«ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ» (ισπανικό αναρχικό σύνθημα)
Στις αρχές Μαΐου 1937, κατά τη διάρκεια της ισπανικής επανάστασης, Η Βαρκελώνη γίνεται μάρτυρας μιας από τις μεγαλύτερες και πιο δολοφονικές ενέργειες των κομμουνιστών (η ιστορία των οποίων είναι γεμάτη από τέτοιες). Αναρχικοί και μέλη του P.O.U.M. (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης-τροτσκιστές) αμύνονται κατά των κομμουνιστών, οι οποίοι επιτίθενται στο Τηλεφωνικό κέντρο, το οποίο έχουν καταλάβει οι αναρχικοί. Η περίφημη «Τραγική Εβδομάδα» τελειώνει με 500 νεκρούς αγωνιστές, δολοφονημένους από τα σταλινικά καθάρματα. Έπεσαν στα οδοφράγματα, υπερασπιζόμενοι μέχρι τέλους την επανάσταση, αγωνιζόμενοι για την ελευθερία…
Ήδη απo τα τέλη του 1936, οι κομμουνιστές και οι σύμμαχοί τους, κατάλαβαν ότι με την υποστήριξη των νέων ενόπλων δυνάμεων, (οι κομμουνιστές ήταν υπέρμαχοι της δημιουργίας τακτικού στρατού και αφοπλισμού των πολιτοφυλακών και των επαναστατικών ταξιαρχιών), θα ήταν τώρα ικανοί να εξαλείψουν την τεράστια επιρροή που είχαν στους ανθρώπους οι επαναστατικές οργανώσεις και κυρίως οι αναρχικές. Πρώτος στόχος τους ήταν οι τροτσκιστές του P.O.U.M. στην Καταλωνία, και αργότερα θα συγκέντρωναν τις δυνάμεις τους εναντίον των αναρχοσυνδικαλιστών της C.N.T. (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας-αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) και των αναρχικών της F.A.I. (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής). Από τις αρχές του 1937 αρχίζουν οι μεμονωμένες ένοπλες επιθέσεις και προβοκάτσιες (στη Λα Φατερέγια, το Μολίνς ντε Γιομπρεγκάτ, την Πουιγκθέρδα). Ταυτόχρονα, η κεντρική δημοκρατική κυβέρνηση, μέσω διαταγμάτων, προσπαθεί να πλήξει την επανάσταση καθώς και τις προσπάθειες αυτοοργάνωσης των ανθρώπων. Έτσι, σταδιακά αυξάνεται ο κρατικός έλεγχος πάνω στις κολλεκτιβοποιημένες επιχειρήσεις, καταργούνται οι επαναστατικές ταξιαρχίες (στρατιωτικοποίηση) που από την έναρξη της επανάστασης είχαν καταφέρει τεράστια πλήγματα στους φασίστες, απελευθερώνοντας μεγάλες περιοχές, ενώ τίθεται σε εφαρμογή το σχέδιο «αφοπλισμός των μετόπισθεν». Όποιος έφερε όπλο δίχως άδεια από τις αρχές, θα αφοπλιζόταν και θα παραπεμπόταν σε δίκη.
Το κλίμα ήταν ήδη τεταμένο. Ενδεικτική ήταν η άρνηση των κομμουνιστών να συμμετάσχουν στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, που συνοδεύτηκε από την ολοφάνερα προσχεδιασμένη δράση της αστυνομίας στους δρόμους της Βαρκελώνης και το όργιο καταστολής που ακολούθησε. Στο φύλλο της 2ας Μαΐου, η Solidaridad Obrera (καθημερινή εφημερίδα της C.N.T. στη Βαρκελώνη) απαντά: «Οι οπλισμένοι εργάτες αποτελούν τη μόνη εγγύηση για την Επανάσταση. Όποιος επιχειρεί να αφοπλίσει τους εργάτες συντάσσεται με εκείνους που βρίσκονται στην άλλη πλευρά των οδοφραγμάτων. Ακόμη και ένας Σύμβουλος ή Κομισάριος δεν μπορεί να δίνει διαταγές στους εργάτες, οι οποίοι αγωνίζονται κατά του φασισμού με περισσότερες θυσίες και ηρωισμό απ’ ότι όλοι οι πολιτικοί στα μετόπισθεν, τη θρασύτητα και την ανικανότητα των οποίων δεν αγνοεί κανείς. Εργάτες: μην αφήσετε κανέναν να σας αφοπλίσει».
Το Μάη του ’37, στη Βαρκελώνη τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι κομμουνιστές επιδιώκουν να πάρουν τον έλεγχο της κατάστασης και στα σχέδιά τους είναι η κατάληψη του τηλεφωνικού κέντρου της πόλης, όπου δίνουν μάχη με τους αναρχικούς συντρόφους. Στο προάστιο Σανς, οι αγωνιζόμενοι πιάνουν ως ομήρους 400 δολοφόνους της Guardia Civil (Εθνοφρουρά-στρατιωτικοποιημένη οργάνωση που εκτελούσε χρέη αστυνομίας-ανασυγκροτήθηκε από τους κομμουνιστές), τους οποίους όμως αργότερα αφήνουν ελεύθερους, εν αντιθέσει με τους κομμουνιστές που δολοφονούν όποιους αγωνιστές πέσουν στα χέρια τους. Γενικότερα στα γεγονότα της Βαρκελώνης δολοφονούνται εκατοντάδες αγωνιστές και συνολικά την περίοδο...
«Εχθρός μας είναι όποιος αντιτίθεται στις κατακτήσεις της επανάστασης»
Στις 7 Ιανουαρίου του 1921, ένας νεαρός μηχανικός των σιδηροδρόμων, ονόματι Μπουοναβεντούρα Ντουρούτι, εγγραφόταν στους καταλόγους των μελών της αναρχοσυνδικαλιστικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας της Ισπανίας, της θρυλικής Confederacion Nacional del Trabajo (CNT). Δεκαπέντε χρόνια μετά, θα σκοτωνόταν, υπηρετώντας το υπέρτατο όνειρο του ανθρώπου.
Η καταγραφή της περιουσίας του, όταν χάθηκε από μια, πιθανώς όχι και τελείως αδέσποτη, σφαίρα, που τον χτύπησε πισώπλατα, είναι ενδεικτική της ζωής του: «δύο αλλαξιές, δύο πιστόλια, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου κι ένα ζευγάρι κιάλια». Αδιάφθορος, ακτιβιστής, βαθύτατα ηθικός, γενναίος, ικανός να εμπνεύσει, ωραίος και επιβλητικός με...
«Δοξασμένη η στιγμή να αντικρίζει κάποιος έναν ολόκληρο λαό να ορθώνεται. Δεν είναι πια κοπάδι από πρόβατα καψαλισμένα από τον ήλιο, ούτε αξιοθρήνητο πλήθος καρτερικών σκλάβων. Είναι ορδή από εξεγερμένους που ρίχνεται να κατακτήσει τη γη. Και η γη ξαναβρίσκει την περηφάνεια της, γιατί τούτη τη φορά επιτέλους είναι άνθρωποι που την πατούν».
Ρικάρδο Φλόρες Μαγόν, «Το Δικαίωμα στην Εξέγερση»
Το Πορφυριάτο
Δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια περιγραφή του προεπαναστατικού Μεξικού. Από το 1876 μέχρι το 1911, η χώρα βρισκόταν κάτω από την απόλυτη εξουσία ενός και μόνο ανθρώπου, του δικτάτορα-στρατηγού Πορφύριο Ντιάζ, γι’ αυτό και η συγκεκριμένη...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018