Τις τελευταίες εβδομάδες τα σημάδια της οργής των λαών της Ευρώπης έχουν αυξηθεί: γενική απεργία στην Πορτογαλία, τεράστια απεργία στην Ισπανία στις 29 Σεπτέμβρη, διαδηλώσεις ιστορικών διαστάσεων στην Ιρλανδία, φοιτητικό κίνημα στην Αγγλία, ττεράστιες διαδηλώσεις στην Ιταλία από βιομηχανικούς εργάτες και φοιτητές και εντεινόμενο μαζικό κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού και, ελπίζουμε, την απαρχή ενός διαρκούς κινήματος μετά τις κινητοποιήσεις ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος στη Γαλλία. Αν και τα συνθήματα μπορεί να ποικίλλουν από τη μια χώρα στην άλλη, η εξέγερση έχει την ίδια προέλευση: την άρνηση των λαών να πληρώσουν για μια κρίση που δεν προκάλεσαν, να πρέπει να συμβιβαστούν με τα μέτρα λιτότητας μόνοι τους, χωρίς οι καπιταλιστές να πληρώσουν.
Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι εμβληματική - μείωση των κοινωνικών παροχών, μείωση του προσωπικού των δημόσιων υπηρεσιών και περικοπές μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους, επέκταση του φόρου εισοδήματος για εκείνους που δεν πληρώνουν σήμερα, δηλαδή τους χαμηλότερα αμειβόμενους εργαζομένους. Αλλά η κυβέρνηση δεν αγγίζει τη φορολογία στις επιχειρήσεις, από την πιο χαμηλή στην Ευρώπη. Ο ιρλανδικός λαός αρνείται να υποταχθεί και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους πριν μερικές μέρες.
Στο ισπανικό κράτος, η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος δικαιολογήθηκε για την πίεση της οικονομικής εξουσίας, έχοντας πλέον τεθεί στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου με την εισαγωγή σκληρών μέτρων που επηρεάζουν σοβαρά τη ζωή και το έργο της μεγάλης πλειοψηφίας: μείωση συντάξεων, απόσυρση των επιδομάτων ανεργίας, αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, μεταρρύθμιση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων, αύξηση των απολύσεων, ειδικοί φόροι κατανάλωσης... και αυτά είναι μόνο η αρχή. Η αντιπολίτευση - το δεξιό Λαϊκό Κόμμα – αξιοποιεί τις συνέπειες της κρίσης και αυξάνει τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις. Η κοινωνική και συνδικαλιστική Αριστερά, όπου οι αναρχικοί διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, αγωνίζεται ενάντια στα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνησης και την οικονομική και πολιτική Δεξιά. Η 29 Σεπτέμβρη ήταν η απαρχή μιας διαδικασίας κινητοποίησης την οποία οδηγούν τα μαχητικά συνδικάτα και όχι η χλιδάτη συνδικαλιστική γραφειοκρατία που συνδέεται στενά με τη σοσιαλδημοκρατία.
Στη Βρετανία και την Ιρλανδία τα πανεπιστημιακά δίδακτρα έχουν πάρει την ανιούσα, καθιστώντας την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ολοένα και περισσότερο προνόμιο των πλουσίων. Για άλλη μια φορά, οι φοιτητές ανταποκρίθηκαν με ένα ιδιαίτερα μαχητικό κίνημα διαμαρτυρίας. Στην Ιταλία, οι μαθητές οργανώνουν μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα ενάντια στο κυβερνητικό νομοσχέδιο με το οποίο προωθούνται τεράστιες περικοπές στο προσωπικό των πανεπιστημίων, περισσότερη έμφαση πάνω σε επιστημονικά θέματα εις βάρος των ανθρωπιστικών επιστημών και ένα τέλος στο σημερινό σύστημα των επιδοτήσεων, καθιστώντας το πανεπιστήμιο πολύ λιγότερο προσιτό για τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. Και κυρίως, η μεταρρύθμιση αυτή θα δώσει επίσης ώθηση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, παρέχοντας μεγαλύτερη ευκολία λόγου και δράσης στον ιδιωτικό τομέα στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας.
Είναι, επίσης, βέβαιο ότι θα έχουμε άσχημα νέα στις 16-17 Δεκεμβρίου, όταν με μια ανακοίνωση σχετικά με το χρόνιο δημόσιο χρέος της Ιταλίας η Ευρωπαϊκή Ένωση αναμένεται να απαιτήσει κατά πάσα πιθανότητα να περικόψει η ιταλική κυβέρνηση επιπλέον € 20-30 δισ. στον προσεχή προϋπολογισμό, που σημαίνει περισσότερες περικοπές στο δημόσιο τομέα. Αυτό θα έρθει σε μια εποχή που η καπιταλιστική τάξη, υπό την ηγεσία της FIAT, έχει ξεκινήσει μια ολομέτωπη επίθεση κατά των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και των δικαιωμάτων τους, με μηχανισμούς απαλλαγής από το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων και εισαγωγής της μαζικής προσωρινότητας του εργατικού δυναμικού, καθώς και περικοπές θέσεων εργασίας και κλείσιμο εργοστασίων.
Μην ξεγελιέστε: η Ευρωπαϊκή Ένωση (και το ΔΝΤ) δεν επιβάλλουν την εν λόγω πολιτική σκληρής λιτότητας εξαιτίας μόνο της οικονομικής αναγκαιότητας γι’ αυτά, μιας και τα σχέδια αυτά θα χρησιμεύσουν μόνο στο να βυθίσουν ακόμη περισσότερο τις χώρες στην ύφεση - με ταυτόχρονη διεύρυνση των κερδών των αφεντικών. Αυτό συμβαίνει επίσης επειδή βλέπουν την κρίση ως μια ιστορική ευκαιρία για να απαλλαγούν ακόμα από τα λίγα αυτά κοινωνικά δικαιώματα που μας έχουν απομείνει.
Οφείλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτή την κατάσταση με τον αγώνα και την αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων στις πληγείσες χώρες. Αντιμέτωποι με επιθέσεις όπως αυτές, ο διεθνισμός είναι πιο απαραίτητος από ποτέ: χρειαζόμαστε ένα πανευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα!
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται ενάντια στα μέτρα λιτότητας και τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Federazione dei Comunisti Anarchici (Ιταλία)
Alternative Libertaire (Γαλλία)
Organisation Socialiste Libertaire (Ελβετία)
Liberty & Solidarity (Αγγλία)
Workers Solidarity Movement (Ιρλανδία)
Libertære Socialister (Δανία)
Libertare Aktion Winterthur (Ελβετία)
Motmakt (Δανία)
*Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 8 Δεκέμβρη 2010.
