ΓΚ
Η παρουσία του φασιστικού παράγοντα στην πρώιμη ελληνική μεταπολίτευση και η επανεμφάνιση της θεωρίας των δυο άκρων, «ως αριστεροχουντισμός»
«Η μεταπολίτευση του 1974 όχι μόνο δεν έφερε στη χώρα την πραγματική δημοκρατία, αλλά άφησε αναλλοίωτες τις «παρακαπιταλιστικές» κοινωνικοοικονομικές δομές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε πισωγύρισμα να είναι δυνατό… Ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού… επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν… εμπόδισε την ολοκληρωτική εκκαθάριση του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία, με συνέπεια όχι μόνο να καθυστερήσει η εκδημοκράτιση, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, δεν επέτρεψε να γίνει η αρχή για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κων. Καραμανλής απλά "πειθάρχησε" τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να τις κάνει ακίνδυνες. Ο στρατός όχι μόνο δεν έχει εκδημοκρατιστεί, αλλά δεν άρχισε καν η διαδικασία εκδημοκράτισης… Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967... Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας»
Παύλος Μπακογιάννης, «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής», εκδ. Παπαζήση 1977
Η ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Η πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας ήταν ουσιαστικά μια γέφυρα μεταξύ του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και της χούντας. Η Ελλάδα έχοντας απομακρυνθεί από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω συγκυρίας με το κυπριακό έμπαινε σε νέα εφαρμογή της πολιτικής και στρατιωτικής κηδεμονίας από τις ΗΠΑ, παζάρευε την οικονομική εξάρτηση με την ΕΟΚ και σταθεροποιούσε τη θέση της στο δυτικό στρατόπεδο. Το καθεστώς της χούντας που ήταν ο αναπόφευκτος συνδυασμός της δράσης των ΗΠΑ σε συγκυρίες έντασης και αναβάθμισης της δράσης της αριστεράς και παράλληλα διχασμού του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου, εκπροσώπου της αστικής τάξης, ήταν παρελθόν με κυριότερο ζήτημα το κυπριακό. Οι διεθνείς καταγγελίες στο Συμβούλιο της Ευρώπης και οι καταγγελίες για τη λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδας όπως και η χουντική δράση στην Κύπρο κατέστησαν τη χούντα έναν ανάξιο λόγου διεθνή παράγοντα όσον αφορά στην συνέχιση της ενίσχυσής της. Ο Στρατός σε μια κατάσταση διεθνούς ύφεσης του ψυχρού πολέμου, έμπαινε σε νέα ρότα πολιτικής αξιοποίησής του ως παράγοντα απορρόφησης στρατιωτικού υλικού και προμηθειών σε όπλα αφού το ίδιο το καθεστώς του «ανήκωμεν εις την Δύσην» έθετε ένα νέο πρόταγμα οικονομικής και πολιτικής εξομάλυνσης, που ήταν αίτημα του τόπου. Από τη μια ο κοινοβουλευτισμός έμπαινε ως απόλυτος πολιτικός παράγοντας κι από την άλλη η Ελλάδα τέθηκε στις υπηρεσίες της Αμερικής και στον διακριτό ρόλο της (ειδικά στο ζήτημα των σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας) από την εποχή Τρούμαν. Η παραμονή των βάσεων, η παραμονή στο πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (και η επαναφορά της στο στρατιωτικό σκέλος το 1980), η είσοδος στην ΕΟΚ, εταίρου των ΗΠΑ και η συνέχιση της οικονομικής εξάρτησης, η συνέχιση των σκανδαλωδών συμβάσεων με τις πολυεθνικές εταιρίες, ο διακριτός ρόλος της στα ελληνοτουρκικά και στην υποστήριξη των σχεδίων των ΗΠΑ στην ΝΑ Μεσόγειο ως ένας σταθεροποιητικός παράγοντας, ήταν αρκετά στοιχεία για να συνεχιστεί απρόσκοπτα ή σχεδόν απρόσκοπτα ο κοινοβουλευτικός βίος. Από την άλλη ο μηχανισμός της χούντας με τις φασιστικές-ναζιστικές του αποφύσεις που είτε αφομοιώθηκε είτε δεν διώχθηκε και πίεζε προς λύσεις κατάργησης της δημοκρατίας, περιορίστηκε και χρησιμοποιήθηκε ελεγχόμενος σχεδόν απόλυτα, προκειμένου να πιέζει προς λύσεις όλο και πιο δεξιές. Από τη μια αναβάθμιζε την ατζέντα της κυβέρνησης της ΝΔ η οποία τη χρησιμοποιούσε στην τότε «θεωρία» των δυο άκρων, προκειμένου να χτυπηθεί η αριστερά και το κοινωνικό κίνημα.
Άνθρωποι του μηχανισμού της χούντας, όπως ο Μπίτσιος, ιδιαίτερος του βασιλιά και αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ από το 1967 μέχρι το 1972, ο Ευάγγελος Αβέρωφ ο οποίος στη θητεία του ως υπουργός Εθνικής Άμυνας προστάτεψε πολλούς χουντικούς κι έχοντας στην πολιτική του θητεία την ευθύνη για ίδρυση φράξιας των σκληροπυρηνικών ακροδεξιών «Κένταυρων», μέσα στη ΝΔ, ο Σόλων Γκίκας, μέλος αντικομουνιστικών οργανώσεων του στρατού στη Μέση Ανατολή και με θητεία στον ΙΔΕΑ μέχρι τη διάλυσή του όπως και με καίριο ρόλο στο σχέδιο «Περικλής», ο Λάσκαρης υμνητής της χούντας και γνωστός ως «ο άνθρωπος που κατάργησε την πάλη των τάξεων», ο Μπάλκος, στρατιωτικός της μετεμφυλιακής περιόδου, ήταν μια μαγιά πολιτικών που στήριξαν από τη θέση τους τη γεφυροποιό πολιτική με τη δικτατορία μέχρι και τις πρώτες εκλογές του Νοέμβρη 1974 αλλά και στη συνέχεια μέχρι και την «Αλλαγή» του ‘81. Αξιωματικοί στην αστυνομία έμειναν ενδεικτικά οι Καραθανάσης, Γουρνιάς και Μάρκου που ήταν συνεργάτες της χούντας. Στα πανεπιστήμια χουντικοί καθηγητές ήταν πολλοί στη θέση τους ενώ στο στρατό απεργάζονταν πραξικόπημα ή στήριζαν ή επέκτειναν την αντικομουνιστική πολιτική της ΝΔ. Η ατιμωρησία των χουντικών που συνεργάστηκαν με τη χούντα, η ατιμωρησία των βασανιστών (δίκη της χούντας-δίκη της Χαλκίδας των βασανιστών) καθώς και όλων όσων ενεπλάκησαν σε οικονομικά σκάνδαλα ήταν βασικός άξονα της πολιτικής Καραμανλή. Το «στιγμιαίο» με τον ΠΔ 519 απάλλασσε ουσιαστικά όλον τον κορμό της χούντας τιμωρώντας κυρίως τους «πρωταίτιους», ελάχιστους βασανιστές και τους αποκλειστικά άμεσα υπεύθυνους της σφαγής του Πολυτεχνείου. Από την πρώτη περίοδο της κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» ξεκίνησαν ταυτόχρονα πολιτικοί και εργατικοί αγώνες.
ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Οι πολιτικοί αγώνες συνιστούσαν την κάθαρση από τη χούντα, την αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ και την τιμωρία των ενόχων του πραξικοπήματος στην Κύπρο και με κάθε ευκαιρία από την επικαιρότητα για απαλλαγές βασανιστών, ένα κίνημα διαδήλωνε ενώνοντας τις πτυχές των ζητημάτων που ζούσε, ενώ οι εργατικοί αγώνες, με ένα νέο πνεύμα αυτονομίας επιδίωκαν ταξικούς αγώνες εν δυνάμει ακηδεμόνευτους. Από τη μια το κίνημα αυτό, ξεπερνούσε σε πολλές περιπτώσεις την ανοργάνωτη ακόμα κοινοβουλευτική και νόμιμη αριστερά με αγώνες βάσης κι από την άλλη χτυπούσε τον συνδικαλισμό που είχε απομείνει από τη χούντα (π.χ. Καρακίτσος στη ΓΣΕΕ). Η ανάπτυξη των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων ήταν πολύ μεγάλη και ενδιαφέρουσα δίπλα στην φοιτητική και εργατική κινητικότητα θέτοντας με νέους τρόπους και θεωρήσεις το κοινωνικό ζήτημα, αίροντας το μονοπώλιο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αριστεράς. Η εμφάνιση των αναρχικών πότε σε ετεροκαθορισμό από τις οργανώσεις της αριστεράς και πότε σε συνεργασία για ζητήματα που αφορούσαν διώξεις και εφαρμογές του τρομονόμου, ήταν άλλη μια ένδειξη αυτής της μετατόπισης κυρίως στο χώρο της νεολαίας. Έτσι οι φοιτητές συμμετέχουν κι αυτοί σε διεκδικήσεις για τον εκδημοκρατισμό των σχολών και την αποχουντοποίηση, αλλά και σε κάθε περίπτωση μεταρρύθμισης όπως αυτής του ν. 815 το 1979-1980. Καταλήψεις και δυναμικές πορείες είναι αυτά που έρχονται σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ αλλά και με τα ΚΝΑΤ, δηλαδή τις δομές του ΚΚΕ που επιδιώκουν όσο καμιά άλλη πολιτική δύναμη της αριστεράς να ελέγχουν τους αγώνες, όπως στην περίπτωση της επέμβασης στο Χημείο. Απότοκο αυτής της κατάσταση είναι και τα μικρά μαθητικά ξεσπάσματα με αποκορύφωμα αυτά στην Αγία Βαρβάρα με αφορμή την αποβολή του μαθητή Μπουντούκη στις αρχές του 1979. Η σύγκρουση με τις δυνάμεις της καταστολής είτε διότι υπάρχει συσσωρευμένη οργή, είτε διότι η αστυνομία χτυπάει απρόκλητα είναι σχεδόν πάντα πρωταγωνίστρια σε κάθε διεκδίκηση. Κάθε επέτειος του Πολυτεχνείου ή της Πρωτομαγιάς είναι ευκαιρία για να θιγεί το πολιτικό ζήτημα και προκαλούνται συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οι αναρχικοί γίνονται γνωστοί στόχοι σταλινικών. Εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στα περίχωρα ή στην επαρχία (Μαντεμοχώρια για τη ΜΑΔΕΜ-ΛΑΚΚΟ κλπ) όπου αυτοί οι αγώνες διεξάγονται, είναι σχεδόν η καθημερινότητα. Η προβοκατορολογία έχει ήδη ξεκινήσει από την μεγάλη διαδήλωση των οικοδόμων της 23ης Ιουλίου του 1975 ή της 25ης Μάη 1976 κυρίως από τις δυνάμεις των ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ αλλά και από την κυβέρνηση που επισημοποιεί τον αριστεροχουντισμό και την προβοκατορολογία. Από την άλλη σε μια πρωτόλεια φάση βρίσκεται το περιβαλλοντικό ζήτημα αφού συγκρούσεις έχουν γίνει στο Κερατσίνι και στο Μαρούσι εξ αιτίας αποφάσεων για κατασκευή χαβούζας λυμάτων αλλά και σε περιπτώσεις εγκατάστασης πετροχημικής βιομηχανίας στην Καβάλα ή στο Μεσολόγγι. Μια σπάνια περίπτωση για πυρηνικό εργοστάσιο, που είχε παρθεί απόφαση να χτιστεί, στην Κάρυστο της Εύβοιας, ήταν άλλη μια περίπτωση συγκρούσεων με ευνοϊκή κατάληξη. Επίσης το αγροτικό ζήτημα είναι οξυμένο αφού αυτό σε όλη την Ελλάδα έχει να καταμαρτυρήσει για τη φτώχεια του έλληνα αγρότη και κτηνοτρόφου. Συνήθως οι τιμές των προϊόντων που απορροφούν έμποροι και βιομήχανοι επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, ή γαλακτοβιομηχανίες και έμποροι κρέατος αντίστοιχα για τους κτηνοτρόφους, η έλλειψη γης και η κατάληψή της όπως η γνωστή περίπτωση του τσιφλικά Μπέικερ στο Προκόπι της Εύβοιας, είναι ζητήματα που σείουν την Ελλάδα και προκαλούνται ενωτικοί αγώνες. Η τελευταία περίπτωση αφορά σε μια τεράστια έκταση στην Εύβοια που ήταν αγορασμένη ως τσιφλίκι Αχμέτ Αγά, την εποχή της απελευθέρωσης το 1832 από τους προγόνους του Νοέλ Μπέικερ. Συγκρούσεις επίσης γίνονται και στην περιοχή που προγραμματιζόταν το αεροδρόμιο των Σπάτων. Οξυμένο είναι και το στεγαστικό ζήτημα και πολύς κόσμος σε όλη την Ελλάδα κάνει «καταπατήσεις» και φτιάχνει το τσαρδάκι του. Οι μπουλντόζες που κατεδαφίζουν τα φτωχόσπιτα με τη συνδρομή της αστυνομίας όμως είναι αυτές που προκαλούν συγκρούσεις με πιο γνωστές αυτές του Περάματος στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη.
