Σύντροφοι!
Είμαστε πολύ ενοχλημένοι από τα νέα σχετικά με τον αφοπλισμό των αναρχικών στη Μόσχα, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν. Μόλις στείλαμε ένα τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στο Σοβιέτ της Μόσχας [Συμβούλιο των Αντιπροσώπων]. Γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι αυτό. Το ντόπιο Σοβιέτ μας έχει επίσης σηκώσει το κεφάλι του και έχει αρχίσει να παραποιεί την ιδέα του αναρχισμού και να μας συκοφαντεί, εμάς τους αναρχικούς. Όμως οι εργάτες εδώ δεν εμπιστεύονται πολύ την κυβέρνηση και οι αρχές έπρεπε να υποχωρήσουν.
Κάθε μέρα που περνά, η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση αυξάνεται, χάρη στην αδράνειά της για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της οικονομικής ζωής των εναπομεινάντων εργαζομένων. Τα εργοστάσια μόλις μετά βίας λειτουργούν και οι διεθυντές τα έχουν εγκαταλείψει, αλλά το Σοβιέτ δεν θα παραδώσει τα εργοστάσια στους εργαζόμενους, ώστε να μπορούν να τα λειτουργούν ανεξάρτητα. Αντίθετα, το Σοβιέτ προσπαθεί να ενεργήσει ως διαχειριστής και να μεσολαβήσει μεταξύ των εργατών και των διευθυντών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι εργαζόμενοι παίρνουν τα ψίχουλα πόσιμο και δεν έχουν πλέον ελπίδες για αύξηση της παραγωγής. Η μόνη τους ελπίδα είναι ότι το Σοβιέτ θα βρει τα χρήματα για να τους πληρώσει.
Άλλες πτυχές της ζωής εδώ είναι χαώδεις. Πρέπει να ανεχόμαστε τους κομισάριους που μιλούν σε συνελεύσεις υπέρ της Συντακτικής Συνέλευσης, αντί της απόλυτης νίκης των εργατών. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται σε συνελεύσεις, αλλά αυτό που γίνεται σε ιδιωτικό επίπεδο είναι ακόμη χειρότερο. Όλοι οι κομισάριοι πηγαίνουν με τον δικό τους τρόπο και εμπλέκονται σε ακολασίες και βαριά κατανάλωση αλκοόλ, χωρίς να ανησυχούν για το αν θα ασκηθεί κάποια μομφή από τους εργαζόμενους. Η αστυνομία κλέβει βούτυρο, λουκάνικα, αλεύρι κ.λπ. στο σιδηροδρομικό σταθμό και τα πουλά στη μαύρη αγορά.
Οι ενέργειες αυτές με ανάγκασαν να γράψω μια ανοιχτή επιστολή προς την κυβέρνηση των Μπολσεβίκων, την οποία ζητώ να εκτυπωθεί στο επόμενο τεύχος της εφημερίδας "Anarkhia". Θα στείλουμε, επίσης, μια επιστολή σχετικά με το διάταγμα για την κοινωνικοποίηση των γυναικών, το οποίο προκαλεί μεγάλη αναταραχή στην περιοχή μας.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
Nikolai Melgunov
Γραμματέας Ομάδας Αναρχο-Κομμουνιστών του Melekess
*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Anarkhia” (Μόσχα, 1918) No. 51, 1 Μάη, σελ. 3.
