Alexandre Skirda

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

24 Δεκεμβρίου 2023

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Γαλλία

Το γαλλικό αναρχικό κίνημα ανασυγκροτήθηκε μέσα στην ευφορία της Απελευθέρωσης το 1945. Ιδρύθηκε μια Αναρχική Ομοσπονδία με καλές προϋποθέσεις: επρόκειτο για "ξεκαθάρισμα των μεθόδων δράσης μιας άλλης εποχής, η αποτυχία των οποίων είναι αδιαμφισβήτητη". Παρά κάποιους δισταγμούς, υιοθετήθηκαν πιο αυστηρές οργανωτικές αρχές, αφήνοντας "πολύ πίσω όλα τα λάθη του παρελθόντος σε σχέση με την ελευθεριακή οργάνωση". Μεταξύ των αποφάσεων που ελήφθησαν τότε, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε την αναβίωση από το 1913, το 1927 και την FCL (Ελευθεριακή Κομμουνιστική Ομοσπονδία) του 1935, της υποχρέωσης των μελών να διαθέτουν κάρτες μελών και σύστημα συνδρομών σύμφωνα με την πρακτική των συνδικάτων. Ο κανόνας της πλειοψηφίας εισήχθη επίσημα στη λειτουργία της οργάνωσης και των ομάδων της, καθώς και στα συνέδρια. Δημιουργήθηκαν τρεις επιτροπές: μια Εθνική Επιτροπή, το όργανο για το συντονισμό των ομάδων και των μελών (είχε γενικό γραμματέα): μια Επιτροπή Προπαγάνδας, υπεύθυνη για την έκδοση της εφημερίδας της Ομοσπονδίας: και μια Επιτροπή Νεολαίας, σχεδιασμένη για την προσέλκυση συμπαθούντων και νεοσυλλέκτων. Η Ομοσπονδία είχε τρία στελέχη: δύο διαχειριστικά στελέχη και ένα για την εφημερίδα (ο Georges Brassens, που δεν ήταν ακόμη διάσημος ως τραγουδιστής, ήταν ένας από αυτούς). Παράλληλα, η συγκρότηση μιας αναρχοσυνδικαλιστικής εργατικής συνομοσπονδίας, η γαλλική CNT (CNTF), επρόκειτο να δρομολογηθεί, κατά τα πρότυπα της ισπανικής CNT (πράγματι, πολλά, αν όχι τα περισσότερα, μέλη της CNTF προέρχονταν από την ισπανική CNT). Οι δύο οργανώσεις θα εργάζονταν χέρι-χέρι. Οι εφημερίδες τους είχαν εκδόσεις δεκάδων χιλιάδων αντιτύπων: η εβδομαδιαία εφημερίδα “Le Libertaire” (Ο Ελευθεριακός) τύπωνε κατά μέσο όρο σχεδόν 50.000 αντίτυπα (και μία από τις εκδόσεις της, που κάλυψε την απεργία της Renault το 1947, τύπωσε 100.000 αντίτυπα). Ωστόσο, και οι δύο οργανώσεις επρόκειτο να συρρικνωθούν και να περιορισθούν σε μικροσκοπικές κλίκες μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Ας εξετάσουμε τους λόγους που οδήγησαν σε αυτό.

Το εθνικό και διεθνές πλαίσιο έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Η μεθυστική ομοψυχία της Αντίστασης και το όνειρο ενός νέου Λαϊκού Μετώπου έδωσαν τη θέση τους σε ανοιχτές εχθροπραξίες μεταξύ σοσιαλιστών και κομμουνιστών: οι απεργίες των ανθρακωρύχων και της Renault, που άγγιζαν τα όρια της εξέγερσης, εκτονώθηκαν αποφασιστικά από τους Γάλλους σοσιαλιστές που βρίσκονταν στην εξουσία. Το "πραξικόπημα της Πράγας" κατά το οποίο οι σταλινικοί κατέλαβαν την απόλυτη εξουσία χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, ενώ, σύμφωνα με τις συμφωνίες της Γιάλτας, είχαν μόνο το καθεστώς του παρατηρητή στη χώρα, άνοιξε τα μάτια πολλών όσον αφορά τα σταλινικά σχέδια. Όλα αυτά τα γεγονότα είχαν αναγκαστικά αποσυντονιστικό αποτέλεσμα και οδήγησαν, αφενός, σε εξάτμιση της καλής θέλησης και, αφετέρου, σε ένα κλίμα μεγάλης έντασης, λόγω του κινδύνου αναζωπύρωσης του "ψυχρού πολέμου”.

Ωστόσο, για να θέσουμε τα πράγματα στο ιστορικό τους πλαίσιο, ο σταλινισμός είχε τότε "τον έλεγχο και την αυτοπεποίθηση" μέσα στο εργατικό κίνημα. Ήταν επίσης σε άνοδο μεταξύ των διανοουμένων σε ολο σχδόν τον κόσμο, αλλά και μεταξύ των "συνοδοιπόρων" του, ο πιο διάσημος από τους οποίους ήταν ο υπαρξιστής Jean-"Baptiste" (όπως τον αποκάλεσε ο Celine κατά τη διάρκεια ενός διαγγέλματος) Sartre, ο οποίος δεν έβλεπε τίποτα κακό στο να αποκρύπτει τα γεγονότα σχετικά με το ολοκληρωτικό καθεστώς που υπήρχε...

Περισσότερα …