Ο εμφύλιος πόλεμος στη Ρωσία του 1917-1921 θεωρείται αντιπαράθεση μεταξύ του Λευκού και του Κόκκινου στρατού, και τα δύο κινήματα προώθησαν αυταρχικές και κρατιστικές ιδέες, πραγματοποίησαν βίαιη κινητοποίηση, λεηλάτησαν, τρομοκρατούσαν και περιόρισαν την ελευθερία του πληθυσμού, που ανάγκασε τους αγρότες και εργάτες να ενωθούν σε ανταρτικές μονάδες για την αντίσταση τόσο της λευκής όσο και της κόκκινης δικτατορίας. Αυτοί οι άνθρωποι πήραν τα όπλα για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, έκαναν συμμαχίες κατά κατάσταση και με Μπολσεβίκους και με μοναρχικούς, αλλά πάντα υπερασπίζονταν τα συμφέροντά τους και έκαναν πόλεμο «εναντίον όλων». Μιλάμε για τον λεγόμενο Πράσινο Στρατό, που ήταν ξεχωριστό, τρίτο μέρος στον εμφύλιο.
Το 1918-1921 οι Μπολσεβίκοι εφάρμοσαν την πολιτική του «στρατιωτικού κομμουνισμού» στα κατεχόμενα εδάφη. Στις κατεχόμενες περιοχές έγιναν εκλογές για τα αγροτικά συμβούλια, αλλά τα πολιτικά δικαιώματα των αγροτών ήταν περιορισμένα, σε κάποιους δεν επετράπη καν να συμμετάσχουν στις εκλογές. Όπως αναφέρεται σε επιστολή προς τον J.Stalin, μέλος του Μποροτιστικού Κόμματος, M. Poloz: «Στάλθηκαν διαταγές στις τοπικές αρχές να εκλέγονται μόνο κομμουνιστές στο συνέδριο, τα συνέδρια έγιναν σε ατμόσφαιρα στρατιωτικού τρόμου. Οι εκλογές για το συνέδριο γίνονται σύμφωνα με το πλειοψηφικό σύστημα, δηλαδή δημιουργείται τεχνητά πλειοψηφία πολλών ψήφων, πράγμα που σημαίνει ότι η μειοψηφία στερείται κάθε αντιπροσώπευσης... Ως αποτέλεσμα, καθαρά κομμουνιστικές εκλογές, αλλά έντονη συγκίνηση μεταξύ των πληθυσμού, που κάποτε ήταν ενθουσιασμένος με τους μπολσεβίκους». Επίσης, κατασχέθηκαν σιτηρά από αγρότες, έγινε βίαιη κολεκτιβοποίηση, και το κράτος πήρε τη γη υπό τον έλεγχό του αντί να τη μοιράσει στους αγρότες. Οι απλοί αγρότες δεν ήθελαν να χαρίσουν τους καρπούς της σκληρής δουλειάς τους για το τίποτα, γινόταν όλο και πιο δύσκολο για αυτούς να ταΐσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Τέτοιες ενέργειες των Μπολσεβίκων προκάλεσαν δυσαρέσκεια στον τοπικό πληθυσμό: ήδη από τα τέλη Ιανουαρίου 1919, στα εδάφη όπου σχηματίστηκε ο σοβιετικός μηχανισμός, έγινε αισθητή η αύξηση της πολιτικής έντασης και η σταδιακή απώλεια των θέσεων τους από τους Μπολσεβίκους, η οποία οδήγησε σε διώξεις της αντιπολίτευσης και συστηματικές «εκκαθαρίσεις» των Σοβιετικών. Σύντομα ξεκίνησαν οι εξεγέρσεις των αγροτών. Τέτοιοι επαναστάτες ονομάζονταν «Πράσινος Στρατός» γιατί συχνά χρησιμοποιούσαν το πράσινο χρώμα και διάφορους συνδυασμούς με αυτό στα πανό τους, καθώς και επειδή συχνά κρύβονταν στα δάση. Το πράσινο κίνημα έγινε πιο διαδεδομένο κατά τα έτη 1919-1921 ως αυθόρμητη αντίσταση της αγροτιάς στα φιλοτμήματα, που με όπλα άρπαξαν «πλεονάσματα» ψωμιού χωρίς αποζημίωση, στις καταστολές και τις μεθόδους διαχείρισης που ενστάλαξαν οι Μπολσεβίκοι στα χωριά.
