Yavor Tarinski
Ένα από τα μεγαλύτερα ελευθεριακά κινήματα στην Ευρώπη, το βουλγαρικό αναρχικό κίνημα, πνίγηκε στο αίμα του από την «εξουσία του λαού».
Τον Απρίλιο του 1950, το πολίτμπιρο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Βουλγαρίας ιδρύει ειδικά τμήματα, μέρη της Κρατικής Ασφάλειας (αντίστοιχη της ΚαΓκεΜπέ), «για να καταπολεμήσει τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τρόμο στη χώρα». Δομούνται με τον ακόλουθο τρόπο:
Τμήμα 1: ελέγχει και επιθεωρεί όλες τις έρευνες για «τυχοδιωκτική» και «τρομοκρατική» δραστηριότητα στη χώρα. Τμήμα 2: ερευνά τις ήδη «ενεργές» τυχοδιωκτικές ομαδοποιήσεις στη χώρα μέσω ενός δικτύου κατασκόπων. Τμήμα 3: υπεύθυνο για τον εντοπισμό και τη σύλληψη όλων των «επικίνδυνων πολτικών εκληματιών» που κρύβονται και των οποίων η τοποθεσία είναι άγνωστη.
Η κίνηση αυτή κάνει ξεκάθαρο πως το Κομμουνιστικό Κόμμα δημιουργεί έναν τεράστιο κατασταλτικό μηχανισμό. Το πυκνό δίκτυο κατασκόπων εισχωρεί στους κύκλους των λεγόμενων «εχθρικών στοιχείων». Όλες οι πολιτικές ομαδοποιήσεις της χώρας ερευνώνται εξονυχιστικά. Τα τεράστια ποσά των συλλεχθέντων δεδομένων χρησιμοποιούνται από τις αρχές και εκτιμάται η αντίσταση στο καθεστώς.
Η πραγματικά μεγάλη, όμως, έρευνα διεξήχθη για το ένοπλο κίνημα των «Γκοριάνοι» (οι άνθρωποι των δασών, βουλγαρικά: Goryani) -δικτυώσεις αντάρτικων ομάδων που κρύβονταν στα δάση (gori).
Οι Γκοριάνοι αποτελούνταν κυρίως από αγρότες (μέλη ή υποστηρικτές του αγροτικού κόμματος). Υπήρχαν, επίσης, αναρχικοί και κάποιοι -αλλά λιγότεροι- τροτσκιστές, εθνικιστές, ακόμη και αξιωματικοί του, προ του Β’ Π.Π., μοναρχικού καθεστώτος. Οι Βούλγαροι Γκοριάνοι αποτέλεσαν το πιο μακρόχρονο και μαζικό κίνημα αντίστασης στην ανατολική Ευρώπη ενάντια στο Κομμουνιστικό Καθεστώς αφού η δράση τέτοιων ομάδων διήρκεσε για πάνω από μία δεκαετία.
Τα νέα ειδικά τμήματα του καθεστώτος ανέλυαν όχι μόνο τη δραστηριότητα των αντάρτικων αυτών ομάδων αλλά και τα πελώρια δίκτυα των «Γιατάτσοι» (χωρικοί-κάτοικοι σε μικρές πόλεις και χωριά των βουνών) που υποστήριζαν, έκρυβαν και βοηθούσαν τους αντάρτες, καθώς και την κοινή άποψη των ανθρώπων προς τους Γκοριάνοι.
Οι πρώτοι Γκοριάνοι εμφανίστηκαν την άνοιξη του 1945, αφότου το Κ.Κ. Βουλγαρίας, με τη βοήθεια του Κόκκινου Στρατού, συγκέντρωσε στα χέρια του όλη την εξουσία. Το 1947, ο αριθμός τους άρχισε να αυξάνεται μιας και ολοένα και περισσότερες οργανώσεις ποινικοποιήθηκαν, τα μέλη τους αναγκάστηκαν σε φυγή και κρύφτηκαν στα βουνά για να γλιτώσουν την αιχμαλωσία. Η κορύφωση του αντάρτικου έγινε το διάστημα 1950-1952 όταν οι αρχές ξεκίνησαν τη βίαιη «κολλεκτιβοποίηση» της γης, όπου άφησε τεράστια τμήματα της αγροτιάς χωρίς γη και έτοιμα να προτάξουν τα όπλα ενάντια στο Κράτος. Σύμφωνα με αναφορές των ειδικών τμημάτων της Κρατικής Ασφάλειας, εκείνη την περίοδο οι αντάρτικες ομάδες ήταν πάνω από 160 σε όλη τη χώρα με πάνω από 20.000 υποστηρικτές σε πόλεις και χωριά που τους προσέφεραν βοήθεια, φαγητό και πληροφορίες.
Η απάντηση του καθεστώτος υπήρξε άγρια. Ως το 1956 οι περισσότερες διαλύθηκαν από το τεράστιο δίκτυο κατασκόπων και από τις μιλίτσιες της Κρατικής Ασφάλειας. Οι εναπομείναντες του αντάρτικου κινήματος δραπέτευσαν από τη χώρα και κάποιοι παρέμειναν πολιτικά ενεργοί.
Μια από τις τελευταίες γνωστές προσπάθειες υπήρξε το παράνομο ράδιο «Γκοριάνιν» που λειτουργούσε από Βούλγαρους πρώην αντάρτες και βρισκόταν σε άγνωστη τοποθεσία κοντά στην Αθήνα. Μεταδιδόταν στη Βουλγαρία παράνομα σε δύο συχνότητες ως το 1962, όταν η Κρατική...
Αυτό είναι το εξώφυλλο του τεύχους 5, του Απρίλη του 1922, της έκδοσης “Vil'na hromada”, που ήταν εκφραστικό όργανο των Ουκρανών Αναρχικών Κομμουνιστών στις ΗΠΑ. Η έκδοση αυτή ήταν 16 σελίδων και κυκλοφορούσε στη Νέα Υόρκη. Το τεύχος αυτό φυλλάσσεται στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Νέας Υόρκης (New York Public Library). Στη σημαία του γραφιστικού του εξωφύλλου το σλόγκαν του Μιχαήλ Μπακούνιν στα ουκρανικά λέει: ”Το πνεύμα της καταστροφής είναι το πνεύμα της δημιουργίας”. Στο πανό που εικονίζεται από κάτω γράφει: “Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”.
*Πηγή: Sean Patterson
...Το παρόν αποτελεί μέρος της μπροσούρας με τα κείμενα του Ομάρ Αζίζ (Συρία, 2011-2012). Πρόκειται για μερικές σκέψεις του εκδοτικού εγχειρήματος Hourriya.
Κάποιες σκέψεις αντί επιλόγου
Αφήσαμε, επίτηδες, τον αναγνώστη αυτού του ντοκουμέντου να διαμορφώσει άποψη, απορίες, προβληματισμούς, χωρίς να προηγείται (όπως συνηθίζεται) η γνώμη των «εκδοτών», μεταφραστών ή μεγαλοσχημόνων πανεπιστημιακών.
Τα κείμενα αυτά, είναι αλήθεια, δεν πολυκυκλοφορούν, δεν συζητιούνται, δεν είναι της «μόδας», γιατί ακριβώς ξεφεύγουν από τη γνωστή πεπατημένη οδό: Nα παίρνουν θέση είτε με τους «καλούς» είτε με τους «κακούς» ιμπεριαλιστές, είτε με τον Άσαντ, είτε με το ευρύτερο ένοπλο κίνημα με τις διάφορες...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018