Συνέντευξη στη Σταυρούλα Πουλημένη
Alberto Prunetti, Αμίαντος. Μια εργατική ιστορία (μτφρ.: Βαγγέλης Ζήκος), Ακυβέρνητες Πολιτείες 2021
«Επικίνδυνη δουλειά: συγκόλληση σε απόσταση λίγων εκατοστών από τη δεξαμενή πετρελαίου. Μία μόνο σπίθα είναι ικανή να πυροδοτήσει μια βόμβα που μπορεί να εξαφανίσει το διυλιστήριο. Γι’ αυτό σου λένε να χρησιμοποιείς αυτόν τον βρόμικο γκρι μουσαμά, που αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες, αφού παράγεται από μια ελαφριά και ανθεκτική ουσία: τον αμίαντο […] Μία μόνο ίνα αμιάντου και σε τριάντα χρόνια είσαι νεκρός».
Έτσι περιγράφει τη δουλειά του πατέρα του ο Αλμπέρτο Προυνέτι στο βιβλίο του «Αμίαντος, μια εργατική ιστορία». Το βιβλίο εκδόθηκε πριν λίγες μέρες από τις Ακυβέρνητες Πολιτείες, σε μετάφραση του Βαγγέλη Ζήκου και, με αφορμή την έκδοση αυτή, ο Προυνέτι ήρθε στην Ελλάδα για μια σειρά παρουσιάσεων αλλά και για να συζητήσουμε τι σημαίνει να γράφεις για την εργατική τάξη, την ύπαρξη της οποίας αρνούνται μέχρι σήμερα οι κυρίαρχες αφηγήσεις. Όπως λέει ο ίδιος, οι ιστορίες της εργατικής τάξης έμοιαζαν για δεκαετίες ξεπερασμένες και κυρίως δεν πουλούσαν. Κόντρα σε αυτήν την αντίληψη, ο Προυνέτι μέσα από τον «Αμίαντο» αλλά και το «108 μέτρα, The New Working Class Hero» (μτφρ.: Βαγγέλης Ζήκος, εκδόσεις Απρόβλεπτες) αφηγείται τις ιστορίες της εργατικής τάξης του πατέρα του αλλά και της δικής του γενιάς, ιστορίες γεμάτες πόνο αλλά και χιούμορ που η mainstream λογοτεχνία δεν θεωρεί άξιες να τις αφηγηθεί. Εμείς είχαμε τη χαρά να τον συναντήσουμε λίγο πριν την παρουσίαση του βιβλίου του το περασμένο Σάββατο στον ΕΚΧ Σχολείο και να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία της εργατικής τάξης και τη σημασία των αφηγήσεων αυτών στους αγώνες σήμερα.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να πείτε τις ιστορίες της εργατικής τάξης της εποχής του πατέρα σας και της γενιάς σας;
Ίσως η πιο σωστή απάντηση είναι ότι δεν ήταν θέμα επιλογής, δεν είχα άλλες ιστορίες να διηγηθώ! Στην πραγματικότητα η απάντηση είναι πιο σύνθετη. Για πέντε χρόνια δεν κατάφερνα να διηγηθώ την ιστορία του πατέρα μου ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Ήταν πολύ δύσκολο για την οικογένειά μου, η οποία κατά κάποιον τρόπο αυτοενοχοποιούνταν, έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της και ένιωθε άσχημα που δεν είχε αντιληφθεί πόσο επικίνδυνος ήταν ο αμίαντος. Έλεγαν μεταξύ τους ότι έπρεπε να πουν στον πατέρα να βρει άλλη δουλειά, γιατί αυτή η δουλειά ήταν επικίνδυνη. Επιπλέον, οι γιατροί που τον φρόντιζαν όσο είχε τον όγκο δεν ενδιαφέρονταν να μάθουν τις κοινωνικές αιτίες αυτής της ασθένειας. Όλα που λεγόντουσαν τριγύρω ωθούσαν στο να ενοχοποιήσουν τον ασθενή, να ρίξουν την ευθύνη στον ίδιο τον εργαζόμενο και όχι να αναζητήσουν τις αιτίες για τις οποίες αναγκαζόταν να δουλέψει δηλητηριάζοντας τον εαυτό του. Πρακτικά, το ψωμί που έβγαζε ο πατέρας μου ήταν δηλητηριασμένο. Αυτήν την ιστορία την είχα μέσα μου αλλά δεν μπορούσα να την εκφράσω με λόγια. Παρ’ όλα αυτά, την έβλεπα στα όνειρά μου μέχρι που μια μέρα ήρθε μια επιστολή από το Συνδικάτο των Μεταλλεργατών (F.I.O.M) που είχε να κάνει με την αποζημίωση του πατέρα μου λόγω ανθυγιεινής εργασίας εξαιτίας του αμίαντου. Ο πατέρας μου αναζητούσε είκοσι χρόνια πριν να αναγνωριστεί...
Η μελέτη του Ζορζ Φοντενί (George Fontenis), με τίτλο «Το επαναστατικό μήνυμα των “Φίλων του Ντουρρούτι”», μου φαίνεται αρκετά χρήσιμη και, μάλιστα, θα προχωρήσω παραπέρα, λέγοντας ότι είναι πολύτιμη, όχι μόνο γιατί μας προσφέρει μια καλύτερη κατανόηση της Ισπανικής Επανάστασης του 1936-37, αλλά και επειδή μας παρέχει, επίσης, μια πιο εκτενή ερμηνεία της έννοιας του ίδιου του ελευθεριακού κομμουνισμού.
Όταν κάνουμε χρήση της φράσης «ελευθεριακός κομμουνισμός», αξίζει, βεβαίως, να διακρίνουμε σαφώς αυτή φράση από δύο άλλες εκδοχές που χρησιμοποιούν το ίδιο όνομα. Για να γίνω συγκεκριμένος, αρχικά είχαμε την ουτοπία, που προπαγανδίστηκε από τον Κροπότκιν και τους γύρω του, ενός επίγειου...
Στις 20 Απρίλη 2022 κλείνουν 108 χρόνια (20 Απρίλη 1914) από τη δολοφονία στο Λάντλοου των ΗΠΑ του Έλληνα συνδικαλιστή και ηγέτη των τότε απεργών ανθρακωρύχων Λούη Τίκα, από την εθνοφρουρά και τους πληρωμένους μπράβους του Ροκφέλερ. Και επειδή η στήλη τούτη δεν ξεχνά, παρουσιάζουμε και αυτό το σχετικό βιβλίο.
Η ιστορία της ελληνικής –και όχι μόνο- Διασποράς δεν αφορά μόνο ενδοπολιτικές, ενδοθρησκευτικές διαμάχες για το πάπλωμα και τις προεδρικές θέσεις ούτε και την εναγώνια προσπάθεια του πώς να μείνουμε μακριά από την κοινωνία που μας υποδέχεται και να παραμείνουμε σώνει και καλά στις ίδιες και απαράλλακτες “παραδόσεις”. Αφορά και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018