ngnm

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

29 Απριλίου 2024

Max Baginski*

ΣΤΙΣ αρχές Μαΐου του 1886, 366.000 οργανωμένοι Αμερικανοί εργάτες εξέφρασαν το αίτημα για το οκτάωρο. Αυτό έγινε σε συνδυασμό με μια διαδήλωση 15.000 εργαζομένων στις σιδηροδρομικές γραμμές της Gould Southwestern που είχε πραγματοποιηθεί μερικές εβδομάδες νωρίτερα για να διαμαρτυρηθούν για τους εξοργιστικά χαμηλούς μισθούς. Οι τελευταίοι κυμαίνονταν, σε ορισμένα μέρη, μεταξύ 55-75 λεπτών την ημέρα.

Από τους 366.000 εργάτες, οι 150.000 κέρδισαν αμέσως τα αιτήματά τους, όπως μαθαίνουμε από τον Sartorius von Waltershauten στο βιβλίο του “Modern Socialism in the United States” (Ο σύγχρονος σοσιαλισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες). Στην απεργία συμμετείχαν 216.000 άνδρες. Από αυτούς οι 42.000 κέρδισαν το οκτάωρο, έτσι ώστε συνολικά 192.000 άνδρες κέρδισαν τα αιτήματά τους.

Είναι κατανοητό ότι αυτοί οι αυτοδύναμοι, επιθετικοί εργάτες, διαποτισμένοι από αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως συνδικαλιστικό πνεύμα, συγκέντρωσαν πάνω τους την οργή της πλουτοκρατίας. Ακολούθησαν σκληρές διώξεις, ενώ ακούστηκε η κραυγή ότι η χώρα κινδύνευε με Αναρχία. Στο Σικάγο, που ήταν τότε η γραμμή πυρός του κινήματος, οι πιο ικανοί και δραστήριοι άνδρες της εργασίας οδηγήθηκαν σε δίκη, η οποία κατέληξε στην ιστορικά χαρακτηρισμένη δικαστική δολοφονία πέντε κατηγορουμένων.

Κάτω από αυτή τη σκληρή πίεση η εργασία εδώ και εκεί έχασε το κεκτημένο πλεονέκτημα. Ωστόσο, περισσότεροι από 100.000 εργάτες απόλαυσαν μια εργάσιμη ημέρα μειωμένη κατά μία ώρα, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και κατά 3 και 4 ώρες.

Αυτός ο πρώτος μεγάλος αγώνας του αμερικανικού προλεταριάτου έφερε τα κύρια χαρακτηριστικά του συνδικαλισμού. Το οκτάωρο, και οι επακόλουθες πολυάριθμες απεργίες, έγιναν η υπόθεση των εργατών σε όλες τις βιομηχανίες. Η γενική άμεση δράση, η αλληλεγγύη των διαφόρων κλάδων πήραν τη θέση των μεμονωμένων βιοτεχνικών συγκρούσεων. Ήταν το αρχικό βήμα προς τη γενική απεργία, την οποία οι σύγχρονοι συνδικαλιστές υποστηρίζουν ως το πιο αποτελεσματικό όπλο για την τελική χειραφέτηση από τη μισθωτή σκλαβιά.

Το γεγονός ότι παρά τις σκληρές αστυνομικές διώξεις και την καταπίεση επιτεύχθηκε μια σχετικά μεγάλη επιτυχία, οφείλεται κυρίως στο ότι οι γραμμές της μάχης και οι όροι είχαν χαραχθεί με οξύτητα: η διαιτησία, οι αμερόληπτες διασκέψεις και οι καλοπροαίρετοι μεσολαβητές δεν επιτράπηκε να θολώσουν την κατάσταση.

Η δύναμη ενός κινήματος εξαρτάται από τη σαφήνεια και την αποφασιστικότητα του στόχου και των δραστηριοτήτων του. Ένας κοινός σκοπός, το όραμα ενός ιδανικού που έχει τις ρίζες του στο έδαφος της υλικής ύπαρξης και ταυτόχρονα ανοίγει νέους ορίζοντες ενός μεγαλειώδους μέλλοντος, είναι πιο αποτελεσματικό για την εδραίωση των γραμμών της εργασίας από τις εξωτερικές επιτυχίες με τις οποίες οι λεγόμενοι συντηρητικοί εργατικοί ηγέτες προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους εργαζόμενους.

Αυτό το εμπνευσμένο όραμα ενσωματώνεται στη συνδικαλιστική ιδέα ότι η πρωταρχική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση της εργασίας είναι η κατάργηση της μισθωτής δουλείας. Οι συνδικαλιστές αρνούνται να δεσμευτούν από ετήσιες συμβάσεις, οι οποίες βασίζονται στη συνέχιση του μισθολογικού συστήματος και έτσι το επικυρώνουν. Θεωρούν τις απεργίες και το σαμποτάζ ως τα προκεχωρημένα φυλάκια για την εγκαθίδρυση μιας κομμουνιστικής κοινοπολιτείας στην οποία δεν θα υπάρχουν τραστ, ούτε καπιταλιστικά ούτε εργατικά.

Η διαφορά μεταξύ της γαλλικής Confédération Generale du Travail (CGT), της οργάνωσης που σήμερα εκφράζει καλύτερα το συνδικαλιστικό πνεύμα, και της Αμερικανικής...

Περισσότερα …