυση της "λαϊκής δημοκρατίας"" κλπ., εμφανίζονται αμέσως μετά στην άδεια σκηνή, άγριες και εκδικητικές οι κρατικές και παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις και συμμορίες. ΄Ετσι, παρά τις άνω διαβεβαιώσεις του, το ΚΚΕ βλέποντας ότι ούτε "νομιμότητα" υπάρχει, ούτε μπορεί να προστατεύσει τους οπαδούς του από το φοβερό όργιο της αντεκδίκησης και της τρομοκρατίας, αρχίζει να μεταφέρεται στα βουνά για να οργανώσει "νέο αντάρτικο", με σκοπό αν όχι να νικήσει αυτή τη φορά στον "τρίτο γύρο", αλλά τουλάχιστον για να "πουλήσουν οι οπαδοί του ακριβά τα τομάρια τους", κατά τη γνωστή κομματική έκφραση!
Στις πρώτες μεταπελευθερωτικές "ελεύθερες" βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν την 31 Μαρτίου 1946 και από τις οποίες, κατόπιν προσωπικής εντολής του Ν. Ζαχαριάδη, όλοι οι οπαδοί της αριστεράς έκαναν "αποχή", δίνοντας έτσι στο κράτος της δεξιάς την εξαίρετη ευκαιρία να τους καταγράψει όλους κατά τον πιο επίσημο τρόπο από τους εκλογικούς καταλόγους και να αποδεικνύει την ιδιότητά τους αυτή από το γεγονός ότι τα εκλογικά τους βιβλιάρια έμειναν λευκά και ασφράγιστα, εφ' όσον δεν εμφανίστηκαν στα εκλογικά τμήματα την ημέρα εκείνη, το ΚΚΕ ίσως θέλησε να δώσει και ένα άλλο μήνυμα: Ασφαλώς δεν ήταν τυχαία σύμπτωση το γεγονός ότι, τη νύχτα της 30ής πρός 31η Μαρτίου 1946, ο καπετάν Μπαρούτας μπήκε αιφνιδιαστικά με 33 "λαϊκούς αγωνιστές" στο Λιτόχωρο της περιοχής του Ολύμπου, το κατέλαβε προσωρινά, πυρπόλησε δύο κτίρια, όπου εστρατωνίζονταν χωροφύλακες και εθνοφύλακες, προκάλεσε τον φόνο 12 απ' αυτούς και αποχώρησε ανενόχλητος, αποκομίζων 4 αιχμαλώτους και αρκετά όπλα, "τραπείς στη συνέχεια προς την ορεινή δασώδη περιοχή του Ολύμπου".
