Στις 15 Μαρτη 2011 στην πολη Ντεράα έγινε μια διαδήλωση κατά του καθεστώτος. Στην διάρκεια της διαδήλωσης κάποιοι μαθητές συνελήφθησαν καθώς γράφαν συνθήματα στους τοίχους. Τα παιδιά βασανίστηκαν , τρία απο αυτά πέθαναν, και η τύχη των υπολοίπων δεν ήταν γνωστή στους γονείς και συγγενείς τους οταν απελπισμένοι πήγαν στον κυβερνήτη να ρωτήσουνε. Ο κυβερνήτης τους απάντησε αλαζονικά «Θέλετε τα παιδιά σας? Ξέρετε πως να κάνετε άλλα παιδιά κι αν δεν ξερετε φέρτε μας τις γυναίκες σας να τους δείξουμε».
Αυτό ήταν! Αμέσως ξεσπασαν ταραχές σε ολη τη πόλη, επιθέσεις σε κυβερνητικά κτήρια αστυνομίας στρατου υπαλληλων και σύντομα οι διαμαρτυρίες επεκτάθηκαν στο Χομς και στο Ιντλιμπ . Ο συνολικός απολογισμός της πρώτης εξέγερσης ήταν 100 νεκροί και από τις δύο πλευρές. Ο πρόεδρος Μπασίρ Ασσαντ πήγε σε 3 μέρες στην Ντεράα και αφού απέλυσε τον κυβερνήτη υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις αλλά ήταν πιά αργά.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά από την σκοπιά των δυτικών συμφερόντων μέσα από τα εντεταλμένα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν μιά κάλυψη στρεβλή προκατειλλημένη και μονόπλευρη. Μέχρι σήμερα εχουν σκοτωθεί επίσημα 5000 άνθρωποι που τα δυτικά ΜΜΕ δεν μπαίνουν στο κόπο να διευκρινήσουν πως κατανέμονται ανάμεσα στους συγκρουόμενους ενώ η εκθεση του ΟΗΕ αποδίδει τουλάχιστον 1300 θανάτους σε στρατιώτες αστυνομικους και μελη των οικογενειών τους . Μέσα στους υπολοιπους υπάρχουν και απλοί πολίτες που σφαγιάστηκαν γιατί νόμιζαν οι εξεγερμένοι οτι ήταν καθεστωτικοί.
Χαρακτηριστική περίπτωση ενός περιπτερά στο Χομς που σφαγιάστηκε γιατί πριν απο λιγα λεπτά είχε πουλήσει τσιγάρα σε στρατιωτική περίπολο. Η ολη εξέγερση δυνάμωσε χρησιμοποιώντας σαν μαγιά την ανάμνηση της σφαγης των σουνιτών στην Χάμα το 1982 απο τον θείο του Μπασιρ Ασσαντ επι καθεστώτος Χαφεζ Αλ Ασσαντ. Η ειρωνία είναι οτι μέσα στον ένα πόλο της αντίστασης εναντίον του Μπασιρ Αλ Ασαντ ειναι ο ξαδελφός του που μένει Αγγλία και φαινεται να ειναι ο αγαπημένος των Ευρωπαικών Πετρελαικων Εταιρειών γιατι ανάμεσα στ’αλλα η Συρία εχει και αρκετο πετρέλαιο στα βορειοανατολικα της συνορα.
Η περίπτωση της Συρίας πρέπει να έχει πολλές αναγνώσεις και μία απο αυτές είναι το τέλος του κοσμικού Μπααθισμου-Νασερισμου που ειχε σοσιαλιστικά στοιχεία σε ισορροπία με τον αραβικο εθνικισμό και που παλεύοντας τον αναδυόμενο θρησκευτικό φονταμενταλισμό διάλεξε τον εύκολο δρόμο της δικτατορίας. Αλλη μιά ανάγνωση πρέπει να καλύπτει τα συγκρουόμενα ξένα συμφέροντα κάτω από τη πίεση δυο ιμπεριαλιστικών επιθυμιών . Η μια ειναι ο ελεγχος πορων και δρόμων δηλαδη το πετρέλαιο η το νερό και οι δρόμοι μέσα απο τους οποίους φτάνουνε στις συγκρουόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις και η αλλη είναι το Παλαιστινιακό το οποίο ήταν μια ρύθμιση που εξυπηρετούσε την πρώτη ανάγνωση αλλά η παγίωσή του τόσα χρόνια το κάνει να αναδεικνύεται σαν αυτόνομο πεδίο ανταγωνισμου πλέον.
Η Συρία εχει πληθυσμό περίπου 23 εκατομμύρια, η πλειοψηφία ειναι σουνίτες η αστική τάξη των οποίων είναι με το καθεστώς ενώ οι άλλες τάξεις ειναι κυρίως με την εξέγερση. Η δεύτερη μειονότητα ειναι οι αλεβίτες που οσο κι αν ακούγεται περίεργο εχουν και αυτοι μια συμμετοχή στην εξέγερση παρά το γεγονός οτι η εξουσία είναι στα χέρια τους. Η Τρίτη μεινότητα ειναι οι Κουρδοι που πλησιάζουν τα 3 εκατομμύρια και τυπικά...
«Καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», «οι 300 προβοκάτορες που αμαύρωσαν την ειρηνική διαδήλωση», «οι κουκουλοφόροι που παραλύουν το κέντρο της Αθήνας». Τα παραπάνω αποτελούν ένα μικρό δείγμα φράσεων από το οπλοστάσιο της κυριαρχίας που αναπαράγονται από εφημερίδες, κανάλια, κόμματα, δικαστές, ευυπόληπτους πολίτες, «προσωπικότητες των γραμμάτων και τεχνών», όλο τον συρφετό που χρόνια τώρα προσπαθεί να χειραγωγήσει τη σκέψη και τη δράση μας. Δε θα ακούσουμε ποτέ όμως μια αναφορά στην πρωτογενή βία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, τη βία του Κράτους και των αφεντικών. Τη βία που μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα να ασκούν στο όνομα της τάξης,...
Ο Ελιζέ Ρεκλύ, ξέχωρα απ’ το ότι είναι πολύ γνωστός σα θεωρητικός του αναρχισμού, υπήρξε επίσης κι ένας φημισμένος γεωλόγος. Ταξίδεψε πολύ και παρέμεινε για ένα χρόνο στις Ενωμένες Πολιτείες. Η σημασία των ανακαλύψεων του Ρεκλύ εμφανίζεται σήμερα σαν εξαιρετικά προφητική, καθώς αυτές αντικατοπτρίζονται τόσο έντονα στην εποχή μας. Αρχικά με την εμφάνιση, στα 1954, της εργασίας ενός άλλου Γάλλου λόγιου, του Ζακ Ελλύλ, με τίτλο «Η Τεχνολογική Κοινωνία» και συνακόλουθα με ότι τώρα αποτελεί μια πλούσια βιβλιογραφία, η οποία αμφισβητεί τις αξίες της τεχνολογίας, τεκμηριώνονται έτσι τα συμπεράσματα και η προειδοποίηση του Ρεκλύ, ενισχυόμενα από μια πολύ πιο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018