Το θέμα της εθνικής απελευθέρωσης είναι περίπλοκο. Οι διακρίσεις, η καταστροφή του πολιτισμού και των τοπικών κοινοτήτων είναι μορφές καταστολής που χρησιμοποιούνται συχνά στον πόλεμο ενός έθνους εναντίον ενός άλλου έθνους, αντίθετα με αυτό που συμβαίνει στα πλαίσια του πολέμου των κυρίαρχων τάξεων εναντίον των υποταγμένων. Κατά συνέπεια, τα κινήματα εθνικής απελευθέρωσης όλων των ειδών τείνουν να δημιουργήσουν την αυταπάτη ενός μαζικού κοινού συμφέροντος εναντίον ενός καταπιεστή ο οποίος έρχεται πάντα από το εξωτερικό. Η «αυτοδιάθεση» είναι πάρα πολύ συχνά ένα σύνθημα που σημαίνει πραγματικά το δικαίωμα των ελίτ ενός δεδομένου έθνους να ασκήσουν εξουσία και επιρροή, οικονομική και πολιτική, σε βάρος εκείνων που θα αποτελούσαν τους υπηκόους ενός νέου έθνους-κράτους.

Δεν αποτελεί καμία σύμπτωση ότι ο «αγώνας να είναι κανείς ελεύθερος» υποστηρίζεται επιλεκτικά. Άτομα ή μεγαλύτερες ομάδες της κοινωνίας μπορούν να δώσουν προτεραιότητα σε έναν αγώνα σε βάρος κάποιου άλλου για διάφορους λόγους και στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική μπορεί να παρατηρήσει κάποιος την «cause celebres» (μεγάλη υπόθεση) που υποστηρίζεται από διάσημα και ισχυρά πρόσωπα αλλά και αποσπά μια δυσανάλογη προσοχή εκ μέρους των ΜΜΕ (όταν συγκρίνεται με άλλους ανάλογους αγώνες). Οι «cause celebres» είναι σε θέση να προσελκύσουν και να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους και να συσπειρώσουν τους διακαείς υποστηρικτές της υπόθεσης. Αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν «cause celebres» όλοι οι κοινωνικοί αγώνες ή ακόμα και η όποια ανθρώπινη τραγωδία. Οι «cause celebres» προκαλούν εύκολη κινητοποίηση γύρω από αυτά τα κινήματα εθνικής απελευθέρωσης που συσχετίζονται επίσης (όχι συμπτωματικά) με την απόκτηση της ανεξαρτησίας από τα υπερ-κράτη που δημιουργούνται από τα αποκαλούμενα «κομμουνιστικά έθνη». Η βάναυση ολοκληρωτική φύση των εν λόγω κρατών αποδεικνύεται περίφημα με την αγανάκτηση χωρών πολλές από τις οποίες έχουν ακόμη και ισάξιες αγριότητες στον απολογισμό τους. Τα μέλη του αμερικανικού πολιτικού καθεστώτος σπεύδουν να καταδικάσουν γρήγορα την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κίνα και μερικοί απαιτούν ακόμη και μποϊκοτάρισμα των Ολυμπιακών Αγώνων παρόμοιου με αυτό που πραγματοποιήθηκε το 1980, ενώ οι Αμερικανοί συνεχίζουν να σκοτώνουν τους πολίτες στους διάφορους πολέμους για το πετρέλαιο, να υποστηρίζουν τους δεξιούς παραστρατιωτικούς δολοφόνους, να εκτελούν τους φυλακισμένους και να υποστηρίζουν οικονομικές συνθήκες εργασίας εν είδει σκλαβιάς στα εργοστάσια σε όλο τον κόσμο όπου παράγονται τα αγαθά για τους Αμερικανούς καταναλωτές. Μερικοί «ενδιαφερόμενοι πολίτες του κόσμου» απαιτούν με παροξυσμό το μποϊκοτάρισμα των Ολυμπιακών Αγώνων από τις ΗΠΑ. Με αυτό δεν εννοούμε ότι η αντίδραση για την κατάσταση στο Θιβέτ είναι αδικαιολόγητη. Ακριβώς το...

Περισσότερα …