Σε πλείστες των περιπτώσεων οι ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ ήταν στην καθημερινή αντίσταση, βασικές αναφορές, ενώ ουκ ολίγες φορές τα διάφορα εγχώρια κοινωνικά προβλήματα με πυλώνα το κυπριακό συνδέθηκαν με τα διεθνή, σε διαμαρτυρίες όπως για τη Χιλή, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής θέτοντας τα, υπό την αντιιμπεριαλιστική οπτική, είτε με την «καθυστέρηση» της Ελλάδας, είτε την «εξάρτηση». Ακόμα και στις περιπτώσεις απελάσεων του Ρ. Πόλε ή της Ρ. Ματιούσι ή για την αλληλεγγύη στους φυλακισμένους της ΡΑΦ, το κίνημα αυτό βρέθηκε μπροστά να αγωνίζεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Στις αρχές της μεταπολίτευσης το κυπριακό είναι πολύ νωπό και συνδέεται με τους αγώνες εναντίον του ιμπεριαλισμού ενώ σε μια σπάνια περίπτωση προσέγγισης-ελλιμενισμού, τουρκικού κρουαζιερόπλοιου στη Ρόδο έγιναν συγκρούσεις εκτεταμένες που κράτησαν 3 μερόνυχτα. Συγκρούσεις ακόμα έγιναν και στο Ηράκλειο προκειμένου να μην απομακρυνθούν τα αρχαία εκθέματα του μουσείου στα 1979 όπου οπλισμένοι κρητικοί το φυλούσαν. Η περίπτωση του πλοίου «Αιόλιαν Γουίντ» και η κατάληψή του στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας με αιτήματα που αφορούσαν την βελτίωση των συνθηκών και το στρατοκρατικό καθεστώς στα πλοία, όπως και η περιπέτεια του Π. Λιβερέτου, ναυτικού που αυτοπυρπολήθηκε στο σπίτι του κατόπιν σοβαρών διώξεων, ήταν μεγάλη αφορμή για να βγουν προς τα έξω οι συνθήκες διαβίωσης των ναυτικών. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας η φασιστική αντιμετώπιση δεν πάει πίσω. Αντίθετα και λόγω της κληρονομιάς από τη χούντα οι δομές και τα πρόσωπα και το περιεχόμενο του στρατού είναι αναλλοίωτα σχεδόν. Εκεί που ξεκινάει ο στρατός τελειώνει η λογική, είναι ένα ρητό που απεικονίζει κυρίως τότε, την πραγματικότητα. Τα βασανιστήρια, τα καψόνια, η χουντική προπαγάνδα είναι στην καθημερινότητα. Μοιραία οι αυτοκτονίες πληθαίνουν και όπως συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις ο στρατός και οι υπεύθυνοι προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους. Η περίπτωση της Νέας Σάντας είναι χαρακτηριστική, όπου τιμωρείται ένας ταγματάρχης μόνο και μόνο διότι κατήγγειλε τα όσα γίνονταν ως φαινόμενο στη μονάδα αυτή. Ο Κώστας Σειρηνίδης, ταγματάρχης τότε, μετέπειτα αναρχικός σύντροφος, κάνοντας το αυτονόητο τιμωρείται. Η αριστερά παρόλο που είναι νόμιμη στην πραγματικότητα διώκεται και χαρακτηρίζεται από τον ΥΔΤ ως επικίνδυνη. Ακόμα και η εθνική αντίσταση είναι μη αναγνωρισμένη εκτός από τις οργανώσεις που συνεργάστηκαν με την τριπλή γερμανική-Ιταλική-Βουλγαρική κατοχή κι αυτές που συνεργάστηκαν με τους Εγγλέζους το 1944. Σε περιπτώσεις κατάθεσης στεφάνων εκ μέρους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σε εθνικές επετείους, γίνονται πάντα επεισόδια εκ μέρους της αστυνομίας.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
-Στις 30 Απριλίου 1976 δολοφονείται σε αφισοκόλληση, μετά από καταδίωξη από την αστυνομία, ο Ισιδωρόπουλος Σιδέρης νεαρό μέλος της ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ.
-Την 1η Μάη 1976 ο Αλέκος Παναγούλης, βουλευτής της ΕΚ και από τους πιο γνωστούς πολιτικούς κρατούμενους της χούντας λόγω της απόπειράς του να εκτελέσει το δικτάτορα Παπαδόπουλο αλλά και λόγω των ανήκουστων βασανιστηρίων που υπέστη, δολοφονείται σε «τροχαίο», σε περίοδο που ετοιμάζεται να προβεί σε αποκαλύψεις για το κυπριακό και πιθανόν και για το πρόσωπο του Αβέρωφ, όπως καταμαρτυρεί το στενό του περιβάλλον.
-Την 25η Μάη 1976, σε εργατική διαδήλωση, η Αναστασία Τσιβίκα, μικροπωλητής, δολοφονείται από την αύρα της αστυνομίας.
-Στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο αγωνιστής Κασίμης δολοφονείται έξω από την AEG, όταν πήγε να πραγματοποιήσει μια συμβολική ενέργεια. Η δολοφονία του χρεώνεται στον αγωνιστή εργάτη Γιάννη Σερίφη που πρωτοστατεί στον 70ήμερο αγώνα της AEG και αθωώνεται κατόπιν αγώνα μετά από δυο χρόνια.
-2 άραβες αντι-ιμπεριαλιστές, νεκροί έξω από την Αιγυπτιακή πρεσβεία, δολοφονημένοι από φρουρούς της στις 18-11-1977 σε διαδήλωση ενάντια στη συμφωνία Σαντάτ-Μπεγκίν, όταν η Αίγυπτος προσπαθεί σε αντίθεση με τον αραβικό κόσμο να δημιουργήσει μια ιδιότυπα προνομιακή συνθήκη ειρήνευσης με το Ισραήλ.
-Στις 11 Ιουλίου 1978 γίνεται εισβολή στο σπίτι του Τσιρώνη, ο οποίος έχει οχυρωθεί και κηρύσσει αυτονομία, ενός ιδιόρρυθμου στρατιωτικού γιατρού που ήταν πολιτικός πρόσφυγας και φυγάς στην Αλβανία τον καιρό της χούντας και το κράτος, μεταπολιτευτικά, διεκδικεί από αυτόν χρήματα για το γεγονός ότι μόνος του έφυγε από τον στρατό. Δολοφονείται από ομάδα αστυνομικών υπό τις οδηγίες του Γεωργακάκη ο οποίος καταγγέλθηκε και την περίοδο της Παπανδρεϊκής «σοσιαλιστικής» καταστολής προς τους αναρχικούς.
-Πολτοποίηση της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, μέλους του ΚΚΕ στις 28 Ιουλίου 1980, από τσιράκι οδηγό φορτηγού της εταιρίας ΕΤΜΑ, έξω από την πύλη της οποίας μοίραζε προκηρύξεις.
-Στις 16 Νοεμβρίου 1980 δολοφονούνται ο Ι. Κουμής και η Στ. Κανελλοπούλου στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν ένα μεγάλο ρεύμα των διαδηλωτών (κυρίως από τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις της αριστεράς) επιχειρεί να σπάσει τον αποκλεισμό της αστυνομίας και να πορευθεί προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Στην ίδια πορεία τραυματίζεται σοβαρά ο αναρχικός Στ. Παπαπολυμέρου.
Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ
Η αντιμετώπιση του κινήματος, εκτός από την αστυνομική καταστολή στους δρόμους, γίνεται όλο και πιο έντονη και θωρακίζεται και νομικά. Ένας νόμος του Μπάλκου, ο ν.509, ένα είδος τρομονόμου που γίνεται στο πλαίσιο της ευελιξίας του κράτους και ενόψει της δήθεν πάταξης της ακροδεξιάς τρομοκρατίας αλλά και των έκρυθμων συνθηκών που προκαλούνται από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις στην εφαρμογή της θεωρίας των δυο άκρων, ψηφίζεται από την πλειοψηφία στη Βουλή. Διώξεις αναρχικών αλλά και μελών της άκρας αριστεράς πραγματοποιούνται εκείνη την περίοδο, με γελοίες κατηγορίες, με ποινές που ξεπερνούν ακόμα και ποινές για κατηγορίες όπως αυτές που αντιμετωπίζουν οι φασίστες για τοποθέτηση βομβών. Σκευωρίες όπως αυτή για το Γιάννη Σερίφη, για την ομάδα Χανίων ή για την ομάδα Ζηρίνη, κατά των Φ. και Σ. Κυρίτση, η περίπτωση Γ. Μπουκετσίδη και κατά άλλων, εξυφαίνονται και αποτελούν αιχμές για το κίνημα το οποίο συγκροτεί επιτροπές απελευθέρωσης. Οι φυλακίσεις όμως με τη σειρά τους ανοίγουν ένα άλλο κύκλο αγώνων, μέσω της όσμωσης πολιτικών κρατουμένων με ένα τμήμα των ποινικών και ανοίγει μια σειρά κινητοποιήσεων για τις συνθήκες στις φυλακές απ’ το 1979-80 και μετά. Απεργίες πείνας ξεσπούν και γίνονται σημαντικές αναφορές που αποκτούν και ευρύτερο πολιτικό νόημα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Τα βασανιστήρια, οι φυλακίσεις περιμένουν όμως και τους εργαζόμενους που απεργούν ή διαδηλώνουν και οι εκδηλώσεις τους αντιμετωπίζονται ως «οχλοκρατικές», «προβοκατόρικες» ή αποτέλεσμα συνεργασιών «άκρας αριστεράς και χουντικών». Έτσι η πολιτική ομηρεία είναι μια κατάσταση που συνεχίζεται σε όλη αυτή την περίοδο, που οδηγεί σε φυλακίσεις και παράλληλα κινήσεις αλληλεγγύης.
ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια είναι τραγικές. Συμβαίνουν σοβαρά ατυχήματα, χρόνιες ασθένειες για τους εργάτες και πολύ χαμηλοί μισθοί. Τα αφεντικά έχουν αποθρασυνθεί από τη μεταπολεμική περίοδο που ξεκινάνε τα «κίνητρα για την βιομηχανία» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, ενώ η χούντα έχει ισοπεδώσει τα δικαιώματα που αποκτούσαν οι εργάτες στη διετία 1965-1966, τη διετία με τις πιο πολλές απεργίες διεθνώς, στην Ελλάδα. Ο υπουργός Λάσκαρης, υμνητής της χούντας, ο υπουργός που κοροϊδευτικά αναφέρεται εκείνη την εποχή για την προσπάθειά του «να λύσει την πάλη των τάξεων» χρησιμοποιεί τον αντεργατικό νόμο 330. Οι δυναμικές απεργίες είναι χαρακτηριστικό της περιόδου, με καταλήψεις, πολυήμερες και ενωτικές στη βάση. Συγκρούονται συχνά με την αστυνομία και οι αγωνιστές αντιμετωπίζουν φυλακίσεις, τραυματισμούς και ακόμα και βασανιστήρια στις συλλήψεις. Έχουν απήχηση οι διαμαρτυρίες τους και κινητοποιούν τις τοπικές κοινωνίες, τα συνδικάτα βάσης (που ακόμα δεν ονομάζονται έτσι) και συχνά τις δημοτικές αρχές οι οποίες σε ένα μεγάλο βαθμό είναι αριστερές, ειδικά στις συνοικίες των πόλεων. Σε ένα πολύ σημαντικό βαθμό οργανωμένες απεργίες από τα κάτω είναι οι εξής, αυτής της περιόδου: NATIONALCAN, το σωματείο υποδηματεργατών, στην ΗΒΗ, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ, οι μαίες στα Νοσοκομεία, στη ΜΑΔΕΜ-ΛΑΚΚΟ, στην ΙΤΤ, στα ναυπηγεία Γουλανδρή, στην ΠΕΣΙΝΕ, στον ΟΠΑΠ, στα Νοσοκομεία των ιατρών, οι οικοδόμοι, ΒΙΑΜΑΞ, ΒΙΟΧΑΛΚΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΟΡΕΙΧΑΛΚΟΥΡΓΕΙΑ, ΕΣΣΟ ΠΑΠΑΣ, ΠΙΤΣΟΣ, , ναυπηγεία Ελευσίνας Ανδρεάδη, τράπεζες Ανδρεάδη, ΠΕΤΡΟΛΑ ΕΣΚΙΜΟ. ΜΟΤΟΡ-ΟΪΛ, ΣΕΜΚΑ, σμυριδορύχοι Νάξου, μεταλλεία ΣΚΑΛΙΣΤΗΡΗ, ΕΒΓΑ, ΕΤΜΑ, ΙΖΟΛΑ, χαρτοποιία Λαδόπουλου, ΜΕΛ, Χαλυβουργεία Βόλου, Χαλυβουργεία Ελευσίνας, υφαντουργεία, ΛΑΡΚΟ, ΒΙΟΦΑΡΜ, μεταλλεία Διστόμου, εκπαιδευτικοί, μεταλλεία Μαντουδίου, τυφλοί, καπνεργοστάσια, AEG (δυόμιση μήνες) , ΒΕΠΣΥ, ορυχεία, λατομεία, τσιμεντάδικα, ΣΑΡΑΚΑΚΗ, ΒΙΟΤΣΑΛ, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ, λιθογράφοι, ΒΕΣ, ΕΒΙΟΠ, επιπλοποιία Αθανασιάδη, δημοτικοί υπάλληλοι, ΦΙΛΙΠΣ, ΤΡΙΟΥΜΦ ΙΝΤΕΡΝΑΣΙΟΝΑΛ, ΜΟΜΠΙΛ, ΤΕΞΑΚΟ, ΕΛΒΥΝ, ΜΑΜΙΔΑΚΗΣ, τεχνικοί τύπου, ΣΕΛΜΑΝ, ΕΛΚΟ, ΟΤΕ, Λαυρεωτική, ΠΡΟΚΑΤ, Αμιαντοβιομηχανία, ΟΤΟΕ, ΕΛΣΑ, κλπ. Πολλές απεργίες από αυτές ήταν ιδιαίτερα πολυήμερες και δυναμικές. Καταλήψεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, με πολλές συλλήψεις, συγκρούσεις οι οποίες έθεταν γενικότερα ζητήματα κι όχι απλά τα αιτήματα τα οποία έφταναν να είναι ιδιαίτερα προωθημένα. Σε πολλές των περιπτώσεων οι αγώνες ήταν ενωμένοι, ταυτόχρονοι και είχαν τη συμπαράσταση του κόσμου.
ΤΟ ΕΝΟΠΛΟ
Την περίοδο αυτή δραστηριοποιούνται έντονα και με μεγάλη επιτυχία, ένοπλες ομάδες που πραγματοποιούν ενέργειες συμβολικές, έχοντας στο σύνολό τους μεγάλη αποδοχή. Η 17Ν, ο ΕΛΑ και η οργάνωση ΙΟΥΝΗΣ 78.
-Στις 23 Δεκεμβρίου εκτελείται ο Γουέλς σταθμάρχης της CIA με τομέα ευθύνης την ΝΑ Μεσόγειο από τη 17 Νοέμβρη
-Στις 14 Δεκεμβρίου 1976 εκτελείται από τη 17Ν ο Μάλλιος βασανιστής που αθωώθηκε από το δικαστήριο της Χαλκίδας.
-Στις 31 Ιανουρίου 1979 η ομάδα Ιούνης 78 εκτελεί τον βασανιστή της χούντας Μπάμπαλη
-Στις 16 Ιανουαρίου η 17 Νοέμβρη εκτελεί τον Πέτρου υποδιοικητή των ΜΑΤ με τον οδηγό του.
ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ-ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ-ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ-ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΟΥ
Από τις αρχές της μεταπολίτευσης γίνονται γνωστές οι σχέσεις του Ιταλικού φασισμού και της χούντας που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια της ελληνικής δικτατορίας, μέσω της δημοσίευσης των επίσημων πορισμάτων της Ιταλικής Δικαιοσύνης. Κάτω από τα δολοφονικά-αντικομουνιστικά σχέδια οργανώσεων της CIA που δρουν στον ευρωπαϊκό χώρο, στη γειτονική Ιταλία, έδρασαν δίκτυα που καλύπτονταν από το Αρχηγείο του ΝΑΤΟ και τον Ιταλό Ναύαρχο Μπιριντέλι που αργότερα πέρασε στην ηγεσία του «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI)», οργανώσεις φασιστικές, αστυνομικοί παράγοντες, νομικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι, το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα του Αλμιράντε-κόμμα της φασιστικής δεξιάς το οποίο ήταν νόμιμο και κοινοβουλευτικό, καθώς και μυστικές υπηρεσίες, με μια σειρά προπαγανδιστικών αλλά και δολοφονικών δράσεων. Μαζί τους συντεταγμένα δρούσε η ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη καθώς και το προξενείο της Νάπολης τα οποία μαζί με την ένωση ελλήνων φοιτητών που είχε στήσει η χούντα, παρακολουθούσαν τις αντιδικτατορικές κινήσεις των ελλήνων φοιτητών. Ήταν η περίφημη «στρατηγική της έντασης» «αλά Γκρέκα» που ξεκίνησε στις 12 Δεκεμβρίου 1969 με τη βόμβα που εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνο και είχε 15 νεκρούς και 87 τραυματίες. Την ίδια εκείνη ημέρα η Επιτροπή των υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης καταδίκαζε επίσημα το ελληνικό καθεστώς της χούντας.