τους «πράσινους» περιλαμβάνονται και ο ανταρτικός στρατός του Μάχνα και οι αντάρτες του Ταμπόφ. Με μια ευρύτερη έννοια, οι ένοπλοι σχηματισμοί που δεν ήταν ούτε λευκοί ούτε κόκκινοι ονομάζονταν «Πράσινος Στρατός». Για παράδειγμα, ο Λευκορώσος στρατηγός Stanislav Bulak-Balakhovych, ο οποίος πολέμησε πρώτα στο πλευρό των κόκκινων και μετά στο πλευρό των λευκών, αποκαλούσε τον εαυτό του πράσινο. Ή ο Ουκρανός Ataman Zeleny (D.Terpylo), ο οποίος πολέμησε στο πλευρό του UNR ενάντια στο Hetmanate, μετά το οποίο προσπάθησε να ενωθεί με τους Μπολσεβίκους ενάντια στο UNR, αλλά στη συνέχεια άλλαξε γνώμη και άρχισε να διεξάγει ανταρτοπόλεμο ενάντια στους Reds και Λευκά. Ανάλογα με την τάση συγκεκριμένων...
- Αργύρης Αργυριάδης
- Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος
Αργύρης Αργυριάδης
Μερικές σημειώσεις εξ αφορμής της ταινίας για τον αναρχικό αντιφασίστα αντάρτη «Κίκο Σαμπατέ» που προβάλλεται αυτές τις μέρες (Ιανουάριος 2023) στην Ισπανία.
Ο αναρχικός Francesc Sabaté Llopart, γνωστότερος ως “El Quico”, συμμετείχε στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, στην αντιναζιστική αντίσταση στη Γαλλία αλλά και στον ένοπλο αγώνα κατά του Φράνκο. Ο Sabaté αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν δημόσιο κίνδυνο για το καθεστώς του Φράνκο πραγματοποιώντας αρκετές δολοφονίες φασιστών και ένοπλες ληστείες για τη χρηματοδότηση της αντίστασης.
Μαζί με άλλους αναρχικούς αντάρτες όπως ο Ramon Vila Capdevila -γνωστός και ως “Caraquemada” (“Καμένο πρόσωπο”)-, ο Jose Lluis Facerias -γνωστός και ως...
- Κυριάκος Βασιλειάδης
- Ιστορία Ελλαδικού Αναρχικού Κινήματος
Πέρα από την τυπική ονομασία ενός πολιτεύματος το ζήτημα είναι και η ουσία του. Η διάχυτη, ακόμη και σήμερα, εχθρότητα για τη δημοκρατία, δεν αφήνει καμμία-έναν μας να κοιμάται ήσυχη/ο.
Κυριάκος Βασιλειάδης*
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΑΜΑ Νο 2: ΜΟΝΑΡΧΙΑ Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
Το θέαμα των εκλογών που είχε προγραμματιστεί –όχι τυχαία– από την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» του Καραμανλή στις 17 Νοέμβρη (!) 1974 τελείωσε. Στις 8 Δεκέμβρη στήνεται το Δημοψήφισμα με το κίβδηλο ερώτημα: Μοναρχία ή Δημοκρατία.
«Τα κέντρα εξουσίας -ντόπια και ξένα- αποφασίζουν να γίνει δημοψήφισμα για να εκφράσει ο λαός την κυρίαρχη θέλησή του για το πολίτευμα που θέλει να...
- Ο αναρχικός Vicente Moriones Belzunegui
- Ο Βέλγος ελευθεριακός αγωνιστής και αναρχοσυνδικαλιστής Luis Mercier-Vega
- Alexander Shapiro, Ανοιχτή επιστολή στην CNT (αποσπάσματα)
- Η Λούσι Πάρσονς και οι διαδηλώσεις ενάντια στην πείνα στο Σικάγο (17/1/1915)
- Γαλλία: Το επαναστατικό συνδικαλιστικό περιοδικό «La Révolution Proletarienne»
- Αυστραλία: Η μαζική γενική απεργία στο Μπρίσμπαν, 18 Γενάρη 1912
- Αργεντινή: 111 χρόνια Embarcadero Cordoba-Rosario
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018
