ΓΚ
Η παρουσία του φασιστικού παράγοντα στην πρώιμη ελληνική μεταπολίτευση και η επανεμφάνιση της θεωρίας των δυο άκρων, «ως αριστεροχουντισμός»
«Η μεταπολίτευση του 1974 όχι μόνο δεν έφερε στη χώρα την πραγματική δημοκρατία, αλλά άφησε αναλλοίωτες τις «παρακαπιταλιστικές» κοινωνικοοικονομικές δομές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε πισωγύρισμα να είναι δυνατό… Ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού… επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν… εμπόδισε την ολοκληρωτική εκκαθάριση του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία, με συνέπεια όχι μόνο να καθυστερήσει η εκδημοκράτιση, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, δεν επέτρεψε να γίνει η αρχή για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κων. Καραμανλής απλά "πειθάρχησε" τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να τις κάνει ακίνδυνες. Ο στρατός όχι μόνο δεν έχει εκδημοκρατιστεί, αλλά δεν άρχισε καν η διαδικασία εκδημοκράτισης… Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967... Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας»
Παύλος Μπακογιάννης, «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής», εκδ. Παπαζήση 1977
Η ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Η πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας ήταν ουσιαστικά μια γέφυρα μεταξύ του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και της χούντας. Η Ελλάδα έχοντας απομακρυνθεί από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω συγκυρίας με το κυπριακό έμπαινε σε νέα εφαρμογή της πολιτικής και στρατιωτικής κηδεμονίας από τις ΗΠΑ, παζάρευε την οικονομική εξάρτηση με την ΕΟΚ και σταθεροποιούσε τη θέση της στο δυτικό στρατόπεδο. Το καθεστώς της χούντας που ήταν ο αναπόφευκτος συνδυασμός της δράσης των ΗΠΑ σε συγκυρίες έντασης και αναβάθμισης της δράσης της αριστεράς και παράλληλα διχασμού του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου, εκπροσώπου της αστικής τάξης, ήταν παρελθόν με κυριότερο ζήτημα το κυπριακό. Οι διεθνείς καταγγελίες στο Συμβούλιο της Ευρώπης και οι καταγγελίες για τη λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδας όπως και η χουντική δράση στην Κύπρο κατέστησαν τη χούντα έναν ανάξιο λόγου διεθνή παράγοντα όσον αφορά στην συνέχιση της ενίσχυσής της. Ο Στρατός σε μια κατάσταση διεθνούς ύφεσης του ψυχρού πολέμου, έμπαινε σε νέα ρότα πολιτικής αξιοποίησής του ως παράγοντα απορρόφησης στρατιωτικού υλικού και προμηθειών σε όπλα αφού το ίδιο το καθεστώς του «ανήκωμεν εις την Δύσην» έθετε ένα νέο πρόταγμα οικονομικής και πολιτικής εξομάλυνσης, που ήταν αίτημα του τόπου. Από τη μια ο κοινοβουλευτισμός έμπαινε ως απόλυτος πολιτικός παράγοντας κι από την άλλη η Ελλάδα τέθηκε στις υπηρεσίες της Αμερικής και στον διακριτό ρόλο της (ειδικά στο ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας) από την εποχή Τρούμαν. Η παραμονή των βάσεων, η παραμονή στο...
Η αναρχική παρουσία την περίοδο της Ρωσικής Επανάστασης (της Φεβρουαριανής και της Οκτωβριανής) έχει υποτιμηθεί πολύ από τους αστούς ιστορικούς και αποκρυφτεί επιμελώς ή διαστρεβλωθεί από τις λενινιστικές απεικονίσεις της εποχής. Ακόμη και στο κομμάτι της λογοτεχνίας, οι πληρωμένες πένες του καθεστώτος έδωσαν μια στρεβλή εικόνα για τους αναρχικούς αγωνιστές, που πάσχισαν με τις μικρές τους δυνάμεις (οι οποίες μεγάλωσαν σταδιακά) να διατηρήσουν τα αυθεντικά επαναστατικά προτάγματα στο προσκήνιο και να αναδείξουν τις μπολσεβίκικες εξουσιαστικές στρεβλώσεις.
Οι δυνάμεις των αναρχικών, πέρα από ισχνές ποσοτικά, λόγω κυρίως της τσαρικής καταστολής, αρχικά ήταν και διασπασμένες σε διάφορες μικρές ομαδοποιήσεις. Εν συνεχεία όμως...
Στην Ουρουγουάη, ένας αριθμός αναρχικών συμμετείχε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα (MLN), που ιδρύθηκε το 1962, γνωστό και ως Tupamaros (από το όνομα ενός προπολεμικού βασιλιά που ηγήθηκε μερικών από τις τελευταίους αυτόχθονες που αντιστάθηκαν στην ισπανική αποικιοκρατία). Το 1965, οι Tupamaros -που συμμετείχαν σε μεγάλο βαθμό στην οργάνωση των εργατών ζαχαροκάλαμου- μετατοπίστηκαν σε τακτικές αντάρτικου πόλης. Επηρεάστηκαν, επίσης, εν μέρει από τη βραχύβια Εθνική Απελευθερωτική Δράση του Carlos Marighella (ALN) στη Βραζιλία, η ιδεολογία της οποίας ήταν ένα μείγμα εθνικισμού, σοσιαλισμού και μαοϊκού «λαϊκού πολέμου».
Εν τω μεταξύ, η τότε, υπέρ του Κάστρο, FAU, που έβλεπε το κράτος της Ουρουγουάης...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018