Η στενή σχέση ελλήνων της χούντας και ιταλών φασιστών ξεκίνησε επίσημα από τις «εκδρομές» που αναλάμβανε η ελληνική χούντα από το 1968, όταν περίπου 40 μέλη διαφόρων φασιστικών οργανώσεων, από τις οποίες αρκετές ήδη είχαν τεθεί εκτός νόμου, πραγματοποίησαν ταξίδι στην Αθήνα προσκεκλημένοι από μια δήθεν σπουδαστική οργάνωση. Έτσι από τον Απρίλιο του 1969 άρχισαν να σημειώνονται εκρήξεις στην Ιταλία με στόχο την επιβολή πραξικοπήματος στην Ιταλία. Σχεδόν όλα τα πρόσωπα της «εκδρομής» βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ιταλική δικαιοσύνη ως βασικοί ένοχοι για εκρήξεις βομβών και προετοιμασίας σχεδίου ανατροπής της ιταλικής δημοκρατίας. Από την άλλη υπηρεσιακοί παράγοντες όπως ο Μάριο Μερλίνο, «εκδρομέας» και αυτός, επιδίωξαν τη διείσδυση σε οργανώσεις προκειμένου να αποσπούν πληροφορίες αλλά και να κατευθύνουν τη δράση τους. Με αυτόν τον τρόπο επίσης κατηγορήθηκαν, κυρίως αναρχικοί, στο πλαίσιο σκευωριών που εξυφάνθηκαν όπως με την περίπτωση του αναρχικού Βαλπρέντα που κατηγορήθηκε για την τοποθέτηση της φονικής βόμβας στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνο. Κομβικό πρόσωπο τόσο για την εκπόνηση της στρατηγικής όσο και για τη σύνδεση με την ελληνική χούντα, ήταν ο Πίνο Ράουτι, «δημοσιογράφος» της εφημερίδα «Τέμπο», ιδρυτής της ναζιστικής οργάνωσης «Ορντίνε Νουόβο (Νέα Τάξη)» και αργότερα ηγετικό στέλεχος του «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος» ο οποίος ήταν ο κυριότερος οργανωτής του ταξιδιού καθώς και ο κρίκος που συνέδεε τον ιταλικό φασισμό με τα αντίστοιχα της Ευρώπης. Ο ίδιος είχε συνδεθεί με τον Παττακό όπως και με τον Κ. Πλεύρη (ο οποίος είχε ιδρύσει οργάνωση με την ονομασία «4η Αυγούστου» από το 1960 και στη χούντα ήταν ιδιαίτερος γραμματέας του υπουργού Λαδά, καθηγητής στις σχολές Αστυνομίας και Χωροφυλακής, σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού και οργανωτής των Άλκιμων) επισκεπτόμενος την Ελλάδα από το 1967 μέχρι και τη σύλληψή του το 1974. Μια σειρά ελλήνων πρακτόρων είχαν επαφή κυρίως μαζί του κάνοντας κοινές εκτιμήσεις για την προπαρασκευή πραξικοπήματος, όπως αυτή του 1971 μεταξύ του Μακαρέζου-Λαδά και εκπροσώπου του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος που ζητούσε τη βοήθεια της χούντας για ένα σχέδιο έντασης που θα κατέληγε σε ανάληψη της ευθύνης διακυβέρνησης από μέρος των Ιταλικών Στρατιωτικών Δυνάμεων, σύμφωνα με αποχαρακτηρισμένο έγγραφο των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Η μεταπολιτευτική Ελλάδα, έτσι, φιλοξενούσε τους καταζητούμενους για σειρά κατηγορίες που φτάνουν μέχρι και στην ανατροπή του πολιτεύματος, από την Ιταλική δικαιοσύνη, όπως τον υπαρχηγό της «Ορντίνε Νουόβο» Μασαγράντε, «εκδρομέας» κι αυτός του 1968 και Μπιζάρι, στέλεχός της και καταζητούμενος επίσης. Εκείνη την περίοδο του 1975, δημιουργείται υπό τον Δημήτρη Ναστούλη (ο οποίος διέφυγε στην Ιταλία και από κει στην Λιβύη) η οργάνωση «Νέα Τάξις» που κάνει την εμφάνισή της με αναγραφόμενα συνθήματα έξω από αριστερά βιβλιοπωλεία. Η συνεργασία ελλήνων και ιταλών φασιστών γίνεται υπό την κάλυψη μιας τουριστικής επιχείρησης «ΝΟΣΤΟΣ» στο οποίο εργάζεται ο σερβιτόρος Άντζελο Αντζέλι γνωστός ως «μαύρος βομβιστής» που συνδέεται μέσω τέλεξ (το φαξ της εποχής) με το ξενοδοχείο «GIADA» που οι ιταλοί φασίστες χρησιμοποιούν ως σημείο συνάντησης, ενώ ο Μασαγράντε με τον πρώην σμηνία Αριστοτέλη Καλέτζη επισκέπτονται τον υπουργό μεταφορών για την ίδρυση σχολής αλεξιπτωτιστών. Την ίδια περίοδο ο Γκρατσιάνι, καταζητούμενος κι αυτός της «Ορντίνε Νουόβο» οργανώνει μυστική συνάντηση στο Μόναχο για την «μαύρη διεθνή», όπως ονομάζει ο ευρωπαϊκός δημοσιογραφικός κόσμος τη διεθνή των ναζί, ανακοινώνοντας τη σύνδεση με το καθεστώς Καντάφι της Λιβύης (με το οποίο ήδη συνδέεται ως νομικός σύμβουλος το Πλεύρης) και της Αργεντινής της Ιζαμπελίτα Περόν. Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης, Γκίκας και ο Υ. Δικαιοσύνης δεν ασχολούνται με τις υποθέσεις αυτές ούτε αιτούνται στην Ιταλική δικαιοσύνη για γεγονότα που άπτονται της αρμοδιότητάς τους εν σχέση με την υπόθεση. Απλά απελαύνουν τα πρόσωπα.
Το ρεστοράν Βερόνα «ΝΟΣΤΟΣ», στην Αθήνα, είναι σημείο νόμιμης συνάντησης φασιστών που ξεκινούν να επιδίδονται σε διάφορα γεγονότα. Μαχαίρωμα φοιτητή στην επέτειο του Πολυτεχνείου, υπόθεση «Ηλένιας» Ασημακοπούλου με τον σπουδαστή Ηλιόπουλο ως μια πρώτη ιδεολογική επίθεση αμφισβήτησης της ύπαρξης νεκρών του Πολυτεχνείου ‘73, καθώς και επεισόδια στην 25η Μαρτίου του 1975 στα οποία πρωτοστατούν ο Νίκος Μιχαλολιάκος μέλος της οργάνωσης του Πλεύρη, 4η Αυγούστου, ο νεοταξίτης Καλέντζης καθώς και οι ιταλοί σερβιτόροι του ΝΟΣΤΟΣ, Πιερό και Αντζέλι, είναι γεγονότα που σχετίζονται με τη διαφαινόμενη δράση τους. Οι αξιωματικοί που αναλαμβάνουν τις υποθέσεις δεν είναι παρά άνθρωποι της χούντας ή πρώην βασανιστές, και οι ανακρίσεις βγάζουν αποτελέσματα ευνοϊκά για τους φασίστες. Έτσι μια σειρά από φασίστες Ιταλούς περνούν την περίοδο των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης από την Ελλάδα, ενώ έχουν μεγάλες καταθέσεις στην Τράπεζα Αττικής του Στρατή Ανδρεάδη.
Έτσι όλα οδηγούν στο συμπέρασμα, από την ιταλική δικαιοσύνη, ότι η Ελλάδα της χούντας ήταν όχι μόνο ο βασικός οργανωτής του πραξικοπήματος στην Κύπρο αλλά και το βασικό πεδίο στο οποίο στήθηκε η απόπειρα πραξικοπήματος της 2ας Ιουνίου 1974 που προέβλεπε τη δολοφονία του Προέδρου της Δημοκρατίας Λεόνε, του πρωθυπουργού και μελών της Κυβέρνησης κατά τη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης για την ανακήρυξη της Ιταλικής Δημοκρατίας. Η αποτυχημένη απόπειρα στη σιδηροδρομική γραμμή με την αμαξοστοιχία «Βέλος του Νότου» τον Απρίλη του 1975, έδειξε τους δράστες της ανατίναξης του τρένου της Μπολόνια της 4ης Αυγούστου με 12 νεκρούς και 105 τραυματίες (για μια αβλεψία των φασιστών τα θύματα δεν ήταν περισσότερα) όπως και ο θάνατος του Μίκη Μάντακα (ο οποίος σύμφωνα με την οικογένεια του όχι μόνο δεν ήταν δεξιός αλλά ο πατέρας του ήταν απόστρατος ταξίαρχος από τη χούντα λόγω δημοκρατικών πεποιθήσεων) ένας νεαρός ο οποίος σκοτώθηκε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ο οποίος έγινε παρά τη θέλησή του ο μοναδικός ήρωας της άκρας δεξιάς (αν εξαιρέσουμε τους 2 νεκρούς χρυσαβγίτες από το Ν. Ηράκλειο). Η «Ορντίνε Νέρο (Μαύρη Τάξη)» αντικατέστησε την απαγορευμένη «Ορντίνε Νουόβο» και συνέχισε τη δράση της έχοντας επικοινωνία με τα ευρωπαϊκά παρακλάδια του φασισμού. Μια σειρά ενεργειών των φασιστών που ξεκίνησαν να αποκαλύπτονται από την Ιταλική δικαιοσύνη, όπως η ανατίναξη της πλατείας στην Μπρέσια με 8 νεκρούς και 102 τραυματίες έδειχναν τη σύνδεση αλλά και τη συνέχεια μέσω της Μαύρης Διεθνούς της οποίας τέθηκε επικεφαλής ο Γκρατσιάνι. Οι ανακρίσεις και οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών έδειξαν ένα πολύ σοβαρό δίκτυο που έφτανε και συνέχιζε να φτάνει ως παράνομη συνέχεια της μαύρης διεθνούς και μετά την πτώση της χούντας μέχρι και την Αθήνα. Σημαντικό γεγονός παραμένει όπως για την Ελλάδα του αριστεροχουντισμού, έτσι και για την Ιταλία στην οποία την περίοδο κάθαρσης του πολιτικού συστήματος από τους βομβιστές φασίστες, ψηφίζεται από τους χριστιανοδημοκράτες, τους σοσιαλιστές και τους νεοφασίστες του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος ένα είδος τρομονόμου, στις 25 Μαΐου 1975. Αυτό ο νόμος χαρακτηρίστηκε από πανεπιστημιακούς και νομικούς κύκλους ως «ελευθεροκτόνος», μέσω του οποίου υπήρξε μια εντατικοποίηση των διώξεων κατά ακροαριστερών οργανώσεων με γελοίες κατηγορίες και προσχήματα. Ο νέος νόμος παρείχε τη δυνατότητα στην αστυνομία να προφυλακίζει με ενδείξεις ενοχής, να μπορεί να έχει αρμοδιότητες δικαστικών αρχών, να μπορεί να παραβιάζει το οικογενειακό άσυλο χωρίς δικαστικό ένταλμα, δικαίωμα χρήσης του όπλου κατά την διακριτική ευχέρεια του αξιωματικού, αφαιρώντας μέσα στις παραγράφους, δικαιώματα των πολιτών κατά της κατάχρησης της αστυνομικής βίας. Τα «δυο άκρα»! Πάλι!
