Μερικές πρόχειρες σκέψεις πάνω στην ανάλυση πολιτικοοικονομικών συστημάτων με όρους της θερμοδυναμικής και την αναγκαστική συμπόρευση του αναρχικού κομμουνισμού με τη πράσινη (οικολογική) αναρχία.
Εντροπία είναι η ποσότητα ελευθερίας, η ποσότητα πληροφορίας, και η ποσότητα χάους που υπάρχει σε ένα σύστημα.
Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής λέει πως η εντροπία ενός συστήματος έχει την τάση να αυξάνεται. Ο μόνος τρόπος για να μειωθεί η εντροπία ενός συστήματος είναι να αυξηθεί η εντροπία έξω από το σύστημα αυτό.
Ένα ζωντανό πλάσμα είναι ένα αντικείμενο με εντροπία χαμηλότερη από το περιβάλλον του. Το πώς εμφανίστηκε δεν το ξέρουμε, αλλά ξέρουμε πώς διατηρείται: τρώγοντας φαγητό. Αυτό σημαίνει πως το ζωντανό ον για να μείνει ζωντανό πρέπει να κρατήσει μικρή την εντροπία μέσα του, και το πετυχαίνει αυτό αυξάνοντας την εντροπία στο περιβάλλον του. Αν αποτύχει να κρατήσει την εντροπία του χαμηλή, ο ζωντανός οργανισμός πεθαίνει. Στο θάνατο και μετά την αποσύνθεση το ζωντανό πλάσμα έχει την ίδια εντροπία με το περιβάλλον του.
Στην πράξη, ένα ζώο μένει ζωντανό και αναπτύσσεται καταστρέφοντας άλλα ζώα ή φυτά. Υπάρχει λοιπόν μια πυραμίδα όπου τα πιο ανεπτυγμένα ζώα τρώνε τα λιγότερο ανεπτυγμένα.
Στον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς, ένας άνθρωπος για να μείνει ζωντανός πρέπει να πουλήσει κάτι, πράγμα που σημαίνει πως κάποιος πρέπει να το αγοράσει, δηλαδή στον καπιταλισμό για να ζήσεις πρέπει να εκμεταλλευτείς κάποιον. Αυτός που πουλάει μειώνει την εντροπία του και αναπτύσσεται, κι αυτός που αγοράζει σηκώνει το βάρος της εντροπίας του πωλητή. Όσο πιο πολύ αναπτύσσονται οικονομικά οι πωλητές, τόσο περισσότεροι και τόσο πιο εξαθλιωμένοι πρέπει να είναι οι αγοραστές.
Έτσι και στον καπιταλισμό έχουμε μια πυραμίδα όπου οι πιο οικονομικά ανεπτυγμένοι άνθρωποι τρώνε τους λιγότερο οικονομικά ανεπτυγμένους. Ουσιαστικά οι πλούσιοι για να μείνουν πλούσιοι και να πλουτίσουν περισσότερο καταστρέφουν τους φτωχούς. Αυτό φτάνει και στη φυσική εξόντωση και θάνατο των φτωχών.
Ο θερμοδυναμικός μηχανισμός που κινεί τα ζωντανά πλάσματα και τους καπιταλιστές είναι λοιπόν ο ίδιος: η επιθυμία για μείωση της εντροπίας, κι αυτό γίνεται με την αύξηση της εντροπίας σε άλλα εξωτερικά συστήματα.
Όπως και με τα ζώα, έτσι και στο καπιταλισμό ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα θερμοδυναμικό σύστημα το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την δικιά του εντροπία. Αυτό είναι ο ατομικισμός ή εγωισμός. Όταν το οικονομικό σύστημα βασίζεται στον ατομικισμό, κάθε άνθρωπος ανταγωνίζεται με κάθε άλλον και όλοι είναι εχθροί με τους πάντες. Όταν οι άνθρωποι κάνουν ομάδες, ο βασικός μηχανισμός μένει ίδιος, απλά οι ομάδες ανταγωνίζονται με άλλες ομάδες, και συχνά υπάρχει και ανταγωνισμός εσωτερικά στην ομάδα.
Τι θα γινόταν με την εντροπία αν άλλαζε το οικονομικό σύστημα;
Αν έπεφτε ο καπιταλισμός και ερχόταν ο αναρχικός κομμουνισμός (η αναρχία αναφέρεται σε πολιτικό σύστημα ενώ ο κομμουνισμός σε οικονομικό, τα βάζω όμως μαζί για ιδεολογικούς λόγους γιατί είμαι αναρχική και θεωρώ πως κομμουνισμός μπορεί να υπάρξει μόνο μαζί με την αναρχία), όλοι οι άνθρωποι θα λειτουργούσαν οικονομικά σαν μια ενιαία ομάδα. Βέβαια θα αποτελούταν από κοινότητες, αλλά και οι κοινότητες μεταξύ τους θα μοιραζόντουσαν το πλούτο, οπότε οικονομικά...
Αστός — Και πιστεύετε στην επανάσταση;
Εγώ — Πιστεύω σ’ αυτήν. Όπως κι εσείς, άλλωστε.
Αστός — Εγώ; Θα πρέπει να αστειεύεστε! Είναι δυνατή μια επανάσταση στην εποχή μας; Οι ένοπλες δυνάμεις· η σοφία των προλεταρίων — αποφασισμένων να πετύχουν νομικά τη βελτίωση της παρτίδας τους· η θέληση των δημοκρατικών — που έχουν ήδη κάμη τόσα πολλά για τους εργαζομένους — να πορευτούν με αποφασιστικότητα στο δρόμο των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων: δεν είναι όλ’ αυτές οι εγγυήσεις αρκετές για σας;
Εγώ — Δεν υφίσταται πλέον για μένα ό,τι υφίσταται για σας. Γνωρίζω το συλλογισμό σας, και γνωρίζω πόσο πολύ θα θέλατε...
Η ιστορική εξελικτική διαδικασία στο Δυτικό πολιτισμό συχνά χαρακτηρίζεται ως μια διαδικασία αυξανόμενης ορθολογικοποίησης. Καθώς το κράτος εξελισσόταν, οι δικονομικοί κανόνες αντικατέστησαν την άσκηση της προσωπικής ιδιοτροπίας, ενώ η πανεθνική διακυβέρνηση αντικατέστησε την αυτονομία των μικρών αποκεντρωμένων και προσανατολισμένων στην παράδοση πολιτειών.
Η σύγχρονη διοίκηση ορθολογικοποιήθηκε, σε αντίθεση με την διοίκηση την εποχή της φεουδαρχίας ή των απόλυτων μοναρχιών, η οποία έδινε έμφαση στην παράδοση και στην προσωπική ιδιαιτερότητα, ταυτίζοντας το αξίωμα με τον αξιωματούχο. Αυτή η «ορθολογικοποίηση» της ζωής έγινε μέσω συστηματοποιημένων και τυπικά νόμιμων διοικητικών διαδικασιών και μέσω του «επαγγελματισμού».
Η σύγχρονη διοίκηση υποτίθεται ότι είναι το αντίθετο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018