Η απεργία της Kortex το Δεκέμβρη του 1981, στο εσωτερικό προάστιο της Μελβουρνης Brunswick, στην οποία συμμετείχαν 300 γυναίκες, δείχνει πώς η γυναικεία καταπίεση και η εκμετάλλευσή τους ως εργαζόμενες συνδυάζονται και αλληλεπιδρούν. Ένας αγώνας στο χώρο εργασίας μπορεί να μεταφερθεί στην οικιακή και οικογενειακή ζωή, με αξιοσημείωτες συνέπειες.
Πώς συμμετέχει σε έναν τέτοιο αγώνα ένα εργατικό δυναμικό που δεν έχει συνδικαλιστική εμπειρία, κανένα ιστορικό μαχητικότητας και προβλήματα επικοινωνίας σε πολλές διαφορετικές γλώσσες;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε διάφορους εργασιακούς χώρους και κλάδους μεταξύ 1979 και 1981. Τα συνδικάτα στο χώρο των αποθηκαρίων, των συσκευαστών και των μεταφορέων (Storemen και Packers and Transport Workers Unions), μαζί με άλλα μαχητικά τμήματα του εργατικού κινήματος, κέρδισαν αυξήσεις μισθών ύψους 25 και πλέον δολαρίων καθώς και μικρότερη εργάσιμη εβδομάδα.
Ο σύζυγος μιας από τις γυναίκες εργαζόμενες στην Kortex εργαζόταν στο εργοστάσιο σοκολάτας Rowntree, όπου οι εκεί εργαζόμενοι είχαν κερδίσει αύξηση μισθών με απεργιακή δράση. Άλλες είχαν συζύγους που εργάζονταν στην αυτοκινητοβιομηχανία Ford στο Broadmeadows όπου λίγο πριν ξεσπάσει η απεργία στην Kortex είχε τερματιστεί μια μακράς διάρκειας και σκληρή απεργία. Επίσης, ένας πολύ μικρός αριθμός γυναικών εργαζόμενων στην Kortex, μεταναστριών από την Τουρκία ανήκε στην Victorian Turkish Labourers’ Association (VTEB - Ένωση Τούρκων Εργατών Βικτώριας), που ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική ομάδα, οι άνδρες-μέλη της οποίας συμμετείχαν και στην απεργία της Ford. Επίσης, το τυπογραφείο που βρισκόταν δίπλα στο εργοστάσιο της Kortex απεργούσε επίσης. Υπήρχε μια τέτοια ατμόσφαιρα στην περιοχή που ένα απεργιακό κίνημα θα μπορούσε να κερδίσει αυξήσεις μισθών, αν βέβαια ήταν έτοιμο να αγωνιστεί χωρίς συμβιβασμούς. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια σπίθα για να αναφλέξει την οργή και τη μαχητικότητα των εργαζόμενων.
Αυτή η σπίθα άναψε τελικά, κατά ειρωνικό όμως τρόπο, όχι δηλαδή από την αδιαλλαξία των εργοδοτών αλλά από τους συνδικαλιστές του Textile Workers’ Union (Ένωση Εργατών Κλωστοϋφαντουργίας), από τη στιγμή που δεν παρουσιάστηκαν σε μια συνάντηση των γυναικών εργαζόμενων στην Kortex στο εργοστάσιο μια Παρασκευή για να συζητηθεί το ζήτημα της προβολής του αιτήματος για αύξηση $25 στο μισθό. Οι εργαζόμενες εξαγριωμένες βγήκαν έξω, κάνοντας σχέδια οργάνωσης μιας κινητοποίησης στο εργοστάσιο την επόμενη Δευτέρα.
Έτσι, το πρωί της Δευτέρας, 300 εργάτριες άρχισαν απεργία περικυκλώνοντας το εργοστάσιό τους και, νιώθοντας τη συλλογική τους δύναμη, έστειλαν μια ομάδα σε ένα άλλο εργοστάσιο της Kortex, που ήταν κοντά, για να εξαπλωθεί και εκεί η απεργία. Ήταν αυτήν τη στιγμή που άρχισαν να μιλούν για την καταπίεση και την υπερεκμετάλλευση σε βάρος τους, περιγράφοντας με αρκετά μελανά χρώματα τις συνθήκες που είχαν υπομείνει για χρόνια. Έτσι συνέταξαν μια πλατφόρμα αιτημάτων.
Απαιτούσαν ένα τέλος στο υποχρεωτικό σύστημα "μπόνους". Το λεγόμενο σύστημα "μπόνους" σήμαινε ότι αν μια εργάτρια δεν συμπλήρωνε ένα επιπλέον ποσό εργασίας, απολυόταν. Αλλά ακόμα κι αν το πετύχαιναν, δεν μάθαιναν ποτέ πόσο άξιζε - κάτι που οφειλόταν φυσικά στις εκάστοτε ορέξεις των αφεντικών. Ήθελαν επίσης ένα κυλικείο, έτσι ώστε να κάτσουν κάπου αξιοπρεπώς να έχουν ένα γεύμα και ένα τσάι, ώστε να μην έπρεπε να καπνίζουν στις τουαλέτες. Και μιλώντας για διαλείμματα για τσάι, ήθελαν περισσότερα από αυτά μιας και...
Στις 30 Απρίλη 1865 γεννήθηκε στο Neuwaldegg της Βιέννης ο Max Nettlau, ένας από τους κύριους ιστορικούς του αναρχικού κινήματος. Από τον Rudolf Rocker έχει χαρακτηριστεί ως ο “Ηρόδοτος της Αναρχίας". Αποφοιτώντας με πτυχίο Φιλολογίας από τη Λειψία το 1887 με εξειδίκευση στις κελτικές γλώσσες, είναι ένας από τους πρώτους που συλλέγει τις εκδόσεις αυτών των αναρχικών που οι αρχές και ο Τύπος της εποχής θεωρούσαν πάντα εγκληματίες. Πριν από τον Max Nettlau, οι ιστορικοί δεν νοιάζονταν ποτέ για τον αναρχισμό, δεν τον είδαν ποτέ ως ένα κοινωνικό κίνημα, αλλά ως συνωστισμό κακοποιών. Οι αναρχικές εκδόσεις επέτρεψαν στον Nettlau να...
Raúl Mateo Otal
Το καλοκαίρι του 2004 πραγματοποιήθηκε μια εντατική προσπάθεια αρκετών ατόμων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Αραγονία για την ανάδειξη της μνήμης του Ponzán. Έτσι, στις σελίδες επιστολών πολλών αστικών εφημερίδων δημοσιεύτηκαν μακροσκελείς επιστολές από την CNT-Huesca και τον J.A. Pina, υπήρξε άρθρο στο περιοδικό Criterio Aragonés από τον καθηγητή και συγγραφέα Víctor Juan Barroy, σχόλια και ειδήσεις στην έκδοση του Οκτώβρη 2004 (αριθ. 8) του Cuadernos de Cazabaret του Javier Díaz στο Mas de la Matas (της Teruel) καθώς και μια σύντομη τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης διάρκειας στο Aragon Television Channel τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου,...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018