Μνήμη της συντρόφισσας Αλεξάνδρας Περιστεράκη, που έφυγε πριν από δύο χρόνια, στις 24 Μαρτίου 2019... Ένα φωτεινό μυαλό, πάντα συγκροτημένη στις επίμονες της έρευνες, με την γλυκιά λαϊκή καρδιά της γεμάτη αγάπη, με τον άμεσο της τρόπο όταν συγκρουόταν ενάντια σε κάθε μικρή και μεγάλη καταπίεση, αφιερωμένη πάντα στον αγώνα. Θεραπεύτρια, μουσικός, εμψυχώτρια στο Θέατρο των Καταπιεσμένων, παιδαγωγός, ένας δοτικός άνθρωπος, μια αναντικατάστατη συντρόφισσα.
Το γέλιο της θα μας λείψει για πάντα. Να φανούμε αντάξιοι των δρόμων που άνοιξαν οι ρήξεις της, της μνήμης και του λόγου της…
Ακολουθούν δύο κείμενα, ο αποχαιρετισμός στην Αλεξάνδρα από την Κατάληψη Rosa Nera και ένα κείμενο της Αλεξάνδρας με τίτλο: H αισθητική του Καταπιεσμένου και ο Λόφος Καστέλλι.
1. Από την Κατάληψη Rosa Nera, τον Μάρτιο του 2019:
«...Σήμερα τα ξημερώματα έφυγε από τη ζωή η συντρόφισσα και φίλη Αλεξάνδρα Περιστεράκη. Είναι πάντοτε δύσκολο να αποχαιρετούμε κάποιον/α που έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά και η Αλεξάνδρα ήταν μια από μας.
Ζούσαμε μαζί, προβληματιζόμασταν, αγωνιούσαμε, αγωνιζόμασταν. Μα πρωτίστως νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο.
Από νεαρή ηλικία η Αλεξάνδρα στέκεται ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, στο πλευρό των καταπιεσμένων και των διαφορετικών. Ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και τον εγκλεισμό των περιθωριοποιημένων – του μετανάστη, του τρελού, του διεμφυλικού.
Όλα της τα ενδιαφέροντα είχαν κινηματικό προσανατολισμό (παιδαγωγός, χοροθεραπεύτρια, μουσικός, εμψυχώτρια του θεάτρου του καταπιεσμένου).
Εμπνεόμενη και από την αρχή του θεάτρου του καταπιεσμένου πως «ο πολίτης δεν είναι μέλος της κοινωνίας , αλλά κάποιος που θέλει να αλλάξει την κοινωνία».
Στο δρόμο για τη δημιουργία ενός κόσμου ισότητας και αλληλεγγύης η Αλεξάνδρα ήταν συνεχώς παρούσα με υπομονή, συγκρότηση και αστείρευτη όρεξη. Η δυναμική της παρουσία θα μας συντροφεύει και θα μας εμπνέει στους αγώνες που έρχονται.
Πάντοτε παρούσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες παρέμενε συνειδητά ανώνυμη περιφρονώντας αυθεντίες, εξουσίες και ειδικούς.
Στην τελευταία συμμετοχή της σε συλλογικό δημιούργημα της κατάληψης έγραφε:
«...O «παραλειπόμενος» της ιστορίας συνήθως δεν αφήνει γραπτά, δεν αφήνει μνημεία. Ο φτωχός ή περιθωριοποιημένος που δεν συμμετέχει σε καμιά διαδικασία λήψης αποφάσεων για τη δική του ζωή, αναγνωρίζεται από τη θεσμική ιστορία ως «αγωνιστής» και «διεκδικητής».
Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για αυτόν είναι χαρακτηριστικές. «Μάζα», «στρώμα» ή ακόμα και «λαός». Συνενώσεις ανώνυμων σε έναν αχταρμά που αναφέρεται ως ιστορικό πρόσωπο μόνο όταν ζητά ή εξεγείρεται. Η μη ορατότητα τόσων ανθρώπων αφήνει τη γεύση ανυπαρξίας. Πως να αναγνωριστείς λοιπόν, στο πρόγονο που δεν υπήρξε ποτέ, που δεν αναφέρεται πουθενά και δεν έχει σημασία αν έζησε ή όχι;
To ζήτημα της ορατότητας έχει να κάνει με την υπερηφάνεια για το τι ήμασταν και το τι είμαστε- και με την προοπτική για το τι μπορούμε να είμαστε…
Ο πολιτισμός των κινημάτων είναι μια πολιτική θέση : Ο αόρατος μπορεί να γράφει ιστορία και να δημιουργεί τέχνη. Όχι μια τέχνη «δεύτερης κλάσης» ,ενός εργάτη που «κάποτε θα μάθει-αν μορφωθεί», αλλά την ποίηση και την αλληλεγγύη, την εξέγερση και την αυθεντικότητα της έκφρασης που δεν χαλιναγωγείται.»
....Αυτή είναι μια πρώτη αντίδραση, ένας πρώτος αμήχανος αποχαιρετισμός στο γεγονός της απώλειας...»
(-http://rosanera.squat.gr/.../%CE%93%CE%B9%CE%B1-%CF%84.../)
2.
Η αισθητική του Καταπιεσμένου – το παράδειγμα του Λόφου Καστέλι στα Χανιά
28/9/2017
Της Αλεξάνδρας Περιστεράκη
Το...
Η μπροσούρα αυτή γράφτηκε στη δεκαετία του 1950 από τον Σαμ Ντόλγκοφ, με το ψευδώνυμο Σαμ Ουέινερ (Sam Weiner) και εκδόθηκε το 1958 από την Libertarian League (Ελευθεριακή Λίγκα) της Νέας Υόρκης. Επίσης, φέρει τον υπότιτλο “Και ένα βήμα μπροστά για την εργατική τάξη”.
Υπήρξε η πρώτη έκδοση της εν λόγω ομάδας και δεν είναι τυχαίο που επιλέχθηκε το ζήτημα αυτό που διαπραγματεύεται, ενώ ούτε ο χρόνος της έκδοσης είναι τυχαίος.
Για του λόγου το αληθές, αρχικά στην μπροσούρα ο συγγραφέας αποπειράται να συνδέσει το ζήτημα της ολοένα αυξανόμενης διαμάχης και έντασης των σχέσεων μεταξύ των τότε δύο υπερδυνάμεων, λέγοντας...
Ο Gaston Leval (1895–1978) ήταν αναρχοσυνδικαλιστής, αγωνιστής και ιστορικός της Ισπανικής Επανάστασης.
Έχουν έρθει στη δημοσιότητα αρχεία της γαλλικής αστυνομίας σχετικά με τον Gaston Leval που ξεκινούν από το 1914, χρόνο κατά τον οποίο εισήλθε στο επαναστατικό κίνημα, έως το 1938, την ημερομηνία της σύλληψής του στη Γαλλία.
Μέσα από αυτά τα αρχεία έχουμε μια επισκόπηση της δραστηριότητάς του κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ιδίως ως εκπροσώπου της ισπανικής CNT στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Διεθνούς των Κόκκινων Συνδικάτων.
Καταδικάστηκε μετά τη σύλληψή του το 1938, δραπέτευσε και επέστρεψε στην Ισπανία.
Τα αρχεία της αστυνομίας...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018