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΚΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Αυτή η συνέχεια της «Μαύρης Διεθνούς» αλλά και η ατιμωρησία από πλευράς κυβέρνησης ήταν αυτό που έδωσε και την απαραίτητη στήριξη και δύναμη σε όλους τους ακροδεξιούς κύκλους στην Αθήνα να απεργάζονται πραξικόπημα ή απλά τη συνέχιση μιας εργασίας βολικής για το κράτος, με τοποθετήσεις βομβών σε δημόσιες συναθροίσεις ή τη συνέχιση του ΕΚΟΦίτικου τραμπουκισμού από νεοφασίστες. Η άρνηση του υπουργού ΔΤ Γκίκα να δεχθεί επίσημα την εν Ελλάδι δράση της Νέας Τάξης έδωσε και το πράσινο φως για ατιμωρησία. Ήδη η οργάνωση «Αχαιοί», διάσπαση της 4ης Αυγούστου του Πλεύρη, φανατικοί οπαδοί του Ιωαννίδη δραστηριοποιούνταν στις επετείους του Πολυτεχνείου ενώ διείσδυσαν και στη ΝΔ, ενώ ανώτατοι αξιωματικοί της Αστυνομίας είναι μέλη της 4ης Αυγούστου. Η ομάδα Καλέντζη επίσης πρωταγωνιστεί διαρκώς με κάθε ευκαιρία σε επεισόδια. Πανεπιστημιακοί κύκλοι της Θεσσαλονίκης μαζί με απελαθέντες νεοφασίστες φοιτητές από την Ιταλία της ομάδας LEGA δημιουργούσαν ομάδες προσκείμενες σε απομεινάρια της χούντας, ενώ στην Αττικής εξέπεμπε ο ραδιοσταθμός του Πλεύρη με την ονομασία «Έλληνας». Όλα ήταν έτοιμα για το ξεκίνημα μιας «νέας Τάξης πραγμάτων»:
26.1.1975: Επιδρομή ναζιστών της οργάνωσης «Νέα Τάξη» στο ΕΜΠ και μαχαίρωμα του φοιτητή Β. Γεωργιάδη.
16.2.1976: Βόμβα σε γραφεία του ΚΚΕ Εσωτερικού (οδός Θεσ/νίκης).
24.3.1976: Ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο της Αθήνας και δυναμίτη σε γραφεία του ΚΚΕ στον Κορυδαλλό.
14.9.1976: Ανακάλυψη οπλοστασίου στα χέρια απόστρατων στελεχών της ιωαννιδικής χούντας, στη Θεσ/νίκη.
16.12.1976: Μαζικοί τραυματισμοί δημοσιογράφων από χουντικούς στην κηδεία του Μάλλιου, σε συνεργασία με «αγανακτισμένους» αστυνομικούς.
24.12.1976: Εκρηξη βόμβας της Εθνικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης Πανελλήνων (ΕΣΟΠ) σε γραφεία του ΚΚΕ.
24.1.1977: Επιστολή-βόμβα της ΕΣΟΠ στην εφημερίδα «Αυγή».
4.2.1977: Εκρηξη βόμβας σε βιβλιοπωλείο της Ασκληπιού, που πουλούσε βιβλία, δίσκους και είδη λαϊκής τέχνης από τη Βουλγαρία.
5.2.1977: Τρεις εκρήξεις βομβών στα γραφεία του ΕΚΚΕ στα Εξάρχεια, του ΚΚΕ στην Καισαριανή και του ΚΚΕ Εσωτ. στα Πετράλωνα.
11.2.1977: Βόμβα στο βιβλιοπωλείο «Πλανήτης», στην Ασκληπιού. Είχε «προαναγγελθεί», την προηγουμένη, από τον 20χρονο νεοφασίστα Αργ. Κακκαβά.
19.2.1977: Εκρηξη ισχυρής βόμβας στα γραφεία της Πολιτιστικής Λέσχης Παγκρατίου.
24.2.1977: Σύλληψη των Αριστοτέλη Καλέντζη, Αργ. Κακκαβά και Ευ. Χριστάκη, στην κατοχή των οποίων βρέθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο από πυροβόλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες. Ομολογία των δυο τελευταίων για συμμετοχή σε βομβιστικές ενέργειες.
4.3.1977: Βόμβα της ΕΣΟΠ σε γραφεία του ΚΚΕ Εσ. «Τα Νέα».
9.3.1977: Σύλληψη του στελέχους της «4ης Αυγούστου» Δ. Ηλιόπουλου και της φίλης του, Χρ. Ζέκιου, για κατοχή όπλων.
22.3.1977: Εκρηξη βόμβας καταστρέφει το Ι.Χ. του γεν. γραμματέα της ΕΣΔΗΝ, Δ. Ξυριτάκη, στην Αλεξάνδρας.
30.5.1977: Σύλληψη του εν ενεργεία ανθυπίλαρχου Γ. Διαμαντή για ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο με βουλγαρικά βιβλία στην Ασκληπιού. Πρωτόδικα θα καταδικαστεί (10.8.77) σε κάθειρξη 8 χρόνων, που το Εφετείο θα μειώσει σε 5 χρόνια (8.2.78).
8.10.1977: Καταδίκη του Καλέντζη σε κάθειρξη 12 χρόνων, του Κακκαβά σε 2 χρόνια, του Δ. Ηλιόπουλου σε ενάμιση χρόνο.
9.10.1977: Εκρηξη βόμβας σε γραφεία της ΚΝΕ στα Πετράλωνα.
16.10.1977: Εμπρησμός των γραφείων της «Αυγή» από νεοφασίστες.
5.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του περιοδικού «Αντί».
6.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του ΚΚΕ Εσωτ. στη Ν. Φιλαδέλφεια.
10.3.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ελλη», κατά τη διάρκεια της προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο Τόξο». 18 θεατές τραυματίες, απ' τους οποίους οι 3 πολύ σοβαρά.
20.6.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ρεξ», κατά τη διάρκεια της προβολής σοβιετικής ταινίας. 15 θεατές τραυματίες.
23.7.1978: 13 αλυσιδωτές εκρήξεις βομβών σε Αθήνα-Πειραιά, στην 4η επέτειο της Μεταπολίτευσης.
31.7.1978: Σύλληψη ως βομβιστών του Νικ. Μιχαλολιάκου κι άλλων 8 νεοφασιστών, και δίωξή τους με τον «αντιτρομοκρατικό» (Ν.774/78). Στις 29.9.78 παραπέμπονται για κατοχή εκρηκτικών, όχι όμως με τον «αντιτρομοκρατικό». Καταδικάζονται ο Μιχαλολιάκος σε φυλάκιση 13 μηνών κι ο Αλ. Μαριούκλας σε 10 μηνών (15.1.79).
6.8.1978: Αλλες 12 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα και Πειραιά μέσα σε μιάμιση ώρα.
18.10.1978: Τέσσερις διαδοχικές εκρήξεις βομβών στα δικαστήρια και σε καταστήματα που πουλάνε σοβιετικά προϊόντα.
17.12.1978: 39 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα - Πειραιά, ως «μνημόσυνο» για τον βασανιστή Μάλλιο. Τραυματίες 7 περαστικοί.
11.1.1979: Επικήρυξη των ακροξεξιών βομβιστών Ν. Παναγόπουλου και Αντ. Πρωτοπαπά με 1.000.000 δρχ. για τον καθένα.
22.1.1979: Σύλληψη 9 βομβιστών που ανήκουν στην «Οργάνωσιν Εθνικής Αποκαταστάσεως» (ΟΕΑ) και ευθύνονται για τις αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις στους κινηματογράφους. Δύο από τους συλληφθέντες (Χρ. Τζαβέλλας, Γ. Γεωργιάδης) είναι εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού. Αλλοι 4 βομβιστές καταζητούνται.
29.1.1979: Δίωξη κατά του διοικητή της Σχολής Χωροφυλακής αντισυνταγματάρχη Βουδικλάρη για πώληση όπλων σε μέλη της ΟΕΑ. Θα καταδικαστεί στις 1.6.79 απ' το πενταμελές Εφετείο, απλώς για οπλοκατοχή, σε 2 χρόνια φυλακή.
15.3.1979: Αυθόρμητη παράδοση του καταζητούμενου για συμμετοχή στην ΟΕΑ (και πρώην διοικητή των χουντικών «Αλκίμων») Λογγίνου Παξινόπουλου.
16.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επικηρυγμένου βομβιστή Αντ. Πρωτοπαπά στον Κολωνό.
17.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επίσης επικηρυγμένου Ν. Παναγόπουλου στην Κυψέλη.
1.6.1979: Καταδίκη 10 από τους κατηγορούμενους της ΟΕΑ σε διάφορες ποινές (ισόβια στον Απ. Πρωτοπαπά, 18 χρ. στο γιατρό Ιω. Κουρκουλάκο, 14 χρ. στο Χρ. Τζαβέλα, 2 1/2 στο Λ. Παξινόπουλο κ.λπ.).
12.11.1979: Καταδίκη του Ν. Παναγόπουλου σε κάθειρξη 25 χρόνων.
