Αν και μπορεί να μην είναι αποδεκτό από τους ιστορικούς που μισούν τον Μπακούνιν, ας επαναλάβουμε ότι τα περισσότερα από τα αναφερόμενα κείμενα του Μπακούνιν παρέμειναν άγνωστα μέχρι τη δημοσίευση του επιστημονικού έργου των Michael Confino και Arthur Lehning. Όχι ότι δεν τους εμπόδιζε να ασκούν αναμφισβήτητη επιρροή στους ανθρώπους που τους γνώριζαν. Η καλύτερη απόδειξη ήταν η Συμμαχία, η οποία έφτασε να καυχιέται ότι είχε εβδομήντα διεθνείς αδελφούς (με στόχο τους εκατό) και ότι το Τμήμα της στη Γενεύη το 1868 περιλάμβανε 145 μέλη.
Ήταν και τα μέλη της που ίδρυσαν το εντυπωσιακό Ισπανικό Τμήμα καθώς και το ενεργό Ιταλικό Τμήμα, και τα δύο Τμήματα συνδέονταν με την IWMA.
Στην πραγματικότητα, ύστερα από την άρνηση του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων να δεχθεί την πρώτη αίτηση της Συμμαχίας για ένταξη στη Διεθνή ως οργάνωση, η τελευταία αποφάσισε να διαλύσει το μυστικό διεθές δίκτυο της και να διατηρήσει δημόσιο μόνο το Τμήμα της στη Γενεύη. Γνωρίζουμε ότι ο Μαρξ ανέφερε τη συνεχιζόμενη ύπαρξη της μυστικής Συμμαχίας ως τον βασικό του λόγο για τον αποκλεισμό των Μπακούνιν και Τζέιμς Γκιγιώμ. Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός λόγος πίσω από αυτό;
Ότι οι συνεχιζόμενες επαφές μεταξύ των μελών της Συμμαχίας εξακολουθούσαν να υφίστανται, κυρίως λόγω των διαπροσωπικών σχέσεων που δημιουργήθηκαν, και ότι το Ισπανικό Τμήμα διατηρούσε την κρυφή δομή του (που, όμως, θεωρείτο κατάλληλη για τις τοπικές συνθήκες του αγώνα). Φαίνεται όμως ότι ήταν βέβαιο πως, σύμφωνα με τον Arthur Lehning, η Συμμαχία δεν λειτουργούσε πλέον ως μυστική οργάνωση και, ως εκ τούτου, η κατηγορία του Μαρξ ήταν εντελώς αβάσιμη.
Επιπλέον, δεν επιβεβαιώθηκε κάτι τέτοιο από την έκθεση της εξεταστικής επιτροπής που συγκροτήθηκε στο Συνέδριο της Χάγης και ο Μαρξ αναγκάστηκε να καταφύγει σε έναν προσωπικό ισχυρισμό εναντίον του Μπακούνιν προτού να είναι σίγουρος για την υποστήριξη των μελών της εν λόγω επιτροπής. Σε σχέση με αυτό, πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι που θα είχε σημαντικές οργανωτικές επιπτώσεις: η θρυλική πενταμελής εξεταστική επιτροπή περιελάμβανε έναν πράκτορα της γαλλικής αστυνομίας, τον Van Heddeghem (αλλιώς Walter) ο οποίος, στην πραγματικότητα, εξαφανιστηκε όταν ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί η έκθεση της επιτροπής και να ψηφίσει γι’ αυτήν, είτε για να αφήσει το βασικό αυτό έργο σε «μεγαλύτερα λαγωνικά από αυτόν» είτε για να μην προξενήσει την προσοχή σε ένα ασήμαντο πρόσωπο όπως ο ίδιος, διότι αργότερα εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι ο Benoit Malon δεν είχε συμπεριληφθεί στη «χωρεία» αυτών που αποκλείστηκαν.1
Μπορούμε να προσθέσουμε ότι ανάμεσα σε αυτούς που υπήρξαν μάρτυρες της «δίωξης» εναντίον του Μπακούνιν και της Συμμαχίας υπήρξε ένας άλλος Γάλλος προβοκάτορας, κάποιος Dentraygues (αλλιώς Swarm), ομοίως μέλος της μαρξιστικής κλίκας. Θα δούμε και τις διεστραμμένες και επιζήμιες συνέπειες αυτής της αστυνομικής διείσδυσης στο στρατόπεδο του Μαρξ.
Καθίσταται λοιπόν σαφές ότι η Συμμαχία του Μπακούνιν είχε πράγματι τεθεί υπό εκκαθάριση στη μυστική της μορφή. Τούτου λεχθέντος, η πιθανότητα είναι ότι ο Μαρξ ήταν ειλικρινής πιστεύοντας ότι εξακολουθεί να υπάρχει. Ο ίδιος ήταν μέλος πολλών μυστικών συνδέσμων και, σύμφωνα με τον Arthur Lehning, ο Μπακούνιν ήταν επίσης πεπεισμένος το 1872...
Προοίμιο
Ο Γιώργος Λιανόπουλος γεννήθηκε στα 1919. Προερχόταν από οικογένεια βενιζελική, ο πατέρας του Νικόλαος, με καταγωγή από τις Κονίστρες Ευβοίας, ήταν ανώτερος κρατικός λειτουργός, στέλεχος του Υπουργείου Εσωτερικών – αργότερα, στη δεκαετία του ‘50 χρημάτισε τρεις φορές (υπηρεσιακός) υπουργός. Στο Πολυτεχνείο, όπου φοιτούσε ο Γιώργος Λιανόπουλος, επί 4ης Αυγούστου, συγκρότησε τη Φοιτητική Κομμουνιστική Οργάνωση - ΦΚΟ. Σε αυτή, στα 1939, είχαν προσχωρήσει μερικοί μαθητές (ως μαθητικό τμήμα), οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην ιστορία που θα σας αφηγηθώ στη συνέχεια – σημειώστε τα ονόματα: Άρης Αλεξάνδρου, Αντρέας Φραγκιάς, Χρήστος Θεοδωρόπουλος, Αλέξης Μητρόπουλος, Λεωνίδας Τζεφρώνης και άλλοι.
Ο Μανιαδάκης, υπουργός Εσωτερικών του Μεταξά,...
Η μπακουνική οργάνωση σχεδιάστηκε μόνο για να αγκαλιάσει περίπου εκατό διεθνείς αδελφούς, συν έναν μεταβλητό αριθμό εθνικών αδελφών σε κάθε μία από τις χώρες της Ευρώπης, το πολύ διακόσια ή τριακόσια μέλη. Οι αγωνιστές αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως «δεσμευμένα, ενεργητικά, έξυπνα άτομα και, πάνω απ’ όλα, ειλικρινείς φίλοι του λαού και όχι φιλόδοξοι ή ματαιόδοξοι τύποι, άτομα ικανά να λειτουργούν ως ενδιάμεσοι μεταξύ της επαναστατικής ιδέας και των λαϊκών ενστίκτων».
Κινούμενοι από έναν ηθικό ζήλο, αυτοί οι επαναστάτες επρόκειτο να ασκήσουν "όχι κάποια φαινομενική εξουσία, αλλά μια συλλογική δικτατορία όλων των μελών της Συμμαχίας ... μια δικτατορία χωρίς έδρανα, χωρίς...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018