Ενάντια στη στράτευση των γυναικών.
Η ανθρωπότητα θα ευτυχήσει μόνο όταν ο τελευταίος στρατηγός κρεμαστεί με τα άντερα του τελευταίου φαλοκράτη.
Συντρόφισσες στην καθημερινή μιζέρια!
Συντρόφισσες, εμείς που επιβιώνουμε αντί να ζούμε μέσα στα κάτεργα της παραγωγής, στα νεκροταφεία της οικογενειακής αποτελμάτωσης, μέσα στους γλοιώδικα χαμογελαστούς τόπους της κατανάλωσης, κάτω από τη μπότα του συνδικαλιστή, του συζύγου, του παππά, του καθηγητή, του εραστή, του υπουργού, του μπάτσου, του γιατρού, του ψυχιάτρου, του καθοδηγητή.
Εμείς οι σταχανοβίστριες στη δουλειά μέσα κι έξω από το σπίτι,
Εμείς οι δούλες και παράλληλα ενισχυτικές μηχανές της αυτοπεποίθησης του άντρα,
Εμείς οι ειδικευμένες υπηρέτριες και σύμβολα υπόστασης των αφεντικών, γνωστές για την ταπεινότητα και στωικότητά μας,
Επί τέλους εμείς που προκλητικώτατα οι κάθε λογής λακέδες μας αποκτηνώνουν καθημερικά βασισμένοι στην ανοχή και δεκτικότητά μας, να που καλούμαστε τώρα να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας και στο στρατό μετά απ” όλους τους άλλους χώρους και τρόπους προπαρασκευής που έχουμε υποστεί, ώστε εκπαιδευμένες έτσι να γίνουμε τα καλοδουλεμένα γρανάζια μιας απάνθρωπης κοινωνίας, έτοιμες να θυσιαστούμε στο βωμό των χυδαίων ορέξεων του κάθε μπουρζουά.
Στο στρατό, όπου είναι ο καταλληλότερος χώρος παραγωγής ρομπότ μετά την οικογένεια και το σχολείο για το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, όπου και η παραμικρή αντίσταση και επιθυμία για ζωή συνθλίβεται, φτάνοντας συχνά στη φυσική εξόντωση του ατόμου.
Όπου το ιδανικό πρότυπο αυτής της απάνθρωπης κοινωνίας μας καλλιεργείται με τα παράσημα, τον ανταγωνισμό, το χαφιεδισμό, τα βασανιστήρια, την απομόνωση, την πλήρη αποχή από οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα.
Τρία χρόνια λοιπόν σ” αυτή τη κόλαση, τρία χρόνια χαμένα, έτοιμες να μας γεμίσουν το κεφάλι με σκατά περί πατρίδας, πειθαρχίας και εθνικών κινδύνων, έτοιμες να αλληλοεξοντωθούμε με άλλες καταπιεσμένες υπάρξεις σαν εμάς, με ταξικά μας αδέρφια άλλων χωρών, ή να καταστείλουμε άγριες απεργίες και ριζοσπαστικές εξεγέρσεις όπως και του πολυτεχνείου για τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας κλίκας καπιταλιστών
Σύσσωμοι λοιπόν αυτές τις μέρες οι λακέδες του κράτους και του κεφαλαίου οργανώνουν τη συνωμοσία αυτή ενάντιά μας μια που οι άντρες σύντροφοι μας καμιά αντίδραση δεν προέβαλαν μέχρι σήμερα μέσα ή έξω από τον στρατώνα αυτόν τον ειδικευμένο χώρο καταστολής της ανθρώπινης φύσης, και της ανθρώπινης τάσης, για ανάπτυξη κάθε είδους ελεύθερων δραστηριοτήτων που υπακούουν μόνο στις επιθυμίες του και στο πάθος του για ζωή.
Σύσσωμες και οι μικρολενινιστικές μικρογραφειοκρατικές οργανώσεις μηδέ εξαιρουμένων των διαφόρων φεμινιστικών κινημάτων (μοναδική εξαίρεση η κίνηση για την απελευθέρωση της γυναίκας) βελάζουν στο σκοπό της εξουσίας, αν και πρέπει να το ομολογίσουμε διανθίζοντάς τον με ορισμένες διεκδικήσεις όπως μετά από το προνόμιο (sic!) να τις εκμεταλλεύονται όπως και τους άντρες, δηλαδή να εργάζονται και να αμείβονται με ίσο μισθό, σε μια εργασία καταναγκαστική, επαναλειπτική, μονότονη, εξοντωτική, αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική σήμερα που οι μόνες ριζοσπαστικές διεκδικήσεις είναι η κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς, συγχέοντας τον εξανθρωπισμό της κοινωνικής κατάστασης της γυναίκας, με τον εξανδρισμό της, φτάνοντας στο σημείο να μην «ανέχονται» την απαλλαγή των παντρεμένων γυναικών από το στρατό ως δείγμα ανισότητας απέναντι στους άντρες!
Αλλά αρκετά.
Είναι καιρός να δηλώσουμε την περιφρόνησή μας απαλλαγμένες από μαρτυρολόγια και παθητικότητες απέναντι σ” αυτόν τον συρφετό και το...
Του Evandro Couto - FAG/FAO
Συζητάμε εδώ την πολιτική σκέψη του Καμίλλο Μπερνέρι -μιας διάσημης, αλλά και άγνωστης προσωπικότητας στους δικούς μας χρόνους του αγώνα, στη γενιά μας, ειδικά στο Πορτογαλικό κοινό- με σκοπό να δικαιώσουμε τη συμβολή του. Έχουμε έτσι την ανάσυρση από τη σκόνη της λήθης των σκέψεων και των αγώνων αυτού του αξέχαστου αναρχικού συντρόφου, ως συμβολή στον παρόντα πολιτικό λόγο καθώς και ως μια πρόκληση για τις αναρχικές τάσεις.
Μαζί με τον Μαλατέστα, τον Φάμπρι και μερικούς άλλους, ο Μπερνέρι ήταν ένας αγωνιστής που συνέβαλε στην ανάπτυξη του διεθνούς αναρχισμού. Ανήκοντας στο πιο διακριτό και ξεκάθαρο τμήμα...
Στις 4 τα ξημερώματα της 20ης Νοέμβρη του 1936 σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι. Είχε τραυματιστεί θανάσιμα την προηγούμενη μέρα, το μεσημέρι, στην πρώτη γραμμή του μετώπου της Μαδρίτης. Στο πέρασμα του χρόνου, γράφτηκαν πολλές εικασίες για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του. Πιθανότερη όλων είναι η εκδοχή του ατυχήματος, όταν το αυτόματο που κουβαλούσε ο Ντουρούτι ή ο συνοδός του, Μανθάνα, εκπυρσοκρότησε βρίσκοντας στο έδαφος. Η επίσημη γραμμή των CNT-FAI της περιόδου υποστήριξε την εκδοχή της -στοχευμένης ή αδέσποτης- φασιστικής σφαίρας από την παρακείμενη μάχη.
Ελάχιστη σημασία έχει η λεπτομερής εξακρίβωση των συνθηκών του ατυχήματος....
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018