Alexandre Skirda

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

04 Σεπτεμβρίου 2023

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• ιστορία

Το 1906 η Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ομοσπονδία της Ολλανδίας και η Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ομάδα του Βελγίου είχαν από κοινού προτείνει τη δυνατότητα σύγκλησης ενός διεθνούς συνεδρίου. Η πρώτη αναφερόμενη οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για την πραγματική διοργάνωση ενός εβδομαδιαίου συνεδρίου: η δεύτερη δημοσίευσε, υπό την επιμέλεια του Henri Fuss, πέντε τεύχη του Δελτίου της Ελευθεριακής Διεθνούς, σκοπός του οποίου ήταν η κατάρτιση της ημερήσιας διάταξης και η δημοσιοποίηση των υποβολών που κατατέθηκαν. Στο συνέδριο συμμετείχαν περίπου εξήντα με ογδόντα αντιπρόσωποι, οι οποίοι συμμετείχαν με ατομική ιδιότητα ή εκπροσωπούσαν τις αναρχικές ομοσπονδίες πολλών χωρών. Ο μεγαλύτερος αριθμός προερχόταν από τη διοργανώτρια χώρα και από το γειτονικό Βέλγιο και τη Γερμανία. Μεταξύ των πιο γνωστών συμμετεχόντων θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε τα ονόματα των Errico Malatesta και Luigi Fabbri (Ιταλία), Emma Goldman (Ηνωμένες Πολιτείες), Nikolai Pogdaev και Vladimir Zabrezhnev (Ρωσία), Domela Nieuwenhuis και Christian Cornelissen (Ολλανδία), Henri Fuss, Georges Thonar και Emile Chapelier (Βέλγιο) και Rudolf Rocker και Alexander Schapiro (Εβραϊκή Αναρχική Ομοσπονδία Λονδίνου). Η γαλλική αντιπροσωπεία ήταν μικρή, γιατί πολλοί Γάλλοι ήταν ακόμα εχθρικοί προς τη διεξαγωγή συνεδρίων, ειδικών ή μη. Ακόμα κι έτσι, όμως, κάποιοι αναρχικοί συνδικαλιστές από την CGT ήταν παρόντες, όπως ο Pierre Monatte, ο Benoit Broutchoux, ο R. de Marmande και ο Amedee Dunois (ο οποίος ήταν, κατά περίεργο τρόπο, ο αντιπρόσωπος της γαλλόφωνης Ελβετίας, αν και ήταν Παριζιάνος)- ο Pierre Ramus (Αυστρία), αν και ζούσε στο Λονδίνο, ήταν επίσης εκεί -ο Dr. Friedeberg ήταν επικεφαλής μιας σημαντικής γερμανικής αντιπροσωπείας- και, με την παρουσία τους, ιθαγενείς από τη Βοημία (Τσεχοσλοβακία), την Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία και την Αργεντινή προσέδωσαν έναν αναμφισβήτητα διεθνή και αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα στο συνέδριο. Αν και θεωρήθηκε ότι η καταμέτρηση των μελών ήταν ενδιαφέρουσα, συμφωνήθηκε ότι οι αποφάσεις της πλειοψηφίας δεν θα ήταν δεσμευτικές ούτε για την πλειοψηφία ούτε για τη μειοψηφία: αυτό ήταν σύμφωνο με την καθιερωμένη πρακτική του αναρχικού κινήματος.

Το συνέδριο απαριθμήθηκε ως το τέταρτο μετά τα σοσιαλιστικά συνέδρια της Ζυρίχης (1893), του Λονδίνου (1896) και το απαγορευμένο συνέδριο που έπρεπε να γίνει στο Λονδίνο (το 1900). Στην πραγματικότητα, ως ένα ομοιογενώς αναρχικό συνέδριο, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το δεύτερο σε αριθμό μετά το συνέδριο του Λονδίνου (1881), στο οποίο η τραγική απόφαση ήταν να προχωρήσει στην προπαγάνδα με πράξεις. Το αυτονόητο καθήκον που αντιμετώπιζε αυτό το συνέδριο ήταν ακριβώς να αντλήσει τα διδάγματα από εκείνο και να εξαλείψει τις βλαβερές συνέπειές του. Η ημερήσια διάταξη που εγκρίθηκε αντανακλούσε καλά αυτή την ανησυχία:
1. Αναρχισμός και συνδικαλισμός.
2. Γενική απεργία και πολιτική απεργία.
3. Αναρχισμός και οργάνωση
4. Ο αντιμιλιταρισμός ως τακτική του αναρχισμού.
5. Ολοκληρωμένη εκπαίδευση των παιδιών.
6. Παραγωγικός συνεταιρισμός και αναρχισμός.
7. Η επανάσταση στη Ρωσία.
8. Αλκοολισμός και αναρχισμός.
9. Σύγχρονη λογοτεχνία και αναρχισμός.
10. Οι ελευθεριακοί και μια παγκόσμια γλώσσα.
11. Αναρχισμός και θρησκεία.
12. Ο αναρχισμός ως ατομική ζωή και δραστηριότητα.
Τέσσερα άλλα θέματα, που επιφυλάχθηκαν για τους υποστηρικτές των διεθνών σχέσεων, επρόκειτο να εξεταστούν κατά τις δύο τελευταίες μη δημόσιες συνεδριάσεις:
1. Οργάνωση της Ελευθεριακής Διεθνούς.
2. Σύνταξη μιας δήλωσης των αναρχικών-κομμουνιστικών αρχών.
3. Δημιουργία ενός διεθνούς δελτίου, ενός οργάνου πληροφόρησης.
4. Ο στόχος της νέας Διεθνούς,...

Περισσότερα …