Gren*
Εισαγωγή στην πολιτογένεση (Citogenesis)
Ξαγρυπνώ τη νύχτα και σκέφτομαι τον Julius Pringles. Η μασκότ της διάσημης αμερικανικής εταιρείας πατατοκροκετών υπάρχει από τότε που το προϊόν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το 1968, αλλά για δεκαετίες μετά τη γέννησή του δεν έλαβε ποτέ όνομα. Αυτό συνέβαινε μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 2006, όταν δύο βαριεστημένοι φοιτητές πανεπιστημίου πρόσθεσαν το όνομα "Julius Pringles" στη σελίδα του προϊόντος στη Wikipedia. Παρά τις έρευνες σχετικά με την αλήθεια αυτού του ονόματος, αυτό παρέμεινε. Όταν ειδησεογραφικές πηγές άρχισαν να αναφέρουν αυτό το νέο γεγονός, προστέθηκαν στο άρθρο της Wikipedia ως αποδεικτικό στοιχείο.
Αυτή η διαδικασία της κυκλικής αναφοράς, ευρέως γνωστή στη Wikipedia ως “κιτογένεση" (citogenesis), τελικά εδραίωσε το όνομα στο ιστορικό αρχείο. Όταν η εταιρεία εξαγοράστηκε, ο νέος ιδιοκτήτης της υιοθέτησε το όνομα για τη μασκότ, μετατρέποντας αυτό που κάποτε ήταν ένα αστείο σε επίσημη ετικέτα. Η πλήρης ιστορία αποκαλύφθηκε τελικά τον Μάρτιο του 2022, όταν οι άνθρωποι που του έδωσαν το όνομα Julius ξεκαθάρισαν τα πράγματα.
Παρ’ ότι είναι μια από τις πιο γνωστές περιπτώσεις, ο Julius Pringles δεν είναι καθόλου μοναδικός στην ιστορία των φαρσών της Wikipedia που έπιασαν τόπο. Οι δραστήριοι βικιπαιδιστές έχουν επίσης επινοήσει νέα ονόματα για ζώα και παίκτες του μπέιζμπολ, έχουν κατασκευάσει εφευρέτες και ίσως να έχουν εκλαϊκεύσει ακόμη και την κατηγοριοποίηση των γενεών για τις κονσόλες βιντεοπαιχνιδιών.
Down the Rabbit Hole
Το δικό μου ταξίδι στην κουνελότρυπα της κιτογένεσης ξεκίνησε λίγο καιρό μετά τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τα Pringles που έγιναν πρωτοσέλιδα, στα μέσα του 2022, όταν ο ιστορικός Sean Patterson δημοσίευσε το άρθρο "Anarchy's False Flag". Το άρθρο αυτό κατέγραφε την ιστορία της περίφημης σημαίας με τη νεκροκεφαλή και τη λανθασμένη απόδοσή της στους Μαχνοβίτες, στην οποία η Wikipedia έπαιξε το δικό της ρόλο. Λίγο αργότερα, ο Danny Evans δημοσίευσε το δικό του αποκαλυπτικό άρθρο "A Pile of Ruins?", στο οποίο έθετε υπό αμφισβήτηση την αυθεντικότητα της διάσημης φράσης του Durruti "We carry a new world in our hearts" (Κουβαλάμε έναν νέο κόσμο στις καρδιές μας). Την εποχή που δημοσιεύτηκαν αυτά τα άρθρα, ήμουν ήδη βαθιά χωμένος στη δική μου έρευνα για τον Νέστορα Μάχνο, τους Ουκρανούς αναρχικούς και την Ελεύθερη Περιοχή τους στη νοτιοανατολική Ουκρανία... ή μάλλον, αυτό νόμιζα.
Οι συνάδελφοί μου και εγώ αρχίσαμε γρήγορα να ξεκαθαρίζουμε τα προβλήματα με τη χρήση της σημαίας, προσπαθώντας να επιστήσω μεγαλύτερη προσοχή στην πραγματική προέλευσή της από τη μεραρχία των Κοζάκων υπό την ηγεσία του Svyryd Kotsur. Τότε ήταν επίσης που η προσοχή μου στράφηκε στο άρθρο για τη Makhnovshchina, καθώς παρατήρησα ότι άλλοι χρήστες είχαν αμφισβητήσει κατά πόσο ο όρος "Ελεύθερη Περιοχή" είχε κάποια βάση σε αξιόπιστες πηγές. Έμεινα λίγο έκπληκτος. Αυτός ήταν ο όρος που χρησιμοποιούσα για χρόνια, ένας όρος που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος στο μυαλό μου με τους Μαχνοβίτες. Δεν θα μπορούσε να είναι απλώς κάποιος τυχαίος νεολογισμός που επινοήθηκε από τη Wikipedia... σωστά;
Στην αρχή δεν μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να το πιστέψει. Κοίταξα τα απομνημονεύματα του Μαχνό, καθώς και τις ιστορίες του Βολίν και του Αρσίνοφ, αλλά δεν μπορούσα...
Harold Drasko*
Παφραδοσιακά, η ποίηση είναι ένα οχυρό της ελευθερίας. Πιο συγκεκριμένα, έχει χρησιμοποιηθεί ως όχημα για κάθε είδους ιδέες, συμπεριλαμβανομένων και των περιοριστικών. Εφόσον όμως, σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, η εξουσία θεωρείται ότι περιορίζει τις ζωές και τις σκέψεις των ανθρώπων με τρόπους που προηγουμένως ήταν αδιανόητοι- και εφόσον έχουμε το πλεονέκτημα μιας πάντα πιο ξεκάθαρης άποψης της ιστορίας και των ανθρώπινων δυνατοτήτων: τότε είναι φυσικό να περιμένουμε να βρούμε τη σύγχρονη ποίηση να έρχεται όλο και περισσότερο σε αντιπαράθεση με το κράτος ή τα εξωτερικά του σημάδια. Αν, ωστόσο, κάποιος ρωτούσε τους σημερινούς διαφωνούντες πού...
Stefo Benlisoy*
Ο επιστολές του Στέφανου Παπαδόπουλου ο οποίος συμμετείχε ενεργά στο εργατικό κίνημα της Κωνσταντινούπολης ως ανταποκριτής της εφημερίδας “Ριζοσπάστης”, αποτελούν μια πλούσια αφήγηση του εργατικού κινήματος της Κωνσταντινούπολης κατά την πρώτη pερίοδο της Ανακωχής.
Το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σήμαnε μια νέα αρχή για τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι είχαν σηκώσει με δυσκολία το βάρος των μακρών χρόνων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το έτος 1919 είναι μια μεταβατική περίοδος στην οποία κυριαρχούν οι μεγάλες ελπίδες και οι απελπισίες από τις αναζητήσεις, ενώ ο αγώνας για τη ζωή των εργατικών τάξεων της Πόλης συνεχίζεται σε όλο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018