Σημειώσεις μεταφραστή
Το Melekess το 1918
Το Melekess ήταν μια βιομηχανική πόλη, με πληθυσμό περίπου 16.000, στην κεντρική περιοχή του Βόλγα (786 χλμ. ανατολικά της Μόσχας). Η τοπική οικονομία βασιζόταν στην επεξεργασία ξυλείας και τις γεωργικές καλλιέργειες. Δείτε εδώ φωτογραφίες του Melekess στις αρχές του 20ού αιώνα: https://chronograph.livejour-nal.com/255313.html
Τον Μάη του 1918, ως αποτέλεσμα της εξέγερσης της Τσεχικής Λεγεώνας, μιας στρατιωτικής δύναμης που ιδρύθηκε αρχικά από την τσαρική κυβέρνηση, η πόλη βρέθηκε ξαφνικά σε ζώνη πολέμου. Μια μάχη πραγματοποιήθηκε στη Melekess στις 16-18 Ιούλη μεταξύ των Τσέχων και των Ερυθρών υπερασπιστών, με επικεφαλής τον ναυτικό Andrey Polypanov, ο οποίος είχε στη διάθεσή του δύο τεθωρακισμένα τρένα. Ο Polypanov, ο οποίος μόνο λίγους μήνες νωρίτερα είχε πολεμήσει μαζί με αναρχικά αποσπάσματα στην Ουκρανία, αναγκάστηκε να αποσυρθεί, εγκαταλείποντας την πόλη στους εισβολείς. Το νέο καθεστώς συνέλαβε αμέσως και εκτέλεσε 12 πολίτες που σχετίζονταν με τη σοβιετική εξουσία. Υπάρχει ακόμη ένα μνημείο γι’ αυτούς τους μάρτυρες, αλλά μόνο πέντε από αυτούς εντοπίστηκαν. Το Melekess ανακτήθηκε από τους κόκκινους στις 6 Οκτώβρη 1918, αυτή τη φορά για πάντα.
Το Melekess είναι σήμερα γνωστό ως Dimitrovgrad, παίρνοντας το όνομά του από τον Βούλγαρο κομμουνιστή ηγλετη Georgi Dimitrov. Για μερικούς μήνες το 1919 ονομάστηκε Luxemburg, αλλά το όνομα δεν ευδοκίμησε.
Κοινωνικοποίηση των γυναικών
Στις αρχές Μάρτη του 1918, ένας όχλος θυμωμένων γυναικών εισέβαλε στην αναρχική λέσχη στην πόλη Saratov του Βόλγα, περίπου 400 χλμ. νοτιοδυτικά του Melekess. Ο λόγος της αγανάκτησής τους ήταν ένα «Διάταγμα για την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των γυναικών» που φέρεται να εκδόθηκε από την «Ελεύθερη Ένωση Αναρχικών του Saratov». Οι αναρχικοί που βρίσκονταν στη λέσχη δεν κατάφεραν να βγουν από την πίσω πόρτα, και οι γυναίκες γεμισαν το κτίριο με σκουπίδια.
Το διάταγμα που κολλήθηκε σε όλη την πόλη, είχε σίγουρα επίσημη εμφάνιση: αποτελείτο από ένα προοίμιο και 19 παραγράφους. Αλλά ήταν το έργο ενός προβοκάτορα, του Mikhail Uvarov, ιδιοκτήτη μιας τσαγιερί και φημισμένου μέλους της Ένωσης των Λαών της Ρωσίας, μιας αντιδραστικής οργάνωσης. Ο Uvarov σύντομα δέχτηκε την επίσκεψη μιας ομάδας 20 αναρχικών που είχαν αποφασίσει να τον συλλάβουν. Σύμφωνα με την τοπική σοβιετική εφημερίδα, οι αναρχικοί «με δική τους πρωτοβουλία» αποφάσισαν ότι θα ήταν «επικίνδυνο και άχρηστο» να κρατηθεί ένας τέτοιος αντεπαναστάτης στη φυλακή και τον σκότωσαν επί τόπου. Στη συνέχεια, οι αναρχικοί εξέδωσαν διακήρυξη καταγγέλλοντας τον Uvarov για τη δημοσίευση του δυσφημιστικού, σεξιστικού και πορνογραφικού του διατάγματος και ισχυρίστηκαν ότι η εκτέλεσή του ήταν απολύτως δικαιολογημένη.
Το διάταγμα του Uvarov ήταν μόνο το πρώτο από πολλές τέτοιες προκλήσεις και προβοκάτσιες που διαπράχθηκαν ή ενθαρρύνθηκαν από το κίνημα των λευκών κατά τον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο. Αυτά τα διατάγματα χρησιμοποιήθηκαν από τον αστικό Τύπο για να δυσφημίσουν την επαναστατική Ρωσία και θεωρήθηκαν αυθεντικά από πολλά εξέχοντα πρόσωπα στη Δύση. Περιέργως, οι σοβιετικοί ιστορικοί φαίνεται να διστάζουν να γράψουν για τα διατάγματα αυτά, και όλα όσα έχουν γίνει γνωστά γι’ αυτά έχουν αποκαλυφθεί μόνο τα τελευταία 30 χρόνια.
*Δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.katesharpleylibrary.net/rjdhbw Αγγλική μετάφραση: Malcolm Archibald. Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
