Ο Rudolf Berner (Rube ή Frank Tireur) γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου 1907 στο Skovde της δυτικής Σουηδίας από μια μικρή αγροτο-εργατική οικογένεια με πολλά παιδιά. Παρακολούθησε το σχολείο και έμαθε την τέχνη του ελαιοχρωματιστή.
Το 1931 πήγε στην Udevalla, όπου εργάστηκε ως ελαιοχρωματιστής σε σκάφη. Εκεί συνάντησε κάποιον που πουλούσε τις αναρχικές συνδικαλιστικές εφημερίδες «Brand» και «Arbetaren». Η ανάγνωση της «Brand» ενήργησε ως αποκάλυψη γι’ αυτόν. «Κάτι μέσα μου μού έλεγε αυτό που πάντα σκεφτόμουν ακριβώς, αλλά που δεν μπορούσα ποτέ να το αρθρώσω ως τότε», θυμόταν αργότερα ο ίδιος. Στη συνέχεια, εμφανίστηκαν τα πρώτα του άρθρα στις ίδιες αυτές εφημερίδες, «Brand» και «Arbetaren».
Τον Οκτώβριο του 1931 εγκαταστάθηκε στη Στοκχόλμη, όπου συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα της «Brand». Ως εκπρόσωπος της Socialistiska Ungdomsfoerbundet (SUF - Σοσιαλιστική Ένωση Νέων) - ο Berner παρευρέθηκε σε ένα συνέδριο της Ομοσπονδίας Αναρχικών Κομμουνιστών Γερμανίας (FKAD) στο Βερολίνο στα τέλη του 1931. Εκεί συνάντησε τους Helmut Rudiger, Berthold Cahn και Rudolf Oestreich, παρακολούθησε μια διάλεξη του Erich Mόhsam και επίσης συνάντησε τον Franz Pfemfert. Ωστόσο, πάνω απ’ όλα αισθάνθηκε εντελώς οικεία στην ομάδα Berlin-Adlershof της οποίας η σημαντικότερη φυσιογνωμία ήταν ο Willi Boretti.
Το 1932, επέστρεψε στη Σουηδία. Το 1936 ταξίδευσε στη Δανία, τη Γερμανία, τη Τσεχοσλοβακία και την Αυστρία. Στο Klosterneuburg, κοντά στη Βιέννη, συναντήθηκε με τον Pierre Ramus, έναν από τους κορυφαίους Αυστριακούς αναρχικούς και εκεί ήταν που άκουσε για το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφύλιου Πολέμου. Η πρώτη προσπάθειά του να πάει στην Ισπανία είχε αρνητικό αποτέλεσμα στα ελβετικά σύνορα. Αμέσως επέστρεψε στη Γερμανία και από εκεί στη Σουηδία. Τελικά, τον Οκτώβριο του 1936 ταξίδεψε στην Ισπανία ως εκπρόσωπος της σουηδικής αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης Sveriges Arbetares Central (SAC).
Εργάστηκε στο Διεθνές Τμήμα της CNT-FAI και εξέδιδε την εβδομαδιαία πληροφοριακή της έκδοση στη σουηδική γλώσσα. Στη Βαρκελώνη διατήρησε στενή επαφή με Γερμανούς αναρχικούς της ομάδας DAS (Γερμανοί αναρχοσυνδικαλιστές στο εξωτερικό). Εκείνη την εποχή η DAS δεν είχε καμία άμεση επαφή με το υπόγειο αναρχικό κίνημα στη Γερμανία. Ο Γερμανός αναρχικός Helmut Kirschey υπενθύμισε στις αναμνήσεις του πώς η DAS ζήτησε από τον Berner να αναλάβει μια αποστολή στη Γερμανία, επειδή μιλούσε πολύ καλά γερμανικά, είχε προσωπικές επαφές με τα μέλη της FKAD και ήταν γνωστός ως θαρραλέο άτομο. Τα απαραίτητα χρήματα για το ταξίδι από τη Σουηδία μαζεύτηκαν από την αναρχική Mollie Steimer, η οποία ήταν η επαφή στο Παρίσι. Επίσημα ο Berner ταξίδεψε ως εκπρόσωπος της ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας).
Αντίθετα προς τους αρχικούς του φόβους, μπόρεσε εύκολα να μπει στη Γερμανία. Οι συνοριακές φρουρές δεν είχαν παρατηρήσει τη σφραγίδα της δημοκρατικής Ισπανίας στο διαβατήριό του. Η πρώτη στάση του ήταν στο Wuppertal, όπου συνάντησε την Anne Niessen, μεγαλύτερη αδελφή του Helmut Kirschey. Πήγε έπειτα στο Ντίσελντορφ. Η άφιξή του εκεί, στις 20 Φεβρουαρίου 1937, συνέπεσε με τον ενταφιασμό του Anton Rosinke, ενός από τους κορυφαίους μαχητές της FAUD
Παρουσίαση του βιβλίου της Σίλβια Φεντερίτσι, από τον Φώτη Τερζάκη στην "Ε"
Από τον Φώτη Τερζάκη
Silvia Federici, Ο Κάλιμπαν και η μάγισσα. Γυναίκες, σώμα και πρωταρχική συσσώρευση
μτφρ.: Ιρ. Γραμμένου, Λ. Γυιόκα, Π. Μπίκας, Λ. Χασιώτης
εκδόσεις των Ξένων, σ. 364, ευρώ 15,98
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα γυναικεία κινήματα και μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς, ιδίως από τη δεκαετία του 1960, γέννησε την ιδεολογική ψευδαίσθηση, ιδιαίτερα ισχυρή σε αυτό που ονομάστηκε από κάποιους μεταμοντέρνος φεμινισμός, ότι το κοινωνικό φύλο και η τάξη αποτελούν ριζικά διαφορετικές κατηγορίες ανάλυσης, παραπέμποντας σε μη τεμνόμενους άξονες εξουσίας. Τις πολλαπλές συγχύσεις που μια...
Στο βιβλίο του Κροπότκιν, "Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση" μπορεί κάποιος να διαβάσει με διεξοδικό και συνεκτικό τρόπο ότι στη Γαλλική επανάσταση οι Γιρονδίνοι (και ιδιαίτερα ο Μπρισσό, πρωτεργάτης των Γιρονδίνων, ο οποίος φυσικά εκτελέστηκε), στα φυλλάδια καθώς και στα λυρικά τραγούδια τους αποκαλούσαν αναρχικούς με την θετική έννοια, την ριζοσπαστική τους πτέρυγα των Ορεινών, τους Λυσσασμέ- νους, οι οποίοι ήθελαν να σπρώξουν την επανάσταση πιο μακριά, κυρίως προς μια κοινωνική, αν και κάποιος μπορεί χωρίς κανένα ενδοιασμό να πει προς μια σοσιαλιστική κατεύθυνση. Συνεπώς, αυτούς τους αγωνιστές της επανάστασης, οι οποίοι είναι αναμφίβολα οι προπάτορες όλων ανεξαιρέτως των σοσιαλιστικών ρευμάτων...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018