LOUISSE MICHEL
Παράδοξος και ασυνήθης ο της γυναικός ταύτης, πρωτότυπος και ιδιόρρυθμος φυσιογνωμία, μετέχουσα της μυστυριώδους δυνάμεως, ήτις δημιουργεί τους μάρτυρας και της ισχυράς και αμεταβλήτου θελήσεως, ήτις μορφώνει τους μεγάλους μεταρρυθμιστάς και ανακαινιστάς της κοινωνίας.
Η Λουίζα Michel μετωνομάσθη η ερυθρόσκουφος παρθένος, τόσον φανατικώς εξεγείρεται πάντοτε κατά των μεγάλων και ισχυρών, τόσον ηρωικώς εργάζεται και μοχθεί υπέρ των δύστυχών και των αδικουμένων. Η αγάπη και αφοσίωσίς της προς την δυστυχή μερίδα της ανθρωπότητος, ο οίκτος, τον οποίον η ψυχή της αισθάνεται δια πάσαν δυστυχίαν, τη ενέπνευσαν την ιδέαν της μεταρρυθμίσεως της κοινωνίας, υπό βάσεις εντελούς ισότητος και χριστιανικής αδελφοποιήσεως.
Ουδέποτε εν τούτοις απετέλεσε μέρος οιασδήποτε σοσιαλιστικής μερίδος αλλά μόνη πάντοτε εξεγείρουσα τα πλήθη δια των ρητορικών λόγων της και τιθέμενη επί κεφαλής εργατικών ομάδων κατώρθωσεν υπέρ αυτών άλλοτε αύξησιν ημερομισθίων και άλλοτε άλλας της θέσεώς των βελτιώσεις.
Από πόλεως εις πόλιν μεταβαίνουσα, ως αληθής ιεραπόστολος αγορεύει πάντοτε, αγορεύει ακαμάτως υπέρ των πτωχών, τόσον δε φανατίζει το ακροατήριόν της, ώστε να γίνεται πολλάκις παραίτιος ταραχών και στάσεων των λαϊκών τάξεων. Εις τοιαύτας περιπτώσεις πρώτη υφίσταται προθύμως πάσαν δικαστικήν καταδίωξιν, πρώτη προσφέρεται να υποστή πάσαν τιμωρίαν, αρκεί οι πτωχοί οπαδοί της να αφεθώσιν ελεύθεροι.
Προσαχθείσα ενώπιον του πολεμικού Συμβουλίου μετά την εν Παροισίοις εξέγερσιν των κομμουνιστών κατεδικάσθη μετά των λοιπών στασιαστών εις υπερορίαν και απεστάλη εις την Νέαν Καληδονίαν, χωρίς καν να διααρτυρηθή δια την αυστηρότητα της ποινής.
Επανελθούσα εις Γαλλίαν μετά την παραχωρηθείσαν εις τους στασιαστάς αμνηστείαν εξηκολούθησεν ως και πριν το υπέρ των καταδυναστευομένων τάξεων έργον της. Εις αγόρευσίν της, γενομένην εν Χάβρη κατά το 1888, εγένετο θύμα δολοφονικής αποπείρας, εσώθη δε ως εκ θαύματος, απολέσασαν μόνον τον ένα της οφθαλμόν.
Όλαι αυταί αι αποτυχίαι αντί να την αποθαρρύνουν εξήψαν επί μάλλον τον υπέρ των ιδεών φανατισμόν της, εξακολουθεί δε μέχρι σήμερον διαθέτουσα και τα τελευταία λείψανα της περιουσίας της υπέρ των πτωχών, των οποίων την τύχην ελπίζει πάντοτε ότι θα κατορθώση να βελτιώση. Δυνάμεθα βεβαίως να αποδικάζωμεν τα ιδέας της Louisse Michel, δυνάμεθα να ευρίσκωμεν τον φανατισμόν της υπερβολικόν και άσκοπον, δυνάμεθα να κατακρίνωμεν, δια γυναίκα μάλιστα, τον τρόπον δι ού εκδηλώνει τα αισθήματα και τας σκέψεις της, αλλά δεν δυνάμεθα να αρνηθώμεν την εκτίμησήν μας προς την ηρωίδα ταύτην της αυταπαρνήσεως και της προ τον πλησίον αγάπης, ήτις εκίνησε πάντα λίθον, ίνα επιτύχη χάριν δι΄ εκείνον, όστις απεπειράθη να την δολοφονήσει.
*Δημοσιεύτηκε στην αθηναϊκή εφημερίδα “Η Εφημερίς των Κυριών”, τεύχος 466, 24 Νοέμβρη 1896. Η εφημερίδα αυτή διευθυνόταν από την Καλλιρρόη Παρρέν και, βασικά, ήταν η πρώτη γυναικεία εφημερίδα του “ελλαδικού” χώρου με τη φιλοδοξία να εισάγει ένα φεμινιστικό κίνημα. Όμως, οι πολιτικές απόψεις της Παρρέν και της ομάδας της ήταν συντηρητικές, οι ίδιες θέλησαν να κινηθούν μέσα στα αστικοδημοκρατικά πλαίσια και δεν ήταν ικανές να ξεφύγουν πέρα από στερεότυπα και να υιοθετήσουν μια επαναστατική φεμινιστική γραμμή.
