Η σκέψη του Ερίκο Μαλατέστα παραμένει πραγματικά επίκαιρη βάζοντας τα πράγματα με μεγάλη σαφήνεια και απλότητα σε μία σειρά που μπορεί να βοηθήσει σημαντικά τη σύγχρονη αναρχική θεώρηση αλλά και δράση. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες σκέψεις του πάνω στο ζήτημα της σχέσης μεταξύ αναρχισμού και συνδικαλισμού. Σήμερα, ο ταξικός αγώνας βάσης οφείλει να αποτελεί μία βασική παράμετρο της αναρχικής δράσης, δίχως ωστόσο να διεκδικεί εννοιολογικά αλλά και πρακτικά μία αυτοτέλεια αναφορικά με το περιεχόμενο του κοινωνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Δε νομίζω ότι σήμερα υπάρχει έστω κι ένας ανάμεσά μας που θ΄ αρνιόταν τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα της οργάνωσης των εργατών, σαν ένα μέσο για την υλική και ηθική βελτίωση των μαζών, σαν ένα γόνιμο έδαφος για προπαγάνδα και σαν μια δύναμη αξεχώριστη από τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιδιώκουμε. Κανένας πια δεν αμφισβητεί τη σπουδαιότητα της οργάνωσης των εργατών, πράγμα που ενδιαφέρει εμάς τους αναρχικούς περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί πιστεύουμε ότι η καινούργια κοινωνική τάξη πραγμάτων δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιβληθεί με τη βία από μια καινούργια κυβέρνηση, αλλά πρέπει αναγκαστικά ν΄ ακολουθήσει μια ελεύθερη και συντονισμένη προσπάθεια ολονών. Επιπλέον, το εργατικό κίνημα έχει τώρα εδραιωθεί, ισχυρά και καθολικά. Το να το καταπολεμούσαμε θα ήταν σαν να δίναμε τα χέρια στους καταπιεστές, το να το αγνοούσαμε θα ήταν σαν να μέναμε έξω από τη ζωή του λαού, κι αυτό θα μας καταδίκαζε για πάντα σε αδυναμία.
Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτές οι [εργατικές] οργανώσεις δεν μπορούν να είναι αναρχικές και ότι δεν είναι σωστό να θέλουμε να είναι αναρχικές. Γιατί αν ήταν, δε θα εκπλήρωναν πια τον προορισμό τους και δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς που θα ονειρεύονταν οι αναρχικοί οι οποίοι θα συμμετείχαν σε αυτές.
Τα συνδικάτα δημιουργούνται με σκοπό να υπερασπίσουν τα σημερινά, τα τωρινά συμφέροντα των ανθρώπων του μόχθου, και να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους όσο γίνεται περισσότερο, μέχρι που να μπορέσουν να κάνουν την κοινωνική επανάσταση. Αυτή θα μετατρέψει τους σημερινούς σκλάβους σε ελεύθερους εργάτες που θα συνεργάζονται ελεύθερα για το κοινό καλό.
Ο συνδικαλισμός είναι από τη φύση του μεταρρυθμιστικός (ρεφορμιστικός). Εκείνο που μπορούμε όλο κι όλο να περιμένουμε απ΄ αυτόν είναι: οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκει και πετυχαίνει να είναι τέτοιες και να κατακτιούνται με τέτοιον τρόπο, ώστε να βοηθούν την εκπαίδευση και την επαναστατική προετοιμασία και να ανοίγουν το δρόμο για ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις.
Κάθε συγχώνευση ή σύγχυση του αναρχικού κι επαναστατικού κινήματος με το συνδικαλιστικό κίνημα θα έχει σαν αποτέλεσμα είτε να κάνει το συνδικάτο ανίκανο να πετύχει τους ιδιαίτερους στόχους του, είτε να αποδυναμώσει, να πλαστογραφήσει και να σβήσει το πνεύμα του αναρχισμού.
Κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί δε θα έπρεπε να θέλουν να είναι τα συνδικάτα αναρχικά. Θα έπρεπε να δουλεύουν σ΄ αυτά για να πετύχουν τους σκοπούς του αναρχισμού σαν άτομα, σαν ομάδες και σαν ομοσπονδίες ομάδων. Όπως ακριβώς υπάρχουν ή θα έπρεπε να υπάρχουν ομάδες μελέτης κι ομάδες συζήτησης για γραπτή και προφορική προπαγάνδα ανάμεσα στις μάζες, ομάδες συνεργασίας, ομάδες που δουλεύουν στα γραφεία, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στους στρατώνες, στα σχολεία, κλπ, έτσι...
Αντι-δούλος
Κατά την προσωπική μου άποψη ένα από τα μεγαλύτερα όπλα του αστικού καθεστώτος, αποτελεί η λεγόμενη ''ηθική της εργασίας''. Αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για τα σκυμμένα κεφάλια του λαού, αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για πολλά και σημαντικά πράγματα από αυτά που ζούμε, αυτή ακριβώς είναι υπεύθυνη για τη μη διεκδίκηση των αυτονόητων και αποτελεί τροχοπέδη στη χειραφέτηση των μαζών.
Αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της συντήρησης του ήδη υπάρχοντος πολιτικο-κοινωνικού και οικονομικού συστήματος και στηρίζεται φυσικά σε βάθος χρόνου τόσο από τις δημοκρατικές δυνάμεις/κόμματα (φυσικά και δεν τοποθετώ τη δημοκρατία σε εισαγωγικά μιάς και δεν την επιδιώκω) από...
Ο Λένιν στα 1921 όρισε το κράτος της Σοβιετικής Ρωσίας σαν «εργατικό κράτος με μια γραφειοκρατική παραμόρφωση σε μια χώρα που την πλειονότητα την αποτελούν οι αγρότες». Ο ορισμός αυτός θα μπορούσε να τροποποιηθεί σήμερα με τον ακόλουθο τρόπο: το σοβιετικό κράτος είναι ένα γραφειοκρατικό κράτος όπου διαμορφώνονται μια γραφειοκρατική μεσαία τάξη και μια εργατική κατώτερη μεσαία τάξη, ενώ εξακολουθεί να επιβιώνει η αγροτική μεσαία μεσαία τάξη.
Ο Μπόρις Σουβαρίν στο βιβλίο του Στάλιν: ιστορική θεώρηση του μπολσεβικισμού (Παρίσι 1935) δίνει την παρακάτω εικόνα της κοινωνικής όψης της ΕΣΣΔ: «Η λεγόμενη σοβιετική κοινωνία βασίζεται με τον ίδιον ακριβώς τρόπο όπως...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018