Πώς όμως έγιναν όλες αυτές οι εγκληματικές ενέργειες; Και γιατί; Εκείνο τον καιρό λειτουργεί ένα μεγάλο σύνολο οργανώσεων που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης αναφέρει μόνο δέκα. Είναι αυτές που μαζί με τις άλλες θα λειτουργήσουν στην ελληνική εκδοχή της στρατηγικής της έντασης. Ενδεικτικά: 1)Βασιλική Εθνική Παράταξις και Βυζαντινή Εθνική Οργάνωση με κοινό αρχηγό τον ραψωδό της χούντας Αλέξανδρο Κουντουρά 2)Λαϊκός Συναφερμός με αρχηγό το στέλεχος της Χ Γεώργιο Δημητριάδη και με την σύμπραξη του Πλεύρη 3)Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα, φιλοβασιλική κίονηση με αρχηγούς τον χουντικό στρατηγό Νικόλαο Λουμάκη και τον απολογητή του ΙΔΕΑ Γεώργιο Καραγιάννη 4)Συνταγματική Βασιλική Παράταξη με αρχηγό τον Γεώργιο Τριαντόπουλο υμνητή του Ανδρουτσόπουλου και εκδότη της χουντικής εφημερίδας «Νέμεσις» με ύμνους στον Χίτλερ 5)Κόμμα Εθνικής Αναγεννήσεως με αρχηγό τον Παναγιώτη Μπούγο, βασιλικό, συνεργάτη του Δημήτρη Ναστούλη της «Νέας Τάξης» που έγραφε στην εφημερίδα «γεγονότα» που επιχορηγούσε ο Ιωαννίδης 6)ΕΜΠΡΟΣ, φιλοβασιλική οργάνωση του Πειραιά με χουντικά στοιχεία της δικτατορικής Συμβουλευτικής όπως ο Ιωάννης Χολέβας 7)ΕΛΛΗΝΟΚΡΑΤΕΣ εθνικιστική, φιλοβασιλική οργάνωση του Σπ. Σταυρόπουλου, πρώην στελέχους της 4ης Αυγούστου και υποψήφιος του κόμματος Γαρουφαλιά, από την αποστασία του 1965, υπουργού της χούντας 8)Κόμμα Εθνικής των Ελλήνων Σωτηρίας, φιλοβασιλικοί με αρχηγό το στέλεχος της Χ Χαρ. Παπαγεωργίου, ναζιστή και αντισημίτη και συγγραφέα 9)Βασιλική Ένωση του στρατηγού Κουρουκλή υπασπιστή των χουντικών δικτατόρων, θαυμαστή του Μεταξά και κινηματία του ΙΔΕΑ, με παραρτήματα στην επαρχία και τμήμα νεολαίας 10)4η Αυγούστου, του Πλεύρη, πολυθεσίτη στη χούντα ναζιστική και αντισημίτη κουμπάρου του υπουργού Λαδά που εκδίδει την ομώνυμη εφημερίδα, την «Κόκκινη Μηλιά» και το «Ελληνικό Αύριο» με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα στελέχη της κυβέρνησης, ιδιαίτεροι γραμματείς υπουργών, διοικητών οργανισμών, είναι μέλη αυτών των οργανώσεων. Ένα κλίμα συγκάλυψης αυτής της δραστηριότητας δίνει και τη δυνατότητα να αναπτυχθεί ένας πιο δυναμικός κλάδος αυτός των βομβιστών. Η ανακοίνωση δεν μιλάει και για τις άλλες. Πάλι ενδεικτικά: 1)Πανελλήνιος Κίνησης Βασιλευόμενης Δημοκρατίας που δραστηριοποιήθηκε την περίοδο του δημοψηφίσματος με γραμματέα τον απόστρατο στρατηγό Τζανετή 2)Πανελλήνιος Ένωσις Βασιλοφρόνων με αρχηγό τον Παπαθανασόπουλο με παραρτήματα στην επαρχία και τμήμα νεολαίας 3)Εθνική Εταιρία Μελετών με αρχηγό τον Γ. Βακαλόπουλο που εκδίδει την «Εθνική Πορεία» 4)ΑΕΤΟΣ με την έκδοση ομώνυμης εφημερίδας, φιλοβασιλική οργάνωση του Κουμέλη με τμήμα νεολαίας 5)Κίνημα Εθνικής Δράσεως με αρχηγό τον Π. Αρκουδάκο 6)Ένωση Ελλήνων Εθνικιστών, φιλοβασιλικοί εθνικιστές με αρχηγούς τον Χ. Σαραντάκο και Π. Αρκουδάκο 7)Πανελλήνιο Κίνημα Βασιλευόμενης Δημοκρατίας με τον Ν.Παπανικολάου 8)Βασιλευόμενη Δημοκρατία του Φ. Δημητρόπουλου 9)Ελεύθεροι Έλληνες επαναφοράς Βασιλέως με φανατικές προκηρύξεις 10)Εθνικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα Ελλάδος του νεοναζιστή Δημήτρη Ναστούλη (Νέα Τάξις) που εξέδιδε τις εφημερίδες «Γεγονότα» και «Πανηπειρωτική» και συνεργαζόταν με τον Π.Μπούγο. 11)Κόμμα Ελληνοσοσιαλιστών που εκδίδει την εφημερίδα «Ο ΕΛΛΗΝ» με αρχηγό τον αντισημίτη Νικ. Ηράκλειτο 12)ΕΛΚΙ φιλοβασιλική οργάνωση παλιών παρακρατικών με δράση σε γκράφιτι 13)ΕΛΜΟΚ μια εθνικιστική και φιλοβασιλική-αντικομουνιστική οργάνωση 14)Αχαιοί, λάτρεις του Ιωαννίδη και διάσπαση της 4ης Αυγούστου με ηγέτη τον Π. Δάκογλου που μετατράπηκαν σε Πνευματική Αναμορφωτική κίνηση 15)ΑΡΙΟΙ πρώην της 4ης Αυγούστου, φανατικοί εθνικιστές που πιστεύουν στην ομοφυλοφιλία 16)ΜΑΚΕΛΗΝ, εθνικιστική οργάνωση της Θεσσαλονίκης 17)Μέγας Αλέξανδρος, νεοφασιστική οργάνωση 18)Εθνική Παράταξις Ελληνίδων με πρόεδρο την Μάρθα Κουσουμουλάκου 19)Ελπιδοφόροι Νέοι, οργάνωση παρακρατικών και νεώτερων φασιστικών στοιχείων 20)Φασιστική Οργάνωσις 21)ΕΑΝΕ νεολαίοι αντικομουνιστές φιλοβασιλικοί που υπογράφουν σαν Β2 22) Εθνικόν Φως γύρω από τον εκδότη του ομώνυμου περιοδικού Θωμόπουλο 23)Πατριωτικό Κίνημα του Α.Δενδρινού που αργότερα θα ονομαστεί ΕΝΕΚ. 24)ΧΡΙΚΕ, εθνικιστές του Μανωλόπουλου ΕΚΟΦίτη και συνεργάτη της χούντας 24)Πατριωτικός Σύνδεσμος Αθηνών Ιωάννης Καποδίστριας με τον φασίστα Σταθόπουλο (πρόεδρος των χουντικών φοιτητών στην Ιταλία και σύνδεσμος με την ΚΥΠ), Σταυρόπουλο, Μιχαλολιάκο, Μιχαλόλια (αδελφό του) και άλλους 25)Πατριωτικός Σύνδεσμος με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα 26)Νέα Ενιαία δεξιά, με ομώνυμο έντυπο από τον προαναφερόμενο Σταθόπουλο 27)Άτυπη «ομάδα Τσαμπουρά» με την ονομασία του καταζητούμενου για τις σφαγές στο Πολυτεχνείο του 1973 και σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες βρισκόταν στο Ναύπλιο και εκπαίδευε φασίστες, 28)Εθνικό Πνευματικό Κέντρο 29) ΕΠΟΚ 30)ΕΠΟΣΠ
Επίσης πρέπει να επισημάνουμε ότι συγκοινωνούντα δοχεία με αυτές τις οργανώσεις είναι ένα πλήθος συλλόγων, σωματείων, ομίλων, λεσχών και ενώσεων που λειτουργούν με διάφορες προσχηματικές θεματικές (χριστιανισμός, ιστορία, επιστήμη) ή είναι ξεκάθαρες (απόστρατοι αξιωματικοί, «Όμιλος φίλων της ΕΣΑ») ως προς την σκοπιμότητά τους. Αυτές είχαν χρηματοδοτηθεί επί χούντας από τους μηχανισμούς που ήλεγχε η χούντα και αργότερα, η Εκκλησία, ιδιώτες καθώς και άλλοι μηχανισμοί που ήταν οι χρηματοδότες τους. Σημεία συνάντησή τους είναι το Χίλτον, το Κάραβελ και το Καζίνο της Πάρνηθας. Αυτό ήταν το δίκτυο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε ο ένοπλος βραχίονας του φασισμού στην Ελλάδα. Από τη μια υπάρχει η ατιμωρησία και η υποβάθμιση της ύπαρξής τους με σημείο αιχμής και δίωξης την αριστερά, κι από την άλλη η ύπαρξή τους σκληραίνει το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο κινείται η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι τα δυο πρώτα χρόνια και μέχρι και τα «σταγονίδια» των πραξικοπημάτων «πιτζάμας» και τις υποχρεωτικές αποτάξεις ανθρώπων της χούντας που δεν ήθελαν να συνεργαστούν με τη νέα κυβέρνηση υπήρχε ένας διάχυτος φόβος που σύμφωνα με πληροφορίες οι οποίες διοχετεύονταν προς τον τύπο (π.χ. ότι ο Καραμανλής αλλάζει κάθε βράδυ το νυχτερινό του προορισμό) έδιναν την εντύπωση ότι η χούντα είναι κοντά. Το «Καραμανλής ή Τανκς» του Μίκη ήταν μια πολύ σοβαρή δικλείδα ασφαλείας (ή ανασφάλειας) στην οποία κινούνταν η κυβέρνηση Καραμανλή («μετά από μένα το χάος»). Έτσι οι βόμβες που ηχούν «σαν κίνημα» ήταν αυτές που από τη μια έδωσαν την εικόνα μιας παντοδύναμης δεξιάς κι από την άλλη έδιναν και την ατζέντα στην κυβέρνηση να σκληρύνει τον αντικομουνισμό της, χτυπώντας δήθεν και τα «δυο άκρα». Η έμφαση και η μετατροπή σε κεντρικό πολιτικό γεγονός για επεισόδια στα οποία πρωταγωνιστεί ο Καλέντζης και ο Ν. Μιχαλολιάκος κι αργότερα η σύνδεσή τους με μέρος των μυστικών υπηρεσιών της αστυνομίας και του στρατού ήταν η αποφασιστική στιγμή να εντείνουν τη στρατηγική της έντασης. Η κηδεία του Μάλλιου, ενός βασανιστή της χούντας που εκτέλεσε η 17Ν στις 14 Δεκεμβρίου 1976, ήταν η αφορμή για πολύ σοβαρά επεισόδια. Χτυπήθηκαν αγρίως και επικίνδυνα 6 δημοσιογράφοι (Γ. Φατσής , Ν. Κακαουνάκης-ο γνωστός!, Ο Δημαράς, ο Νίκος Οικονόμου, ο Βουτσαράς, ο Κρεμμύδας) χαρακτηρισμένοι ως δημοκρατικοί και αντιχουντικοί, παρουσία 500 αστυνομικών ενώ οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν με συνθήματα υπέρ της χούντας, με πυροβολισμούς από αυτόματο και υπηρεσιακά περίστροφα, με πρωταγωνιστές τους Καλέντζη, Γεωργαλά, Αγαθαγγέλου και Μιχαλολιάκο. Η δίκη της Χαλκίδας από την άλλη, που ξεκίνησε στις 11 Νοεμβρίου 1975 θα προκαλέσει την λαϊκή οργή, όχι μόνο για την αθωωτική της ετυμηγορία, αλλά και λόγω της εξωφρενικής συμπεριφοράς κατηγορουμένων και δικαστών. «Οι αστυνομικοί Μάλλιος, Μπάμπαλης, Καραπαναγιώτης και Κραβαρίτης ήταν ικανότατοι και εκτελούσαν υποδειγματικά τα καθήκοντά τους» ακούγεται από την έδρα, την πολιτική αγωγή και τις φυλλάδες τους. Οι κατηγορούμενοι βασανιστές παίρνουν το ρόλο του ανακριτή, υποβάλλοντας προκλητικές ερωτήσεις στους μάρτυρες, ενώ διατείνονται ότι θύματά τους αυτοτραυματίστηκαν. Δύο ακριβώς χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου (17/11/1975), Τα «Νέα» κυκλοφορούν με τίτλο «Προκλητικοί οι βασανιστές στη Χαλκίδα»: «…Οι κατηγορούμενοι είναι προκλητικοί. Γελάνε την ώρα που τα θύματά τους καταθέτουν για τα απάνθρωπα βασανιστήρια που υπέστησαν στην Ασφάλεια. Συνεχίζουν τον πόλεμο λάσπης κατά των μαρτύρων κατηγορίας, υποστηρίζοντας για μερικούς απ' αυτούς ότι συνεργάστηκαν με την Ασφάλεια…». Η κοινωνική οργή για την ατιμωρησία των βασανιστών εκφράζεται με μια σειρά συνθημάτων, όπως «Οι φασίστες στο Γουδί», «Δίκες λαϊκές για τους βασανιστές», «Φόλα στο σκύλο της ΕΣΑ», «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά», κλπ και όταν εκτελείται ο Ε. Μάλλιος στις 14 Δεκεμβρίου 1976, δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε «γεια στα χέρια τους». Για παράδειγμα, λίγες μέρες μετά την εκτέλεση, η ομάδα «Προλεταριακή Αριστερά», μετέπειτα «Ρήξη» εκδίδει προκήρυξη που αναφέρει: «Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η οργάνωση 17 Νοέμβρη έδρασε σαν εντολοδόχος του λαού. Το πιστόλι που εκτέλεσε τον Μάλλιο το κρατούσαν οι εκατοντάδες νεκροί της δικτατορίας, οι δεκάδες χιλιάδες βασανισμένοι, ένας ολόκληρος λαός. Γι’ αυτό και σύσσωμη ήταν η αντίδραση του λαού: «Ν’ αγιάσουν τα χέρια τους”». Έτσι, στην κηδεία του Μάλλιου σημειώνονται έντονα επεισόδια από ακροδεξιούς, υποστηρικτές της δικτατορίας, μεταξύ των οποίων και οι Μιχαλολιάκος, Καλέτζης, κλπ. Ο υπουργός Άμυνας, Ευάγγελος Αβέρωφ, κάνοντας τότε δήλωση, υποστηρίζει πως ο Μάλλιος στάθηκε άτυχος επειδή ήταν υπεύθυνος του τομέα της Ασφάλειας που ανέκρινε τους κομμουνιστές: «Ο Μάλλιος δεν ήταν βασανιστής, μολονότι, όπως πολλοί άλλοι στη θέση του, είχε μάλλον χαστουκίσει κρατούμενους στη διάρκεια των ανακρίσεων».
