Το παρακάτω απόσπασμα, από τον (κατά τη στιγμή της συγγραφής...) ντόπιο αναρχικό Will Lawther (πριν γίνει «κάτι σαν γραφειοκράτης ενός δεξιού συνδικάτου» ) γράφτηκε στα τέλη του 1914 με αρχές του 1915 για την αναρχική εφημερίδα “Freedom” (Vol XXIX No 310, Φεβρουάριος 1915). Δείτε επίσης το βιβλίο “Anarchism in North East England 1882-1992”, σελίδα 86.
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑΘΕΡΟΙ;
Μερικοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν δει μέσα από όλα τα σχέδια που υιοθετούνται από τον κοινό εχθρό της ανθρωπότητας -τους καπιταλιστές- όποτε θέλουν να επεκτείνουν την κερδοσκοπία τους σήμερα, πιστεύουν ότι η σημερινή σύγκρουση δεν είναι για την εμπορική υπεροχή, αλλά ότι, αντίθετα, είναι ένας πόλεμος για να τελειώσει ο πόλεμος- με λίγα λόγια, ένας πόλεμος για να προχωρήσει η ανθρωπότητα στην πρόοδό της προς ένα καλύτερο κοινωνικό σύστημα. Ενώ είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη θέση του εχθρού μας, προκειμένου να καταπολεμήσουμε τις προόδους του, είναι πιο σημαντικό να κατανοήσουμε τη δική μας θέση. Και γι' αυτό το σκοπό πρέπει να εργαστούμε, γιατί βλέπουμε τώρα πόσο εύκολα πείστηκαν οι εργαζόμενοι να παραιτηθούν από τον αγώνα που έδιναν τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί από αυτούς που πριν από λίγους μήνες μιλούσαν για τον επερχόμενο βιομηχανικό Αρμαγεδδώνα, σήμερα προτρέπουν τους εργάτες να αγωνιστούν, και να δώσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί, για να υπερασπιστούν την τάξη την οποία έχουν οργανωθεί για να πολεμήσουν στη βιομηχανική αρένα. Και όμως, αυτοί οι στρατολόγοι του εργατικού κινήματος συνήθιζαν να λένε ότι ο βιομηχανικός εργάτης που ψήφιζε κάτι διαφορετικό από τον επίσημο υποψήφιο των Εργατικών ήταν, πολιτικά μιλώντας, μαυροσκούφης (blackleg). Έτσι, αν αναπτυχθεί η συλλογιστική τους, δεν υπάρχει πλέον καμία χρησιμότητα γι' αυτούς ως ηγέτες των Εργατικών, επειδή έχουν βρει έναν εχθρό πιο πικρό από τον καπιταλιστή που ζει πάνω τους. Και αν αφαιρεθεί όλη η βιτρίνα που ο καπιταλιστικός τύπος (ο εχθρός μας) έχει προσθέσει στις χώρες που πολεμάμε, τι μένει παρά το γεγονός ότι για τα συμφέροντα μιας τάξης που δεν είναι η εργατική τάξη πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις αρχές και τα ιδανικά, τις ελπίδες και τις προσδοκίες που μας είναι πιο αγαπητές από την ίδια τη ζωή, για να πολεμήσουμε για τους καταπιεστές μας. Θα πρέπει να δειλιάσουμε; Όχι, δεν πρέπει. Επαναλαμβάνουμε την κοινοτοπία που έχει ειπωθεί εδώ και πολλά χρόνια: οι εργάτες σε αυτά τα νησιά, αλλά όχι από αυτά τα νησιά, δεν έχουν κανέναν εχθρό εκτός από τους καπιταλιστές που ζουν πάνω σε αυτά. Ο εχθρός μας είναι εδώ, και πώς γελάει σήμερα που βλέπει τις “συμμορίες” του να φεύγουν και να αφήνουν τους συγγενείς τους στο τρυφερό έλεός του. Πριν από ένα χρόνο οι εργάτες του Δουβλίνου αγωνίζονταν για το δικαίωμα να λένε ποιες θα είναι οι συνθήκες εργασίας τους. Τι συνέβη από τότε και πρέπει να περάσουμε από κακουχίες και βάσανα για να υπερασπιστούμε την περιουσία των Μέρφι και των άλλων εκμεταλλευτών, ώστε να έχουν ελεύθερο πεδίο για να εκμεταλλευτούν σε άλλες χώρες;
Για εμάς, δεν μπορεί να υπάρχει άλλο ερώτημα εκτός από το δικό μας, το πώς εμείς οι εργαζόμενοι θα απελευθερωθούμε από τον καπιταλισμό. Μπορεί να υπάρχουν και...
Πενήντα επτά χρόνια μετά το πραξικόπημα του ‘67, ακόμα και μια απλή καταγραφή της Αντίστασης στη χούντα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ανάμεσα στον ομιχλώδη μύθο που καλλιεργήθηκε από τα ΜΜΕ και τις επίσημες κομματικές ιστορίες της μεταπολίτευσης από την μια και τις συνεχιζόμενες μέχρι τις μέρες μας αναφορές στο «τρομοκρατικό παρελθόν» παλιών αντιστασιακών από τους επιγόνους του Μάλλιου και τους σύγχρονους τρομολάγνους σεναριογράφους των δεξιών -συνήθως- ΜΜΕ, η ιστορία των οργανώσεων, των ομάδων και των μεμονωμένων ατόμων που επέλεξαν την ενεργητική αντίσταση στο καθεστώς της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών παραμένει ακόμα άγραφη. Πράγμα καθόλου περίεργο, βέβαια, τη...
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μια εκδοχή αυτού του φυλλαδίου πρωτοεμφανίστηκε ως ένθετο στον «Αναρχικό Εργάτη», την εφημερίδα του Συνδέσμου Αναρχικών Εργατών (AWA - Anarchist Wοrkers Assοciatiοn), το Νοέμβρη του 1976. Αυτή η προσεκτικά αναθεωρημένη επανέκδοση επανορθώνει την υποτίμηση του AWA όσον αφορά την εργατική τάξη, αποκαθιστώντας την ως τον πρωταρχικό καταλυτικό παράγοντα στα γεγονότα του 1956.
Η Ουγγρική Επανάσταση παραμένει σημαντική, ως ένα εξαίρετο παράδειγμα των νέων μορφών επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης - έμβρυα μιας νέας κοινωνίας χωρίς κρατική οργάνωση, που έχουν εμφανιστεί συχνά κατά τη διάρκεια επαναστάσεων και εξεγέρσεων τα τελευταία 120 χρόνια, περίπου.
Τα ουγγρικά εργατικά συμβούλια ήταν όργανα, μέσα...
- Dada: μια σύντομη ιστορία
- Γαλλία: Λαϊκό μέτωπο; Όχι ευχαριστώ!
- Γαλλία: Ενάντια στον κίνδυνο του φασισμού, ας επανεφεύρουμε την ελπίδα
- Η αναρχική εφημερίδα “Ναμπάτ”
- Η αναρχική Elena Melli
- Πορεία των Αναρχικών
- Ουρουγουάη: 51 χρόνια μετά τη γενική απεργία κατά του πραξικοπήματος και την επέλαση της καταστολής
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018
