Στο παρόν άρθρο που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στον ελευθεριακό ιστότοπο Red & Black Notes ο Matt Crossin πραγματεύεται τις τακτικές και στρατηγικές διαφορές του αναρχοσυνδικαλισμού και της πρακτικής του οργανωτικού δυισμού, την οποία εφαρμόζουν πολλοί αναρχικοί κομμουνιστές της ταξικής πάλης. Παρακάτω ακολουθεί το άρθρο:
Πώς πρέπει να οργανωθούν σήμερα οι αναρχικοί που ενδιαφέρονται για την ανασυγκρότηση ενός μαχητικού κινήματος της εργατικής τάξης;
Ως αναρχικοί αναγνωρίζουμε ότι ο αγώνας μας ενάντια στα αφεντικά δε γίνεται μέσω εκλογών, ούτε μέσα στο κοινοβούλιο, αλλά στους χώρους εργασίας. Έχουμε δύναμη, όταν οργανωνόμαστε με τους συναδέλφους μας, όταν αναλαμβάνουμε δράση που διαταράσσει την κερδοφορία των καπιταλιστών και όταν συνδέουμε τους αγώνες μας σε όλους τους κλάδους.
Σίγουρα όλα αυτά μοιάζουν πιο εύκολα στα λόγια παρά στις πράξεις. Ποιες είναι, λοιπόν, οι στρατηγικές που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, προκειμένου να οικοδομήσουμε ένα τέτοιο κίνημα;
Οι αναρχικοί συμφωνούν ότι, όπως ακριβώς ο αγώνας μας δεν μπορεί να ανατεθεί σε πολιτικούς μέσα στο κράτος, ομοίως δεν μπορούμε να αναθέτουμε τις ελπίδες μας σε γραφειοκράτες των καθιερωμένων συνδικάτων οι οποίοι δε λογοδοτούν σε κανέναν. Δε γίνεται, επίσης, να αναθέτουμε τις ελπίδες μας στις νομικίστικες τακτικές των γραφειοκρατών συνδικαλιστών που συνεπάγονται βολέματα και “γλειψίματα” σε αφεντικά και πολιτικούς.
Άρα τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να δημιουργήσουμε νέα συνδικάτα; Αν είμαστε αναρχικοί και θέλουμε τα συνδικάτα μας να διευθύνονται σύμφωνα με τις αναρχικές αρχές (ιδανικά έχοντας ως μακροπρόθεσμο στόχο την κοινωνική επανάσταση), τότε θα πρέπει να δημιουργήσουμε αναρχικά συνδικάτα; Όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχοσυνδικαλιστές θα υποστηρίξουν γενικά ότι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε.
Υπάρχουν λίγα αναρχοσυνδικαλιστικά συνδικάτα σε όλο τον κόσμο που έχουν πράγματι οργανώσει χώρους εργασίας. Στο βαθμό που συνασπίζουν και οργανώνουν τους εργάτες, για να πολεμήσουν τα αφεντικά, με τους αγώνες τους να διεξάγονται από τα κάτω με οριζοντιότητα, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι έχουν κάνει σημαντική δουλειά.
Αλλά υπάρχουν κάποια προβλήματα που συνοδεύουν αυτήν τη στρατηγική, τα οποία καθιστούν τις περισσότερες αναρχοσυνδικαλιστικές ομάδες τρομερά αναποτελεσματικές. Αυτά τα προβλήματα θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και τα ισχυρότερα εγχειρήματα, όπως η ισπανική CNT. Αν μπω σε μια αποθήκη ή σε ένα γραφείο και πω στους συναδέλφους μου: “Πρέπει να με ακολουθήσετε στο αναρχοσυνδικαλιστικό σωματείο. Είναι ένα σωματείο που βασίζεται σε αναρχικές αρχές, με απώτερο στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και της κυβέρνησης μέσω μιας δυναμικής επανάστασης”, αυτομάτως περιορίζω το πεδίο εφαρμογής αυτής της οργάνωσης σε εκείνους τους συναδέλφους που ήδη συμφωνούν ότι αυτό είναι καλό πράγμα και είναι πρόθυμοι να υπογράψουν το όνομά τους σε μια τέτοια ομάδα, ίσως ακόμη και να αποσχιστούν από το τρέχον σωματείο τους, για να γίνουν μέλη του αναρχοσυνδικαλιστικού συνδικάτου.
Οι αναρχοσυνδικαλιστές συχνά λένε ότι αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, επειδή το αναρχικό σωματείο (παρά το όνομα) είναι αναρχικό μόνο με την έννοια της δομής του, δηλαδή είναι ανοιχτό τόσο σε αναρχικούς όσο και σε μη αναρχικούς. Αυτό το είδος του αναρχοσυνδικαλισμού δε δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο να έχει η οργάνωση επαναστατική πολιτική.
Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι πολλοί μη αναρχικοί εργαζόμενοι (που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία) πιθανότατα θα εξακολουθούν να αποθαρρύνονται από την ιδέα της εγγραφής τους...
Αργύρης Αργυριάδης
Αρκετοί σύντροφοι στον ευρύτερο σοσιλιστικό χώρο νομίζουν, ότι η «Διεθνής» είναι ένα ρωσικό μπολσεβίκικο έργο. Οι πιο προσεκτικοί ίσως γνωρίζουν, φυσικά, ότι δεν είναι ούτε ρωσικό ούτε κομμουνιστικό. Γράφτηκε στα γαλλικά από τον Αναρχικό κουμμουνάρο Eugène Pottier (Ευγένιος Ποτιέ) το 1871 και συντέθηκε από τον Pierre de Gayter, έναν Βέλγο εργάτη που έγινε κάτοικος Παρισιού.
Υιοθετήθηκε αρχικά από το γαλλικό εργατικό κίνημα και ειδικά από τους επαναστάτες συνδικαλιστές, έγινε γνωστό σε όλη τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη και τελικά έφτασε στη Ρωσία.
Μετά την Επανάσταση ο Ρωσικός Εθνικός Ύμνος καταργήθηκε και κανένας άλλος δεν υιοθετήθηκε. Αντ' αυτού,...
V. Damier, K. Limanov*
Η Μογγολία και η Τούβα μέχρι το 1911 ήταν μέρος της αυτοκρατορίας Τσινγκ (Qing) της Κίνας. Ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, το έδαφος της Μογγολίας χρησίμευε για τους Ρώσους επαναστάτες όλων των κατευθύνσεων, συμπεριλαμβανομένων των Ναρόντνικ, και στη συνέχεια επίσης των Σοσιαλδημοκρατών και των Αναρχικών, ως ασφαλές καταφύγιο και ζώνη «διέλευσης» για μετανάστες στην Κίνα (1 ).
Αναρχικές ομάδες δρουν από το 1906 στη ρωσική περιοχή Transbaikal (2). Ωστόσο, οποιαδήποτε επιρροή των αναρχικών στον πληθυσμό της Μογγολίας και της Τούβα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν ανιχνεύεται. Οι δραστηριότητες των αναρχικών στα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018