Έτσι μια κινητικότητα εκείνη την περίοδο που ενώνονται οι φασίστες με αναφορά στο «θύμα»-Μάλλιο, περιορίζεται κυρίως στις οργανώσεις του Πλεύρη, του Δακόγλου και του Δενδρινού όπως και άλλων για τα οποία ο υπουργός προεδρίας Ράλλης αναφέρει ότι είναι «νόμιμα σωματεία», σωματεία που τα περισσότερα έχουν στρατιωτική δομή και επαφές με την Ιταλία. Μια πρωθύστερη προσπάθεια κάθαρσης, στέλνει από την εποχή διακυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το 1963, στην παρανομία 9 από τις περίπου 60 φασιστικές οργανώσεις. Η επανασυγκόλλησή τους έλκει την καταγωγή της τόσο πολιτικά από την εποχή της ΕΚΟΦ και της «Συντονιστικής Επιτροπής Εθνικών Οργανώσεων» το Μάιο του 1963, λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του Λαμπράκη, όσο και στρατιωτικά μέσω των απόστρατων αλλά και των εν ενεργεία αξιωματικών της αστυνομίας και του Στρατού. Ο υπουργός Δ. Σταμάτης δεν συμπεριλαμβάνει στη θεματική του την προσπάθεια για το χτύπημα του παρακράτους, ενώ η υπόθεση της κακοποίησης των δημοσιογράφων συγκαλύπτεται από τις ανακριτικές αρχές. Μια σύλληψη του νοσταλγού της χούντας και νεοφασίστα Σταθόπουλου (πρόεδρος της χουντικής Ομοσπονδίας Ελλήνων Φοιτητών της Ιταλίας και σύνδεσμος, αρχηγός της οργάνωσης «Νέα Ενιαία Δεξιά» με έντυπο ομώνυμο, που κατονομάζεται από έκδοση του Ιταλικού ΣΚ ως σύνδεσμος με την ΚΥΠ στην Ιταλία και ιδρυτής του συλλόγου «Ιωάννης Καποδίστριας») στο επεισόδιο, κάποιες προσαγωγές, κάποιες κλήσεις στελεχών φασιστικών οργανώσεων για ανάκριση και η έφοδος στα γραφεία της 4ης Αυγούστου, οργάνωση για την οποία ο Μπάλκος ΥΔΤ δήλωσε τον Ιούνιο του 1975 ότι πρόκειται «περί νομίμου κόμματος» ενώ ο ίδιος καταδεικνύει το επικίνδυνο μέγεθος της αριστεράς δεν είναι παρά ένα ξεκίνημα για τον περιορισμό τους και την εξύφανση της θεωρία των δυο άκρων. Στελέχη του φασιστικού παράγοντα μεταπηδούν από τη μια στην άλλη οργάνωση και ιδρύουν οργανώσεις που είναι καθόλα «νόμιμες». Η δράση επίσης του Κανναβού, γιου του στρατοπεδάρχη της Γυάρου και βοηθού του Πλεύρη στη γραμματεία του υπουργού της χούντας Λαδά, καθώς και η ατιμωρησία της δράση του δίνουν τη δυνατότητα να ανθεί ένα παρακράτος που βοηθά στη συντήρηση της δίωξης της αριστεράς στο πλαίσιο της ίδιας θεωρίας. Τα 152 περιστατικά βίας μέσα σε 7 μήνες που καταγγέλλουν οι νεολαίες των πολιτικών κομμάτων (τέλος 1976-αρχές 1977) αντιμετωπίζονται με την «θεωρία» των δυο άκρων από τον Μπάλκο ότι «ο θόρυβος είναι αδικαιολογήτως υπερβολικός, δεδομένης της μη σοβαρότητος του πλείστου των καταγγελλομένων», «προέρχεται από τον αυτόν πολιτικόν χώρον, τον ίδιον πάντοτε» και «στρέφεται κατ’ οργανώσεων της αυτής πάντοτε πολιτικής τοποθετήσεως, ενώ αι οργανώσεις του άλλου άκρου καίτοι πολύ περισσότεραι αποσιωπούνται»
Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΧΟΥΝΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24-07-1975, πρωτοσέλιδο: (πηχυαία γράμματα, κεφαλαία και μεγάλα: «ΕΥΡΥ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΕΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ»)-(κεφαλαία και λίγο πιο μικρά: «ΕΚΤΑΤΑΜΕΝΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΠΡΑΚΤΟΡΩΝ ΚΑΙ ΧΟΥΝΤΙΚΩΝ»)- (μικρότερα γράμματα: «Οι σκοτεινές δυνάμεις προσπαθούν με αναρχικές εκδηλώσεις να ματαιώσουν τις δίκες και να ανατρέψουν τον Καραμανλή»)
Σε μια από τις πρώτες συνεδριάσεις της μεταχουντικής Βουλής στις 28.3.1975, κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το νέο Σύνταγμα ο Καραμανλής χρησιμοποίησε τον όρο «αριστεροχουντισμός». Η αποστομωτική απάντηση από τον ίδιο ήρθε όταν ο Η. Ηλιού, αρχηγός της εκλογικής παράταξης «Ελληνική Αριστερά» δήλωσε ότι δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημοκρατία οι διαδηλώσεις, θυμίζοντας το Γαλλικό Μάη. Απαντώντας του ο Καραμανλής του είπε ότι το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα είχε ζητήσει την καταστολή του Μάη του 68. Ο τότε πρωθυπουργός επίσης διέκοψε Ανδρέα Παπανδρέου, που αναφερόταν σε «διεκδικήσεις που υποκινούνται από χουντικούς μηχανισμούς»: «Εννοώ και τα δύο άκρα. Γιατί αρχίζει να αναπτύσσεται ένα είδος αριστεροχουντισμού και προσέξτε το». Ο Παπανδρέου απάντησε: «Δεν αναφερόμουν σ’ αυτό. Γιατί δεν εγνώριζα το είδος, κ. πρόεδρε. Πρώτη φορά το ακούω». Λίγες μέρες αργότερα, ο Καραμανλής έκανε δηλώσεις για τον «αριστεροχουντισμό», στο γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» διεθνοποιώντας τη νέα του «θεώρηση». Κατά την πορεία για την επέτειο της 21ης Απριλίου, τρεις βδομάδες αργότερα, η θεωρία του αριστεροχουντισμού θα δικαιώσει τη βίαιη καταστολή, με πρόσχημα τη συμβολική επίθεση του ΕΚΚΕ με αυγά στην αμερικανική πρεσβεία. Οι, δια του κυβερνητικού εκπροσώπου, ανακοινώσεις ενδεικτικά καταδεικνύουν τις «εκδηλώσεις του αριστεροχουντισμού» στις εξής πράξεις: α)στις διαδηλώσεις των αγροτών του Πύργου και των βερικοπαραγωγών της Κορινθίας β)στην υποκίνηση της απεργίας των εκτάκτων υπαλλήλων του ΟΠΑΠ όταν για πρώτη φορά εμφανίζεται η αστυνομική αύρα γ)στη σύσταση της απεργιακής επιτροπής από ένα μαοϊκό, τέσσερις τροτσκιστές και έναν πρώην ΕΣΑτζή που υποκινούν την κατάληψη του εργοστασίου της ΕΣΚΙΜΟ δ)στις διαδηλώσεις χουντικών, νεοταξιτών, πρώην ΕΣΑτζήδων που μαζί με αναρχικούς, τροτσκιστές και μαοϊκούς έστησαν οδοφράγματα κατά τη διάρκεια της πρώτης επετείου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στις 23 Ιουλίου. Στην ίδια συνεδρίαση όπως και στις ανακοινώσεις εγκαινιάζεται και ο όρος «προβοκάτσια» ο οποίος υιοθετείται άμεσα από την κοινοβουλευτική αριστερά.
