ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

07 Ιουλίου 2024

Η γενική απεργία του 1973

Πριν από 51 χρόνια, χιλιάδες εργοστάσια, χώροι εργασίας και εργοτάξια καταλήφθηκαν μαζικά από εργάτες, φοιτητές και το σύνολο του λαού απέναντι στο πραξικόπημα, το οποίο είχε αρχίσει να υποβόσκει από το 1968, βήμα προς βήμα, ακόμη και από τις φήμες για πραξικόπημα το 1964. Οι εργάτες είχαν έναν ξεκάθαρο ορισμό από την ίδρυση της CNT εκείνη τη χρονιά: "αν γίνει πραξικόπημα, θα γίνει απεργία". Αυτό ήταν που κατέστησε δυνατό το γεγονός ότι, μέσα σε λίγες ώρες, το κρύο πρωινό της 27ης Ιουνίου, καταλήφθηκαν αμέτρητοι χώροι εργασίας, ακόμη και κάποιοι χωρίς προηγούμενη συνδικαλιστική οργάνωση.

15 ημέρες αντίστασης, με κατάληψη εργοστασίων σε πολλές περιπτώσεις, εξώσεις με βάναυση καταστολή, διατάγματα απολύσεων και μαζικές συλλήψεις, λίστες διωκόμενων, παρανομίες και κλείσιμο των μέσων ενημέρωσης. Τα επιχειρηματικά επιμελητήρια, η ένωση τραπεζιτών, ο αγροτικός σύλλογος και η αγροτική ομοσπονδία και ο εφημεριδοποιημένος τύπος, που ήταν το επίσημο φερέφωνο των πραξικοπηματιών σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, χαιρέτισαν τη δικτατορία.

Στη συνέχεια ήρθε η κατασταλτική επέλαση στην περιοχή με το σχέδιο Κόνδορας, υπό την αιγίδα και το συντονισμό των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαφανίστηκαν, χιλιάδες δολοφονίες, απαγωγές παιδιών και βρεφών. Η φρίκη στη μέγιστη έκφρασή της. Φυλακές και στρατώνες γεμάτες με φυλακισμένους συντρόφους. Ο μύθος της ουρουγουανικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, ότι "δεν υπάρχει χώρα σαν την Ουρουγουάη" και η "χώρα της εξαίρεσης" καταστράφηκε οριστικά. Η Ουρουγουάη ήταν μια ακόμη χώρα στη συναυλία της Λατινικής Αμερικής, με τα δικά της χαρακτηριστικά και τη δική της ιστορία, αλλά δεν αποτελούσε εξαίρεση στο πλαίσιο των περιφερειακών στρατιωτικών δικτατοριών που ενορχηστρώθηκαν από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής του Χένρι Κίσινγκερ και του Ρίτσαρντ Νίξον.

Δώδεκα χρόνια πολιτικο-στρατιωτικής δικτατορίας (γιατί αρκετοί πολίτες αποτελούσαν σημαντικό κομμάτι του δικτατορικού καστ) διαμόρφωσαν μια χώρα με αυξανόμενη φτώχεια, ανεξόφλητο εξωτερικό χρέος, κλείσιμο εργοστασίων, υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης και σταδιακή εγκατάσταση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που άρχισε να βαθαίνει τη δεκαετία του 1990.

Σήμερα η κυβέρνηση του Lacalle Pou ακολουθεί το ίδιο μοντέλο και βαθαίνει την καταστολή.

Από την ανάληψη των καθηκόντων του Lacalle Pou, το επίκεντρο των μέτρων της κυβέρνησης έχει επικεντρωθεί στην LUC. Σε αυτό ενσωματώθηκαν οι κύριες νεοφιλελεύθερες και κατασταλτικές μεταρρυθμίσεις που επρόκειτο να εφαρμοστούν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Η κοινωνική ασφάλιση είχε παραλειφθεί για μια ξεχωριστή και γρήγορη αντιμετώπιση. Ήταν όμως ένα μεγάλο πακέτο, ανοιχτό σε διαπραγμάτευση με όλα τα κόμματα.

Το μόνο πράγμα που δεν τροποποιήθηκε ήταν το κατασταλτικό κεφάλαιο του LUC- εκεί δεν υπήρξε διαπραγμάτευση. Τυποποιήθηκαν τα νέα "εγκλήματα" (παρανομίες, θα έπρεπε να πούμε) και τα πεδία αστυνομικής δράσης, αυξάνοντας έτσι τις δυνατότητες καταστολής.

Στην πραγματικότητα, στις τελευταίες κινητοποιήσεις, και ως αποτέλεσμα αυτών, η αστυνομία παρενέβη και κατέστειλε την καταστολή. Μια διαβόητη περίπτωση ήταν η καταστολή των εργαζομένων της Intergremial Marítima, οι οποίοι καταστάλθηκαν στις πύλες του Υπουργείου Εργασίας, ενώ διαπραγματεύονταν τη λύση μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης. Δεν μπόρεσαν να εργαστούν για έξι μήνες λόγω της άρνησης του Επιμελητηρίου των εφοπλιστών να βγουν για ψάρεμα. Η αστυνομία χτύπησε και τραυμάτισε περισσότερους από 20 εργάτες με σφαίρες από καουτσούκ. Η αστυνομία είναι...

Περισσότερα …