Miltos C

Σε αυτό το σύντομο άρθρο θα ασχοληθώ με την ελληνική ιστορία ως πηγή έμπνευσης του προτάγματος της αυτονομίας. Οι πηγές που θα αναφερθούν είναι οι πιο γνωστές και δεν καλύπτουν όλο το εύρος των στοιχείων που μας χρειάζονται για να στηρίξουμε την άποψή μας.

Με αφορμή λοιπόν την άνοδο του εθνικισμού και την αποδοχή των ιδεών του ναζισμού από ένα μέρος της Ελληνικής κοινωνίας, υπάρχει μια τάση σήμερα από μια μερίδα ανθρώπων να θεωρούν τα ακροδεξιά κόμματα ως γνήσιους φορείς του Ελληνικού πολιτισμού, με αποτέλεσμα να γίνονται κινήσεις δημιουργίας σχολείων που θα διδάσκουν στα παιδιά την «πραγματική ελληνική Ιστορία», ενώ οποιαδήποτε άλλη θεώρηση της ελληνικής ιστορίας βαφτίζεται ως «μπολσεβίκικη», «ανθελληνική», και Νέο-ταξική.

Όποιο είδος γνώσης δηλαδή δεν συνάδει με το χριστιανικό και φυλετικό φαντασιακό τείνει να θεωρείται ως εχθρικό προς την υποτιθέμενη ιστορική αλήθεια του λαού και της παιδείας του. Κάνουν όμως λάθος. Η αρχαία Ελλάδα δεν αποτελεί προνόμιο ούτε των αστών, ούτε των εθνικιστών, αλλά ούτε και ένας αγνοημένος και αδιάφορος χώρος επαναστατικής έμπνευσης όπου κυριαρχεί η ‘ταξική’ δουλοκτητική κοινωνία, όπως τόσα χρόνια μας το παρουσιάζουν οι θιασώτες του ψευδο-επαναστατικού προτάγματος του Μαρξισμού. Η πραγματικότητα που προκύπτει από την μελέτη της αρχαιοελληνικής λογοτεχνίας αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή οι ρίζες, τόσο της επαναστατικής σκέψης, όσο και η συμπεριφορά του αυτόνομου και ολοκληρωμένου δημοκρατικού αμφισβητία πολίτη, βρίσκονται στην Αρχαία Ελλάδα.

Το αυτόνομο- αντιεξουσιαστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο εμπνέεται από τις πολιτική δομή των Ελληνικών Πόλεων και της άμεσης δημοκρατίας, (Παρισινή κομμούνα 1870, επανάσταση του 1905, τα πρώτα soviet, η CNT το 1936 στην Ισπανία, τα Ουγγρικά συμβούλια κ.λ.π) όσο κανένας άλλο πολιτικός χώρος. Τα διδάγματα για μια συνεχή αμφισβήτηση της εξουσίας και για ένα πολιτικά ελεύθερο τρόπο ζωής συναντώνται στη σκέψη δεκάδων φιλοσόφων, καλλιτεχνών, και τραγικών ποιητών, για τους οποίους φυσικά ελάχιστα ακούσαμε να αναφέρονται στα μαθητικά μας χρόνια. Ο 20ός αιώνας μπορεί να αποκαλείται ο αιώνας των τεχνολογικών επιτευγμάτων και της καταναλωτικής ευημερίας, αλλά πολιτικά τουλάχιστον ποτέ δεν ξέφυγε από το μεταφυσικό-οντολογικό πλαίσιο του Πλατωνισμού και του Χριστιανισμού.

Στην ουσία ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ποτέ δεν εκτιμήθηκε στις σωστές του διαστάσεις, που δεν είναι άλλες από αυτές της χειραφέτησης, της αυτονομίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τα επαναστατικά σπέρματα της σκέψης των αρχαίων διανοητών είναι παρόντα σε πολλά συγγράμματα που φυσικά αποσιωπήθηκαν από την κυρίαρχη κουλτούρα. Από τα Ομηρικά κιόλας έπη, και συγκεκριμένα στην Ιλιάδα, ο Θερσίτης είναι εκείνος που πρώτος υψώνει το ανάστημα του στην εξουσία του βασιλιά Αγαμέμνονα, βρίζοντας και χλευάζοντας την αλαζονεία του και φυσικά βιώνει την άμεση καταστολή της εξουσίας του. Αργότερα ο σοφιστής Πρωταγόρας λέγοντας το περίφημο «Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν Άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν». (μτφ: Μέτρο για όλα τα πράγματα αποτελεί ο Άνθρωπος. Για όσα υπάρχουν, ότι υπάρχουν και για όσα δεν υπάρχουν, ότι δεν υπάρχουν), δεν μας κηρύσσει τίποτα άλλο παρά την ανθρώπινη αυτονομία.

Ο άνθρωπος είναι εκείνο το ον που στηριζόμενο στη λογική του σκέψη και στις αισθήσεις του έχει την ικανότητα να ανακαλύπτει την αλήθεια και να κρίνει...

Περισσότερα …