Your name

Αναρχική Παρέμβαση

21 Απριλίου 2012

Του Άρη T.

Μια ανάλυση πάνω στην πολιτική συγκυρία και μια πρόταση για ένα Πλαίσιο Διαλόγου πάνω στην Οργάνωση των δυνάμεων του Κοινωνικού Επαναστατικού Αναρχικού Κινήματος

MEΡΟΣ 1ο

"Πολλά ψέματα είπαμε, όλα-όλα

Ας πούμε και μι’ αλήθεια, βατσιτσέλο-βατσιτσό"

[Παιδικό Τραγουδάκι]

Αυτό είναι ένα μη ουδέτερο κείμενο για την πολιτική συγκυρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιθυμεί να είναι χυδαίο, τουλάχιστον όχι με τον κοινό τρόπο. Το Μνημόνιο II είναι γεγονός από 13-2-2012 και πάμε παρακάτω. Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό που είναι άξιο έρευνας είναι οι πολιτικές ανακατατάξεις, οι οποίες μοιάζουνε θαρρώ με ένα σωρό από σκατά. Χιλιάδες μύγες συνωστίζονται από πάνω τους για να τα μελετήσουν με ηλίθιο ύφος αλλά παραδόξως ουδεμία χώνει τα χέρια της -ή τα πόδια της αν προτιμάτε- για μια βαθύτερη διερεύνηση. Αυτό όμως είναι που έχει νόημα σήμερα. Μια ανάλυση της συγκυρίας, η οποία μπορεί να έχει ως αφετηρία τους πολιτικούς χώρους αλλά θέλει να τους διαπλέξει σε μια επεξεργασία που δεν θα έχει στόχο την εμμονή στην κατάδειξη ρηχών σημαινόμενων γύρω από το κλασσικό δίπολο πρόσωπα-διαπλοκή, αλλά την ανάδειξη των βαθύτερων κοινωνικών εκπροσωπήσεων και συμφερόντων.

Η Τρόικα: [Ε.Ε., Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ. κ.λπ.] Οι δανειστές, δηλαδή οι τοκογλύφοι, οι «κερδοσκόποι», τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο από την κυρίαρχη στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ διεθνή καπιταλιστική συμμαχία που ελέγχει την πολιτικο-οικονομική σφαίρα της υφηλίου, άλλοτε συνεργαζόμενη κι άλλοτε ανταγωνιζόμενη τις υπόλοιπες παγκόσμιες καπιταλιστικές ολοκληρώσεις σε μια διαρκή αλληλεπίδραση μαζί τους. Το κέντρο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης, σε συνεργασία με τις τοπικές ελίτ [τη συμμαχία δηλαδή του αστικού πολιτικού προσωπικού, με τους κατόχους των εθνικών κεφαλαίων και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κάθε χώρας] που χαράσσει μια διεθνή πολιτική, η οποία υπερασπιζόμενη τόσο τα διεθνή συμφέροντα των ελίτ όσο και ειδικότερα τα τοπικά, μετατρέπεται σε εθνική πολιτική μέσω της επιβολής της από τον αστικό πολιτικό σχηματισμό κάθε χώρας.

Μετά από την κρίση υπερ-συσσώρευσης που εκδηλώνεται ανοιχτά από το 2008-2009 και η οποία από τα μέσα προπαγάνδας των αστών εμφανίζεται ως κρίση υπερ-χρέους, πολλά έπρεπε να αλλάξουν. Και φυσικά εδώ δεν εννοούμε τα πολλά που έχουν ήδη λεχθεί και αφορούν τον τρόπο διαβίωσης στους μισθούς, στις συντάξεις κ.λπ. Το προηγούμενο βιοπολιτικό πλαίσιο διαχείρισης του καπιταλισμού, η σοσιαλδημοκρατία, εμφάνισε μια συγκυρία [που λόγω της χρονικής της έκτασης πήρε χαρακτήρα εποχής], ως το μοναδικό «φυσιολογικό» πλαίσιο διαχείρισης στο συλλογικό φαντασιακό. Οι εταιρίες θα δουλεύουν, η υπεραξία θα καρπώνεται, το πετσοκομμένο μέρισμά της θα επιστρέφεται στον εργαζόμενο για να καταναλωθεί και να καθαγιαστεί η διαδικασία ως η μόνη αληθινή και αλάθητη κατάσταση που πάει την ανθρωπότητα κάθε μέρα ένα βήμα μπρος. Με απλά λόγια ο κόσμος του δευτέρου μισού του 20ού αιώνα πίστεψε ανεπανόρθωτα σχεδόν ότι η κτηνωδία του καπιταλισμού έχει όρια.

Τα 3χρονα παιδάκια που εργάζονταν στα λαγούμια των αγγλικών ανθρακουπόλεων ως το 1900 ήταν πολύ μακριά χρονικά ενώ τα αντίστοιχα 3χρονα σε κάποια Ταϊβάν ή Ταϋλάνδη που σκοτώνονται σήμερα στα εργατικά ατυχήματα είναι πολύ μακριά χωρικά από τα αφελή ή αδιάφορα μάτια της δυτικής κοινωνίας δικαίου. Ωστόσο να που εγένετο κρίση. Στην καρδιά του κτήνους, του δυτικού πολιτισμού. Κι έρχεται...

Περισσότερα …