Απόσπασμα από το βιβλίο του Georgi Hadjiev "Federation of the Autonomous Communes in Bulgaria" (Sydney: Our Path, 1990). Ο Hadjiev ήταν εξέχων ακτιβιστής, ιστορικός και θεωρητικός του βουλγαρικού αναρχικού κινήματος του 20ού αιώνα. Εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα γύρω στο 1923. Επισκέφθηκε την Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Στη συνέχεια, ο Hadjiev διώχθηκε στη Βουλγαρία από τη σταλινική κυβέρνηση το 1948, εξαιτίας της οποίας αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Γαλλία, όπου για περισσότερα από 40 χρόνια δημοσίευσε αναρχικά βιβλία και περιοδικά. Μετά την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος, επέστρεψε στη Βουλγαρία, όπου πέθανε το 1992.
Δεν συγχέουμε ποτέ τις επιθυμίες μας με την πραγματικότητα, αλλά συναντάμε την πραγματικότητα όταν αυτή δεν μας ικανοποιεί. Προβλέπουμε, προτείνουμε, χωρίς να αυταπατόμαστε ότι όλα είναι δυνατά. Αλλά δεν σταυρώνουμε τα χέρια μας μπροστά στις δυσκολίες και, αντίθετα, αναζητούμε άλλες, πιθανές λύσεις.
Η βαλκανική ομοσπονδία είναι μια ιστορική αναγκαιότητα και αργά ή γρήγορα θα πραγματοποιηθεί, και αν σήμερα είμαστε πεπεισμένοι ότι η νέα Βουλγαρία, απαλλαγμένη από τον μπολσεβικισμό, είναι ικανή να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την υλοποίησή της, δεν αποκλείουμε καθόλου την ανωριμότητα των άλλων γειτονικών χωρών να διστάσουν να υιοθετήσουν αυτή την ιδέα ή να αναλάβουν την πρωτοβουλία.
Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες, με την παραδοσιακή τους αντίληψη περί ομοσπονδίας ως ομοσπονδίας κρατών και όχι λαών, φοβούνται ότι θα βρεθούν σε άνιση θέση σε σχέση με τις άλλες περιφερειακές χώρες, ιδιαίτερα με το σλαβικό στοιχείο, λόγω του μικρότερου πληθυσμού τους και λόγω ιστορικών προκαταλήψεων. Οι Ρουμάνοι, από την άλλη πλευρά, έχουν την αυτοαντίληψη ότι είναι ένα μεγάλο έθνος -"η Γαλλία των Βαλκανίων"- και ότι δεν χρειάζονται ομοσπονδία. Και στη Γιουγκοσλαβία, η οποία αυτοαποκαλείται ομοσπονδία, ο εθνικισμός των εθνοτήτων που την απαρτίζουν, και ιδιαίτερα ο σοβινισμός των Σέρβων, ο οποίος τροφοδότησε χρόνιες φυγόκεντρες δυνάμεις, δεν έχει ακόμη αμβλυνθεί. Όμως η ένταξη της Βουλγαρίας σε μια κοινή ομοσπονδία με τους Γιουγκοσλάβους θα έκανε πολλά για να ξεπεραστεί ακριβώς η αντιπαλότητα και η αναζήτηση εξουσίας και θα προωθούσε την ηρεμία, ιδιαίτερα μεταξύ των Κροατών και των Σλοβένων, στις σχέσεις τους με τους Σέρβους, με την ισορροπία που θα επέφερε.
Και αν, παρ' όλα αυτά, η δημιουργία μιας τέτοιας ομοσπονδίας των λαών, όπως την παρουσιάζουμε, αποδειχθεί αδύνατη, θα αναζητηθεί μια άλλη μορφή κοινότητας, με διαφορετικές δομές των λαών που την αποτελούν, στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου που θα καταρτιστεί και θα υιοθετηθεί με τρόπο και μορφή που θα επιτρέπει μια τέτοια συνύπαρξη. Αυτό πρέπει να οραματιστεί σήμερα και να εκπονηθεί σε ένα σχέδιο, με κατάλληλες και αποδεκτές πτυχές για όλους.
Ομοσπονδία Αυτόνομων Δήμων/Κοινοτήτων
Η μόνη δυνατότητα για την οικοδόμηση μιας νέας οργάνωσης της κοινωνίας σε ένα ευρύτερα δημοκρατικό πνεύμα, μέσα από τον συντονισμό όλων των δυνάμεων, με απόλυτο σεβασμό στον πλουραλισμό -την ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών και των τάσεων- παρέχεται από την κοινωνική δομή του Δήμου/Κοινότητας που υπάρχει από την αρχαιότητα, και η οποία έχει διατηρηθεί έως ένα βαθμό παρά την επιβολή του έθνους-κράτους, με τον συγκεντρωτισμό του και τους επιβαλλόμενους αφύσικους θεσμούς του.
As a very natural approach, it will be born out of the concerted action...
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας*
Τον χειμώνα του 1933, στο Κάζας Βιέχας, ένα ανδαλουσιάνικο χωριό 2.000 κατοίκων γεμάτο φραγκοσυκιές, περίπου πενήντα χιλιόμετρα από το λιμάνι του Κάντιθ, έλαβε χώρα ένα από τα πιο βίαια και αιματηρά και επεισόδια της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, τρεισήμισι χρόνια πριν το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Τα γεγονότα, όπως εξελίχθηκαν ανάμεσα στις 10 και στις 12 Ιανουαρίου, έχουν μείνει στην ιστορία ως η Σφαγή του Κάζας Βιέχας και συγκλόνισαν το σύνολο της ισπανικής κοινωνίας λόγω της αμείλικτης κρατικής καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας σε βάρος των χωρικών. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μανουέλ Αθάνια έχασε...
Παραλάβαμε ένα σημειωματάριο 36 σελίδων, το οποίο φέρει το όνομα "Ποιήματα του Μαχνοβίτη". Δυστυχώς, ο συγγραφέας είναι άγνωστος και η υπογραφή είναι πολύ δύσκολονα διαβαστεί. Ίσως οι εμπειρογνώμονες μπρούν να πουν ποιος είναι αυτός; Ο Shevchenko, Η ψυχή του οποίου επαναστάτη ζήτησε να αποτυπώσει στο χαρτί σκέψεις και συναισθήματα;
*Πηγή: Олексій Лаврентійович Лапко · Оксана Бурлай
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018