PKAC (RKAS)

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

23 Μάι 2021

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• επαναστατικό κίνημα
• εργατική τάξη
• Ρωσία

PKAC (RKAS - Ομοσπονδία Επαναστατών Αναρχο-Συνδικαλιστών)

Ίσως το πιο ισχυρό κέντρο του αναρχοκομμουνιστικού κινήματος του Καυκάσου ήταν η πόλη του Μπακού. Ο συνολικός αριθμός των αναρχικών κομμουνιστών εργαζομένων στην πόλη αυτή έφθασε τα 2.500 άτομα. Ήταν ένα από τα πλέον σημαίνοντα ρεύματα του προλεταριάτου στα εργοστάσια.

Η εθνοτική σύνθεση των αναρχικών ήταν πολυδιάστατη. Υπήρχαν Αρμένιοι, Ρώσοι, Εβραίοι, Αζέροι και εκπρόσωποι πολλών άλλων εθνών. Εκτός από τις δύο κύριες αναρχικές οργανώσεις "Αναρχία" και "Διεθνής", υπήρχαν και άλλες μικρότερες αυτόνομες ομάδες, ιδίως οι αναρχικές ομάδες του Αζερμπαϊτζάν (Kochi).

Οι αναρχικοί εργαζομένοι είτε ολικής είτε μερικής αποασχόλησης σε μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και σε μικρά εργαστήρια, προσπαθούσαν να βελτιώσουν την κατάστασή τους με ριζοσπαστικές μεθόδους, θέτοντας, φυσικά, ως προτεραιότητα την κοινωνική αλλαγή. Δεν έκαναν μόνο απεργίες, διέθεταν επίσης ένα πολύ ισχυρό πνεύμα εξέγερσης, τόσο από την άποψη της αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου όσο και της παρεμπόδισης των δραστηριοτήτων των αστών.

Στα προάστια του Μπακού υπήρχαν εκατοντάδες πλατφόρμες πετρελαίου, μιας και το Αζερμπαϊτζάν αποτελούσε σημαντικό κέντρο παραγωγής πετρελαίου στη Ρωσία. Εδώ, στις πιο άσχημες συνθήκες εργασίας απασχολούνταν δεκάδες χιλιάδες εργαζομένων, πολυποίκιλης εθνοτικής σύνθεσης και υπήρχαν εθνοτικές διαμάχες.

Οι αρχές του εικοστού αιώνα σημαδεύτηκαν από βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των Αρμενίων και των Αζερμπαϊτζιανών (και όπως φαίνεται τα τελευταία εκατό χρόνια από αυτή την άποψη, λίγα έχουν αλλάξει). Οι αναρχικοί, οι οποίοι ήταν συγκεντρωμένοι στις δύο κύριες ομάδες "Αναρχία" και “Διεθνής”, τόνισαν από την αρχή τον διεθνικό χαρακτήρα του κινήματος και εξέδωσαν μανιφέστα στην αρμενική και αζερική γλώσσα, προσπαθώντας να ενώσουν τους ανθρώπους όλων των εθνοτήτων (αν και οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν αναρχικοί, όπου προφανώς υπερτερούσαν οι Αρμένιοι).

Οι αναρχικοί εργάστηκαν εδώ από το 1904, αλλά στην αρχή δεν ήταν πολύ δημοφιλείς. Ωστόσο, η επιρροή τους αυξήθηκε εντυπωσιακά μετά τις σφαγές στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν το 1905-1906. Αυτό διευκολύνθηκε από το ακόλουθο γεγονός: η κυβέρνηση διέθεσε 16 εκατομμύρια ρούβλια για να βοηθήσει τα θύματα της σφαγής μεταξύ των ανθρώπων. Οι παροχές αυτές έπρεπε να καταβληθούν από τις βιομηχανικές επιχειρήσεις. Αλλά αυτές αρνήθηκαν να δώσουν κάτι στους εργαζόμενους που πλήττονταν περισσότερο σε κάθε επίπεδο. Με άλλα λόγια, αποφάσισαν να παρακρατήσουν τα χρήματα, και όπως φαίνεται, τίποτα σχετικό δεν έχει αλλάξει από τότε.)

Οι εργαζόμενοι κήρυξαν απεργία που διήρκεσε δύο μήνες. Παρά το γεγονός της μακράς απεργίας, κατά την οποία οι αναρχικοί υποστήριξαν τους απεργούς ενάντια στην εκμεταλλεύτρια αστική τάξη, η μεσαία τάξη των μετόχων επαναστάτησε. Τότε οι αναρχικοί κατηγόρησαν τον διευθυντή του εργοστασίου Dolukhanova (που ητα και πρώην υποπρόξενος της Βρετανίας). Και τα δύο γεγονότα προκάλεσαν συμπάθεια μεταξύ του προλεταριάτου και ανάγκασαν τους μετόχους να καταστρώσουν ένα σχέδιο δράσης.

Ωστόσο, ξεκαθαρίστηκε ότι ο Dolukhanov είχε συνδεθεί με το Αρμενικό εθνικιστικό κόμμα Dashnaktsutyun και προφανώς χρηματοδοτούσε τις δραστηριότητές του. Το κόμμα αποφάσισε να πάρει εκδίκηση και σκότωσε τον ηγέτη των αναρχικών, Sarkis Keleshyan (συγγραφέα που με το ψευδώνυμο "Sevuni" έγραψε το βιβλίο "Ο αγώνας για την Αναρχία"). Στη συνέχεια, Αρμένιοι εθνικιστές...

Περισσότερα …