Summons
Let us rise in revolt, brethren, and with us the people
Beneath the black flag of Anarchy will revolt.
We will surge boldly forward, under the fire of enemy bullets in the battle
for faith in libertarian communism,
Our just regime.
We shall cast down all thrones and bring low the power of Capital.
We will seize the gold and purple scepter
And pay no more honor to anything.
Through savage struggle
We shall rid ourselves of the State and its laws.
We have suffered long under the yoke
Of chains, prisons and teeming gangs of executioners.
The time has come to rise in rebellion and close ranks.
Forward beneath the black flag of Anarchy, on to the great struggle!
Enough of serving tyrants as their tools,
That is the source of all their might.
Insurrection, brethren, laboring people!
We will sweep away all carrion.
That's the way we shall reply to the lies of tyrants,
We free workers, armed with our determination.
Long live freedom, brethren. Long live the free commune.
Death to all tyrants and their jailers!
Let us rise, brethren, on the agreed signal,
Beneath the black flag of Anarchy, against every one of them,
the tyrants. Let us destroy all authorities and their cowardly restraints,
that push us into bloody battle!
Κάλεσμα
Ας ξεσηκωθούμε σε εξέγερση, αδελφοί, και μαζί μας ο λαός
κάτω από τη μαύρη σημαία της Αναρχίας θα εξεγερθεί.
Θα ορμήσουμε με τόλμη μπροστά, κάτω από τα πυρά
των εχθρικών σφαιρών στη μάχη
για την πίστη στον ελευθεριακό κομμουνισμό,
το δίκαιο καθεστώς μας.
Θα ρίξουμε όλους τους θρόνους
και θα ρίξουμε την εξουσία του Κεφαλαίου.
Θα αρπάξουμε το χρυσό και πορφυρό σκήπτρο
Και δεν θα αποδώσουμε πλέον τιμή σε τίποτα.
Μέσα από σκληρό αγώνα
θα απαλλαγούμε από το κράτος και τους νόμους του.
Υποφέραμε πολύ καιρό κάτω από το ζυγό
των αλυσίδων, των φυλακών και των πολυπληθών συμμοριών των εκτελεστών.
Ήρθε η ώρα να εξεγερθούμε και να κλείσουμε τις γραμμές μας.
Εμπρός κάτω από τη μαύρη σημαία της Αναρχίας, στον μεγάλο αγώνα!
Φτάνει πια να υπηρετούμε τους τυράννους ως εργαλεία τους,
αυτή είναι η πηγή όλης τους της δύναμης.
Εξέγερση, αδελφοί, εργαζόμενοι άνθρωποι!
Θα σαρώσουμε όλα τα ψοφίμια.
Έτσι θα απαντήσουμε στα ψέματα των τυράννων,
Εμείς οι ελεύθεροι εργάτες, οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας.
Ζήτω η ελευθερία, αδελφοί. Ζήτω η ελεύθερη κομμούνα.
Θάνατος σε όλους τους τυράννους και τους δεσμοφύλακές τους!
Ας σηκωθούμε, αδέρφια, με το συμφωνημένο σήμα,
κάτω από τη μαύρη σημαία της Αναρχίας,
ενάντια σε όλους αυτούς, τους τυράννους.
Ας καταστρέψουμε όλες τις αρχές και τους δειλούς περιορισμούς τους,
που μας ωθούν σε αιματηρές μάχες!
*Μια αγγλική μετάφραση (αν και όχι εντελώς ακριβής) μπορεί να βρεθεί εδώ: https://libcom.org/library/summons-makhno Απόδοση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
Nestor Makhno, "Το κάλεσμα του αναρχικού”, δημοσιευμένο στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας “Guliaipol'skii Nabat”, τεύχος 3, 10 Φεβρουαρίου 1919. Σύμφωνα με τον Makhno, έγραψε για πρώτη φορά αυτό το ποίημα ενώ ήταν φυλακισμένος στις φυλακές Butyrki της Μόσχας και το δημοσίευσε για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωσή του το 1918 στο Astrakhan.