Μέχρι τότε ο όρος «προβοκάτσια» χρησιμοποιούταν για να υποδείξει δυνάμεις της άκρας δεξιάς που κινούνταν στην αφάνεια του παρακράτους και επεδίωκαν με τρομοκρατικές ενέργειες τη δίωξή της, προσάπτοντας σε αυτήν τις κατηγορίες για αυτές τις ενέργειες. Η «προβοκάτσια» είχε κάνει την εμφάνισή της στο αριστερό λεξιλόγιο την εποχή του Μανιαδάκη, επί Μεταξά, όταν εκδιδόταν ο Ριζοσπάστης της Ασφάλειας, στις 29 Νοέμβρη του 1964 που η ανατίναξη βόμβας στο Γοργοπόταμο κατά τη διάρκεια της επετείου της ανατίναξής της δολοφόνησε 13 προσκυνητές ή στις προβοκάτσιες που έστηνε ο Παπαδόπουλος στο στρατόπεδο στον Έβρο το 1965 αλλά και στους διαδηλωτές που με τα κόκκινα μαντήλια στο πρόσωπο προκαλούσαν καταστροφές κατά τη διάρκεια των Ιουλιανών. Ο όρος «προβοκάτσια» και «προβοκάτορες» αποκτάει στη μεταπολίτευση μια γενικευμένη αποδοχή από το πολιτικό σύστημα, και η κοινοβουλευτική αριστερά επενδύει σ’ αυτόν, μέχρι και σήμερα, αποκρούοντας έτσι κάθε προσπάθεια που δεν ελέγχεται από αυτήν, αποδίδοντας κάθε τέτοια ενέργεια ως αποτέλεσμα δράσης ύποπτων κύκλων.
Έτσι ο αριστεροχουντισμός ως η «θεωρία» των δυο άκρων της εποχής Καραμανλή γίνεται η καραμέλα σε κάθε περίπτωση που, η κυβέρνηση, επιχειρεί να συνδέσει τις δράσεις του κοινωνικού κινήματος -καταστέλλοντάς τες- με τις δράσεις των φασιστών τις οποίες ενισχύει και αφήνει σχεδόν ατιμώρητες. Η «θεωρία» των δυο άκρων καταλήγει να δείχνει τον κίνδυνο της αριστεράς. Χαρακτηριστική είναι η έκθεση του υπουργού Δημόσιας Τάξης Αναστασίου Μπάλκου, τον Ιούνιο του 1975 για τις «ανατρεπτικές οργανώσεις» που δρούσαν τότε στην Ελλάδα. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ο Μπάλκος υποβαθμίζει το ρόλο των φασιστικών ομάδων και προβάλλει κυρίως τις αριστερές, και πρώτα τα δύο κομμουνιστικά κόμματα και τις νεολαιίστικες οργανώσεις τους: «Έναντι των δέκα (10) γενικώς ασημάντων και υποτονικών - πλην ελαχίστων γνωστών εκδηλώσεων - "οργανώσεων" της Δεξιάς (φιλοβασιλικών ή φασιστικών), η Αριστερά παρουσιάζει την ακόλουθον εντυπωσιακήν ανάπτυξιν οργανώσεων, με αξιοσημείωτον πολιτικήν δραστηριότητα, έκδοσιν εντύπων, έντονον προπαγάνδαν εις όλους τους τομείς, ακόμη και εις τα Γυμνάσια. 1. ΚΚΕ (εξωτ.) Ενδεκα (11). Εντυπα εξ (6). 2. ΚΚΕ (εσωτ.) Εννέα (9). Εντυπα πέντε (5). 3. Κινεζόφιλος Αριστερά Δέκα οκτώ (18). Εντυπα οκτώ (8). 4. Τροτσκιστική Αριστερά Ενδεκα (11). Εντυπα εξ (6). 5. Οργανώσεις Νέας Αριστεράς Επτά (7). Εντυπα δύο (2). 6. Νεοαναρχική και υπεραριστερή παράταξις Επτά (7). Εντυπα εν (1) Σύνολον Οργανώσεων Εξήκοντα τρεις (63). Σύνολο Εντύπων Είκοσι οκτώ (28)». Οσο για τη φασιστική «Νέα Τάξη» ο Μπάλκος δηλώνει ότι «παρά τον σχετικόν θόρυβον, το Υπουργείον επιμένει ότι δεν έχει διαπιστωθεί η ύπαρξις "οργανώσεως"». Το δε «Κόμμα της 4ης Αυγούστου» «είναι νόμιμον κόμμα, διά την λειτουργίαν του οποίου έχει κατατεθή υπό του Κ. Πλεύρη σχετική δήλωσις εις Αρειον Πάγον». «Περιπτώσεις ανοχής υπό των Σωμάτων Ασφαλείας παρανόμου δραστηριότητος των οργανώσεων αυτών ουδέποτε προέκυψεν» («Αστυνομικά Χρονικά», Ιούλιος - Αύγουστος 1975).
Ο αριστεροχουντισμός είναι αυτός που ουσιαστικά γεννά τον εσωτερικό εχθρό. Ο Καραμανλής σε ομιλία του στις 12-06-1976, στη βουλή τονίζει: « Κίνδυνος υπάρχει για το δημοκρατικό πολίτευμα και από την Αριστερά συνολικά λόγω της θεωρητικής της θέσης για την δικτατορία του προλεταριάτου… η οξύτητα προωθείται από την άκρα Αριστερά και την μη ακραία Αριστερά (ΠΑΣΟΚ)». Ο Καραμανλής λοιπόν πρωτοστάτησε στην οργάνωση μιας νέας αστικής ταξικής στρατηγικής, του αστικού εκσυγχρονισμού. Η στρατηγική αυτή θεωρούσε τον κοινοβουλευτισμό ως υπέρτατο αγαθό και νομιμοποιούσε τα κομμουνιστικά κόμματα και την Αριστερά εν γένει στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής έκφρασης. Αντιλήφθηκε πολύ νωρίς ότι η συνέχιση του μετεμφυλιακού κράτους και της μοναρχίας , που είχαν καταρρεύσει ιδεολογικά με την χούντα, θα σήμαινε και μετωπική σύγκρουση με τη μεταπολιτευτική αυτόνομη αριστερά. Χαράζοντας μια Γκολική περίπου κυβερνητική γραμμή που ήταν στο δίπολο κοινοβουλευτισμός-δικτατορία τεκμηρίωσε το «μετά από μένα το χάος». Έτσι πολύ ορθά για τη διαχείριση του εγχώριου συστήματος κρατικοποίησε τους τομείς όπως τράπεζες, ναυπηγεία, λεωφορεία, κοινωνικές υπηρεσίες (όπως ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ κλπ) σε μια συγκυρία που ήδη η Ευρώπη και πριν την πετρελαϊκή κρίση είχε αναπτύξει, με τα εφόδια του Κεϋνσιανισμού και του κρατικού παρεμβατισμού ως αντίπραξη στο «σιδηρούν παραπέτασμα» το οποίο διαφημιζόταν από την αριστερά στη Δύση για τις παροχές του. Έτσι δεν θα μπορούσε παρά να κρατάει τις λεπτές ισορροπίες και να μην εξαντληθεί σε ένα μετωπικό αγώνα με την απαιτητική αντιπολίτευση. Μια άκρα δεξιά, λειτουργική κι όχι ανατρεπτική, θα ήταν πολύ χρήσιμη στο να αποτελεί ένα εμπόδιο στην διαμόρφωση της κοινωνικής ιδεολογίας ως «εχθρός» του συστήματος αρκεί να είναι περιορισμένη και να μπορεί να είναι ένα χρήσιμος μπαμπούλας της δημοκρατίας. Από την άλλη η αριστερά και μάλιστα η εκτός κοινοβουλίου που ξεκινούσε να επηρεάζει κόσμο ήταν πάντα ο εσωτερικός εχθρός ο οποίος οφείλει την ύπαρξή του στην «ανοχή» της δημοκρατίας και ταυτίζεται με τον άλλο «εχθρό» της , τους χουντικούς. Έτσι η κάθαρση είναι αδύνατον να προχωρήσει στον συνδικαλισμό όπου οι Καρακίτσοι κυριαρχούν με αλχημείες μέχρι και το 1982, περιθωριοποιώντας και απονομιμοποιώντας κάθε δραστηριότητα που δεν ελεγχόταν από την κυβέρνηση. Ο Καραμανλής αφαιρώντας κάθε σοβαρό επιχείρημα από την κοινοβουλευτική αριστερά κατάφερε να εμπεδώσει τη θεωρία του αριστεροχουντισμού στον πολιτικό κόσμο, μέσω της αποδοχής της «προβοκάτσιας» και των «προβοκατόρων». Η κοινοβουλευτική αριστερά μην μπορώντας να κατανοήσει σε εύρος τις αλλαγές αυτές και έχοντας κατά νου στη νομιμοποίηση και στην αφομοίωσή της από το κράτος ή στην προετοιμασία για την εξουσία, συνέδραμε στη δημιουργία ενός εσωτερικού εχθρού ο οποίος ακόμα συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα.
Προς το τέλος της δεύτερης επταετίας, Καραμανλή, οι φασιστικές οργανώσεις υποχωρούν καθότι ακόμα και το πολιτικό κόμμα της Εθνικής Παράταξης που εξασφαλίζει περίπου το 7%, στις εκλογές του 1977, περνάει στη συντριπτική του πλειοψηφία στη ΝΔ, ενώ το κίνημα αδρανοποιείται προς το 1979-80 (αν εξαιρέσουμε το φοιτητικό που είναι σε αναβρασμό λόγω του νόμου 815), αναμένοντας την αλλαγή του 1981. Υπάρχουν λίγοι φυλακισμένοι φασίστες, οι ελάχιστοι πρωταίτιοι, ενώ πολλοί από αυτούς αποχαρακτηρίζονται μέσω της συμμετοχής τους στη ΝΔ ή κάνουν μπίζνες, συντηρώντας τα «μαγαζάκια» τους μέσω εφημερίδας ή γραφείων ή με τη συμμετοχή τους στις γιορτές μίσους (Γράμμος-Μακρυγιάννη όπου εκεί εκφράζεται και ένα μεγάλο μέρος της Δεξιάς παράταξης). Ήδη το ΠΑΣΟΚ ως κίνημα διάγει μια ιδιαίτερα ανθηρή περίοδο καπηλείας όλων των αυτόνομων αγώνων και με την υπόσχεση για να ξαναδώσει την «Ελλάδα στους Έλληνες». Σύνθημα που θα οικειοποιηθεί η Χρυσή Αυγή κατά τη διάρκεια κατάκτησης των πλατειών της Αθήνας και επέκτασής της ως αντισυστημική οργάνωση. Το τέλος του αριστεροχουντισμού δίνει τη θέση της στη μεγάλη αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος-κινήματος που μέσω της προσωποπαγούς εξουσίας του αρχηγού του θα επιτελέσει το μεγαλύτερο ρόλο στην ιστορία της μεταπολίτευσης: της βαθμιαίας ένταξης της πολιτικής κοινωνίας στο κράτος, της αριστεράς στη διαχείριση και της συνέχισης μιας πολιτικής που θα έχει βασικούς πυλώνες την εξάρτηση και την κηδεμονία από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.