Ένας από τους Μεννονίτες επικριτές μας, ισχυρίστηκε ότι ο Μαχνό δεν έγραψε ποτέ για τη σχέση του με τον αναρχισμό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και ότι η εικόνα του ως ενημερωμένου αναρχικού "προωθήθηκε προσεκτικά" μόνο στην εξορία ως μέρος κάποιου είδους εκστρατείας εξαπάτησης για την αποκατάσταση του κινήματος και την “πώλησή” του σε διεθνές επίπεδο.
Γενικά, αυτή η συνωμοσιολογική θεωρία κατασκευάστηκε για να υποστηρίξει ότι οι μαχνοβίτες δεν επέλεγαν τα θύματά τους με ταξικά κριτήρια, αλλά μάλλον με πολιτισμικά, εθνικά ή τα λεγόμενα "αντιαποικιακά" κριτήρια (ειδικά στην περίπτωση των Μεννονιτών). Τελικά, όπως και η σοβιετική λογοτεχνία, αυτή η αφήγηση των Μεννονιτών προσπαθεί να διατηρήσει την εικόνα του Μαχνό ως ενός ξεκάθαρα κακοποιητικού και εγκληματικού στοιχείου. Τέτοιες θεωρίες προδίδουν μια βαθιά έλλειψη εξοικείωσης με τις πρωτογενείς πηγές, μια θεμελιώδη παρανόηση του ιδεολογικού πλαισίου στο οποίο έδρασαν οι Μαχνοβίτες και του τρόπου με τον οποίο η ιδεολογία λειτουργούσε μέσα στο ίδιο το κίνημα.
Ο επικριτής μας λέει ότι ισχυριζόμαστε πως όλοι οι Μαχνοβιστές ήταν ιδεολογικά συνειδητοποιημένοι αναρχικοί και ότι ο Μαχνό ήταν "διανοούμενος". Ποτέ δεν κάναμε τέτοιο ισχυρισμό. Στην πραγματικότητα οι ίδιοι οι Μαχνοβίτες υποστήριξαν ότι δεν ήταν ένας "αναρχικός στρατός". Όσον αφορά τον Μαχνό, σαφώς αντιπαρατέθηκε στους διανοούμενους, αλλά ούτε ήταν, όπως ισχυρίζεται ο κριτικός μας, ένας ημιμαθής μουζίκος που δεν είχε "ούτε τον χρόνο ούτε την ικανότητα να διαβάσει και να κατανοήσει τον Κροπότκιν". Αυτή η στάση από μόνη της είναι θεμελιωδώς ταξική, θυμίζοντας στερεότυπα για τις αδαείς σκοτεινές αγροτικές μάζες, που συχνά χρησιμοποιούνταν πατερναλιστικά από τους Μεννονίτες της εποχής.
Το να υποστηρίζουμε ότι η ιδεολογία έπαιξε κρίσιμο ρόλο μεταξύ της ηγεσίας των Μαχνοβιστών και ότι [η ιδεολογία] βοήθησε στη δόμηση της πρακτικής έκφρασης της μαχνοβιστικής βίας, δεν καθιστά σε καμία περίπτωση αναγκαία την ύπαρξη ενός αναρχικού στρατού που να αποτελείται εξ ολοκλήρου από ενημερωμένους ιδεολογικά στρατιώτες. Ούτε η προσέγγισή μου αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο οι εθνοτικοί παράγοντες διασταυρώνονταν με την τάξη και την ιδεολογία. Το να υπονοείται το αντίθετο είναι σαν να δημιουργείται ένας αχυράνθρωπος από αυτό που πραγματικά υποστηρίζω. Το ποίημα του Μαχνό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα μέσω των οποίων ο ίδιος και άλλοι μέσα στο κίνημα εξέφραζαν και εξηγούσαν με πάθος τον αναρχισμό τους εν μέσω του εμφυλίου πολέμου.
